บทที่3 ถึงเวลาแล้ว

03.21 น.

ผ่านมาแล้วเก้าวันหลังจากที่เหอเสี่ยวหงไปซื้อของมา ของที่สั่งก็ทยอยเข้ามาส่งจนใกล้จะครบ และเหอเสี่ยวหงก็เก็บใส่มิติหมดแล้ว วันนี้ยังมีโยเกิร์ต นมสด และผ้าขนหนูอัดเม็ด ที่คาดว่าจะมาส่ง

อีกเพียงวันเดียวเหอเสี่ยวหงก็จะได้กลับไปในที่ที่ได้จากมาแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้เหล่าลูกสาวจะเป็นยังไงกันบ้าง ถ้าถามว่าเธอรู้ได้ยังไงว่าจะได้กลับไป ก็ต้องบอกว่าก่อนที่จะมาเกิดใหม่

เหอเสี่ยวหงได้เจอกับคน ๆ หนึ่ง ที่บอกเธอไว้ว่าจะได้เกิดใหม่ แต่เมื่อถึงเวลาหรือก็คือเมื่อไหร่ที่เหอเสี่ยวหงครบสามสิบปี เธอจะได้กลับไปยังที่ที่ได้จากมา เพื่อชดใช้ให้กับสามีและลูกสาวที่เธอทิ้งมา

ครืน ครืน

เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงดังขึ้นมาในวลาที่เหอเสี่ยวหงกำลังอาบน้ำอยู่ คงจะเป็นหยาดฟ้าที่โทรมาเรียก

เพราะพวกเธอนัดกันไปซื้อของสดที่ตลาดเช้าวันนี้ ทำให้ต้องตื่นตั้งแต่เช้าหรือเรียกได้ว่าก่อนไก่ขัน อันที่จริงทั้งสองอาศัยอยู่ด้วยกัน หยาดฟ้าจะเดินมาเคาะห้องเธอก็ได้ แต่เวลานี้คงจะไม่เหมาะ

ก๊อก! ก๊อก!

“ยัยหงงงง” เสียงตะโกนจากหยาดฟ้าดังเข้ามาในห้องอาบน้ำหลังเหอเสี่ยวหงไม่ยอมรับสาย

“แปปหนึ่ง! ฉันอาบน้ำก่อน” เหอเสี่ยวหงตะโกนตอบ

“ฉันจะไปรอที่รถก็แล้วกัน” หยาดฟ้าตะโกนเข้ามา แต่เหอเสี่ยวหงไม่ได้ตอบ 

03.56 น.

“ช้า”

คำแรกที่หยาดฟ้าเอ่ยขึ้นมาเมื่อเหอเสี่ยวหงก้าวเท้าลงจากบันได

“แหม่ แม่เลขาคนเก่ง ต้องตรงเวลาตลอดเลยนะ” เหอเสี่ยวหงหัวเราะ

“แน่นอน ขึ้นรถสิ เดี๋ยวของจะหมดตลาดก่อน” หยาดฟ้าบอกก่อนจะขึ้นไปนั่งบนรถ

ตลาดเช้า

“ป้าคะ ฉันเอาสะโพก สามชั้น สันใน สันนอก ตับหมู ซี่โครงอ่อน ซี่โครงหมู มันแข็ง กระดูกหมู ขาหมู อกไก่ สันในไก่ น่องไก่ ปีกไก่ เครื่องในแล้วก็เลือดไก่ที่มีในร้านเลยค่ะ”

ทันทีที่มาถึงตลาดเหอเสี่ยวหงก็ตรงไปยังร้านขายเนื้อหมูเจ้าประจำ จริง ๆ ร้านนี้ขายแค่พวกเนื้อหมูไม่มีเนื้อไก่ แต่ที่สั่งไก่ไปก็เพราะร้านลูกชายคุยป้ามี และเหอเสี่ยวหงก็สั่งแบบนี้ตลอด

“ให้เก็บเงินที่นี่หรือให้ไปเก็บเงินที่บ้านดีจ๊ะ?” คุณป้าเจ้าของร้านถาม

“เก็บเงินที่บ้านก็ได้ค่ะ”

“ได้จ้ะ”

“รถจอดไว้หลังตลาดที่เดิมนะคะ ให้คนเอาไปใส่หลังรถเลย”

“จ้ะ”

เสียงพูดคุยของเหล่าพ่อค้า แม่ค้า และลูกค้าดังขึ้นเป็นระยะ ๆ เนื่องจากตลาดเช้าจะเป็นตลาดที่ร้านค้าย่อยหรือร้านอาหารจะมาเลือกซื้อของไปขายตลอดทั้งวัน ตลอดทางจึงมีแต่คนเดินเต็มไปหมด

“เอ่อ… คุณลุงคะ ช่วยตักน้ำเต้าหู้ทั้งหมดใส่ถุงให้หน่อยนะคะ แล้วก็เอาปาท่องโก๋ด้วยค่ะ” หยาดฟ้าเป็นคนเอ่ยปากสั่ง

“ได้เลยนังหนู ปาท่องโก๋ 3 ตัว 2 หยวน มีเยอะเลย แต่น้ำเต้าหู้ต้องตักก่อน” คุณลุงคนขายน้ำเต้าหู้บอก

“งั้นเดี๋ยวกลับมาเอานะคะ จะไปซื้อของรอ”เหอเสี่ยวหงตอบคุณลุง

“ได้”

“เอาปลาดอลลี่ 70 ชั่ง ปลาแซลมอน หมึก กุ้ง อย่างละ 100 ชั่ง” เหอเสี่ยวหงสั่งของทะเลที่นาน ๆ จะมาซื้อที เพราะส่วนมากเธอจะกินกับข้าวที่คนงานในสวนทำไว้ให้

“ทั้งหมด 34,569 ครับ ให้เอาไปส่งที่ไหน?” คนขายเอ่ยถามหลังหยาดฟ้ายื่นเงินให้

“หลังกระบะทะเบียนxx890ค่ะ จอดไว้หลังตลาด” หยาดฟ้าตอบ

“ครับ”

“เอาหอมแดง กระเทียมไซซ์กลาง อย่างละ 100 ชั่ง อ๋อ แล้วก็เอาพริกแห้งด้วย ขิง ข่า ตะไคร้ ใบมะกรูด มะนาว เอาอย่างละ 70 ชั่ง ส่งที่หลังกระบะทะเบียนxx890ค่ะ จอดไว้หลังตลาด”

“ให้ป้าไปเอาเงินที่บ้านใช่ไหมจ๊ะ?”

“ไปเอาที่บ้านก็ได้ค่ะ” เหอเสี่ยวหงตอบ

จริง ๆ ผักพวกนี้ที่สวนของเธอก็มี แต่เหอเสี่ยวหงไม่อยากรบกวนคนงาน อีกอย่างแค่ของลูกค้าก็เตรียมแทบจะไม่ทันแล้ว และบางทีพ่อค้า แม่ค้า ในตลาดก็ไปรับของมาจากสวนของเธอ

“เอาเต้าหู้ไข่กับเต้าหู้ขาวอย่างละ 70 ชั่งค่ะ”

ข้าง ๆ กันมีร้านเต้าหู้พอดี เหอเสี่ยวหงที่ชอบมาซื้อบ่อย ๆ ก็เลยซื้อไปด้วย

ก่อนจะกลับไปที่รถเหอเสี่ยวหงก็แวะรับน้ำเต้าหู้ที่สั่งเอาไว้ ได้มาเกือบสามร้อยถุง ไหนจะปาท่องโก๋อีก ซึ่งมาตลาดรอบนี้เหอเสี่ยวหงใช้เงินไปเยอะพอสมควร

โชคดีที่ฟ้ามันใกล้สางแล้ว พ่อค้า พ่อค้ารายย่อยจึงพากันกลับไปเปิดร้านของตัวเอง ทำให้หลังตลาดเริ่มไม่มีคน เปิดทางให้เหอเสี่ยวหงเก็บของใส่มิติได้

“เดี๋ยวแวะซื้อผ้าห่มกับหมอนแล้วก็ไปร้านสะดวกซื้อเลยนะ” เหอเสี่ยวหงบอก

“ได้”

กว่าจะขับรถไปถึงร้านขายเฟอร์นิเจอร์ที่ขึ้นชื่อของอำเภอ ตะวันก็เริ่มขึ้นแล้ว และพอไปถึงแดดก็เริ่มร้อนพอดี

“เอาชุดผ้านวมผ้าฝ้ายกับหมอน 40 ชุดค่ะ เอาสีขาวทั้งหมด ถ้าไม่พอเอาสีเทาก็ได้ค่ะ ซีลใส่ถุงสูญญากาศเก็บไว้เลย” พอมาถึงร้านเหอเสี่ยวหงก็สั่งชุดที่นอนที่ดูไว้ทันที

“ได้ค่ะ คุณลูกค้านั่งรอด้านนี้เลยค่ะ” พนักงานชี้มือไปยังโซฟาที่มีป้ายบอกสำหรับลูกค้า

“ค่ะ”

เหอเสี่ยวหงเดินไปนั่งโซฟาที่พนักงานบอก กว่าจะเสร็จถ้าไม่นั่งรอคงจะปวดขาพอดี ส่วนหยาดฟ้าก็ยื่นบัตรให้กับพนักงานแล้วตามเหอเสี่ยวหงมานั่ง

“แกจะสั่งของไว้เลยไหม ไปถึงจะได้ไม่เสียเวลา” หยาดฟ้าว่าพร้อมกับส่งไอแพดมาให้เหอเสี่ยวหงเลือก

“รอบคอบจริง ๆ”

“แหม่ นี่ใคร หยาดฟ้าเลขาบอสร้อยล้านเชียวนะ!” หยาดฟ้าหัวเราะ

“จ้า ๆ”

เหอเสี่ยวหงเลือกของใช้ส่วนตัวก่อนเป็นอันดับแรก ไม่ว่าจะเป็นผ้าอนามัย ยาสีฟัน แปรงสีฟัน ผงซักผ้า น้ำยาล้างจาน ยาสระผม ครีมนวด สบู่ ไม้กวาด ยังมีพวกถ้วย จานและอื่น ๆ อีกที่เหอเสี่ยวหงเลือกซื้อไว้และเลือกจะเข้าไปรับเอง

“ลืมไปเลยว่าเคยซื้อ โทรทัศน์ เครื่องซักผ้า ตู้เย็นไว้” และยังไม่รวมอีกหลายอย่างที่เหอเสี่ยวหงเคยซื้อ เพราะช่วงไหนที่ว่างเธอก็จะรีบไปหาซื้อของไว้ทันที

“เฮ้อ” หยาดฟ้าส่ายหน้า

“คุณผู้หญิงคะ เสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ ให้ขนขึ้นรถเลยไหมคะ” พนักงานสาวคนเดิมเดินมาบอกเหอเสี่ยวหงกับหยาดฟ้าที่พากันเลือกซื้อของ

“ยกขึ้นเลยก็ได้ค่ะ” เหอเสี่ยวหงตอบพลางเดินนำไปที่รถ

หลังจากขนของขึ้นรถเสร็จเหอเสี่ยวหงก็ให้หยาดฟ้าขับไปจอดในที่ลับตาคนก่อนจะเก็บเข้ามิติ และรีบขับรถไปรับของที่เลือกซื้อเอาไว้ เพราะกลัวว่าของที่สั่งไว้จะมาส่งแล้ว

พอมาถึงบ้านของที่สั่งเอาไว้ก็มาถึงพอดี เหอเสี่ยวหงจึงต้องรีบเก็บเข้ามิติเพราะของบางอย่าง

มันต้องแช่เดี๋ยวจะเน่าซะก่อน หลังจากเก็บของที่สั่งเสร็จก็ถึงเวลาที่ต้องเก็บของในบ้าน

เหอเสี่ยวหงเปิดตู้เซฟที่คุณย่าเก็บของสำคัญไว้ให้หลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นสร้อยคอ เพชร ทองคำ โฉนดที่ดินต่าง ๆ บ้าน เหอเสี่ยวหงเก็บใส่มิติบางส่วน และเหลือทองคำไว้ให้ผู้เป็นพ่อร้อยกว่าแท่ง พร้อมกับเงินอีกล้านหยวน ส่วนโฉนดที่ดินเหอเสี่ยวหงให้หยาดฟ้าดูแล

จริง ๆ ของพวกนี้เหอเสี่ยวหงจะไม่ให้ใครก็ได้ เพราะคุณย่าเคยบอกเอาไว้ว่าของทุกอย่างเป็นของเหอเสี่ยวหง จะให้หรือไม่ให้ใครก็ได้ โดยเฉพาะกับคนเป็นพ่อของเธอ

แต่เพราะที่เหอเสี่ยวหงเกิดมาได้ก็เพราะพ่อกับแม่ เธอเลยแบ่งเงินให้เพื่อตอบแทนบุญคุณที่ผ่านมา แต่สวนหลายร้อยไร่ของเธอนั้นเธอไม่ได้ให้ไป

เหอเสี่ยวหงยกให้หยาดฟ้าทั้งหมด บ้าน บริษัท ไร่ผักผลไม้ร้อยกว่าไร่ และยังมีเงินไว้หมุนอีกจำนวนหนึ่ง

 ที่เหอเสี่ยวหงไม่ยกให้คนเป็นพ่อกับน้องสาวก็เพราะกลัวว่าครอบครัวของเธอจะทำให้หยาดฟ้าเดือดร้อน และถ้าให้หยาดฟ้าไป เธอเชื่อว่าหยาดฟ้าจะคอยช่วยครอบครัวเธออยู่ห่าง ๆ

“คุณเหอเสียแล้วนะคะคุณนาย ตอนนี้ฉันกำลังเตรียมงานค่ะ ฉันจะส่งทองคำกับเงินอีกล้านหยวนไปให้เมื่อเสร็จงานแล้ว” หยาดฟ้ารีบติดต่อไปยังแม่ของเพื่อนสนิททันทีที่รู้ผลตรวจร่างกาย

เมื่อคื่นนี้ก็เข้านอนกันปกติ แต่เมื่อเช้านี้เหอเสี่ยวหงที่ควรจะตื่นแล้วก็ไม่ยอมตื่นขึ้นมา เคาะประตูก็แล้วก็ไม่มีเสียงตอบกลับ หยาดฟ้าจึงรีบไปเอากุญแจมาไขและพาเหอเสี่ยวหงที่หลับอยู่บนเตียงไปหาหมอ ซึ่งน่าแปลกที่ตอนเธอพาไปหาหมอเพื่อนยังมีลมหายใจ แต่ก็ไม่แปลกใจที่เพื่อนจะไม่มีลมหายใจแล้วเพราะวันนี้เป็นวันเกิดของเหอเสี่ยวหง

“อะไรนะ! เงินตั้งเยอะ ให้ฉันแค่นี้!” แม้จะตกใจที่ลูกสาวเสียชีวิต แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจมากกว่าก็จำนวนเงินที่ได้รับน้อยกว่าที่ควรได้

“ใช่ค่ะ” หยาดฟ้าเหยียดยิ้มอย่างดูแคลน ลูกสาวคนโตตายแทนที่จะรีบมาดูแต่กลับถามหาเงินที่ไม่จำเป็น

“แล้วใครจะบริหารไร่ต่อ สามีของฉันใช่ไหม? พวกฉันจะเข้าไปเดี๋ยวนี้แหละ!”

คุณนายเหอรีบตอบเพราะกลัวว่าสามีจะไม่ได้ไร่ของแม่สามีที่ให้ลูกสาว แต่พอลูกสาวเสียคนที่จะได้ก็ต้องเป็นสามีของนาง

“อ๋อ ในส่วนอื่น ๆ คุณท่าน คุณนายเหอ และคุณหนูเหอหลินหลินไม่มีสิทธิ์ค่ะ นอกจากทองคำกับเงินที่ฉันแจ้งไป คุณเหอโอนเป็นชื่อฉันหมดแล้ว” หยาดฟ้าตอบ

“อะไรนะ! แกจะหุบสมบัติของสามีฉันเหรอ! นังเนรคุณ! แม่สา…”

ตู้ดดดดด

หยาดฟ้าส่ายหน้าพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา ถึงเธอจะทำใจไว้ตั้งนานแล้วแต่เธอก็ผูกพันธ์กับเหอเสี่ยวหง และหยาดฟ้าก็เข้าใจเจตนาของเพื่อนดี สวนของคุณย่าเหอหยาดฟ้ามีสิทธิ์ที่จะได้รับมัน เพราะเธอเป็นหลานสาวบุญธรรม จึงไม่กลัวว่าจะถูกครอบครัวเหอฟ้องร้อง