ตอนที่ 5 จำชื่อไม่ได้แล้ว

สำหรับเรื่องความรักและแฟนนั้นเธอไม่เคยมีความคิดนี้อยู่ในหัวเลย เธอยังคงอยากเที่ยวเล่นและใช้ชีวิตสนุกสนานไปกับเพื่อนและครอบครัว

“อีกนาน พี่ยังไม่คิดเรื่องนี้หรอกขอตั้งใจเรียนก่อนจะดีกว่า เราน่ะ ไปนอนได้แล้ว ได้ข่าวจากพี่แชมเปญมาว่าวันพรุ่งนี้มีสอบเก็บคะแนนนี่ ได้อ่านหนังสือบ้างหรือยัง บอกมานะ” เชอรีนมองหน้าชะเอมอย่างจับผิดได้ข่าวมาจากไลน์กลุ่มของพวกเธอทั้งสามสาวว่าในวันพรุ่งนี้น้องสาวคนเล็กของพวกเขาจะมีสอบเก็บคะแนน

“เอิ่มแบบเอิ่ม ก็..ยังเลยค่ะ ขอตัวกลับห้องไปอ่านหนังสือก่อนนะคะ” ชะเอมยิ้มแห้งก่อนที่จะเปิดประตูห้องของพี่สาวแล้วสาวเท้าเดินออกไปอย่างไว

เช้าวันต่อมา

หลังจากที่คนขับรถได้ไปส่งชะเอมยังโรงเรียนหญิงล้วนของเธอแล้ว เขาก็ได้ขับมาส่งเชอรีนที่ยังโรงเรียนของเธอและก่อนที่จะลงจากรถ เธอก็ไม่ลืมที่จะกล่าวคำขอบคุณไปยังคุณลุงคนขับรถของบ้านตัวเอง

“ขอบคุณนะคะ” เธอส่งยิ้มที่ดูจริงใจให้กับคุณลุงคนขับแล้วเปิดประตูรถให้กว้าง สองเท้าเล็กลงจากรถเป็นที่เรียบร้อยพลางสาวเท้าเดินไปยังแถวของห้องตัวเองและเมื่อเข้าแถวหน้าเสาธงเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เด็กนักเรียนต่างก็พากันขึ้นยังห้องใครห้องมัน

ห้อง ม.6/4

เชอรีนเดินเข้ามาในห้องเรียนแล้วเดินตรงไปยังเก้าอี้ของตัวเองเธอไม่รีรอที่จะดึงเก้าอี้ตัวเล็กออกมาเล็กน้อยเพื่อที่เธอนั้นจะได้เข้าไปนั่งได้อย่างสบาย ร่างสวยหย่อนก้นนั่งลงไปยังเก้าอี้ที่อยู่ใจกลางห้องเรียนหันมองซ้ายแลขวาก็ไม่เห็นเพื่อนสนิทของเธอเลยสักคน

เชอรีนหยิบโทรศัพท์มือถือนำขึ้นมากดเข้าแอพพลิเคชั่นสีเขียวยอดฮิตก่อนที่จะกดเข้าไปยังห้องแชทกลุ่มของเธอและเพื่อนสาวทั้งสอง

เชอรีน : ยังไม่มากันอีกเหรอ

เมื่อเธอพิมพ์ถามไปเสร็จร่างบางก็วางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะเรียนไม่นานไอรีนเพื่อนสาวในกลุ่มก็ส่งข้อความตอบกลับมาด้วยความฉับไว

ไอรีน :  ฉันแอบมาซื้อน้ำอะกำลังจะขึ้นไปแล้ว @เพียว น่าจะขึ้นไปแล้วนะ

ทันทีที่ได้อ่านข้อความเชอรีนก็พยักหน้าอย่างรับรู้ ใบหน้าสวยยิ้มรับอย่างเข้าใจและในจังหวะที่เธอกำลังเหม่อลอยอยู่นั้นเพียวที่เดินเข้ามาในห้องเรียนแล้วก็เดินย่องมาจากทางด้านหลังของห้อง เธอตั้งใจว่าจะแกล้งให้เชอรีนตกใจเล่นๆเสียหน่อย

“จ๊ะเอ๋~ ฉันมาแล้ว” แต่นอกจากเชอรีนจะไม่ตกใจแล้วเธอยังนิ่งเสียจนคนที่ตั้งใจจะแกล้งรู้สึกเซงผิดหวังขึ้นมาทันที อะไรกันยัยเพื่อนคนนี้จะนิ่งไปไหน

“ไปไหนมาอะปล่อยให้ฉันรอตั้งนาน~” เชอรีนที่ไม่มีแม้แต่อาการตกใจเลยสักนิดก็หันหน้ากลับมาส่งยิ้มให้เพียว คนตัวเล็กเลือกที่จะทำน้ำเสียงออดอ้อนไปยังเพื่อนสาวคนสวยและเพียวที่เห็นแบบนั้นจึงคลี่ยิ้มกว้างยามออกมาเมื่อเธอต้องนึกไปถึงสาเหตุที่เธอนั้นเข้าห้องเรียนช้า

“ฉันเดินไปส่งมาร์ชที่ห้องมาแหละ” เพียวตอบกลับเพื่อนด้วยท่าทางเขินอาย เธอและแฟนหนุ่มที่อยู่ห้องสองพึ่งจะเริ่มคบหาดูใจกันได้เพียงไม่นานเท่าไหร่นัก ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ก็ผ่านไปได้ 6 เดือนแล้ว

“อ๋อ ไอรีนมาพอดี” เชอรีนยกยิ้มมุมปากอย่างเข้าใจถึงแม้ว่าเธอนั้นจะไม่เคยมีความรักมาก่อนแต่ก็ใช่ว่าจะไม่รู้อารมณ์ความรู้สึกของคนที่มีความรัก ก็นะเธอน่ะดูหนังซีรี่ย์เกาหลีออกจะบ่อยแอบชอบพระเอกก็มีบ้างรู้เลยว่าตอนนี้เพื่อนของเธอคงจะมีความสุขมากประหนึ่งโลกใบนี้เป็นสีชมพู

หางตาของเชอรีนเหลือบไปเห็นเข้ากับไอรีนที่กำลังเดินยิ้มเข้ามาพอดีมือเล็กชี้บอกเพียวทันทีว่าไอรีนนั้นมาโน้นแล้ว เพียวหันมองไปตามมือของเชอรีนก็พบว่าไอรีนเดินเข้ามาถึงพวกเธอเป็นที่เรียบร้อย

“อะนี่ฉันซื้อน้ำมาฝากพวกแก” มือเล็กของไอรีนหยิบขวดน้ำดื่มส่งให้ทั้งเชอรีนและเพียวที่กำลังนั่งพูดคุยกันอยู่ ทั้งสองยิ้มรับพร้อมทั้งหยิบขวดน้ำไปจากมือของไอรีนผู้มีน้ำใจ

“ขอบใจนะ” เชอรีนไม่ลืมที่จะเอ่ยขอบคุณเพื่อนสาวคนสวยก่อนที่เธอจะเปิดน้ำแล้วยกขึ้นดื่มในทันที อากาศในวันนี้ค่อนข้างที่จะร้อนและมีแสงแดดแรงตั้งแต่ช่วงเช้าจึงทำให้เชอรีนและเพื่อนนั้นมีเม็ดเหงื่อไหลซึม

เพียวที่ดื่มน้ำจนเป็นที่พอใจแล้วก็เอ่ยถามเชอรีนจำได้ว่าเมื่อวานยัยนี่บอกกับเธอเอาไว้ว่าเลิกเรียนแล้วจะไปเดินเล่นที่ห้างเสียหน่อย

“แล้วนี่เมื่อวานหลังเลิกเรียนแกไปเดินห้างได้อะไรติดไม้ติดมือกลับมาบ้าง”

เชอรีนที่โดนเพื่อนเอ่ยถามก็เลือกที่จะส่ายหน้าเพราะเมื่อวานเธอยังไม่ทันได้เดินดูอะไรด้วยซ้ำก็ดันมีเพื่อนร่วมชั้นเรียนคนนั้นเข้ามาขอความช่วยเหลือกับเธอเสียก่อน

“ไม่ได้อะไรสักอย่างเลย ฉันยังไม่ทันได้เดินดูของอะไรเลยด้วยซ้ำ จู่ๆก็มีใครก็ไม่รู้เดินเข้ามาบอกว่าเป็นว่าที่คู่หมั้นของฉัน..”

“เฮ้ย! เขาหาเรื่องเข้ามาจีบแกหรือเปล่า เพื่อนฉันสวยขนาดนี้” เพียวตาลุกวาวฟังเชอรีนเล่าอย่างตั้งใจแอบคิดเข้าข้างไปเองว่าผู้ชายคนนั้นคงเข้ามาจีบเพื่อนเธออย่างแน่นอน

“นั่นอะดิต้องใช่แน่ๆ” ไอรีนที่นั่งอยู่โต๊ะด้านหน้าของเชอรีนก็รีบหันหน้าเข้ามาพูดเสริมทัพถ้าอยู่ๆมีผู้ชายแปลกหน้าเข้าหาด้วยวิธีการแปลกแบบนี้คงจะคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลย เชอรีนที่ได้ฟังความคิดเห็นของเพื่อนก็รีบส่ายหน้าปฏิเสธเพราะเหตุการณ์จริงเมื่อวานทำให้เธอรู้แล้วว่าผู้ชายคนนั้นเข้ามาหาเธอด้วยเหตุผลอะไร

“ไม่ใช่หรอก เขาให้ฉันไปเป็นไม้กันหมาน่ะเหมือนว่าเขากำลังจะบอกเลิกแฟนแหละ แต่ว่าเขารู้จักชื่อฉันด้วยนะ เออๆลืมไปเลยเขาเรียนอยู่ที่นี่ด้วย อยู่ม.6เหมือนกันกับเราเนี่ยแหละ”

“ใช่เหรอ แล้วเขาชื่ออะไรอะ” ไอรีนมองหน้าเพื่อนพร้อมทั้งตั้งใจเป็นผู้รับฟังที่ดีและทันทีที่เชอรีนบอกว่าผู้ชายคนนั้นเรียนอยู่ที่โรงเรียนเดียวกันกับพวกเธอหญิงสาวก็ไม่รีรอที่จะถามออกไป

อะไรจะพรหมลิขิตขนาดนี้~

“จำชื่อไม่ได้แล้วอะ แฮร่ๆ” เชอรีนเม้มปากแน่นแล้วค่อยๆยิ้มเจื่อนๆออกมาเธอจำชื่อของผู้ชายคนนั้นไม่ได้จำได้ก็เพียงแค่หน้าตาหล่อเหลาของเขาเท่านั้น

ห้อง ม.6/2

ทันทีที่มาร์ชเดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้หลังห้องของตัวเองแล้วสายตาก็พลันไปเห็นเข้ากับใบหน้าของเพื่อนสนิทที่ดูเหม่อลอยยิ้มๆยังไงก็ไม่รู้หรือว่ามันกำลังคิดถึงผู้หญิงคนที่มันกำลังแอบกินอยู่ไม่รอช้ามาร์ชจึงรีบเอ่ยแซวถามไปยังเวหาทันที

“ไอ้เวหามึงเป็นอะไรวะนั่งเหม่อลอยอยู่ได้หรือว่าคิดถึงน้องพิงค์กี้”

“คิดถึงบ้าอะไรกูรำคาญยัยเด็กนั่นจะตายไป” เวหาหุบยิ้มลงทันทีที่ได้ยินชื่อของผู้หญิงคนที่เขาได้บอกเลิกไปเมื่อวานไม่อยากจะบอกว่าคนที่ทำให้เขายิ้มออกมาได้นั้นก็คือ‘เชอรีน’เพื่อนร่วมชั้นเรียนที่เป็นเพื่อนสนิทของเพียวแฟนไอ้มาร์ชต่างหาก

“เมื่อวานกูเจอเชอรีน นักเรียนที่ย้ายมาใหม่อะ เจอที่ห้างตอนที่กำลังบอกเลิกยัยเด็กนั่น” เขาเริ่มอธิบายย้อนเล่าเหตุการณ์เมื่อวานที่เจอเชอรีนในตอนที่เขากำลังบอกเลิกพิ้งค์กี้รุ่นน้องสาวต่างโรงเรียน

“เชอรีน? อ๋อเด็กใหม่ที่หน้าตาน่ารักๆตัวขาวห้อง4ใช่ปะ”