บทที่4 ปี1960

บ้านรองโจว

‘ถุย! นังสะใภ้อกตัญญู ออกมาไปทำงานเดี๋ยวนี้นะ!’ เสียงนางหลี่ซื่อ แม่เลี้ยงของสามีดังขึ้น

‘คุณย่าคะ แม่ฉันเพิ่งแท้งน้อง ให้คุณแม่พักเถอะนะคะ ฮือๆๆ’ เสียงโจวเอ้อร์นีลูกสาวคนโตของเธอร้อง ทำให้เหอเสี่ยวหงรู้สึกตัวทันที

ตุ้บ ตุ้บ

‘คุณแม่! อย่าตีหลานเลยนะคะ ฮือออ สะใภ้รองเพิ่งแท้งลูก คุณแม่อย่าใจร้ายกับหล่อนเลย’

‘หน๊อยย เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ!’

‘เกิดอะไรขึ้น!!’

‘น้องสามี!’ ‘โจวมี่!’ ‘คุณอาเล็ก!!’

ภายในห้อง

เสียงวุ่นวายข้างนอกทำให้เหอเสี่ยวหงลืมตาขึ้นมองทันที เมื่อมองไปรอบๆก็เห็นลูกสาวอีกสามคนซุกตัวอยู่ข้างๆเตียงเตาของเธอ ตรงกันมีลูกสาวของสะใภ้ใหญ่เหอหรงหรงหรือก็คือลูกพี่ลูกน้องของเธอเอง

เหอเสี่ยวหงยิ้มทันที! หล่อนได้กลับมาหาลูกๆของหล่อนแล้ว! เหอเสี่ยวหงค่อยๆเอามือประกบท้องทันทีที่พยายามลุกขึ้นเพราะหล่อนเพิ่งแท้งลูกจึงทำให้เจ็บท้อง

“ซะ...ซานนี” เหอเสี่ยวหงเอ่ยเรียกลูกสาวคนรองที่กำลังนั่งกอดน้องสาวอีกสองคน

“แม่!” โจวซานนีตะโกนทันทีที่เห็นแม่ของหล่อนตื่น

นอกห้อง

“ลูกสาวสามมาที่นี่มีอะไรหรอจ๊ะ” นางหลี่ซื่อเอ่ยถาม

ที่นางหลี่ซื่อพูดดีกับโจวมี่ก็เพราะหล่อนยังมีประโยชน์ต่อพวกนางยังไงละ!

โจวมี่ทำงานในโรงงานเย็บผ้า เงินเดือนเดือนละ 18 หยวน ส่งมาที่บ้านเดือนละ 3 หยวน บางทีก็จะส่งนม เนื้อหมู ไข่ มาให้ หล่อนจึงพูดดีด้วย

“ฉันหย่ากับสามีแล้วน่ะค่ะ เลยกลับมา”

โจวมี่เอ่ยเสียงเบา เพราะหล่อนก็รู้ว่าแม่เลี้ยงคนใหม่ทำดีกับหล่อนเพราะอะไร แต่เพราะหล่อนไม่มีทางเลือก หล่อนที่เพิ่งหย่ากับสามีจึงได้พาลูกสาวคนโต

ที่อายุ 6 ขวบ และลูกสาวคนเล็กอีกไม่กี่อาทิตย์จะ 2 เดือน กลับบ้านเดิมของหล่อน

ที่จริงแล้วไม่มีใครกล้าหย่าหรอก หากเพราะหล่อนไม่มีลูกชายให้ทางบ้านสามีเพราะแต่งเข้าไป 6-7 ปีแล้ว มีแค่ลูกสาว 2 คน จึงถูกบังคับหย่า เพราะพี่ชายคนโตที่เป็นทหารได้รับบาดเจ็บยังไม่ทันได้กลับมาบ้าน พี่ชายคนรองที่ถูกส่งตัวไปทำงานที่มณฑลอื่นอีก จึงทำให้บ้านหลี่ไม่เกรงกลัวบ้านเดิมของหล่อน

สามีของหล่อนมีความสัมพันธ์ลับๆกับลูกสาวหัวหน้าแผนกของนาง! ทำให้นางไม่มีทางเลือกจึงเซ็นใบหย่า หากนางอยู่ในบ้านหลี่ต่อแล้วถูกไล่ออกจากที่ทำงานมันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ!

“อะไรนะ! แล้วแกจะกลับมาทำไม!!” นางหลี่ซือตกใจ

เพราะปกติเวลาลูกสามคนที่สามของสามีกลับบ้านเดิมก็ไม่ค่อยได้เอาอะไรมา และมาแปปเดียวก็กลับไม่ได้พาลูกสาวมาด้วยหล่อนจึงถาม

“แม่ แต่นี้บ้านเดิมฉันนะ” โจวมี่ตอบ

“ไม่ได้!! แกจะไปอยู่ไหนก็ไปเลยนะ! บ้านนี้น้องชายสี่ของแกเป็นเจ้าบ้าน! หลานสาวแกจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนที่ป้าหย่ากับสามีแล้วกับบ้านเดิม!!” นางหลี่ซือไม่ยอม

หากพ่อโจวยังอยู่อย่าคิดเลยว่านางหลี่ซือจะมีอำนาจขนาดนี้ในบ้าน!

เดิมทีพ่อโจวเป็นลูกชายคนที่สองของครอบครัวโจว พ่อโจวมีลูกชายทั้งหมด 3 คน ลูกสาว 1 คน มีลูกกับภรรยาคนแรก 3 คน คือ

ลูกชายคนโต โจวจือหยวน ปีนี้อายุ 29 ปี เป็นทหาร แต่งงานแล้วมีลูกสาว 3 คน

ลูกชายคนรอง โจวเหวินหลง ปีนี้อายุ 26 ปี เป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยของโรงงานเย็บผ้าที่โจวมี่ทำงานอยู่ แต่งงานแล้วมีลูกสาว 4 คน

ลูกสาวคนที่สาม ลูกสาวคนเดียวคือโจวมี่ อายุ 23 ปี หล่อนทำงานในโรงงานเย็บผ้าและแต่งออกไปแล้ว 7 ปีก่อน

คนสุดท้ายคือลูกชายของนางหลี่ซือ ชื่อ โจวกว่าง แต่งงานแล้วมี ลูกสาว 1 คน ลูกชาย 2 คน

นางหลี่ซือเป็นลูกสาวของพี่ชายของแม่คุณพ่อโจว หรือก็คือ นางกับสามีเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน!! ตอนสามีอยู่ นางก็มีอำนาจแต่มันไม่เหมือนตอนนี้ แต่ก่อนลูกสะใภ้ทั้งสองไม่ต้องลงแปลงนา มีแต่นางกับสามีที่ต้องลง นางเครียดแค้นแต่ก็ทำอะไรไม่ได้จึงต้องไปบอกแม่สามีเพราะแม่สามีคิดมาตลอดว่าที่ได้แต่งงานกับพ่อของพ่อโจวก็เพราะพี่ชายของนาง! จึงไม่กล้าขัดใจหลานสาวที่เป็นลูกสะใภ้ในตอนนี้ ทำให้นางไม่ต้องลงแปลงนา

เมื่อสองเดือนก่อนพ่อโจวป่วยและจากไปทำให้ชีวิตของสองสะใภ้และลูกสาวเปลี่ยนไป! เพราะโจวจือหยวนที่บาดเจ็บไม่รู้จะได้กลับมาตอนไหน กับ โจวเหวินหลงที่ถูกย้ายไปทำงานมณฑลอื่นไม่ส่งเงินกลับมา!

จากแผ่นแป้งที่ได้กินวันละ 3-4 แผ่น ตอนนี้ได้กินวันละแผ่น อย่าพูดถึงไข่ที่ได้กินอาทิตย์ละ 2-3 ครั้ง ก็ไม่ได้กิน! ต้องลงแปลงนา ซักผ้า ล้างจ้าน ทำอาหารให้นางหลี่ซือกับบ้านสามนั่งกินนอนกิน!

ทำไมสองสะใภ้ไม่ไปบอกย่าโจว? ก็เพราะยิ่งไปบอกยิ่งไม่ได้กินอะไรเลยนะสิ! ย่าโจวตามใจลูกสะใภ้คนนี้มาแต่ไหนแต่ไร ไหนเลยจะฟังหลานสะใภ้ที่เจอกันแค่ช่วงมีเทศกาล!!

ยิ่งบ้านใหญ่ บ้านรอง มีแต่หลานสาวให้ ไหนเลยจะดีกว่าบ้านสามที่มีลูกชายสองคน!!

“ถ้าพี่ชายฉันอยู่ แม่คิดว่าจะเป็นยังไงคะ!” โจวมี่เริ่มมีปากเสียง

ตอนที่พี่ชายอยู่แม่เลี้ยงคนนี้แทบจะอุ้มนางเดินไปไหนมาไหนด้วย พอพี่ชายไม่อยู่กลับไล่นางออกจากบ้าน หลานสาวของหล่อนเพิ่งจะ 2 ขวบ กว่าจะโต จะมีใครจะจำได้อีก เดิมทีหล่อนคิดว่าจะจ้างเลี้ยงลูกหล่อน ตอนนี้หล่อนไม่อยากจ้างเลี้ยงแล้ว!!

“เธอคิดว่าพี่ชายเธอจะกลับมาอยู่เหรอหึ! ลูกเมียอยู่นี่แต่ไม่ส่งเงินมา ให้ฉันเลี้ยงลูกเลี้ยงเมียให้ จะให้เลี้ยงแกกับลูกอีกเหรอฝันไปเถอะ!” นางหลี่ซือแค่นหัวเราะ

“ฉันส่งเงินมาให้ทุกเดือนแม่ยังว่าฉันเป็นภาระอีกเหรอ” ถึงแม้หล่อนจะไม่ใช่ลูกแท้ๆแต่นางก็เลี้ยงหล่อนมาจนโต ย่อมผูกพันธ์กับนาง

“ใช่! ออกไปเลยนะ!” นางหลี่ซือเริ่มไล่

“งั้นพวกเราแยกบ้านกันเถอะค่ะ!!”

“ฮือออ แม่!!”

“สะใภ้รอง!!”

“พี่สะใภ้!”

เสียงร้องของหลายคนร้องดังขึ้นเพราะเห็นเหอเสี่ยวหงออกมา หล่อนเพิ่งแท้งลูกเมื่อคืนจึงไม่รู้สึกตัว

“หึ คิดว่าฉันอยากเลี้ยงแกมากหรือไง!”

 นางหลี่ซือบอกเมื่อเห็นเหอเสี่ยวหงเดินออกจากห้องโดยมีโจวต้านีลูกสาวของบ้านใหญ่และโจวซานนีลูกสาวคนรองของหล่อนประคองหล่อนออกมา ตามหลังมาก็คือลูกสาวบ้านใหญ่และบ้านรองที่เหลือ

“งั้นคุณแม่ก็แยกบ้านเถอะค่ะ เราจะได้ไม่เป็นภาระของคุณแม่ ต้านีไปเรียกเลขาธิการมา!” เหอเสี่ยวหงบอกแม่เลี้ยงก่อนจะหันไปบอกหลานสาว

“ได้ค่ะ!” ต้านีบอกก่อนจะวิ่งออกจากบ้านไป

“เธอจะอกตัญญูกับฉันเหรอ!” นางหลี่ซื่อเริ่มตื่นตระหนก

เธอมองนางหลี่ซืออย่างดูแคลน นางหลี่ซือนั้นหน้าเหมือนคุณแม่เหออย่างกับคนเดียวกัน!!

“ทำไมเหรอคะ สามีฉันไม่ใช่ลูกชายคุณ! ฉันต้องแท้งลูกเพราะทำงานให้พวกคุณ!” เหอเสี่ยวหงพูดเสียงดัง

ในเวลานี้คนอื่นในหน่วยคอมมูไปลงแปลงนาทำให้หมู่บ้านเงียบ เมื่อเหอเสี่ยวหงตะโกน คนบ้านอื่นที่ไม่ได้ลงแปลงนาก็เดินออกมาดูทันที อย่างย่าโจวก็เดินออกมาเช่นกัน!!

“สะใภ้รอง!!” นางหลี่ซือตะคอกกลับ

เพราะอีกไม่กี่วันการเก็บเกี่ยวฤดูนี้จะหมดลงแล้ว นางหลี่ซือกับบ้านสามที่ไม่ไปลงแปลงนาปล่อยให้บ้านใหญ่กับบ้านรองลงแปลงนารอส่วนแบ่งจากทั้งสองบ้านและจะไล่ทั้งสองบ้านออกจากบ้าน!!

หากแยกบ้านตอนนี้พวกหล่อนจะมีอะไรกิน!

“มีอะไรกันอาหลี่ซื่อ” เสียงย่าโจวเอ่ยถาม

“โถ่ คุณแม่คะ ฉันเลี้ยงอาใหญ่ อารอง อาสามมาตั้งแต่เด็ก พอโตขึ้นก็หนีหายไปหมด ทิ้งลูกเมียให้ฉันเลี้ยงพวกหล่อนกลับอกตัญญู ฮือออ” นางหลี่ซื่อเริ่มบีบน้ำตา

“พวกฉันจะแยกบ้านผิดตรงไหนคะ! สามีฉันไม่อยู่แล้วฉันจะอยู่ทำไม? ให้ฉันมาลงแปลงนาทำงานเลี้ยงบ้านสามงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ!” เหอเสี่ยวหงแค่นยิ้ม

ย่าโจวยังไม่ทันได้อ้าปากด่าหลานสะใภ้ เหอเสี่ยวหงก็พูดแทรกทันที

“นี่มันเวรมันกรรมอะไรของฉัน!!” นางหลี่ซือรีบพูดออกมาเมื่อเห็นแม่สามียังไม่พูดอะไร

“แฮ่ก แฮ่ก มาแล้วค่ะอาสะใภ้รอง” โจวต้านีที่รีบวิ่งไปเรียกเลขาธิการหมู่บ้านจากแปลงนามาก็หอบทันที

“มาแล้วหรอ” เหอเสี่ยวหงยิ้มก่อนจะปรายตามองนางหลี่ซือ

ในเวลานี้ผู้ชายไม่มีใครอยู่บ้านเพราะต้องออกไปลงแปลงนาเก็บแต้ม รวมถึงน้องชายคนเล็กของสามีที่เรียนมัธยมปลายไม่จบสักทีอยู่ในอำเภอ! ส่วนน้องสะใภ้สามและลูกสาวนั้นก็อยู่กับน้องชายสามที่เช่าห้องของญาติสะใภ้สามอยู่

“คุณลุงหม่าคะ บ้านรองต้องการแยกบ้านค่ะ!” เหอเสี่ยวหงรีบบอก

ถึงแม้เธอจะบอกว่าพวกเธอจะแยกบ้านแต่ก็ไม่รู้ว่าเหอหรงหรงจะทำอย่างไรเพราะเธอไม่มีสิทธิ์ตัดสิน

“บ้านใหญ่ด้วยค่ะ!” เหอหรงหรงรีบบอก

เพราะหล่อนกับน้องสะใภ้รองเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน หากเหอเสี่ยวหงไม่อยู่หล่อนจะอยู่ทำไม!

“สะใภ้ใหญ่!!”

 ในเวลานี้นางหลี่ซื่อตกตะลึง เพราะพี่ชายใหญ่เป็นทหาร เงินเดือนหนึ่งจึงมาก หล่อนจะปล่อยเงินทิ้งได้อย่างไร!

“สะใภ้ใหญ่โจว สะใภ้รองโจวต้องการแยกบ้านหรอ” เลขาธิการหม่าเอ่ยถาม

“ใช่ค่ะ” เหอเสี่ยวหงตอบ

“ถ้าอย่างนั้นผมจะเขียนหนังสือแยกบ้านให้! พวกธัญพืชกับเงินมีเท่าไร” เลขาธิการหม่าว่าก่อนจะก้มลงเขียนหนังสือพร้อมกับถามต่อ

“รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวฉันไปเอาออกมาให้ค่ะ!!” เหอเสี่ยวหงบอกก่อนจะเดินเข้าห้องนางหลี่ซือไป

“เธอจะทำอะไร!! เปิดเดี๋ยวนี้นะ!” นางหลี่ซือรีบเดินไปจะเข้าห้อง แต่เหอเสี่ยวหงลงกลอนประตูไว้ก่อน

“เดี๋ยวฉันไปเอาธัญพืชมาเองค่ะ” เหอหรงหรงว่าก่อนจะเข้าครัว

ธัญพืชในครัวนั้นมีไม่เยอะเพราะนางหลี่ซือแยกไว้ในห้องจะเอาไปให้ครอบครัวลูกชาย จึงมีแค่ แป้งสาลี 3 ชั่ง แป้งมันเทศ 3 ชั่ง ถั่วเขียว 3  ชั่ง

ส่วนในห้องของนางหลี่ซือนั้นมี ข้าวขาว 15 ชั่ง แป้งสาลี 9 ชั่ง แป้งมันเทศ 12 ชั่ง ถั่วเขียว ถั่วเหลือง ถั่วแดง อย่างละ 18 ชั่ง เงินอีก 2,379 หยวน!!

“หม้อในบ้าน มี 2 หม้อ บ้านใหญ่กับบ้านรองขอเอาไป 1 อันค่ะ! ” เหอเสี่ยวหงที่เรียกลูกสาวและหลานสาวเข้าไปขนของออกมาแล้วก็เข้าครัวไปเอาหม้อที่เพิ่งซื้อมาได้ไม่ถึงปีมา 1 ใบ!

“ต่อจากนี้บ้านใหญ่ บ้านรอง บ้านสามโจวจะไม่มีความเกี่ยวข้องกัน! ยากดีมีจน ทางใครทางมัน ไม่ต้องให้เงินตอบแทน! ข้าวขาวบ้านละ 5 ชั่ง แป้งสาลีบ้านละ 5 ชั่ง ถั่วเขียวบ้านละ 7 ชั่ง ถั่วเหลือง ถั่วแดงบ้านละ 18 ชั่ง!! เงินทั้งหมด 2,379 หยวน ได้บ้านละ 792 หยวน” เลขาธิการหม่าสรุปออกมา

“ไม่... ไม่ให้! ฉันไม่ให้!” นางหลี่ซือร้องออกมา

หล่อนจะเอาของไปให้กับครอบครัวลูกชายในอำเภอ ถ้าให้ของกับพวกสะใภ้พวกนี้ลูกชายหล่อนจะกินอะไร?

หล่อนจึงไม่ยอม หล่อนยังไม่ได้ไปแลกคูปองมาอีกด้วยซ้ำ ถ้าหล่อนให้เงินทั้งหมดไป หล่อนจะอยู่ไดัอีกกี่ปีกัน!

“คุณจะเอาอย่างไรครับ! ผมไม่มีเวลาขนาดนั้น” เลขาธิการหม่าเริ่มหงุดหงิดเพราะเขาต้องไปดูแปลงนาอีก

“ฉันกับพี่สะใภ้ใหญ่เซ็นเสร็จแล้วค่ะ” เหอเสี่ยวหงยื่นกระดาษให้เลขาธิการหม่า

“คะ....คุณแม่” นางหลี่ซือรีบเรียกย่าโจว

“อาหลี่ซะ...ซือ” ยังไม่ทันได้พูดอะไร ย่าโจวก็เจอสายตาของเหอเสี่ยวหงที่ทำให้ต้องหลบสายตา

“คุณโจว..” เลขาธิการหม่า

เมื่อถูกกดดัน นางหลี่ซือจึงทำได้เพียงปั๊มนิ้วลงบนกระดาษเพราะหล่อนไม่รู้หนังสือ

“ผมต้องไปแล้ว หนังสือสัญญามีสี่ฉบับ กับผม บ้านใหญ่ บ้านรอง บ้านสาม คนละฉบับ” พูดเสร็จก็เดินออกไปทันที

“สะใภ้รอง!!” ทันทีที่ย่าโจวเห็นหน้าลูกสะใภ้ที่ซีดเผือกก็หันไปจะจัดการกับเหอเสี่ยวหง

“คุณย่ามีอะไรหรือเปล่าคะ? ถ้าไม่มีฉันจะพาน้องสามีฉัน ไปเก็บของไปอยู่บ้านฉันแล้ว!!” เหอเสี่ยวหงบอก

บ้านที่เธอว่าก็คือบ้านเหอที่อยู่ท้ายหมู่บ้าน บ้านเหอนั้นตอนนี้ไม่มีคนอยู่แล้วเพราะเมื่อสี่ปีก่อนถูกโจรปล้นฆ่าทั้งบ้าน ยังดีที่เหอเสี่ยวหงกับเหอหรงหรงนั้นแต่งออกมาแล้วจึงเหลือเพียงพวกเธอเท่านั้นที่เป็นคนบ้านเหอ

และเหอเสี่ยวหงกับเหอหรงหรงเท่านั้นที่สามารถเข้าไปอยู่กับครอบครัวได้เพราะที่ตรงนั้นเป็นของบ้านเหอ!!

ย่าโจวตะลึง บ้านเหอนั้นเป็นบ้านที่มีฐานะระดับหนึ่ง หลานชายหลานสาวได้ร่ำเรียนทั้งหมดอย่างเหอเสี่ยวหงกับเหอหรงหรงนั้นก็เรียนจบมัธยปลาย!!

บ้านหลังนั้นเป็นบ้านปูน 8 ห้อง มีครัวข้างบ้านและมีบ่อน้ำข้างครัว! ไหนจะพื้นที่ปลูกผักเลี้ยงสัตว์ได้อีกเยอะ! โต๊ะ เตียงเตา ก็มีครบเพราะเหอเสี่ยวหงเคยให้โจวเหวินหลงกับพี่สามีอย่างโจวจือหยวนไปดูแลตลอดทุกเดือน!

แต่ก่อนบ้านรองโจวตอนพ่อสามียังอยู่ก็อยากจะไปอยู่ที่นั้นแต่นางหลี่ซือก็กลัวผีตระกูลเหอหากนางทำอะไรเหอเสี่ยวหงกับเหอหรงหรง!

“ฉันไปแล้วค่ะ!! พี่สะใภ้ใหญ่ไปเก็บของกันเถอะ! เราะจะกลับบ้านเรากัน! เอ้อร์นี ซานนี อู๋นี ลิ่วนี ไปกันเถอะลูก” บอกย่าโจวก่อนจะหันไปบอกเหอหรงหรงและหันมาคุยกับลูกสาว

บ้านเหอ

เหอเสี่ยวหงที่เก็บของเสร็จแล้วก็ขนของมาที่บ้านเหอไม่กี่รอบเพราะไม่มีของมากมายอะไร ก็มาเปิดบ้านก่อนเหอหรงหรง เพราะเหอเสี่ยวหงเห็นหลี่จวี่ หลานสาวคนเล็กวัยเกือบ 2 เดือนของสามีนั้นเริ่มจะร้องไห้เพราะหิวแล้ว

“โจวมี่ เธอพาหลานสาวเข้ามาก่อนเถอะ!” เหอเสี่ยวหงตะโกนเรียกน้องสาวสามีที่อยู่บนรถจักรยานหน้าบ้านให้เข้ามาบ้าน

“ได้ค่ะ!” โจวมี่พาลูกสาวทั้งสองคนเข้ามาในบ้าน

“เธอนั่งพักตรงนี้ก่อนนะ พี่ชายเธอเป็นคนทำขึ้นมาเลยนะ ฉันทำความสะอาดให้แล้วเดี๋ยวค่อยเข้าห้อง! ” เหอเสี่ยวหงบอก

“ขอบคุณมากค่ะ พี่สะใภ้รอง!” โจวมี่ยิ้ม

ของในบ้านหลังจากเกิดเรื่องหลายอย่างก็ใช้ไม่ได้แล้ว อย่างโต๊ะเหอเสี่ยวหงก็ให้สามีมาเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด เตียงเตาก็ก่อขึ้นใหม่ กำแพงห้องในบ้านก็ทำใหม่ทั้งหมด เรียกได้ว่าทำใหม่เกือบทั้งหมด! ถ้าถามว่าเอาเงินมาแต่ไหน แน่นอนว่าพวกเธอและสามีย่อมเก็บเงินไว้ส่วนหนึ่งและเข้ากองกลางส่วนหนึ่ง! และวันนี้ก็มาถึง วันที่พวกเธอเป็นอิสระ!