บทที่ 15 พบกันครั้งแรก

บทที่ 15 พบกันครั้งแรก

เหม่ยหลิงหยิบซาลาเปาไส้ถั่วแดงกับไส้หมูใส่ถุงให้ลูกค้าพร้อมรับเงินเก็บใส่กระปุกเอาไว้

"กินให้อร่อยนะคะ " ลูกค้าเดินจากไปเหม่ยหลิงหันหลังจะเดินเข้าไปในครัวเพื่อนำซาลาเปาที่นึ่งไว้มาเพิ่มแต่แล้วเสียงทุ่มต่ำได้เรียกเธอเอาไว้เสียก่อน

"ผมต้องการซาลาเปาครับไม่ทราบว่าที่นี่ใช่ร้านซาลาเปาหรือไม่?" เหม่ยหลิงหันกลับมาฉีกยิ้มเต็มใบหน้ารีบต้อนรับลูกค้าคนใหม่ทันที แต่เมื่อเธอเห็นใบหน้าของเขาต้องตกตะลึงไม่ว่าจะเป็นรูปหน้าที่คมเข้มร่างกายสูงโปรงแข็งแกร่งอย่างกับคนที่ออกกำลังกายอยู่ตลอดเวลา อีกทั่งรูปร่างอย่างเขาไม่ได้เห็นได้ง่าย ๆ ในที่แห่งนี้คงจะไม่ใช่คนแถวนี้แน่นอน

"ใช่แล้วค่ะ ที่ร้านของเราตอนนี้มีซาลาเปาเพิ่มมาอีกไส้ลูกค้าต้องการแบบไหนคะ มีไส้ถั่วแดงกับไส้หมูค่ะ " มิใช่แค่เหม่ยหลิงที่ตกตะลึงแต่อี้หานเองก็ตกตะลึงเช่นกัน เพราะหญิงร่างบางคนนี้มิใช่แค่รสชาติฝีมือที่เหมือนภรรยาของเขาแต่ทว่าทั้งกิริยาท่าทางช่างคล้ายภรรยาของเขายิ่งนัก

"เอ่อ ...ไม่ทราบว่าลูกค้ายังต้องการจะซื้อซาลาเปาอยู่มั้ยคะ? " เหม่ยหลิงเอ่ยถามอีกครั้งเมื่อเห็นชายที่ยืนอยู่ต่อหน้าไม่พูดอันใดเอาแต่จ้องหน้าเธอ

"เอา ๆ เมื่อครู่บอกว่ามีสองไส้อย่างนั้นเอามาทั้งสองเลยอย่างละห้าลูก" อี้หานตอบเธอตะกุกตะกักอย่างเขินอายไม่รู้ว่าเพราะเธอเหมือนภรรยาของเขาหรืออย่างไรถึงทำให้เขาใจสั่นขึ้นมา วันนี้เขาได้ใช้จักรยานในการเดินทางมาที่นี่แถมยังแต่งกายด้วยชุดธรรมดาไม่อยากเป็นที่สนใจของผู้คน เหม่ยหลิงจึงไม่รู้ว่าเขาเป็นนายพลที่น้องชายของเธออยากเจอ

"ได้ค่ะ " เหม่ยหลิงใช้ไม้คีบซาลาเปาที่กำลังร้อน ๆ ใส่ถุงให้เขาตอนนั้นเวยอันได้เดินออกมาพอดี เพราะถึงเวลาที่เขาต้องไปโรงเรียนแล้ว

"พี่เหม่ยหลิงฉันไปโรงเรียนก่อนนะ วันนี้จะรีบกลับมาช่วยงานที่บ้านไม่เที่ยวเตร่เกเรไปที่ไหน" เวยอันยืนตรงยกมือแตะที่หัวคล้าย ๆ นายทหารทำกันทำให้อี้หานที่ยืนคอยซาลาเปาได้เห็นจึงเอ่ยถามเหม่ยหลิง

"ดูท่าน้องชายของคุณจะชอบทหารมากเลยนะครับ " เหม่ยหลิงมองไปยังเวยอันก่อนจะยื่นซาลาเปาให้อี้หานและตอบคำถามที่เขาเอ่ยถามเมื่อครู่

"ไม่ใช่แค่ชอบค่ะ แต่เป็นความฝันของเวยอันโตขึ้นเขาอยากเป็นนายทหารนะค่ะ ว่าแต่ไม่เคยเห็นคุณสักครั้งพึ่งมาอยู่ที่นี่หรือคะ"

"ใช่ครับผมย้ายมาอยู่ที่นี่ได้สองวันแล้ว วันก่อนได้ชิมซาลาเปาของที่นี่แล้วติดใจจึงตามหาร้านต่อจากนี้ผมคงจะมาบ่อย ๆ "

"ขอบคุณค่ะทั้งหมดสามหยวน " เหม่ยหลิงบอกราคาซาลาเปาแก่เขา เขาล้วงเงินออกจ่ายพร้อมคว้าจักรยานปั่นออกไป

ตอนนี้เขาเริ่มสนใจและอยากรู้จักเหม่ยหลิงคนนี้เหลือเกิน วันนี้เพียงแค่รู้ชื่อก็เพียงพอแล้วหากเข้าหาเธอมากเกินจะทำให้เธอหวาดกลัวและไม่ต้อนรับเขาอีก หลังจากที่ถึงบ้านเขาจัดการแต่งกายสวมชุดหทารเพื่อไปทำงาน โดยมีลูกน้องคอยช่วยสวมใส่อยู่ข้าง ๆ

“ทำไมนายท่านต้องออกไปซื้อด้วยตนเองด้วยครับ ให้ผมไปซื้อให้ก็ได้” เขาจ้องมองไปยังซาลาเปาด้วยความสงสัยก่อนจะเอ่ยถาม

“เพราะฉันอยากไปเห็นด้วยตาตนเองนะสิ! ช่วยไปสืบประวัติของผู้หญิงคนนั้นให้ที เธอชื่อว่าเหม่ยหลิงชีวิตของเธอเป็นอย่างไรฉันได้ยินมาว่าเธอหย่ากับสามี เพราะอะไรเธอถึงหย่าจงไปสืบมาให้หมด” ลูกน้องของอี้หานพยักหน้ารับคำสั่งของผู้เป็นนายก่อนจะเดินตามเขาไปที่รถเพื่อขับเคลื่อนออกไปที่กองทัพ อี้หานไม่ลืมที่จะหยิบซาลาเปาที่เขาซื้อมาติดมือไปด้วย

ฝั่งด้านฟางเซียนวันนี้เธอได้ไปเดินซื้อของพร้อมลูกสะใภ้เพราะเมื่อคืนนี้เธอกับสามีได้ร่วมใช้ค่ำคืนที่เร้าร้อนทั้งคืนจึงชักชวนแม่สามีออกมาซื้อยาและอาหารเพื่อไปบำรุงร่างกาย แต่เมื่อเดินเล่นที่ตลาดได้ยินคนเขาพูดถึงซาลาเปาลูกสะใภ้ของเธอจึงอยากจะชิมขึ้นมาฟางเซียนจึงเดินไปถามแม่ค้าในตลาดเพื่อพาซิงเยียนไปซื้อ

“ร้านซาลาเปาที่เลื่องชื่ออยู่ที่ใดกันหรือลูกสะใภ้ฉันอยากกินแต่ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน”

“ร้านขายซาลาเปาไม่ไกลจากตลาดเท่าไหร่นัก รู้จักเรือนตระกูลฟ่งหรือเปล่าหากไปถึงที่นั่นก็เปรียบว่าถึงร้านซาลาเปาแล้ว” แม่ค้าขายเนื้อได้เอ่ยบอก เธอรู้จักเพราะเดี๋ยวนี้เหม่ยหลิงมาซื้อเนื้อหมูที่ร้านเธอบ่อย ๆ ฟางเซียนได้ยินพลางนึกในใจหากเป็นบ้านตระกูลฟ่งก็มิใช่บ้านของเหม่ยหลิงหรือ? หากเป็นอย่างนั้นก็ดีเธอเองก็อยากจะเห็นเหมือนกันหลังจากที่ออกมาจากบ้านของเธอชีวิตของเหม่ยหลิงกับเวยอันจะเป็นอย่างไร คงอยู่กันอย่างอด ๆ อยาก ๆ สินะ

“ขอบใจมาก ซิงเยียนมาเถอะแม่รู้แล้วว่าร้านซาลาเปาที่อยากกินอยู่ที่ไหน” เธอยิ้มกริ่มเมื่อนึกถึงสภาพของเหม่ยหลิง

แต่ผู้ใดจะคิดเมื่อเธอกับลูกสะใภ้เดินมาถึงบ้านตระกูลฟ่งกลับพบว่าที่นี่เป็นร้านซาลาเปาแถมบ้านของเหม่ยหลิงยังถูกตกแต่งโดดเด่นน่าอยู่มากกว่าบ้านที่อยู่ละแวกนี้ด้วยซ้ำ

“อะไรกันเป็นอย่างนี้ไปได้ยังไง ทำไมชีวิตของเธอถึงได้เปลี่ยนไปแบบนี้”

“อะไรกันหรือคะคุณแม่ มาถึงแล้วเราเข้าไปซื้อเลยมั้ยคะจะได้รีบกลับวันนี้ฉันจะพาพี่เหวินเทียนไปหาคุณพ่อด้วย สายมาแดดร้อนเดี๋ยวฉันจะไม่สบาย” ซิงเยียนบอกกับแม่สามีแต่เธอกลับจับแขนของลูกสะใภ้เอาไว้

“ไม่ได้เราจะกินร้านนี้ไม่ได้เอาไว้วันหน้าเราค่อยไปซื้อที่อื่นแล้วกันนะ”

“ทำไมละคะ”

“เพราะนั่นเป็นบ้านของเหม่ยหลิงภรรยาเก่าของเหวินเทียนนะสิ” ซิงเยียนจ้องมองไปที่ร้านสายตาของเธอเริ่มเปลี่ยนไปเธอไม่ได้หันหลังกลับแต่เลือกที่จะเดินตรงเข้าไปหาเหม่ยหลิงอย่างตั้งใจ เธอเจ็บใจที่เหวินเทียนยังคงฝันเพ้อละเมอหาเหม่ยหลิงอยู่ไม่จางหาย ทั้ง ๆ ที่นอนกอดเธอทั้งคืนแต่หลับฝันดันละเมอชื่อของเหม่ยหลิงออกมา แม่สามีเมื่อห้ามไม่อยู่ก็ได้เดินตามหลังลูกสะใภ้ไปหาเหม่ยหลิงที่กำลังขายซาลาเปาให้ลูกค้าคนอื่น

“เฮอะ ฉันคิดว่าเธอออกมาจากบ้านของฉันแล้วจะได้ดี ไม่คิดเลยว่าเธอจะมาเป็นแม่ค้าขายซาลาเปาน่าอับอายสิ้นดี ต่างจากลูกชายของฉันหลังจากที่หย่ากับเธอชีวิตของเหวินเทียนได้เปลี่ยนไปมีภรรยาที่แสนดีเอาอกเอาใจ หนุนนำสามีมีงานการที่ดีต่างจากที่อยู่กับเธอยิ่งนัก” เสียงแผดร้องออกมาเพียงแค่ได้ยินเหม่ยหลิงก็รับรู้ทันทีว่าสตรีที่มาเยือนคือแม่สามีเก่าของเธอ เธอเลือกที่จะไม่โต้ตอบเพราะมีลูกค้าคนอื่นอยู่

“นั่นสิคะคุณแม่ พี่เหวินเทียนทั้งแสนดีทำหน้าสามีในทุกคืนจนคิดว่าไม่เคยผ่านการแต่งงานมาก่อนอีกไม่นานคุณแม่คงจะได้อุ้มหลานในไม่ช้า ยาสมุนไพรพวกนี้เห็นทีต้องไปซื้อเพิ่มดูสิคะตรงนี้ร่องรอยที่พี่เหวินเทียนฝากเอาไว้เมื่อคืนนี้” ซิงเยียนอยากเอาชนะและทำให้เหม่ยหลิงเจ็บใจจึงได้พูดกระแนะกระแหนขึ้นมา แต่เหม่ยหลิงไม่ได้ใส่ใจเธอไม่ได้มีความรู้สึกกับเหวินเทียนสักหน่อยต่อให้มาตายต่อหน้าเธอก็ไม่ได้สนใจ ยิ่งเธอนิ่งเฉยไม่สนใจยิ่งทำให้แม่สามีกับลูกสะใภ้ไม่พอใจเริ่มก่อกวนเธอมากขึ้น

“นี่พวกเธอมาซื้อของก็เลือกบ้างนะ รู้มั้ยว่าแม่ค้าร้านนี้เป็นสตรีที่ผ่านการมีสามีมาก่อนมิหนำซ้ำยังผ่านการตายมาก่อนกินเข้าไประวังครอบครัวชีวิตจะพบเจอแต่สิ่งอัปมงคลด้วยล่ะ”

“มันจะมากเกินไปแล้วนะ!!!”