เวหาที่เห็นแบบนั้นก็นิ่งเงียบรู้สึกน้อยใจยังไงก็ไม่รู้ เขาไม่รอช้าที่จะเริ่มแนะนำตัวเองอีกครั้งและต่อไปถ้าเธอยังจำชื่อของเขาไม่ได้อีกเขาก็จะบอกเธอไปเรื่อยๆอย่างน้อยมันต้องมีสักวันแหละที่เธอจะต้องจำชื่อเขาได้“เวหา! ฉันชื่อเวหาหรือจะเรียกว่าเว..ก็ได้”“จะยืนจีบกันอีกนานมั้ย ไปหาอะไรกินกันได้แล้ว” ธาวินที่ฟังบนสนทนาของทั้งคู่อยู่ก็รีบพูดแซวไปยังทั้งสองเพราะถ้าจะให้พูดคุยกันต่อไปก็เกรงว่าพักเที่ยงอาจจะไม่ได้กินข้าวกันพอดีดูทรงแล้วคงจะยืนคุยกันอยู่อีกนาน“ไปสิ” เวหาที่ได้ยินแบบนั้นก็มองหน้าเพื่อนสนิทอย่างนึกรับรู้ว่ามันกำลังคิดอะไรอยู่ ทั้งหมดต่างพากันเดินไปยังร้านข้าวต่างๆ“ไอรีน~ แกจะกินร้านไหน ไปกินก๋วยเตี๋ยวเนื้อกัน” เชอรีนมองดูร้านข้าวต่างๆแล้วใจก็นึกอยากกินก๋วยเตี๋ยวเนื้อขึ้นมาไม่รอช้าเธอรีบสะกิดเพื่อนสาวให้เดินไปกินก๋วยเตี๋ยวเนื้อด้วยกัน“อื้อไปสิ ยัยเพียว..ฉันกับเชอรีนไปกินเตี๋ยวร้านริมสุดนั่นนะ” ไอรีนที่เห็นเพื่อนชวนบวกกับเธอก็อยากกินด้วยจึงรีบพยักหน้าและหันไปบอกเพียวที่กำลังเดินจูงมือกระหนุงกระหนิงอยู่กับมาร์ช“โอเค ฉันกับมาร์ชพวกเราจะไปกินข้าวมันไก่แหละ” เพียวพยักหน้าอย่างรับรู
“ได้ดิ นั่งเลยแล้วนี่ก็เงินทอน ขอบใจนะที่เลี้ยงก๋วยเตี๋ยวเรา” เชอรีนยิ้มรับพร้อมกับบอกให้เขานั่งข้างเธอได้เลยไม่รอช้าหญิงสาวหยิบเงินทอนออกมาจากกระเป๋ากระโปรงนักเรียนแล้วยื่นไปให้เวหา ชายหนุ่มที่เห็นแบบนั้นก็พยักหน้าพร้อมกับหยิบเงินจำนวนนั้นใส่เข้าไปในกระเป๋ากางเกงนักเรียนของตัวเอง“ได้ข่าวว่าเชอรีนยังไม่มีแฟนเลยเหรอ..” สายฟ้าที่เหมือนจะรับรู้ว่าเพื่อนสนิทคงอยากให้ถามคำถามอะไรพวกนี้ก็เอ่ยขึ้น เขาเลือกที่จะถามเชอรีนออกไปตรงๆทำเอาร่างบางที่ได้ยินแบบนั้นก็เบิกตากว้างเพราะมันเป็นครั้งแรกที่มีคนถามเธอตรงๆแบบนี้แล้วยังถามเรื่อง..“หา~ ถามเราเหรอ” นิ้วมือเล็กชี้เข้าหาตัวเองอย่างคนที่ดูจะงงๆจนสายฟ้าต้องพยักหน้าเพื่อเป็นการยืนยันอีกครั้งหนึ่ง"ใช่แล้ว เราถามเชอรีนนั่นแหละ"“เราว่ามันยังไม่ถึงเวลาอะ” เชอรีนที่รับรู้ว่าเพื่อนคงอยากรู้ก็ส่งยิ้มแห้งๆออกมา“แล้วเชอรีนชอบผู้ชายแบบไหนเหรอ พอจะมีสเปคอะไรมั้ย” ธาวินเพื่อนสนิทอีกคนของเวหาก็พูดขึ้นหลังจากที่ไอ้สายฟ้ามันได้ถามไปแล้วคราวนี้ก็ถึงตาของเขาบ้างที่จะถามถามเพื่อไอ้เวหามัน.."ทำไมทุกคนถามแต่เราอะ ไม่ถามไอรีนดูบ้างอะ” เชอรีนที่เห็นสายตาของทุกคนที่
และสุดท้ายเขาจำต้องตัดสินใจพูดมันออกมาด้วยท่าทีที่ดูหนักแน่น ชายหนุ่มเริ่มอธิบายถึงสาเหตุที่เข้ามาขอเบอร์กับไลน์ของหญิงสาวทำเอาเชอรีนที่เริ่มจะเข้าใจแล้วก็พยักหน้าอย่างรับรู้ในตอนนี้เธอรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ได้แต่แอบขอโทษเพื่อนร่วมชั้นอยู่ภายในใจที่ทีแรกแอบคิดเข้าข้างตัวเองไปว่าเขานั้นสนใจเธอ“ก็เลยอยากจะถามเราใช่มั้ย” ใบหน้าสวยส่งยิ้มหวานให้เพื่อนร่วมชั้นเรียนทำเอาร่างแกร่งที่ยืนอยู่ข้างกายเธอเผลอใจเต้นแรงพยักหน้าพร้อมกับส่งยิ้มกลับไป“อืม ได้มั้ยละ เชอจะช่วยสอนเราได้มั้ย”“ถ้ามันไม่ยากจนเกินไปเรายินดีที่จะสอนเวนะ เอามือถือของเวมาสิเดี๋ยวเรากดเบอร์ให้” เชอรีนแบมือขอโทรศัพท์ของเวหาซึ่งชายหนุ่มตัวร้ายก็นิ่งไม่ยอมหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมาสักทีจนสุดท้ายเขาก็เริ่มพูดออกมาอีกครั้ง“เอาของเชอมาดีกว่า พอดีว่ามือถือเวแบตจะหมดน่ะ” เวหาแบมือขอโทรศัพท์มือถือของหญิงสาวซึ่งเธอก็ยินดีที่จะส่งมันไปให้เขาด้วยความเต็มใจ“อ๋ออืม อะนี่~”ทันทีที่ได้โทรศัพท์มือถือของเชอรีนมาเขาก็กดเปิดหน้าจอขึ้นอย่างง่ายดายเพราะเธอไม่ใส่รหัสล็อคเครื่องใดๆเลยสักนิด เขาไม่รีรอที่จะกดเมมเบอร์ตัวเองลงไปในเครื่องข
และทันทีที่ได้ยินว่ามีคนเรียกชื่อของตัวเองนั้นเธอก็ไม่รีรอที่จะหันหลังกลับไปมองก่อนที่จะพบว่าเป็น..เวหาที่เป็นผู้เรียกเธอเชอรีนส่งยิ้มหวานไปให้กับเพื่อนร่วมชั้นเรียน ใบหน้าสดใสของเธอเรียกความตื่นเต้นในตัวชายหนุ่มได้เป็นอย่างดีตึกตัก~เสียงหัวใจของเวหาเต้นแรงขึ้นทันทีที่ร่างบางได้เดินเข้ามาใกล้เขาแล้วหลังจากนั้นเชอรีนก็ยิ้มหวานมาให้เขาอีกครั้งนี่เธอไม่รู้ตัวเลยเหรอว่ายิ้มของเธอนั้นกำลังที่จะฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็น“เวเองเหรอ หวัดดีตอนเช้านะ~” เชอรีนยกมือขึ้นมาทักทายเพื่อนร่วมชั้นเรียนที่เรียกชื่อของเธอ เวหาที่เห็นว่าเธอนั้นเอ่ยคำทักทายเขาก็รีบทักทายเธอกลับเช่นกัน เขาเห็นชัดว่าเธอนั้นลงจากรถยนต์คันหรูโดยที่มีผู้ชายรุ่นพ่อนั้นเป็นผู้เปิดประตูให้กับเธอ“หวัดดีเช่นกันให้คนที่บ้านมาส่งเหรอ”“ใช่แล้ว ลุงคนขับรถที่บ้านมาส่งน่ะ” ร่างบางที่โดนซักถามก็พยักหน้านิ่งพร้อมทั้งบอกกล่าวเพื่อนว่าคนที่ขับรถมาส่งเธอก็คือลุงคนขับรถที่บ้าน ชายหนุ่มตัวร้ายก็พยักหน้าอย่างรับรู้เช่นกันเขาไม่รอช้าที่จะชักชวนเธอให้เดินเข้าไปในโรงอาหารด้วยกัน ความหิวทำให้เขาต้องเร่งรีบที่จะเดินเข้าไป..“อ๋อแล้วนี่กินอะไรมาหรือยัง
เชอรีนวางถุงไก่ทอดวางลงบนโต๊ะพร้อมทั้งหยิบหนังสือวิชาเลขนำขึ้นมาเปิดดูหน้าที่เวหาได้บอกกับเธอและทันทีที่ได้เห็นโจทย์เชอรีนก็เข้าใจข้อนี้ได้ในทันที“แบบนี้นี่เอง เข้าใจแล้ว” เสียงหวานพึมพำพูดกับตัวเองแค่เพียงได้มองโจทย์ที่ได้เรียนไปแล้วก็ทำให้เธอจดจำว่าต้องทำยังไงขึ้นมาได้ทันที หญิงสาวหยิบกระดาษพร้อมปากกานำขึ้นมาเพื่อเตรียมสอนเพื่อนร่วมชั้นเรียนซึ่งในตอนนี้เวหาก็ได้เดินกลับมายังโต๊ะพอดี“อะนี่โกโก้ของเชอ..” เขายื่นแก้วน้ำมาให้เชอรีนจนเธอต้องรีบเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำนั้นเพราะกลัวว่าเขาอาจจะรู้สึกเย็นที่ฝ่ามือจนเกินไปซึ่งสาเหตุก็เนื่องมาจากต้องถือแก้วน้ำที่เย็นพร้อมกันทีเดียวถึงสองข้างพร้อมๆกัน แก้วหนึ่งคือน้ำโกโก้ของเธอส่วนอีกข้างคือโอวัลตินของเขา..และเมื่อเชอรีนรับแก้วน้ำจากเขาไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วเวหาก็นั่งลงยังฝั่งตรงข้ามกับเชอรีนโดยที่ในตอนเช้าแบบนี้เขาเลือกที่จะกินข้าวมันไก่กับน้ำโอวัลตินคู่ใจ ร่างสวยที่เห็นว่าเพื่อนร่วมชั้นเรียนนั่งหย่อนก้นลงบนเก้าอี้เป็นที่เรียบร้อยแล้วเธอจึงเอ่ยคำขอบคุณไปยังเขาที่มีน้ำใจและดีกับเธอเป็นอย่างมาก“ขอบใจนะ เวหาดีกับเรามากเลย” ร่างสวยยิ้มหวานขอบคุ
กลิ่นหอมจากร่างกายเธอลอยคละคลุ้งจนชายหนุ่มตัวร้ายเริ่มรู้สึกได้ถึงกลิ่นความหอมนี้แล้วไหนจะผิวนุ่มนิ่มของเธอนี่ก็อีกทำเขาอยากจับอยากสัมผัสเธออีก..“ก็ครีมบำรุงมือทั่วไปนั่นแหละ ถามนี่อยากจะซื้อไปฝากสาวๆหรือว่าจะซื้อไว้ใช้เองเหรอ..” เชอรีนที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบตอบไปตามตรงถึงครีมที่เธอกำลังใช้อยู่ซึ่งมันก็คือครีมบำรุงมือยี่ห้อทั่วไปตามตลาดนั่นแหละ ดวงตาคู่สวยเหลือบมองจ้องเวหาอีกครั้งอย่างไม่แน่ใจว่าที่เขาอยากรู้นั้นคือคิดที่จะซื้อไปฝากสาวๆหรืออยากที่จะซื้อไว้ใช้เอง ไม่รอช้าเรียวปากสีหวานเอ่ยถามไปยังเพื่อนร่วมชั้นเรียนคนนี้“เวไม่ได้มีสาวๆทีไหนและที่ถามเพราะเห็นว่ากลิ่นมันหอมดีเลยว่าอยากจะซื้อไปฝากแม่น่ะ” เวหารีบปฏิเสธในเรื่องสาวๆพลางโน้มใบหน้าใกล้ใบหน้าสวยด้วยสีหน้าจริงจังซึ่งเชอรีนที่เห็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนเริ่มขยับเข้ามาเรื่อยๆเธอก็ไม่รีรอที่จะใช้มือยันแผ่นอกของเขาเอาไว้เป็นเชิงห้ามปราม“เวเป็นอะไรเนี่ยแล้วจะขยับเข้ามาใกล้เราขนาดนี้ทำไมก่อน อีกนิดจะสิงเราอยู่แล้วนะ!!”“โทษที~ เชอกลัวเหรอ เวไม่ได้จะทำอะไรก็แค่คิดว่าจะเอาขนตาออกให้น่ะ ตรงนี้..ขนตาเชอติดอยู่ตรงนี้~” ชายหนุ่มตัวร้ายใช้นิ้วม
คำพูดของเขาทำคนขี้สงสารอย่างเชอรีนพยักหน้าหงึกหงักตอบกลับไปในทันทีดวงตาคู่สวยมองจ้องเวหาอย่างคนที่เข้าใจว่าเขานั้นคงอยากที่จะซื้อของขวัญให้น้องสาวแต่ติดตรงที่ว่าไม่รู้จะซื้ออะไรให้เธอ“แล้วเวจะไปวันไหนเหรอ”“วันเสาร์เชอว่างมั้ย”เชอรีนทำหน้าครุ่นคิด ทุกวันเสาร์เธอจะต้องเรียนพิเศษนี่นาแต่พอมานึกๆดูอีกทีก็นึกขึ้นมาได้ว่าอาจารย์ผู้สอนนั้นได้ส่งข้อความเข้ามาบอกในไลน์กลุ่มแล้วว่าเธอขอเลื่อนเปลี่ยนเป็นสอนในวันอาทิตย์แทน“เสาร์นี้ใช่มั้ยเราว่างอยู่พอดี ยังไงเราจะไปเป็นเพื่อนเวนะ~”“ขอบใจนะ” เวหาที่ได้ยินคำตอบเป็นที่น่าพอใจก็ยิ้มกว้างออกมาราวกับเด็กน้อยที่ได้ของเล่นเป็นรางวัล มือหนาเอื้อมเข้าไปกอบกุมมือเล็กของเชอรีนอย่างถือวิสาสะจนใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงระเรื่อ“มานั่งกันอยู่นี่นี่เอง!!”เสียงหวานดังขึ้นจากทางด้านหลังซึ่งเสียงนี้จะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกเสียจากไอรีนเพื่อนสนิทของเธอ เชอรีนรีบดึงมือกลับออกมาทันทีเพราะกลัวว่าเพื่อนของเธอนั้นจะเห็นเข้าและไม่รอช้าที่จะหันหน้ากลับไปมองยังเพื่อนสนิทที่เดินเข้ามาจากทางด้านหลังไอรีนเดินเข้ามาพร้อมกับเพียวโดยที่ข้างเพียวนั้นคือมาร์ช แฟนหนุ่มของเธอ“พวกแกม
“คุยกับใครเวก็ต้องมองหน้าคนนั้นสิ~” เสียงทุ้มมีเสน่ห์โต้กลับในขณะที่สายตาหันกลับไปมองทางข้างหน้าเขารู้ว่าถ้ายังมองเธออยู่แบบนี้มีหวังเธอคงไม่กล้าพูดคุยกับเขาต่ออย่างแน่นอนแล้วเวลาที่ผู้หญิงแสดงอาการเขินนี่เป็นอะไรที่น่ารักจนอยากเอื้อมมือเข้าไปบีบแก้มขาวๆของเธอเสียจริงตึกตักๆเสียงหัวใจของเชอรีนที่กำลังเต้นแรงส่งผลให้เธอจำต้องยกมือขึ้นมาสัมผัสเข้าที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเองก่อนจะพบว่ามันเต้นถี่และเร็วมากสักแค่ไหนนี่เธอเผลอใจเต้นแรงไปกับคำพูดของเพื่อนร่วมชั้นเรียนคนนี้อย่างนั้นหรือ ไม่นะ!!ไม่ได้ๆเธอได้แต่ก่นด่าตัวเองอยู่ภายในใจไหนบอกกับตัวเองเอาไว้แล้วไงว่าจะไม่ขอรู้สึกกับใครไปจนกว่าที่ตัวเองจะเรียนจบมอหกแล้วนี่อะไรทำไมเธอถึงเผลอไผลใจเต้นแรงแบบนี้ เชอรีนรีบชวนเวหาเปลี่ยนเรื่องพูดคุย“แล้วน้องเวเกิดวันไหนเหรอ” ถามถึงวันเกิดน้องสาวเขาเสียเลยไหนๆก็กำลังจะไปช่วยเลือกซื้อของขวัญด้วยกันนี่เนอะก็ต้องรู้ใช่มั้ยว่าน้องสาวเขาเกิดวันไหน“วันที่ 10 เดือนหน้า” เวหาทำได้เพียงกลั้นยิ้มรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ที่เธอเขินเขาจนต้องรีบเปลี่ยนเรื่องชวนคุย“อ๋องั้นก็ใกล้แล้วนี่” เชอรีนพยักหน้าอย่างรับรู้ถ้าเ
“ต้องขอโทษด้วยนะคะ คุณหนูเชอรีนบอกว่าไม่ต้องการพบใครค่ะ เธอไม่สบายต้องการพักผ่อน เชิญคุณกลับไปก่อนเถอะนะคะ” หญิงวัยกลางคนบอกเพียงแค่นั้นก่อนที่จะสาวเท้าเดินกลับเข้าไปในบ้านเวหากดเปิดแอปพลิเคชันไลน์เขาก็เพียงแค่อยากพบและพูดคุยกับเธอเท่านั้นLineเวหา : เวรู้ว่าเชอโกรธแต่ช่วยฟังที่เวจะอธิบายหน่อยได้มั้ย ลงมาพบกันหน่อยครืด!!ใบหน้าสวยละสายตาจากจอทีวีใหญ่ เธอมองไปยังหน้าจอโทรศัพท์มือถือ ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างลืมไปเสียซะสนิทเลยว่าเธอยังไม่ได้บล็อคผู้ชายคนนั้น“ให้ตายนี่เราลืมบล็อคไอ้บ้านั่นหรือเนี่ย” มือเล็กรีบจัดการกดบล็อคแชทของเขาทันทีแค่เพียงเท่านี้ก็เรียบร้อยเหลือก็เพียงแค่จัดการกับความรู้สึกของตัวเองเท่านั้น..เวหา : ว่าไง อ่านแล้วทำไมไม่ตอบเขากดส่งข้อความแต่มันดันขึ้นว่าไม่สามารถส่งข้อความไปได้“ถึงกับบล็อคกันเลยเหรอ ได้ แล้วเจอกัน!!”ตกดึกคืนนั้นเวหาแอบปีนขึ้นมาทางระเบียงห้องนอนของแฟนสาวด้วยความยากลำบาก ยังดีที่เธอไม่ได้ล็อคประตูระเบียง มือหนาเปิดประตูด้วยเสียงแผ่วเบาเดินเข้าไปในห้องได้อย่างง่ายดาย ชายหนุ่มเดินดุ่มๆเข้าไปยังเตียงใหญ่ที่มีคนตัวเล็กนอนหลับตาพริ้มใบหน้าของเธอยังคงสว
เพียว : ฉันว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆไอรีนที่ยังคงจับโทรศัพท์มือถืออยู่ก็รีบตอบกลับไปในทันทีไอรีน : เวหามันต้องทำอะไรให้ยัยเชอรีนโกรธแน่และน่าจะต้องเป็นอะไรที่หนักมาก ยัยเชอรีนไม่เคยโกรธใครเลยนะ ให้ตายสิ!!เพียว : ฉันว่าเรื่องผู้หญิงแน่เลย เอาไว้รอฟังจากปากเพื่อนเราวันพรุ่งนี้ วันนี้สลายตัวกันก่อนไอรีน : โอเคงั้นฉันไปนอนดูซีรี่ย์เกาหลีก่อนนะ กำลังสนุกเลยทางด้านเชอรีนล้มตัวลงนอนตอนนี้เธอปวดหัวมาก กะไว้ว่าถ้าวันพรุ่งนี้ยังไม่หายปวดคงต้องไปโรงพยาบาลแล้วละ“นอนต่อดีกว่าจะได้หายเร็วๆ” เธอดึงผ้าห่มขึ้นมาปกคลุมดึงขึ้นมาปิดยันต้นคอ แล้วก่อนที่หนังตาจะปิดสนิทลงเสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้นมาเสียก่อนครืด~“ใครอีกเนี่ย~” ร่างบางพึมพำถามตัวเองมือเล็กควานหาโทรศัพท์ที่วางบนโต๊ะข้างเตียงทันใดนั้นก็คิดขึ้นมาได้ว่าอาจจะเป็นเขา บุคคลที่เธอไม่ต้องการและถ้าไม่ติดว่าต้องเปิดแจ้งเตือนไว้เพื่อคุยกับพี่สาว เพื่อนและครอบครัว เธอไม่มีทางปิดโหมดพระจันทร์นั่นหรอกนะ“หรือว่าจะเป็นไอ้บ้านั่น!! ถ้าใช่นะจะบล็อคให้”เชอรีนมองไปยังหน้าจอโทรศัพท์มือถือแล้วพบว่ามันเป็นแจ้งเตือนจากไลน์ซึ่งข้อความที่แจ้งเตือนนั้นไม่ใช่จากเข
"อย่าไปแซวมัน มันยิ่งช้ำใจอยู่" สายฟ้าชำเลืองมองไปที่เพื่อนรักที่กำลังทำหน้าซังกะตาย หน้าของมันเหมือนอย่างที่ไอ้ธาวินได้พูดไว้เลยหมา..ที่ถูกเจ้าของทิ้งและที่ต้องห้ามปรามไว้ว่าอย่าไปแซวมันก็เพราะกลัวว่าไอ้เวหามันอาจจะเครียดจนทนไม่ไหวแล้วบุกไปถึงบ้านของเชอรีนเอาน่ะสิ"เกิดอะไรขึ้นวะ" มาร์ชเอ่ยถามเมื่อเขาเกิดความอยากรู้ขึ้นหรือว่ามันจะทะเลาะกับเชอรีนแต่เพียวที่เป็นเพื่อนสนิทกับเชอรีนก็ไม่เห็นที่จะบอกอะไรเขาเลยนะ ทั้งธาวิน มาร์ชและออสตินต่างก็เฝ้ารอว่าใครที่จะเป็นฝ่ายอธิบายให้พวกเขาเข้าใจจนกระทั่งสายฟ้าหยัดกายลุกขึ้นยืน"ก็ยัยพี่ริสานั่นวางยาไอ้เวหามันแล้วคือแบบกำลังจะเกือบเข้าได้เข้าเข็ม เชอรีนดันเข้ามาเห็นพอดี" หลังคำพูดบอกกล่าวของสายฟ้าทำเอาทุกคนตาลุกวาว ถ้าเป็นนั้นก็ถือว่าไอ้เวหาน่ะซวยแล้วเผลอๆเชอรีนอาจถึงขั้นเลิกรากับมันเลยก็ได้"ฉิบหาย..ฉิบหายเลยนะนั่น!! แล้วมึงจะทำยังไงต่อเดาว่าเชอรีนคงไม่ยอมรับสายมึงสินะ" ธาวินหรี่ตามองเวหาที่เอาแต่นั่งซึมไม่ยอมพูดจาใดๆจนกระทั่งเขาได้ยินชื่อของเธอที่ออกมาจากปากของมันนั่นแหละจึงทำให้เขาได้สติเวหาเงยหน้าขึ้นมองธาวินพร้อมกับลอบถอนหายใจออกมา เครียด
มักมากคบซ้อนแบบนั้น พูดแล้วเกลียด ฮึย~เธอต้องรีบตัดใจจากคนอย่างเขาให้เร็วที่สุด..แต่ก็ไม่รู้เลยว่าจะต้องใช้เวลากี่วัน กี่เดือน หรือกี่ปีเมื่อเขาคือรักแรกของเธอ....ซึ่งยากที่จะทำใจอีกทั้งแผลยังสดใหม่เหมือนอย่างที่พี่สาวเธอได้กล่าวเอาไว้“หึ~ ปากร้ายเหมือนกันนะเรา” แชมเปญหัวเราะไปกับท่าทางของน้องสาวเห็นเธอยังมีอารมณ์ขันแบบนี้ได้พี่สาวอย่างเธอก็ค่อยหมดห่วงเบาใจลงหน่อยเชอรีนมองหน้าพี่สาวตั้งแต่ที่เธอกลับมาก็เอาแต่คิดเรื่องบางเรื่องอยู่ในหัวและมันก็สำคัญมากด้วยริมฝีปากเล็กเอื้อนเอ่ยไปยังพี่สาวคนสวย“เชอมีเรื่องอยากปรึกษาพี่ค่ะ” เชอรีนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เธอหนักใจในเรื่องนี้และก็ยังไม่ได้พูดคุยกับเพื่อนทั้งสองเลย“เรื่องอะไรเหรอบอกพี่ได้ทุกเรื่องเลยนะ”“คือเชอคิดว่าเชออยากเข้าเรียนที่มหาลัยเดียวกับพี่แชมเปญค่ะ พี่คิดว่าไงบ้างคะ~”คือก่อนหน้านั้นเธอกับเพื่อนคิดเอาไว้ว่าจะสอบเข้ายังมหาลัยอีกที่ไง ที่เดียวกับที่เวหาจะเรียนต่อนั่นแหละ แต่พอมาเกิดเรื่องขึ้นแบบนี้จึงทำให้เธอไม่อยากที่จะเจอหน้าเขาอีกไง จึงคิดว่าถ้าเรียนต่อที่มหาลัยอื่นคงดีเสียกว่า“มาสิ เดี๋ยวพี่ดูแลเราเอง แล้วนายนั่นจะไม่ตา
มันนะมันสู้เอาเวลาที่ห่วงผู้หญิงมาห่วงตัวเองเสียยังดีกว่าเพราะไม่รู้เลยว่าไอ้นั่นของมันจะเลิกแข็งกี่โมง เพื่อนสนิทผู้หวังดีบอกให้เขารีบเข้าไปจัดการตัวเองด้วยการใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย“กูให้คนขับรถไปส่งเธอที่บ้านแล้ว มึงไปจัดการตัวเองเถอะ แข็งๆแบบนี้เผลอๆอีกนาน ไปโรงพยาบาลมั้ยล่ะเดี๋ยวกูพาไป”“อืม กูไปแต่งตัวก่อน”“กูถามไรหน่อย ไหนๆเชอก็เข้าใจผิดไปแล้วทำไมมึงไม่เอากับพี่ริสาต่อเลยวะ ของเคยๆกันอยู่แล้วอารมณ์ตอนนั้นก็คง..” ไม่อยากจะคิดว่ามันจะค้างมากสักแค่ไหนแล้วผู้หญิงคนนั้นก็ยั่วมันซะขนาดนั้นถ้าเป็นเขาจะอดใจไหวมั้ยนะ“ส้นตีนสิ!! ถ้ากูไม่โดนยัยนั่นวางยา กูไม่มีวันกลับไปใกล้ชิดกับเธอหรอก มึงก็รู้ว่าเดี๋ยวนี้กูรักเชอคนเดียว เฮ้อ~ พูดแล้วเกลียดตัวเองฉิบหาย เดี๋ยวกูมา” เวหาได้แต่โทษตัวเองก้มหน้าอย่างยอมรับผิด เขาเดินสาวเท้าเข้าห้องน้ำเพื่อไปจัดการตัวเอง“เออเร็วๆเลยกูมีนัดต่อ!!” สายฟ้าตะโกนส่งเสียงตามหลังเวหาไปติดๆ แม่งน่าจะเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำตั้งนานแล้ว ไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าสภาพแม่งไม่ได่น่ามองเลยสักนิดสู้ของๆเขาก็ไม่ได้ของเขาน่ะใหญ่กว่าของมันตั้งเยอะ...บ้านเลิศกิจเดชารถยนต์สี่
เวหาถอนหายใจทำไมพี่ริสาถึงได้ชอบพูดเรื่องเก่าๆแบบนี้นะ ชายหนุ่มตัวร้ายหันไปส่งยิ้มให้ลูกน้องสายฟ้าที่กำลังยืนมองเรือนร่างพี่ริสาอยู่สายตามันหลอกกันไม่ได้หรอกนะว่าลูกน้องของไอ้สายฟ้าน่ะอยากกินพี่ริสามากแค่ไหน....“กรี๊ด~ ไม่นะไม่เอาไอ้บ้านี่ตัวดำแถมตัวก็ใหญ่ กีฉันได้แหกกันพอดี” คนตัวเล็กกรีดร้องออกมาเมื่อชายคนนั้นเดินเข้ามาจับเรียวขาของเธอ เขาออกแรงดึงจนร่างเล็กตกอยู่ในอ้อมกอดของเขา มือหนาบีบคว้าเต้าอวบไว้แน่นแล้วเริ่มบีบเคล้นทรวงอกด้วยความตั้งใจ“มานี่คนสวย พี่พร้อมเป็นผัวคนใหม่ให้เธอแล้ว” เขาอุ้มริสาไว้พร้อมกับดึงผ้าห่มให้ร่วงลงสู่เตียงนอน แอร์เย็นประทะผิวกายขาวผ่องทำเอาชายคนนั้นถึงกับลอบกลืนน้ำลาย เธอขาวนมโตมากไม่ไหวแล้วต้องรีบเข้าไปเอาสองเท้าใหญ่เดินลงจากเตียงเตรียมพร้อมที่จะเดินเข้าไปยังห้องฝั่งตรงข้าม ริสาดีดดิ้นรู้แล้วว่าต่อไปตัวเองจะต้องเจอกับอะไร ไม่นะ ผู้ชายคนนี้ไม่ได้หล่อหรือดูดีอะไรเลย“กรี๊ดไม่นะ~”ผู้ชายคนนั้นเดินไปเปิดประตูแล้วพาตัวเองกับริสาเข้าไปในห้องนั้นพร้อมกับไม่ลืมที่จะกดล็อคประตู เขาวางเธอลงบนพื้นมองสังเกตปฏิกิริยาของเธอว่าจะทำอย่างไรริสายืนขึ้นพยายามที่จะเดิน
เวหาถอนหายใจทำไมพี่ริสาถึงได้ชอบพูดเรื่องเก่าๆแบบนี้นะ ชายหนุ่มตัวร้ายหันไปส่งยิ้มให้ลูกน้องสายฟ้าที่กำลังยืนมองเรือนร่างพี่ริสาอยู่สายตามันหลอกกันไม่ได้หรอกนะว่าลูกน้องของไอ้สายฟ้าน่ะอยากกินพี่ริสามากแค่ไหน....“กรี๊ด~ ไม่นะไม่เอาไอ้บ้านี่ตัวดำแถมตัวก็ใหญ่ กีฉันได้แหกกันพอดี” คนตัวเล็กกรีดร้องออกมาเมื่อชายคนนั้นเดินเข้ามาจับเรียวขาของเธอ เขาออกแรงดึงจนร่างเล็กตกอยู่ในอ้อมกอดของเขา มือหนาบีบคว้าเต้าอวบไว้แน่นแล้วเริ่มบีบเคล้นทรวงอกด้วยความตั้งใจ“มานี่คนสวย พี่พร้อมเป็นผัวคนใหม่ให้เธอแล้ว” เขาอุ้มริสาไว้พร้อมกับดึงผ้าห่มให้ร่วงลงสู่เตียงนอน แอร์เย็นประทะผิวกายขาวผ่องทำเอาชายคนนั้นถึงกับลอบกลืนน้ำลาย เธอขาวนมโตมากไม่ไหวแล้วต้องรีบเข้าไปเอาสองเท้าใหญ่เดินลงจากเตียงเตรียมพร้อมที่จะเดินเข้าไปยังห้องฝั่งตรงข้าม ริสาดีดดิ้นรู้แล้วว่าต่อไปตัวเองจะต้องเจอกับอะไร ไม่นะ ผู้ชายคนนี้ไม่ได้หล่อหรือดูดีอะไรเลย“กรี๊ดไม่นะ~”ผู้ชายคนนั้นเดินไปเปิดประตูแล้วพาตัวเองกับริสาเข้าไปในห้องนั้นพร้อมกับไม่ลืมที่จะกดล็อคประตู เข
ริสาส่งเสียงฮึดฮัดในลำคออย่างไม่ชอบใจแล้วนึกขึ้นมาได้ว่าเธอสมควรที่จะต้องยุแหย่คนทั้งคู่ต่อซึ่งนั่นจึงทำให้เวหาเดือดดาลขึ้นอีกครั้ง“ผมพูดตอนไหนว่าจะเอา!!”“ไม่ต้องออกไปไหนกันทั้งนั้น คนที่ต้องออกไปคือนี่เอง” เชอรีนบีบมือตัวเองแน่นสถานการณ์แบบนี้คนที่สมควรจะต้องเดินออกไปคือเธอ ไม่ใช่สองผัวเมียนี่ สองเท้าเล็กหันหลังกลับเตรียมพร้อมที่จะเดินก้าวออกไป ใจเธอมันไม่อยากเห็นหรืออยากอยู่ในห้องนี้อีกต่อไปแล้ว เจ็บจริงๆกับการที่ต้องมาเห็นด้วยตาตัวเองว่าแฟนของเราเขากำลังเอากับผู้หญิงคนอื่นอยู่มันเหมือนโดนกรีดแทงหัวใจด้วยมีดเล่มแหลม โดนกรีดด้วยมือของผู้ชายที่ตัวเธอรัก...“อย่าไปนะเชอ เวขอโทษให้โอกาสเวได้มั้ย” เสียงทุ้มตะโกนตามหลังทำเชอรีนหยุดชะงักนี่เขายังมีหน้าขอโอกาสอีกเหรอ หน้าไม่อายจริงๆผู้ชายคนนี้ เหมาะสมกันแล้วหญิงร้ายชายเลว“โอกาสอะไรของนาย มันไม่มีหรอกนะ ฮึก~” เชอรีนพูดโดยที่ไม่ได้หันหลังกลับไปมอง เธอไม่อยากเห็นภาพบาดตาบาดใจนั่นอีกต่อแล้ว“ผิดไปแล้ว...” ประโยคนี้แผ่วเบาเขารู้สึกผิดกับเธ
มือใหญ่เอื้อมคว้าเข้าที่เส้นผมพร้อมกับเริ่มจิกกำเส้นผมของเธอราวกับว่าอยากจะหาที่ลง ริสาที่รับรู้ได้ว่าเขาเสียดเสียวจึงผละริมฝีปากออกจากความใหญ่โตตรงหน้า“พี่ไม่หยุดหรอกนะ เธอลืมพี่ได้จริงๆเหรอ” เธอพูดอย่างคนที่เอาแต่ใจพลางอ้าปากครอบกลืนเอ็นยักษ์ให้หายเข้าโพรงปากนุ่มอีกครั้ง คนอย่างเขามันต้องเจอคนอย่างเธอ ต้องเจอคนทำจริงและเอาจริงด้วย“….” เวหากำหมัดแน่นเสียวจนเกร็งไปหมดใจอยากผลักเธอออกไปอีกครั้งแต่มือกับร่างกายกลับไม่ยอมทำตาม ในขณะที่ปากทำหน้าที่ มือข้างที่ว่างก็เริ่มถอดกระโปรงตัวจิ๋วของตัวเองออกอย่างแคล่วคล่องว่องไวจึงเผยให้เห็นกางเกงในผ้าลูกไม้สีดำตัวบางแอ๊ด~ริสาได้ยินเสียงประตูเปิดออกจึงผละริมฝีปากออกจากท่อนลำสุดโปรดปรานในตอนนี้ยังมีสิ่งที่สำคัญมากไปกว่าเจ้าสิ่งนี้ซึ่งนั่นก็คือ..เธอเปลี่ยนท่าทางขึ้นไปนั่งบนลำตัวของเขาโดยที่ในส่วนกลางกายของเราทั้งสองตรงกันพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มขึ้นมาปกคลุมร่างกายในบริเวณส่วนล่าง เวหางุนงงไม่เข้าใจว่าพี่ริสาเขาคิดที่จะทำอะไรหรือว่าเธอนั้นจะขย่มจนทำให้เขาแตกพ่าย&ldqu