และไม่รอช้าชายหนุ่มก็รีบพลิกตัวเธอให้ขึ้นมาคร่อมอยู่บนตัวของเขา เพนตี้สะดุ้งตกใจเล็กน้อยก่อนจะใช้มือเล็กตีหน้าอกเขาหลายทีด้วยความหมั่นไส้
"ตาบ้าเอ๊ยฝากไว้ก่อนเถอะ"
เธอกัดริมฝีปากเอาไว้แน่นก่อนจะเริ่มขยับสะโพกแอ่นไปตามจังหวะ และทุกครั้งที่น้องสาวกระแทกท่อนเอ็นไปจนสุดลำ ก็ทำให้ชายหนุ่มถึงกับร้องครางออกมาด้วยความเสียวซ่านแทบจะขาดใจ
"ซี๊ด! โคตรดีเลยเมียจ๋า"
เขาถึงกับหายใจหอบเพราะรู้สึกเสียวจนแทบจะอดทนไม่ไหว มือทั้งสองข้างกอบกำเต้านมอวบ บีบเคล้นอย่างแรงเพื่อเพิ่มความเสียวซ่านให้กับผู้หญิงที่อยู่ขย่มอยู่ข้างบน กำลังบรรเลงเพลงรักด้วยท่วงท่าที่ถูกใจเขาเป็นอย่างมาก
"แบบนั้นเพน...ซี๊ดดด"
"ไม่ไหวแล้ว อ๊ะ อ๊ะ"
ยิ่งเธอเริ่มรู้สึกว่าตัวเองจะแตะขอบสวรรค์ ก็รัวสะโพกให้เร็วขึ้น ขย่มท่อนเอ็นแรงขึ้นไปอีก และก่อนที่เธอจะถึงฝั่งปรารถนาเขาก็จับสะโพกของเธอไม่ให้ขยับ เรียกว่ารังแกกันแทบไม่ให้พักเลย
"ทำไมไม่แตกล่ะ"
"เมียอุตส่าห์ให้ผัวเอาตั้งรอบหนึ่ง เพราะฉะนั้นจัดให้คุ้มเลยจ้าเมียจ๋า"
"ไทเกอร์!"
หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ อุตส่าห์บอกว่าน้ำเดียวจบ แต่เขากลับเล่นลิ้นไม่ยอมแตกสักทีเพื่อที่จะได้ยื้อเวลาทำให้นานกว่านี้
"ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้บ้าเอ้ย"
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป...
และดูเหมือนว่าตอนนี้ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกเหนื่อยล้า ปวดขาเพราะว่ากระแทกท่อนเอ็นใส่คนรักไม่มียั้ง สลับกันขึ้นมาก็คร่อมบน จนในที่สุดเขาก็ยอมแตกเข้าไปในตัวของเธอ เอวสอบกระแทกเข้าไปจนสุดลำก่อนจะกระตุกเกร็งปล่อยน้ำสีขาวปนเข้าไปในร่องสาวทุกหยาดหยด อดทนกลั้นไว้นานจึงทำให้มันทะลักเลอะออกมาตามร่องขา รอบเดียวบ้าอะไรเป็นชั่วโมงกว่า มันน่าตีชะมัดเลย
"ไทเกอร์ไอ้คนขี้โกง"
ชายหนุ่มทำหน้ามึนต้องมองไปทำหญิงสาวเหมือนไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอกำลังพูดออกมา
"โกงตรงไหนก็รอบเดียวนี่นา"
เขาทำหน้าบ้องแบ๊วตาใสแป๋ว ไม่ยอมรับความผิดในสิ่งที่ตัวเองกระทำไว้ ตีมึนจะเอาต่ออย่างเดียวจนเธอต้องทุบตีเขาหลายทีถึงจะยอมหยุด
"รอบเดียวบ้าอะไรเป็นชั่วโมงกว่า งานฉันจะไม่เสร็จนะไอ้บ้าเอ้ย"
เพนตี้ยื่นมือไปทุบหน้าอกเขารัว ๆ จนชายหนุ่มต้องรีบยกมือห้ามไว้ก่อน เขารีบปัดป้องเพื่อไม่ให้เธอทุบตี เพราะรายนั้นฟาดมาไม่ยั้งจนเขาต้องจับแขนของเธอล็อกไว้เหนือหัวทั้งสองข้าง ต้องมองใบหน้าเล็กด้วยสีหน้าจริงจัง
"โกงตรงไหนก็เอารอบเดียวนี่ นี่ก็เพิ่งจะแตกแค่น้ำเดียวเองนะ แสดงว่าเพิ่งทำไปแค่รอบเดียว"
หญิงสาวอ้าปากค้างมองบนหน้าด้านพิธีหน้ามึนพยายามแถให้ตัวเองถูก หมอนี่มันสุดยอดจริง ๆ เลยให้ตายสิ
"เอาเถอะฉันผิดเองที่พูดไม่เคลียร์ ออกไปจากตัวของฉันได้แล้วจะไปทำงานต่อ"
ตั้งแต่รู้จักกันเธอรู้สึกเลยว่าตัวเองพูดเยอะกว่าปกติ ไม่ได้สนทนาแบบคนทั่วไป แต่ด่ากราดเพราะนิสัยไอ้คนบ้ากามคนนี้นี่แหละ ดูสิเแข้งขาเธอในตอนนี้อ่อนล้าไปหมด แล้วงานก็ยังไม่ถึงไหนเลย เอายังไงล่ะทีนี้
"ง่วงก็นอนสิครับพรุ่งนี้ค่อยทำก็ได้"
เพนตี้ถอนหายใจออกมาอย่างเซ็ง ๆ พรุ่งนี้นัดกับอาจารย์จะเอางานไปให้ตรวจ ถ้าเกิดว่ายังไม่ไปถึงไหนคงได้ถูกดุเป็นแน่ หมอนี่ก็ไม่เคยเข้าใจอะไรเลย เฮ้อ
"ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วถ้าอย่างนั้นนายต้องรับผิดชอบเรื่องนี้นะไทเกอร์"
เขายิ้มแป้นด้วยใบหน้าอารมณ์ดี ไม่ได้มีความสำนึกผิดใด ๆ ในสิ่งที่กระทำลงไปเลย
"เกอร์จะช่วยเพนได้ยังไงในเมื่อเกอร์ไม่ได้เรียนภาษาญี่ปุ่นมานี่จะให้ช่วยทำงานไม่ได้หรอกนะ ฝันดีนะครับเมียจ๋านอนดีกว่า"
เขายิ้นแป้นจ้องมองมายังหญิงสาวก่อนจะล้มตัวลงมานอนบนเตียงาฃประมาณว่าช่วยไม่ได้นะ หึ! ได้ นายจะเอาแบบนี้ใช่ไหม
20 นาทีต่อมา...
"ง่วงจัง"
ไทเกอร์ทำตาเคลิ้มเหมือนคนง่วงนอนอยู่ตรงโซฟา แถมยังทำปากแจ๊บ ๆ เหมือนอย่างกับเด็กอีก ช่วยงานอะไรไม่ได้ก็เลยสั่งให้มานั่งเฝ้าแทน สรุปเหมือนมานอนเฝ้ายังไงอย่างนั้น
"ไทเกอร์ห้ามนอนตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้"
เขาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะทำตาปรือหันมามองหญิงสาว เพนตี้ไม่ยอมแพ้เขย่าเขาให้ลุกขึ้น ไม่มีทางที่คืนนี้ผู้ชายตรงหน้าจะได้หลับสบายหรอก ก็ช่วยไม่ได้แหละอยากรังแกเธอดีนัก
"เพนจ๋า เกอร์ง่วงนอนไม่ไหวแล้วครับ"
เพนตี้เห็นแบบนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างขำขันกับท่าทีของเขา มือทั้งสองข้างกอดหมอนข้าง นั่งตัวตรงผงกหัวไปมา เห็นสภาพแล้วก็ไม่รู้ว่าจะสมน้ำหน้าหรือสงสารดี
"งานฉันยังไม่เสร็จเลย"
เขาพยายามจะลืมตาแล้วจ้องมองไปยังนาฬิกาที่ติดอยู่ข้างฝา ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาเกือบประมาณ 1:00 น แล้ว
"โห จะตีหนึ่งแล้วนะนอนได้แล้วมั้ง เกอร์ไม่ไหวแล้วนะเพนจ๋า งานก็เลื่อนอาจารย์ไปก่อนสิครับ"
หญิงสาววางทุกอย่างลงที่โต๊ะก่อนจะหันไปมองใบหน้าของเขา
"ถ้านายรับปากจะไม่ยุ่งกับฉันหนึ่งอาทิตย์ จะอนุญาตให้นายไปนอนตอนนี้ทันทีตกลงไหม"
หญิงสาวยื่นข้อเสนอให้ชายตรงหน้า และเมื่อเขาได้ยินประโยคของเธอเท่านั้นแหละรีบทำตาโต ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นจากโซฟา รีบล้างหน้าล้างตาให้ตัวเองสดชื่นขึ้น จากนั้นก็วิ่งกลับมาที่เดิมใบหน้าเปียกไปด้วยคราบน้ำ แถมยังหยิบน้ำเย็นในตู้เย็นมาอีก 2 ขวดยกดื่มจนหมด ก่อนจะยิ้มแป้นแล้นมองเธอตาใส่แป๋ว
"มา! เพนจะนอนกี่โมงก็ตามสบายเลยเกอร์จะรอ อดหลับอดนอนได้ แต่ถ้าไม่ให้เอาเมียเป็นอาทิตย์ เกอร์ทำไม่ได้หรอก"
เพนตี้ได้ยินแบบนั้นก็กุมขมับตัวเองเอาไว้ จากนั้นก็พิงแผ่นหลังกับโซฟา ใครจะคิดว่าหมอนี่มันจะบ้ากามขนาดนี้ ตอนแรกก็นึกว่าจะรับข้อเสนอ จะได้ให้ไปนอนพักก่อน แต่พอเห็นสภาพแล้วสู้ตายขนาดนี้ เธอคงโดนหมอนี่เอาทุกวันแน่เลย
"ถามจริงไม่เหนื่อยบ้างหรือไง ทำนานทีครั้งหนึ่งก็ได้ จะได้ไม่เบื่อไง"
"ใครบอกล่ะว่าทำทุกวันแล้วมันจะเบื่อ เพนรู้หรือเปล่าว่าการมีเซ็กซ์ทุกวัน มันกระชับความสัมพันธ์ของคู่รักเป็นอย่างดีเลยนะ ถ้าเกิดว่าเกอร์เอาเพนทุกวันใช่ไหม เพนก็จะรักเกอร์มากขึ้นไปอีก เพราะฉะนั้นอย่าปล่อยให้เวลาว่างเปล่าโดยไร้ประโยชน์ เราต้องกระชับความสัมพันธ์กันเข้าไว้ เตงจะได้รับรักเกอร์เร็ว ๆ ไง"
"เฮ้อ! เพนจะเครซี่!"
เช้าวันต่อมา...ไทเกอร์ขยี้ตาตื่นขึ้นมาก็พบกับความว่างเปล่า หันซ้ายแลขวาก็ไม่มีแม้แต่เงาของหญิงสาว ตอนนี้เป็นเวลา 10 โมงกว่าแล้ว ซึ่งเขานัดเพื่อนไว้ในเวลา 9:00 น. แต่ก็ช่างเหอะคนมันง่วงนี่นา ส่วนเพนตี้เธอก็น่าจะไปเรียนแล้วแหละเพราะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ปาไปตี 2 กว่า มันน่าจับลงโทษซะให้เข็ดถ้าไม่ติดว่าเกรงใจแล้วก็นะ หึหึเขาขยับตัวลุกขึ้นจากเตียงนอน หยิบผ้าเช็ดตัวจากนั้นก็เข้าไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตาให้สะอาดสดชื่น ใช้เวลาประมาณยี่สิบนาทีก็ทำธุระทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย หยิบกระเป๋ากุญแจรถออกจากคอนโดเพื่อไปขึ้นรถตรงลานจอด วันนี้เขามีเรียนในช่วงบ่าย แต่ที่ไปเช้าก็ไปนั่งเฝ้าคนรักก่อน เพราะยังไงเธอก็ต้องมากินข้าวที่ตึกวิศวะ และแน่นอนว่ายัยแว่นตัวดีเป็นคนพามานั่นเองตู้ดดดดดดโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น ใช้มือควานหาโทรศัพท์ซึ่งเขาวางไว้ตรงเกะข้าง ๆ หาสักพักก็เจอ และตอนนี้รถจอดติดไฟแดงพอดีเขาจึงกดรับสายก่อน"มีไรวะ"(ไอ้ไทเกอร์มึงอยู่ไหน พวกกูอยู่โรงอาหารใต้ตึกเนี่ย)"เออกูจะถึงแล้ว"(เค! ช้าฉิบหายเลยมึงอะ กูจะให้มึงดูโปรเจคให้หน่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ)เขากดวางสายก่อนจะเร่งรีบขับออกไปทันที และเพียงไม่นานก็ม
"แกกลับยังไงหม้อแกง"เพนตี้มองใบหน้าของเพื่อนที่ตอนนี้ชะเง้อคอมองซ้ายมองขวาเหมือนจะหาใครสักคนหนึ่ง"ปอร์เช่มารับน่ะ แกกลับก่อนได้เลย"เธอพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินตรงไปยังลานจอดรถ ซึ่งโดยปกติจะขับรถมาเอง เอาจริงที่บ้านของเธอค่อนข้างมีฐานะในระดับหนึ่ง ครอบครัวทำรีสอร์ตอยู่ทางภาคเหนือ สอบได้มหาวิทยาลัยในกรุงเทพก็เลยมาเรียนที่นี่ และมีพี่ชายอีกคนเขาก็มาเรียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพเหมือนกันแต่อยู่คนละที่ แต่ว่าเขาเรียนจบได้สักปีหนึ่งแล้วก็เลยไปช่วยธุรกิจที่บ้าน ในตอนนี้ขับรถชิว ๆ เดินทางกลับคอนโด แวะซื้อของหลายอย่างจนตอนนี้เวลาปาไปเกือบสี่โมงเย็น ถือข้าวของลงจากรถพะรุงพะรัง หยิบคีย์การ์ดสแกนเข้าไปในห้องก่อนจะตรงไปยังห้องครัวเพื่อเอาของไปเก็บ"ของเยอะชะมัดเลย ฉันซื้ออะไรนักหนาเนี่ย"เธอบ่นออกมาก่อนจะเก็บของเรียงเข้าชั้น ทว่าก็ต้องชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงกดออกตรงหน้าประตู"ใครมา"ตามที่เธอคาดเดาไม่ใช่ไทเกอร์แน่นอนเพราะเขามีคีย์การ์ด ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องกดออด เธอไปล้างไม้ล้างมือก่อนจะเดินตรงไปยังประตู ใช้มือขวาบิดลูกบิดให้ประตูเปิดออกก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ฉิบหายแล้วไงล่ะ ร้อยวันพันปี
เขาทำได้เพียงแค่เอามือปัดป้องเท่านั้น ไม่สามารถที่จะต่อสู้อะไรได้เลย เพราะถ้าตอบโต้แม้แต่หมัดเดียวมีหวังเขาได้เลิกกับเพนตี้ของจริงแน่ และดูเหมือนว่าตอนนี้หญิงสาวจะตกใจเพราะพี่ชายเข้าไปต่อยคนรักของเธอ จึงรีบวิ่งเข้าไปห้ามเพื่อไม่ให้เขาทำร้ายไทเกอร์ไปมากกว่านี้"พอแล้วพี่เพนเฮาส์ ฮึก! เพนผิดเองแหละที่ยอมเขา ปล่อยเขาไปเถอะ เพนสัญญาว่าจะไม่ยุ่งกับเขาอีก"ไทเกอร์อ้าปากค้างอย่างอึ้งไป ไม่ยุ่งกับเขางั้นเหรอ เหอะ! ไม่มีทางให้มันเกิดขึ้นแน่"ไม่มีทางหรอก เกอร์ไม่มีทางยอมเลิกแน่นอน ปล่อยให้พี่ชายของเพนกระทืบเกอร์ให้ตายตรงนี้ดีกว่า แต่ถ้าจะให้เลิกบอกเลยว่าไม่มีทาง"เขาจ้องมองไปยังใบหน้าหญิงสาวด้วยสีหน้าที่จริงจังมาก ถ้าต้องถูกกระทืบจนตายเขายอม แต่ถ้าต้องเลิกกันเขาไม่มีทางทำแน่"ได้! วันนี้กูจะกระทืบมึงให้ตายคาตีนกูเลย คอยดู"พูดจบเขาก็เข้ามากระทืบไทเกอร์ทันทีตามที่พูดไว้ และก็เหมือนเดิมคือเขาก็นั่งอยู่นิ่ง ๆ เอามือปัดป้องเพื่อป้องกันตัวเอง แต่ก็ตอบโต้อะไรไม่ได้ อีกอย่างเขาก็ทำผิดต่อเพนเฮ้าส์มาก่อน ปล่อยให้มันได้ระบายความแค้นในอดีตถือว่าชดใช้ให้กันกับสิ่งที่ผ่านมา"พอเถอะนะพี่เพนเฮาส์ เพนขอร้องนะ
เขาสะบัดหน้าไล่ความมึนเพราะว่าดื่มแอลกอฮอล์ค่อนข้างหนัก และเมื่อได้สติก็ส่ายหน้าพยายามปฏิเสธกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่"ไอ้เพนเฮาส์มึงฟังกูก่อนนะ กูไม่ได้ยุ่งกับน้องเขาเลยนะเว้ย เธอมาจูบกูเอง"เพนเฮาส์เดินเข้ามากระชากคอเสื้อเพื่อนสนิท และเมื่อแบรี่กับเพื่อนคนอื่นเดินมาพอดีเห็นว่าทั้งคู่กำลังทะเลาะกันก็รีบเข้ามาห้าม เพราะไม่อย่างนั้นไอ้หมาบ้ามันก็จะมาต่อยเขาอีกครั้ง บอกเลยว่าโคตรหมัดหนักเลย"กูต้องเชื่อมึงไหมไอ้ไทเกอร์ คนอย่างมึงเอาไม่เลือกอยู่แล้วขอแค่ได้ กูไม่คิดว่าผู้หญิงที่กูหมายปองมึงยังเอาได้ลง พอ! มึงกับกูพอกันแค่นี้แหละ"พูดจบก็ผลักไทเกอร์ให้เซถอยหลังจากนั้นก็เดินออกไปทันที ส่วนยัยน้องข้าวพอเห็นว่าผู้ชายอีกคนออกไปไม่สนใจเธอ ก็รีบเข้ามาออเซาะไทเกอร์ทันที"พี่ไทเกอร์ขาข้าวไม่ได้รักพี่เพนเฮาส์ค่ะ ข้าวรักพี่ไทเกอร์ อย่าทิ้งข้าวเลยนะคะ ข้าวขอโทษ"เขาสะบัดมือออกจากตัวของผู้หญิงตรงหน้า ทำให้เพื่อนทั้งสองทะเลาะกันและยังกล้ามาขอโอกาสอีก"ฉันไม่ได้ชอบเธออย่ามาวุ่นวายกับฉันอีก จำไว้นะว่าเธอเป็นต้นเหตุที่ทำให้ฉันกับเพื่อนทะเลาะกัน ถ้าฉันเห็นหน้าเธออีก หรือว่าเธอกลับไปยุ่งวุ่นวายกับเพ
หนึ่งเดือนต่อมา...และตอนนี้เป็นช่วงใกล้ฝึกงานแล้ว เพนเฮาส์ไม่ยอมให้เขาได้เจอกับน้องสาวของตัวเองเลย แต่ยังดีที่ยอมให้คุยโทรศัพท์ได้บ้าง แต่ก็ต้องคุยกันในเวลาที่หมอนั่นอยู่ด้วยเท่านั้น ดูเหมือนว่าสุดที่รักของเขาจะถูกยึดโทรศัพท์ เวลามาเรียนหนังสือพี่ชายตัวดีก็ตามมาเฝ้า สุดยอดพี่เมียจริง ๆ"ไงไอ้ไทเกอร์ ช่วงนี้มึงจะขยันไปหน่อยไหมฮะ"เอาจริงเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธนะเพราะรู้สึกว่าขยันกว่าที่ผ่านมาจริง ๆ ตอนนี้แค่ไม่อยากคิดมากเรื่องของเพนตี้ ก็เลยต้องหาอะไรทำเพื่อไม่ให้ตัวเองคิดฟุ้งซ่าน การทำงานหนักจะได้เยียวยาจิตใจของตัวเองบ้าง"กูกำลังเร่งโปรเจคจบอยู่ เวลาไปฝึกงานจะได้ไม่ต้องมากังวลเรื่องนี้""แล้วมึงฝึกงานที่ไหน บริษัทของตัวเองเหรอ"ปอร์เช่เอ่ยถามพร้อมกับขยับตัวนั่งลงเคียงข้างเพื่อน"บ้านกูทำทัวร์ป่ะ คงฝึกได้ล่ะมั้งไม่น่าถามเลยนะ กูก็ต้องไปฝึกโรงงานอุตสาหกรรมของลุง อยู่ใกล้กันนั่นแหละ"เขาถึงกับถอนหายใจออกมาเพราะว่าเพื่อนถามคำถามที่ไม่คิด ปอร์เช่ถึงกับยิ้มแห้งออกมา"อ่า... กูเข้าใจ อย่างนั้นคืนนี้เจอกันร้านเหล้าหน่อยไหมเพื่อน ๆ อยากเจอว่ะ"ตอนแรกเขาก็ว่าจะปฏิเสธเพราะไม่อยากไปเที่ยว เห็นสายตาเว
คุยกันได้ไม่นานยัยแว่นก็กดตัดสายเขาทันที อะไรวะเนี่ยคุยทีไรสองคนนี้ก็ทะเลาะกันตลอด แต่ก็ยังดีที่เธอยังรับปากว่าจะช่วย ไม่อย่างนั้นเขาคงมาถึงทางตัน เอาวะใจเย็นก่อนรอลุ้นว่าจะเป็นไงดีทางด้านของเพนตี้เคยถูกพี่ชายลากกลับมาคอนโดของเขาได้ประมาณเดือนกว่าแล้ว แต่พี่ชายตัวดีไม่ได้มาค้างด้วยหรอก ยังแอบสงสัยอยู่ว่าไปนอนที่ไหนกับใคร ทำตัวมีลับลมคมใน ทีกับเธอห้ามนั่นห้ามนี่สารพัด เหอะ!"พรุ่งนี้มีเรียนกี่โมง"เพนเฮาส์เดินออกมาจากห้องนอนจากนั้นก็จงเข้ามาหาน้องสาวที่นั่งอยู่ตรงโซฟา"บ่าย ทำไม""จะไปส่ง""ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ปะพี่เพนเฮาส์ เพนโตแล้วนะบังคับกันอย่างกับเด็กไม่รู้จักโต"เพนตี้ถอนหายใจออกมาอย่างรู้สึกเบื่อหน่าย อายุ 20 กว่าปีจะเรียนจบอยู่แล้ว จะมาอะไรกับเธอนักหนาก็ไม่รู้ ความจริงเรื่องการคบผู้ชายมันเป็นสิทธิ์ของเธอด้วยซ้ำ จะมาบังคับชีวิตขนาดนี้ทำไมกัน"เพราะถ้าแกคบผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ไอ้ไทเกอร์ฉันก็ไม่ทำแบบนี้หรอก"เธอหันไปมองใบหน้าของพี่ชายอย่างไม่เข้าใจ ตอนนี้เขาก็ทำตัวดีขึ้นเยอะมาก ไม่เห็นมีอะไรจะเสียหายถ้าเราจะคบกัน"พวกพี่มีเรื่องอะไรกันเพนไม่รู้หรอกนะ แต่ไม่ควรมาลงที่น้องเข้าใจหรื
เขาเดินทางมายังห้างสรรพสินค้าเพื่อรับเครื่องเพชรให้กับคุณแม่ของตัวเอง และเมื่อได้มาเรียบร้อยก็เดินเล่นอยู่ในห้างด้วยท่าทีเหนื่อยล้า หมดเรี่ยวแรงไม่มีชีวิตชีวา จิตใจห่อเหี่ยวไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น เขาเดินมาเรื่อย ๆ ก่อนจะเจอกับใครบางคนและแน่นอนว่าเป็นคนคุ้นเคยกันดี"พี่ไปห้องน้ำแป๊บนะคะ ที่รักรอตรงนี้นะ""ค่ะ"เขาเดินไปยืนหลบอยู่ตรงมุมเสา เพราะว่าเห็นเพนเฮาส์มากับใครสักคนหนึ่ง และพอเขาเพ่งมองให้ดีจึงรู้ว่าผู้หญิงที่มาด้วยกันคือหนูนิด และเมื่ออดีตเพื่อนรักเดินออกไปเขาก็รีบเข้าไปหาหนูนิดทันที"หนูนิด""พี่ไทเกอร์"เขาทำมือชู่ ๆ ก่อนจะลากหนูนิดให้มาคุยกันในที่ลับสายตาคน อีกอย่างไม่อยากจะให้เพนเฮาส์รู้ด้วย"มากับไอ้เพนเฮาส์ได้ยังไง คบกับมันอยู่เหรอ"เขาเอ่ยถามอยากคาดคั้นเอาคำตอบจากลูกพี่ลูกน้อง ซึ่งหนูนิดก็ยอมรับแต่โดยดี"ใช่ค่ะหนูนิดกำลังคบอยู่กับพี่เพนเฮาส์อยู่ มีอะไรหรือเปล่าคะ"เมื่อเขาได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาทันทีอย่างมีแผนการบางอย่าง"พี่มีเรื่องจะให้ช่วยหน่อย"ในระหว่างที่หญิงสาวกำลังเกาหัวด้วยความมึนงง เขาก็รีบยื่นบัตรเดบิต 1 ใบไปให้น้องสาว"อะไรคะพี่ไทเกอร์มาให้หนูนิดทำไม""บัตรใ
หลังจากที่คุยกันอยู่สักพักไทเกอร์ก็ขออนุญาตผู้ใหญ่พาเพนตี้ออกมาเดินเล่นข้างนอก อ้างเหตุผลว่าพาไปสูดอากาศบริสุทธิ์ จะได้ทำความรู้จักกันมากกว่านี้ แล้วอย่าคิดนะว่าพ่อกับแม่ของเราสองคนจะห้าม เพราะดูท่าทางเหมือนอยากจะจับคู่ให้กันซะอย่างนั้น และเมื่อออกมาอยู่ด้วยกันสองต่อสองไทเกอร์ก็เริ่มเข้ามาออดอ้อนเธอทันที"เพนจ๋าเกอร์คิดถึงมากเลยรู้ไหม"เขาเข้าไปสวมกอดคนรักทันที ซึ่งเพนตี้เองก็คิดถึงเขามากเหมือนกัน บอกตามตรงว่าคิดถึงมาก ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองรักเขาตอนไหน แต่พอเราสองคนอยู่ห่างกันแบบนี้เธอก็รู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก"เพนก็คิดถึงเกอร์นะ คิดถึงมากด้วย""คิดถึงแต่ไม่ยอมมาหามันน่าน้อยใจชะมัดเลย"เขาผละออกเล็กน้อยก่อนจะทำหน้าน้อยอกน้อยใจใส่ ไทเกอร์ก็น่าจะรู้นะว่าเธอแทบจะไม่ได้อยู่คนเดียวด้วยซ้ำ เพราะพี่ชายตัวดีนั่นแหละตามเฝ้าไม่ยอมห่าง"ก็รู้นี่นาว่าพี่เพนเฮาส์ตามเฝ้าทั้งเช้าและเย็น จะให้ไปหายังไงล่ะ"เขาได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาก่อนจะกุมมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้แนบอก"อาทิตย์นี้ไปทะเลกับเกอร์นะ ส่วนเรื่องพี่ชายเพน เกอร์เคลียร์ให้เรียบร้อยแล้ว"เหมือนหญิงสาวเพิ่งจะรู้เนี่ยแหละว่าทำไมจู่ ๆ เ
และในที่สุดงานมงคลก็มาถึง เป็นงานแต่งงานระหว่างไทเกอร์และเพนตี้ ส่วนคู่ของหนูนิดและเพนเฮาส์จะแต่งงานทันทีหลังจากที่ฝ่ายหญิงเรียนจบ ครอบครัวสุขสันต์ไม่มีอะไรที่ต้องกังวลอีกในตอนนี้เจ้าบ่าวกำลังนั่งรอเจ้าสาวอยู่ในห้องที่ทางออแกไนซ์จัดไว้ให้ และฤกษ์มงคลเวลา 9:09 น. จะมีพิธีสวมแหวนแต่งงานระหว่างทั้งคู่ ซึ่งตอนนี้เจ้าสาวก็เดินเข้ามากับเพื่อนอีกคนซึ่งก็คือหม้อแกง"สวยมาก!""เจ้าสาวสวยมาก!"ทุกคนร้องว้าวออกมาด้วยความตื่นเต้น เจ้าสาวดูมีน้ำมีนวลสวยงามที่สุด ภายในงานนี้ไม่มีใครที่โดดเด่นไปกว่าเธออีกแล้ว ช่างกล้องรัวชัตเตอร์กันอย่างเพลิดเพลิน หม้อแกงพาเพื่อนสนิทไปนั่งตรงที่ทางออแกไนซ์จัดเตรียมไว้ ก่อนจะเดินออกมาหาชายคนรักที่ยืนอยู่ไม่ห่าง"เพนสวยจังเลยค่ะ"และเมื่อหญิงสาวมานั่งลงตรงหน้า ชายหนุ่มก็เอ่ยชมไม่หยุด ตัวเธอเองก็รู้สึกเขินไม่น้อย ตลอดทางที่เดินเข้ามามีแต่เสียงซุบซิบพูดคุยกันว่าเธอดูสวยเหมือนเจ้าหญิง"ไทเกอร์ก็หล่อเหมือนกันนะ""แน่นอนอยู่แล้ว นี่ใครไทเกอร์เลยนะ"ทั้งสองคนจ้องมองสบตากันก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข บรรยากาศตลบอบอวนไปด้วยความอบอุ่น เจ้าบ่าวสวมแหวนเพชร 15 กะรัตให้คนรักบนน
เวลาผ่านไปประมาณ 15 นาที พยาบาลก็ถือชาร์จอะลูมิเนียมเดินเข้ามาหาคุณหมอพร้อมจะยื่นมาให้เขาตรงหน้า"ผลการตรวจออกมาเรียบร้อยแล้วค่ะ""เป็นยังไงบ้างครับหมอ"ไทเกอร์ลุ้นเป็นอย่างมาก เขากำมือคนรักของตัวเองไว้แน่น รอดูว่าผลการตรวจจะเป็นไปอย่างที่คาดหวังหรือเปล่า เอาจริงตื่นเต้นมากเลยนะ เขาอยากมีลูกกับเพนตี้ใจจะขาด ครอบครัวอบอุ่นสมบูรณ์ดีที่สุดในชีวิตเลย"ผลการตรวจออกมาแล้วนะครับ คุณเพนตี้กำลังตั้งครรภ์ ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ"และเมื่อผลการตรวจออกมาเป็นที่น่าพึงพอใจ ไทเกอร์และคุณแม่ก็ลุกขึ้นกระโดดโลดเต้นก่อนจะสวมกอดกันด้วยความดีใจเป็นอย่างมาก ส่วนคนที่ท้องก็จ้องมองไปยังทั้งสองคนก่อนจะส่ายหน้ายิ้ม ๆ"เย้! เมียผมท้องแล้วครับแม่ เพนตี้ท้องแล้วโว้ยยยย"หญิงสาวหัวเราะขำ ๆ กับท่าทีของชายคนรัก เล่นใหญ่ทั้งแม่และลูกเลย สงสัยจะอยากมีหลานมากจริง ๆ"ถ้าอย่างนั้นเรารีบเดินทางไปที่เชียงรายเถอะ ไปสู่ขอหนูเพนตี้กัน ถ้าเกิดว่าทางนั้นรู้ว่ากำลังท้องต้องตื่นเต้นมากแน่เลย""รีบไปกันเถอะครับแม่ ขอบคุณคุณหมอมากเลยนะครับเอาไว้เดี๋ยวผมจะพาภรรยามาฝากครรภ์ที่นี่""ยินดีมากเลยครับ เดี๋ยวหมอให้ยาบำรุงไปก่อน ถ้าพร้อม
ในตอนนี้เพนเฮาส์ได้กลับมาจากโรงพยาบาลเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เดินทางไปเจอกับครอบครัวของหนูนิด และแอบบอกว่าเป็นเพื่อนรักของไทเกอร์ จึงทำให้ครอบครัวของหนูนิดไว้ใจ เพราะเป็นเพื่อนรักของหลานชาย แถมเขายังโทรมายืนยันว่าเพนเฮาส์เป็นคนดี เรื่องราวจึงจบลงอย่างง่ายดายส่วนไทเกอร์เขาเปลี่ยนวันหยุดมาให้ตรงกับวันหยุดของเพนตี้ และวันนี้เขาพาคนรักมากินบุฟเฟ่ต์ทะเลพรีเมี่ยมตามที่สัญญาเอาไว้ ว่าแต่บุฟเฟ่ต์บ้าอะไรก็ไม่รู้ราคาหัวละตั้ง 4,990 บาท กินแล้วมันลอยได้หรือยังไง"เมียจ๋ากินเยอะ ๆ เลยนะ"เขานั่งแกะกุ้งล็อบสเตอร์ให้กับเพนตี้ เอาอกเอาใจสารพัด และตอนนี้เธอกินไปแล้วสองตัว ขนาดตัวโคตรใหญ่ยังงงเลยว่ากินไปได้ยังไง"ทำไมเกอร์ไม่กินล่ะ""เห็นที่รักกินก็อิ่มแล้วช่วงนี้ดูอุดมสมบูรณ์นะเรา มีน้ำมีนวลขึ้นเยอะเลย"หญิงสาววางกุ้งล็อบสเตอร์ลงก่อนจะจ้องมองไปยังชายหนุ่มด้วยใบหน้าหงุดหงิด"เกอร์กำลังบอกว่าเพนอ้วนเหรอ"หญิงสาวเท้าสะเอวจ้องหน้าคนรักอย่างเอาเรื่อง กล้าดียังไงมาบอกว่าเธอดูอุดมสมบูรณ์ ทั้งที่ความหมายคือการบอกว่าเธออ้วน ไทเกอร์ได้ยินแบบนั้นก็รีบปฏิเสธพัลวัน"ไม่ใช่ หมายถึงว่าเมียจ๋าสวยขึ้นไงจ๊ะ อึ๋มขึ้นด้วย
ทางด้านของเพนเฮาส์เขาเพิ่งจะได้สติ ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า เมื่อเห็นใบหน้าของคนรักอยู่ตรงหน้าก็ตกใจรีบขยับตัวลุกขึ้นจนตัวเองเจ็บตัวรีบกุมขมับเพราะรู้สึกปวดหัว หนูนิดเห็นแบบนั้นก็ตกใจ รีบขยับตัวลุกขึ้นประคองชายหนุ่มเอาไว้ก่อนจะเอ็ดเขาเสียงไม่ดังมากนัก"อย่าเพิ่งลุกสิคะเดี๋ยวก็เจ็บตัวหรอก""หนูนิดให้อภัยพี่แล้วใช่ไหม แล้วตอนนี้พี่อยู่ที่ไหน"เขากุมขมับตัวเองเอาไว้ หันไปมองโดยรอบด้วยความมึนงง ก่อนหน้านี้จำได้ว่าตัวเองอยู่ที่คอนโด ดื่มเหล้าเมาทั้งวันทั้งคืน ตอนนั้นกำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำ แต่ว่าหลังจากนั้นก็ภาพตัดไปเลย"อยู่ที่โรงพยาบาลค่ะ พี่ไทเกอร์บอกว่าพี่เพนเฮาส์จะได้ผ่าตัด แต่ดูจากสภาพในตอนนี้... อย่าบอกนะคะว่าพี่ทั้งสองคนโกหกหนูนิด"ตอนนี้เธอมั่นใจแล้วว่ากำลังโดนหลอกอยู่ เพราะสภาพของคุณที่จะเข้าห้องผ่าตัดไม่น่าจะเป็นแบบนี้ เธอเตรียมจะลุกขึ้นออกไปแต่ทว่าชายหนุ่มก็ดึงรั้งตัวเข้าหาก่อนจะโอบก่อนเอาไว้แน่น"อย่าทิ้งพี่ไปเลยนะ พี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีหนูนิด""แล้วทำไมพี่ถึงทิ้งหนูนิดได้ละคะ"หญิงสาวเอ่ยถามกลับไปซึ่งทำเอาชายหนุ่มอึ้งไปไม่น้อยเหมือนกัน ตัวเองยังทิ้งไปโดยไม่สนใจไยดี ทีแบ
ทั้งสองคนเห็นประตูถูกเปิดออกและมีคุณหมอเดินออกมาพร้อมกับพยาบาล ก็รีบขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะวิ่งเข้าไปหาทันที"หมอคะ พี่ชายหนูเป็นยังไงบ้างคะ"เธอเอ่ยถามคุณหมอเสียงสั่น ไทเกอร์กุมมือคนรักเอาไว้ หันมามองสบตากันก่อนจะยิ้มออกมาให้กำลังใจกันและกัน"ตอนนี้ไม่เป็นอะไรมากแล้วครับ คนไข้พักผ่อนน้อยร่างกายอ่อนแรงมาก จนหกล้มหัวหัวแตกตอนนี้หมอทำแผลให้เรียบร้อยแล้วไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง"เธอได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจก่อนจะยกมือไหว้ขอบคุณคุณหมอที่ช่วยเหลือพี่ชายของเธอ"ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ"คุณหมอยิ้มให้กับทั้งสองคนก่อนจะเดินออกไปทันที เขาเหลือบสายตามองคนรักก่อนจะส่งยิ้มไปให้"ไม่ร้องแล้วนะ""อื้ม ขอบคุณนะคะที่ช่วยพาพี่เพนเฮาส์มาส่งโรงพยาบาล"เขาอมยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจากกุมมือพาเธอเดินออกไปจากหน้าห้องฉุกเฉิน เดี๋ยวอีกสักพักพยาบาลน่าจะพาเพนเฮาส์ขึ้นไปยังห้อง VIP"ก็พี่เขยนี่นาต้องช่วยอยู่แล้ว"หญิงสาวหันหลังกลับไปมองยังประตูห้องฉุกเฉิน ก่อนจะทำหน้าเศร้าหมองเพราะรู้สึกสงสารพี่ชาย"หนูนิดก็ใจแข็งจริง ๆ เลย ไม่รู้จะช่วยพี่เพนเฮาส์ยังไงแล้ว"ไทเกอร์กินมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะหยิบโทรศัพท์
ในเวลานี้เขาไม่รู้จะทำยังไงต่อก็เลยคิดว่าออกไปหาหญิงสาวในตอนนี้เลยจะดีกว่า อยู่กับแม่เดี๋ยวก็ได้ทะเลาะกันอีก เรื่องเก่าตั้งนานมาแล้วขุดมาพูดอยู่ได้ ทั้งแม่ทั้งเพื่อนเลย เฮ้อ"ถ้างั้นผมไปหาเพนนะครับ""เหมือนว่าหนูเพนตี้จะออกไปพื้นที่กับไกด์นะลูก"เขาที่กำลังจะเดินออกไปต้องหยุดชะงัก แล้วหันกลับมามองใบหน้าของคุณแม่ด้วยความสงสัย"ทำไมถึงให้เพนตี้ออกพื้นที่ครับ""ก็หนูเพนตี้ขอแม่ออกไปเองจะห้ามได้ยังไงล่ะ"คุณแม่พิงโซฟาก่อนจะหันมามองใบหน้าของลูกชายพร้อมกับยิ้มออกมา เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะไปตามตัวที่ไหนก็เลยคิดว่าการอยู่กับแม่น่าจะเป็นทางที่ดีที่สุด"งั้นผมรอตรงนี้ก็ได้""ตามสบายจ้ะ"สามชั่วโมงต่อมา...เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำงานของคุณแม่ดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นขยี้ตาของตัวเองก่อนจะลืมตาขึ้นมองว่าใครกำลังเข้ามา อากาศมันเย็นไปหน่อยก็เลยเผลอหลับไป และเมื่อเขาเห็นประตูถูกเปิดออกก็ยิ้มออกมาทันทีเมื่อเห็นใบหน้าของคนรักกำลังเดินเข้ามา"น้าลีเรียกหนูเหรอคะ""จ๊ะ มีคนมาหาน่ะ"เขาเห็นคนรักก็รีบขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะวิ่งไปสวมกอดเธอทันทีด้วยความคิดถึง"ทำไมไม่รับโทรศัพท์เกอร์ ทักไลน์ไปก็ไม่ตอบ คอนโดก็
วันต่อมา...แล้วตอนนี้ก็ถึงเวลานัดหมายของไทเกอร์กับเพนเฮาส์ ซึ่งสถานที่ที่นัดกันก็คือร้านกาแฟที่อยู่ตรงชั้น 4 และเป็นร้านที่ทั้งคู่ชอบมาดื่มด้วยกันบ่อย"รอกูนานไหมวะ"ไทเกอร์เดินเข้ามาก็เจอกับเพนเฮาส์นั่งรออยู่ในร้าน และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาสบตากับอดีตเพื่อนรักก็ผายมือให้เขานั่งลงตรงข้าม"นั่งก่อนสิ"เขาเดินไปนั่งลงตรงข้ามเพื่อน เพียงแค่หย่อนก้นลงไปที่เก้าอี้ก็ถูกยิงคำถามใส่ทันที"มึงต้องแต่งงานกับหนูนิดจริง ๆ เหรอ"ไทเกอร์ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย ท่าทางจะรักลูกพี่ลูกน้องของเขามากเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นคงไม่แสดงท่าทีร้อนรนขนาดนี้"กูกับหนูนิดเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน"และเมื่อเขาได้ยินแบบนั้นก็อ้าปากค้างอย่างตกใจ แล้วไอ้ที่พูดเรื่องแต่งงานมันคืออะไรล่ะ"หมายความว่ายังไง เรื่องแต่งงานล่ะ"เขาหัวเราะออกมาขำขันก่อนจะหันไปมองใบหน้าของพนักงานที่เดินมารับออเดอร์ สั่งกาแฟมา 2 แก้วจากนั้นก็หันมาคุยกับเพื่อนต่อ"เป็นลูกพี่ลูกน้องกันจะแต่งงานกันได้ยังไง""แล้วมึงมาบอกกูแบบนั้นทำไม กูเกือบจะตามไปต่อยมึงที่คอนโดแล้วไหมล่ะ ทิ้งน้องกูก็ไปแต่งงานกับคนอื่นแม่งคิดได้ยังไงวะ""ก็กูหมั่นไส้มึงไง
"ก็เพราะแบบนี้ไงกูถึงไม่ยกน้องให้มึง เพราะว่ามึงมันโลเลหลายใจแบบนี้ไง แทนที่มึงจะพยายามมากกว่านี้ มึงกลับไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น เอาอะไรคิดวะ"เขาชี้หน้าไทเกอร์ด้วยความโมโห หันกลับไปมองน้องสาวเพราะเป็นห่วงความรู้สึก ดูจากสีหน้าไม่สามารถคาดเดาออกได้เลยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่"ไหนหนูนิดบอกว่ารักพี่ไม่ทิ้งพี่ไง ทำไมถึงทำเป็นแบบนี้"เขามองใบหน้าของหญิงสาวด้วยแววตาตัดพ้อ หนูนิดเองก็มองเขาด้วยใบหน้าเจ็บปวดหัวใจสลายเช่นเดียวกัน"หนูนิดตัดใจจากพี่เพนเฮาส์ตั้งแต่ที่พี่ทิ้งหนูนิดเมื่อวานแล้วค่ะ"เขานิ่งเงียบไปทันทีอย่างพูดไม่ออกเพราะสิ่งที่เธอพูดออกมามันคือความจริง เขาไม่ควรทิ้งเธอไว้ที่นั่นในช่วงเวลามืดค่ำแบบนั้น แก้ตัวอะไรก็ไม่ได้เพราะอารมณ์ชั่ววูบถึงทำให้เขาต้องสูญเสียทุกอย่าง"พี่ขอโทษนะหนูนิดพี่ไม่ได้ตั้งใจ คือพี่...""พี่เพนเฮาส์ต้องขอโทษหนูนิดนะคะ ต่อจากนี้เราสองคนต่างคนต่างอยู่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก โชคดีนะคะ หลังจากนี้ขอให้พี่ได้เจอคนดี ๆ ที่เหมาะสม ลาก่อนค่ะ"หนูนิดกุมมือพี่ชายพาออกไปจากตรงนั้นทันที และเมื่อเธอหันหลังน้ำตาก็ร่วงหล่นลงมาที่พื้น ทำไมเธอถึงจะไม่เสียใจกับความสัมพันธ์ใ
หญิงสาวกลับมาถึงที่คอนโดได้เกือบ 2 ชั่วโมงแล้วล่ะ ชายหนุ่มบอกว่าให้เล่นตามน้ำไปก่อน ไม่ว่าจะได้ยินหรือเห็นอะไรให้ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ซึ่งตอนนี้เธอก็ยังไม่รู้หรอกว่าเขาคิดที่จะทำอะไร"พี่เพนเฮาส์"และเมื่อเขาเดินเข้ามาถึงก็โยนกระเป๋าทิ้งลงโซฟาก่อนจะตรงมาหาน้องสาวด้วยท่าทีเกรี้ยวกราดสุด ๆ"ไงไปสนุกกับมันมาถึงไหนต่อไหนล่ะ"เพนตี้ได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาอย่างรู้สึกเบื่อหน่าย เอาจริงเลยนะถ้าปัญหามันเยอะขนาดนี้เธอก็ไม่อยากจะมีแฟนแล้วนะ"เพนว่าพี่เอาเวลาห่วงตัวเองดีกว่านะ เหมือนเงาหัวจะไม่มีแล้ว"พี่ชายของเธอทำหน้าโมโหสุด ๆ ที่น้องสาวพูดเหมือนไม่กลัวเขาแถมยังย้อนกลับอีก"ทำไม แล้วนี่ฉันกำลังด่าแกอยู่นะยัยเพน"เพนตี้ได้ยินแบบนั้นก็ยกยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย จ้องมองไปยังใบหน้าของพี่ชายก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ"ทิ้งน้องหนูนิดมาแบบนั้นพี่คงเลือกได้แล้วสินะ"เขาอ้าปากค้างและเหมือนจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองโมโหจนลืมผู้หญิงอีกคน ความโกรธแค้นมันบังตาทำให้เขาหลงลืมไปว่าอะไรที่สำคัญมากกว่ากัน"เดี๋ยวฉันจะมาจัดการกับแกรอตรงนี้ก่อน"พูดจบเขาก็เดินไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าก่อนจะกดโทรออก กดโทรแล้วก็กดวางเกือบ