LOGINShare
บทที่ 13 เหมือนแผนจะล่ม
Last Updated:
2024-12-01 23:46:48คุยกันได้ไม่นานยัยแว่นก็กดตัดสายเขาทันที อะไรวะเนี่ยคุยทีไรสองคนนี้ก็ทะเลาะกันตลอด แต่ก็ยังดีที่เธอยังรับปากว่าจะช่วย ไม่อย่างนั้นเขาคงมาถึงทางตัน เอาวะใจเย็นก่อนรอลุ้นว่าจะเป็นไงดี
ทางด้านของเพนตี้เคยถูกพี่ชายลากกลับมาคอนโดของเขาได้ประมาณเดือนกว่าแล้ว แต่พี่ชายตัวดีไม่ได้มาค้างด้วยหรอก ยังแอบสงสัยอยู่ว่าไปนอนที่ไหนกับใคร ทำตัวมีลับลมคมใน ทีกับเธอห้ามนั่นห้ามนี่สารพัด เหอะ!
"พรุ่งนี้มีเรียนกี่โมง"
เพนเฮาส์เดินออกมาจากห้องนอนจากนั้นก็จงเข้ามาหาน้องสาวที่นั่งอยู่ตรงโซฟา
"บ่าย ทำไม"
"จะไปส่ง"
"ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ปะพี่เพนเฮาส์ เพนโตแล้วนะบังคับกันอย่างกับเด็กไม่รู้จักโต"
เพนตี้ถอนหายใจออกมาอย่างรู้สึกเบื่อหน่าย อายุ 20 กว่าปีจะเรียนจบอยู่แล้ว จะมาอะไรกับเธอนักหนาก็ไม่รู้ ความจริงเรื่องการคบผู้ชายมันเป็นสิทธิ์ของเธอด้วยซ้ำ จะมาบังคับชีวิตขนาดนี้ทำไมกัน
"เพราะถ้าแกคบผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ไอ้ไทเกอร์ฉันก็ไม่ทำแบบนี้หรอก"
เธอหันไปมองใบหน้าของพี่ชายอย่างไม่เข้าใจ ตอนนี้เขาก็ทำตัวดีขึ้นเยอะมาก ไม่เห็นมีอะไรจะเสียหายถ้าเราจะคบกัน
"พวกพี่มีเรื่องอะไรกันเพนไม่รู้หรอกนะ แต่ไม่ควรมาลงที่น้องเข้าใจหรือเปล่า"
"มันเป็นคนเจ้าชู้พี่ไม่อยากให้เราไปยุ่งกับมัน พี่เป็นห่วงแกนะเพน"
เธอส่ายได้ทันทีเพราะไม่ได้เชื่อในประโยคคำพูดของพี่
"ไม่ใช่ว่าพวกพี่มีปัญหากันแล้วคิดที่จะแก้แค้นกันไปมาหรือไง"
เพนเฮาส์เข้ามาใกล้น้องสาวก่อนจะจ้องมองสบตาด้วยสีหน้าจริงจัง
"มันไม่ใช่แบบนั้น ไอ้ไทเกอร์มันเป็นผู้ชายเจ้าชู้ก็น่าจะรู้ว่ามันไม่หยุดที่ใครหรอก"
"คนเรามันผิดพลาดกันได้ พี่ไม่คิดจะให้โอกาสเขาหน่อยหรือไง"
"ก็ให้อยู่นี่ไง ตอนนี้มันกำลังพิสูจน์ตัวเองอยู่ ถ้ามันรักแกจริงมันจะต้องพยายามทุกอย่างเพื่อจะได้อยู่กับแก แต่ตอนนี้พี่ไม่ให้มันใกล้ชิดกับแกแน่นอน แล้วแกก็อย่าพยายามติดต่อมันล่ะถ้าฉันอยากให้คุยจะให้คุยเองเข้าใจไหมน้องรัก"
เพนตี้ได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาอย่างรำคาญ จะมีแฟนสักคนยังมีอุปสรรคขัดขวางมากมายขนาดนี้ แล้วเธอจะต้องถูกควบคุมชีวิตในสภาพแบบนี้อีกนานแค่ไหน
ตู๊ดดดดดด
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเธอจึงเหลือบสายตาหันไปมองใบหน้าของพี่ชายซึ่งเขาก็จ้องมองเธออยู่เช่นกัน
"พี่ไปรับสิ"
พูดจบเธอก็หันไปดูทีวีตรงหน้าต่อ เพนเฮาส์ลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์ก่อนจะกดรับสักพักก็เดินเข้ามายื่นให้กับน้องสาวเพราะคนที่โทรเข้ามาคือเพื่อนสนิท หม้อแกง
"ว่ายังไงหม้อแกง"
เธอพูดคุยกับปลายสายหลังจากที่พี่ชายเอาโทรศัพท์มายื่นให้ เพราะตอนนี้เธอกำลังถูกยึดโทรศัพท์อยู่ กับไทเกอร์ก็ไม่ได้คุยอะไรกันมาก แค่ไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบเท่านั้นเพราะพี่ชายไม่ให้คุยมากกว่านี้
(ฉันจะชวนแกไปเที่ยวทะเลไปด้วยกันนะ)
"ไปกันสองคนเหรอ"
(อืม พี่ชายแกให้ไปหรือเปล่า)
"พี่เพนเฮาส์ เพนอยากไปเที่ยวทะเลกับหม้อแกง"
เธอหันไปมองสบตากับพี่ชายซึ่งตอนนี้กำลังมองเธออยู่เช่นกัน
"ก็ไปสิเดี๋ยวพี่ไปด้วย"
เพนได้ยินแบบนั้นก็เบ้ปากใส่พี่ชายตัวเองก่อนจะหันมาคุยกับเพื่อนรักต่อ ดูเหมือนว่าหม้อแกงจะได้ยินเช่นเดียวกันจึงเงียบไปไม่ได้พูดอะไรอีก
"อือ ไป ๆ เมื่อไหร่ล่ะ แต่ว่าพี่ชายฉันไปด้วยนะ"
(โอเคงั้นเจอกันอาทิตย์หน้าที่จะถึงนะ)
"จ๊ะ เจอกันนะหม้อแกง"
ทางด้านของไทเกอร์เขานั่งรอโทรศัพท์จากหม้อแกงอยู่หลายชั่วโมง หรือว่ายัยแว่นมันกำลังเอาคืนผมอยู่เนี่ย รอนานอยู่นะไม่เห็นจะโทรกลับมาสักที
ตู้ดดดดด
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของเพื่อนรักก็รีบกดรับสายทันทีด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
"ว่ายังไงเพนตี้ไปไหม"
(ไปสิ)
"พูดจริงดิขอบคุณนะหม้อแกงขอบคุณจริง ๆ"
น้ำเสียงของเขาดูดีใจจนเกินเหตุ ก็คนมันดีใจนี่ในที่สุดก็จะได้เจอกับคนรักแล้ว แต่ทว่าประโยคถัดมาทำให้เขารู้สึกเอะใจแปลก ๆ
(อือ จองให้อีกห้องนะ)
"จองห้องให้ใครอีก"
(ก็ห้องของพี่เพนเฮาส์ไง)
หลังจากวางสายไทเกอร์ถึงกับนิ่งอึ้งอยู่ตรงนั้นนานพอสมควรเมื่อได้ยินคำตอบของหม้อแกง พี่ชายตัวแสบมันไปด้วยอย่างนั้นเหรอ วัน ๆ ไม่คิดจะทำงานทำการอะไรตามเฝ้าน้องต้อย ๆ อย่างเดียวเลยหรือไง เฮ้อ เอายังไงดีเนี่ยไปไม่เป็นเลย หรือว่าจะปรึกษาคนฉลาดอยากให้แบรี่ดีกว่า ว่าแล้วก็กดโทรศัพท์ไปหาเพื่อนทันที
ตู้ดดดดด
(ว่าไงไทเกอร์)
"แบรี่มึงช่วยกูหน่อยสิ ทำยังไงก็ได้ให้ไอ้เพนเฮาส์มันไม่ตามเพนตี้ไปที่เกาะของมึง มึงช่วยกูหน่อยนะเพื่อนเลิฟ นะ ๆ"
เขาพยายามอ้อนวอนเพื่อนรักถึงแม้จะรู้ว่ามันช่างริบหรี่ซะเหลือเกิน
(กูจะช่วยมึงยังไงดีเนี่ย เอางี้แล้วกันเดี๋ยวกูจะให้ลูกน้องสืบว่าไอ้เพนเฮาส์มีแฟนอยู่หรือเปล่า บางทีอาจจะทำอะไรได้บ้าง)
"แล้วแฟนมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องของกูวะ"
(ควายอีกละมึงเนี่ย ถ้ารู้ว่าแฟนมันเป็นใครมึงก็ขอให้แฟนมันช่วยดิวะ)
"เออจริงด้วย แฮะ! ขอบใจมากครับเพื่อนรัก"
(เออ แค่นี้แหละ)
เขากดวางสายก่อนจะยิ้มออกมาทันที นอนพิงโซฟาคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย สักพักก็มีคนโทรศัพท์เข้ามาซึ่งเป็นคุณแม่ของเขานั่นเอง
"ไทเกอร์ไปเอาเครื่องเพชรให้แม่หน่อยจ้ะ ห้าง A)
"แม่ผมเครียดอยู่นะยังจะหางานให้อีก"
(เครียดอะไรลูกแค่ผู้หญิงทิ้งเอง)
"โห! แค่เหรอ... ว่าแต่ใครเล่าให้แม่ฟังเนี่ย ผมยังไม่เคยบอกเลยนะ"
(ปอร์เช่โทรมาเล่าให้แม่ฟังเมื่อวาน)
โคตรปากหมาเลยไอ้เพื่อนบ้า กล้าดียังไงโทรไปบอกแม่ของเขา ชิ
"รู้แล้วแม่ยังจะตอกย้ำผมอีกหรือไง แต่แม่ต้องเข้าใจใหม่นะคือผมไม่ได้ถูกผู้หญิงทิ้ง แต่ว่าพี่ชายของแฟนผมมันขัดขวางครับ"
เขาพยายามอธิบายเพื่อไม่ให้ตัวเองรู้สึกเหมือนโดนทิ้ง และเมื่อแม่ได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะออกมาด้วยความสะใจ
(ถ้าเกิดว่าแม่เป็นพี่ชายของเด็กคนนั้น แม่ก็จะขัดขวางเหมือนกัน)
"แม่อ่ะตอนนี้เกอร์เป็นคนดีแล้วป่ะ ไม่รู้แหละแม่ต้องช่วยเกอร์นะ นะครับ ๆ"
(แล้วแม่จะไปช่วยยังไงล่ะลูก เอางี้ไปเอาเครื่องเพชรมาให้แม่ก่อน แล้วก็ไปกินข้าวเป็นเพื่อนแม่ด้วยตอนเย็น แล้วค่อยมาคุยกันเรื่องแม่หนูคนนั้นดีไหม)
"ตกลงครับแม่เย็นนี้เจอกันครับ"
Related chapters
ตื๊อรักวิศวะร้าย บทที่ 14 บังเอิญโลกกลมพรหมลิขิต
เขาเดินทางมายังห้างสรรพสินค้าเพื่อรับเครื่องเพชรให้กับคุณแม่ของตัวเอง และเมื่อได้มาเรียบร้อยก็เดินเล่นอยู่ในห้างด้วยท่าทีเหนื่อยล้า หมดเรี่ยวแรงไม่มีชีวิตชีวา จิตใจห่อเหี่ยวไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น เขาเดินมาเรื่อย ๆ ก่อนจะเจอกับใครบางคนและแน่นอนว่าเป็นคนคุ้นเคยกันดี"พี่ไปห้องน้ำแป๊บนะคะ ที่รักรอตรงนี้นะ""ค่ะ"เขาเดินไปยืนหลบอยู่ตรงมุมเสา เพราะว่าเห็นเพนเฮาส์มากับใครสักคนหนึ่ง และพอเขาเพ่งมองให้ดีจึงรู้ว่าผู้หญิงที่มาด้วยกันคือหนูนิด และเมื่ออดีตเพื่อนรักเดินออกไปเขาก็รีบเข้าไปหาหนูนิดทันที"หนูนิด""พี่ไทเกอร์"เขาทำมือชู่ ๆ ก่อนจะลากหนูนิดให้มาคุยกันในที่ลับสายตาคน อีกอย่างไม่อยากจะให้เพนเฮาส์รู้ด้วย"มากับไอ้เพนเฮาส์ได้ยังไง คบกับมันอยู่เหรอ"เขาเอ่ยถามอยากคาดคั้นเอาคำตอบจากลูกพี่ลูกน้อง ซึ่งหนูนิดก็ยอมรับแต่โดยดี"ใช่ค่ะหนูนิดกำลังคบอยู่กับพี่เพนเฮาส์อยู่ มีอะไรหรือเปล่าคะ"เมื่อเขาได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาทันทีอย่างมีแผนการบางอย่าง"พี่มีเรื่องจะให้ช่วยหน่อย"ในระหว่างที่หญิงสาวกำลังเกาหัวด้วยความมึนงง เขาก็รีบยื่นบัตรเดบิต 1 ใบไปให้น้องสาว"อะไรคะพี่ไทเกอร์มาให้หนูนิดทำไม""บัตรใ
Last Updated : 2024-12-01ตื๊อรักวิศวะร้าย บทที่ 15 คิดถึงจังเลย
หลังจากที่คุยกันอยู่สักพักไทเกอร์ก็ขออนุญาตผู้ใหญ่พาเพนตี้ออกมาเดินเล่นข้างนอก อ้างเหตุผลว่าพาไปสูดอากาศบริสุทธิ์ จะได้ทำความรู้จักกันมากกว่านี้ แล้วอย่าคิดนะว่าพ่อกับแม่ของเราสองคนจะห้าม เพราะดูท่าทางเหมือนอยากจะจับคู่ให้กันซะอย่างนั้น และเมื่อออกมาอยู่ด้วยกันสองต่อสองไทเกอร์ก็เริ่มเข้ามาออดอ้อนเธอทันที"เพนจ๋าเกอร์คิดถึงมากเลยรู้ไหม"เขาเข้าไปสวมกอดคนรักทันที ซึ่งเพนตี้เองก็คิดถึงเขามากเหมือนกัน บอกตามตรงว่าคิดถึงมาก ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองรักเขาตอนไหน แต่พอเราสองคนอยู่ห่างกันแบบนี้เธอก็รู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก"เพนก็คิดถึงเกอร์นะ คิดถึงมากด้วย""คิดถึงแต่ไม่ยอมมาหามันน่าน้อยใจชะมัดเลย"เขาผละออกเล็กน้อยก่อนจะทำหน้าน้อยอกน้อยใจใส่ ไทเกอร์ก็น่าจะรู้นะว่าเธอแทบจะไม่ได้อยู่คนเดียวด้วยซ้ำ เพราะพี่ชายตัวดีนั่นแหละตามเฝ้าไม่ยอมห่าง"ก็รู้นี่นาว่าพี่เพนเฮาส์ตามเฝ้าทั้งเช้าและเย็น จะให้ไปหายังไงล่ะ"เขาได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาก่อนจะกุมมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้แนบอก"อาทิตย์นี้ไปทะเลกับเกอร์นะ ส่วนเรื่องพี่ชายเพน เกอร์เคลียร์ให้เรียบร้อยแล้ว"เหมือนหญิงสาวเพิ่งจะรู้เนี่ยแหละว่าทำไมจู่ ๆ เ
Last Updated : 2024-12-01ตื๊อรักวิศวะร้าย บทที่ 16 คิดถึงสุดหัวใจ
เสียงบิดขี้เกียจของเพนตี้ทำเอาชายหนุ่มจะถึงกับอดยิ้มไม่ได้ เขานอนเท้าคางอยู่บนเตียงจ้องมองไปยังคนรักที่กำลังนอนหลับอยู่และเพิ่งจะได้สติ ตอนแรกว่าจะปลุกแล้วพาลงไปหาอะไรกินข้างล่าง แต่ดูจากคนรักสลบเหมือดไร้เรี่ยวแรง ก็เลยปล่อยให้นอนพักไปก่อน และนี่ก็เป็นเวลา 16:00 น แล้ว ถึงเวลาสมควรที่จะลงไปหาอะไรกินกัน"ตื่นแล้วเหรอเพนจ๋า"เขาเอ่ยถามเสียงหวานจนคนข้าง ๆ ใบหน้าแดงก่ำ ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงสงสัยจะรู้สึกเขินละมั้ง"อืม แล้วนี่กี่โมงแล้ว""4 โมงกว่าแล้ว"เพนตี้ทำหน้าตกใจสุดขีดก่อนจะดึงผ้าห่มมาพันตัวเองจากนั้นก็วิ่งเข้าไปในห้องน้ำ แถมตลอดทางก็บ่นจนเขาอดขำไม่ได้"แล้วทำไมไม่ปลุกล่ะ คนอื่นจะคิดยังไงอยู่แต่ในห้องไม่ออกไปไหน เฮ้อ!""คนอื่นเขาไม่ได้สนใจหรอกนะ รีบไปอาบน้ำได้แล้วเดี๋ยวจะพาลงไปเดินเล่นริมชายหาด"หญิงสาวซ่อนตัวอยู่ข้าง ๆ ประตูห้องน้ำ ค่อย ๆ ดึงผ้าห่มที่พันตัวออกจากร่างกาย เขาเห็นแบบนั้นก็ยิ้มออกมาด้วยใบหน้าอารมณ์ดี อยากจะหยุดเวลาแบบนี้ให้นานที่สุด หลังจากนี้คงต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ครอบครัวของเพนตี้ยอมรับในตัวของเขาให้ได้ โดยเฉพาะไอ้พี่ชายตัวดีต้องสงบศึกด้วยเท่านั้น"ไทเกอร์หยิบผ้าเช
Last Updated : 2024-12-01ตื๊อรักวิศวะร้าย บทที่ 17 เกือบไปแล้ว
"ไทเกอร์เอากุ้งไหม"เพนตี้เงยหน้ามองมาทางคนรักก่อนจากตะโกนถาม"ถ้าเมียเอามาให้ผัวกินได้หมดครับ"เขาตะโกนออกไปหาคนรักที่ตอนนี้กำลังย่างของทะเลอยู่กับอลิซ คู่หมั้นของไอ้โดมิโน"ถ้าอย่างนั้นรอแป๊บหนึ่งมันยังไม่สุก""ครับแม่จ๋า"เขาตะโกนกลับไปอีกรอบพูดจาหวานหยดย้อยจนเพื่อนที่นั่งอยู่รอบข้างเบ้ปากใส่ทำท่าเหมือนจะอ้วก"แบรี่เอากูไปอ้วกที""กูไปด้วยแม่งไม่ไหวว่ะ เลี่ยนจัด"ไอ้พวกเพื่อนบ้าเริ่มเอ่ยแซวไทเกอร์ไม่หยุด เขาต้องยื่นมือไปตีหัวพวกมันหลายที จะได้หยุดแซวเพราะเมียเขาเขินจนตัวบิดแล้ว"ส่วนกูไม่ไปนะพอดีกินยาแก้อ้วกมาแล้ว"และเมื่อปอร์เช่เสริมทัพมาอีกครั้งเขาก็ยื่นเท้าไปกระทืบมันทันที ไอ้พวกขี้อิจฉาทั้งหลาย จากนี้พวกมันจะได้เลี่ยนกว่านี้ไม่รู้กี่เท่าต่อกี่เท่าแน่"พวกมึงก็อย่าไปว่ามันนัก มันมีโอกาสได้หวานแค่ตอนนี้เท่านั้นแหละ เดี๋ยวกลับกรุงเทพฯก็เข้าสู่โหมดเมียทิ้งเหมือนเดิมแล้ว"เขาหันไปมองหน้าของแบรี่ตาขวาง ไม่พูดก็ไม่มีใครว่ามันเป็นใบ้นะ"มึงควรจะโดนกูกระทืบคนแรกนะไอ้แบรี่""ฮ่า ๆ"หลังจากนั้นเพียงไม่กี่นาทีกุ้งตัวใหญ่ก็มาวางอยู่ตรงหน้าของไทเกอร์ แถมยังแกะมาให้เรียบร้อย น่ารักที่สุดในโล
Last Updated : 2024-12-01ตื๊อรักวิศวะร้าย บทที่ 18 ช่วงเวลาแสนพิเศษ
เพนเฮาส์พูดจบก็กดวางสายทันที ซึ่งเธอค่อนข้างจะงงนิดหน่อย โทรมาแค่นี้จะโทรมาทำไมก็ไม่รู้ และเมื่อเธอคุยโทรศัพท์เสร็จคนรักก็กระโดดขึ้นมาคร่อมอยู่บนตัวของเธอทันที"หึ"เพนตี้เหลือบสายตามองเขาเล็กน้อยด้วยความสงสัย"หัวเราะแบบนี้หมายความว่ายังไง""หมายความว่าเกอร์ก็อยากจะลงโทษเมียบ้าง"และเมื่อได้ยินแบบนั้นหญิงสาวก็รีบผลักใบหน้าของเขาให้ออกห่างทันที เมื่อเช้าเธอแทบจะคลานลงเตียงอยู่แล้ว ตอนนี้ยังจะเอาอีกเหรอ มันจะหื่นเกินมนุษย์ไปแล้วหมอเนี่ย"พอเลยนะไทเกอร์เพนอยากพัก เพนเหนื่อย"เธอจ้องมองใบหน้าของเขาก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน ชายหนุ่มยังคงยิ้มกรุ้มกริ่มใส่ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้"งั้นนอนนิ่ง ๆ นะครับเดี๋ยวนวดให้"เธอพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะขยับตัวนอนราบบนเตียง ก็ดีเหมือนกันนะมีคนนวดตัวให้ วันนี้ทั้งวันเธอปวดล้าร่างกายไปหมด ได้ผ่อนคลายก็คงดีไม่น้อย"เพนปวดขา""ครับ"เวลาผ่านไปประมาณ 20 นาที ไทเกอร์ยังคงทำการนวดตัวให้จนรู้สึกสบายมากแทบจะเคลิ้มหลับ ความเหนื่อยล้าก่อนหน้านี้เริ่มจางหายไป รู้สึกตัวเบาหวิวมีความสุขสุด ๆ"สบายตัวไหมครับ"เธอพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะรู้สึกแปลกประหลาดเพราะมีอะไรบา
Last Updated : 2024-12-01ตื๊อรักวิศวะร้าย บทที่ 19 ดำน้ำดูปะการัง
"อะแฮ่ม! จะออกไปได้ยัง มันจะหวานอะไรกันนักหนาวะ แม่งเอ๊ย! อิจฉาเข้าใจปะ"เสียงแบรี่ดังขึ้นขัดขวางความสุขของคู่รักทั้งสองคน บรรยากาศบนเรือลมพัดโชยกำลังโรแมนติก พังลงไม่เป็นท่าเพราะไอ้บ้านี่แหละ เขาผละออกจากคนรักกุมมือเธอเอาไว้ก่อนจะยิ้มออกมา หญิงสาวยื่นมือไปเกลี่ยปล่อยผมให้คนรัก ก่อนจะเดินไปนั่งตรงข้ามคนขับ"มึงนี่มันมารผจญจริง ๆ เลยนะไอ้แบรี่"เขาส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินไปนั่งตรงตำแหน่งคนขับ ทำการสตาร์ทเครื่องก่อนจะเร่งความเร็วออกไปทันที กิจกรรมยามว่างของพวกเขาก็คือการขี่เรือเล่นนี่แหละ ระหว่างทางก็ชี้นั่นชี้นี่ให้คนรักดู มองสบตากันก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข"ชอบไหม"เขายื่นมือไปกุมมือคนรักเอาไว้ก่อนจะดึงขึ้นมาจูบ หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะมองออกไปยังเบื้องหน้าด้วยความสดใส"ชอบสิสวยมากเลยด้วย""แต่ตัวเองสวยกว่านะ"เขาเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน คนตัวเล็กดึงมือของเขาออกก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ใบหน้าในตอนนี้แดงก่ำเป็นลูกตำลึง จนเขาเผลอยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อยได้ความเอ็นดู"คนบ้า! หยอดกันอยู่นั่นแหละ เขินเป็นเหมือนกันนะ"เขาหัวเราะขำ ๆ ก่อนจะหันไปสนใจทางเบื้องหน้า ใช้สมาธิในการขี่เรื
Last Updated : 2024-12-01ตื๊อรักวิศวะร้าย บทที่ 20 เหตุการณ์ก่อนหน้านั้น
ในตอนนี้เวลาผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงแล้ว เพนตี้กลับขึ้นเรือมานั่งหายใจหอบอยู่บนเก้าอี้ สภาพร่างกายในตอนนี้เหนื่อยสุด ๆ ถ่ายรูปมาได้เยอะมากเพราะมีมือกล้องส่วนตัว เธอเงยหน้าหันไปมองสบตากับคนรัก แต่ดูท่าทางเขาใบหน้าสดใสไม่เหนื่อยเลยสักนิด"ไม่เหนื่อยเหรอ มานี่เดี๋ยวเพนเช็ดหน้าให้นะ"ไทเกอร์เดินเข้าไปใกล้คนรักอย่างว่าง่าย หยิบขวดน้ำที่พกใส่กระเป๋ามาด้วย เปิดฝาเทใส่ผ้าขนหนูที่เตรียมมาก่อนจะค่อย ๆ เช็กให้เขาอย่างเบามือ"เหนื่อยมากไหมคะ"ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย เธอส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะยิ้มกว้างออกมา"ไม่เลยค่ะสนุกมาก ขอบคุณมากนะที่รักที่พามา"เหมือนว่าไทเกอร์จะช็อกไปเลย เพราะเพนตี้เรียกเขาว่าที่รัก ตั้งแต่คบกันมาเธอไม่เคยพูดเพราะกับเขาแบบนี้มาก่อน"เมื่อกี้เรียกเกอร์ว่าอะไรนะ""ก็เรียกว่าที่รักไงคะ ทำไมเหรอเรียกไม่ได้หรือไง"เธอดึงมือเขาให้มานั่งลงเคียงข้าง จากนั้นก็หยิบผ้าขนหนูมาเช็ดผมให้เขาอย่างเบามือ"เรียกได้สิคะ เรียกบ่อย ๆ เลยนะเกอร์ชอบ"อื้ม ถ้าเกิดว่าที่รักชอบเพนจะเรียกบ่อย ๆ ค่ะ แต่ว่าตอนนี้เช็ดผมก่อนนะเดี๋ยวจะไม่สบายเอา"เขาได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มยิงฟันก่อนจะโอบรอบเอวหญิงสาว
Last Updated : 2024-12-01ตื๊อรักวิศวะร้าย บทที่ 21 เดินหน้าจีบ
เพนเฮาส์เอ่ยทักสาวน้อยตรงหน้า และเมื่อเธอเห็นเขาก็ยิ้มออกมาหน้าแดงก่ำ เธอรีบยกมือขึ้นแล้วเอ่ยขอโทษด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด"ขอโทษนะคะเจอกันทีไรชนกันตลอดเลย แฮะ!"เขามองใบหน้าของหญิงสาวก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู ก้มมองที่มือของเธอเหมือนจะหิ้วอะไรหลายอย่างพะรุงพะรังเต็มมือไปหมด"วันนี้หิ้วอะไรมาอีกละ อย่าบอกนะว่าเอาไปให้น้องหมาหลังตึก"เธอยื่นถุงมาตรงหน้าเขาก่อนจะพยักหน้าด้วยรอยยิ้มสดใส"ก็ถ้าเกิดว่าหนูนิดไม่เอามาให้น้องหมาก็หิวแย่น่ะสิคะ หนูนิดไปก่อนนะคะ"สาวน้อยโบกมือลาก่อนจะรีบเดินออกไปทันที เขาเจอเธอสถานที่ตรงนี้แหละ แล้วก็จะต้องหิ้วอะไรไปฝากน้องหมาหลังตึกตลอด เธอชื่อว่าหนูนิดเป็นผู้หญิงที่น่ารักมาก อ่อนโยน มีจิตใจที่ดีรักสัตว์ เขาได้สติก็รีบตะโกนเรียกเธอไว้ก่อน"เดี๋ยวก่อนหนูนิด"หนูนิดหันกลับมามองด้วยความสงสัย กำลังมึนงงว่าเขาเรียกเธอทำไม"คะ...""ไปด้วยสิ""หนูนิดจะเอาข้าวไปให้น้องหมาค่ะ จะไปด้วยเหรอคะ"เธอเอ่ยถามเขาด้วยความสงสัย ปกติไม่เห็นจะสนใจเลยทำไมวันนี้จะไปด้วยกันได้"ไปสิ ไปด้วยนะ"และเมื่อได้ยินแบบนั้นหนูนิดก็พยักหน้าทันทีก่อนจะนำหน้าเขาไปก่อน ชายหนุ่มเดินตามไปเงียบ ๆ ลอ
Last Updated : 2024-12-01
Latest chapter
ตื๊อรักวิศวะร้าย บทที่ 33 เวลาแห่งความสุข จบบริบูรณ์
และในที่สุดงานมงคลก็มาถึง เป็นงานแต่งงานระหว่างไทเกอร์และเพนตี้ ส่วนคู่ของหนูนิดและเพนเฮาส์จะแต่งงานทันทีหลังจากที่ฝ่ายหญิงเรียนจบ ครอบครัวสุขสันต์ไม่มีอะไรที่ต้องกังวลอีกในตอนนี้เจ้าบ่าวกำลังนั่งรอเจ้าสาวอยู่ในห้องที่ทางออแกไนซ์จัดไว้ให้ และฤกษ์มงคลเวลา 9:09 น. จะมีพิธีสวมแหวนแต่งงานระหว่างทั้งคู่ ซึ่งตอนนี้เจ้าสาวก็เดินเข้ามากับเพื่อนอีกคนซึ่งก็คือหม้อแกง"สวยมาก!""เจ้าสาวสวยมาก!"ทุกคนร้องว้าวออกมาด้วยความตื่นเต้น เจ้าสาวดูมีน้ำมีนวลสวยงามที่สุด ภายในงานนี้ไม่มีใครที่โดดเด่นไปกว่าเธออีกแล้ว ช่างกล้องรัวชัตเตอร์กันอย่างเพลิดเพลิน หม้อแกงพาเพื่อนสนิทไปนั่งตรงที่ทางออแกไนซ์จัดเตรียมไว้ ก่อนจะเดินออกมาหาชายคนรักที่ยืนอยู่ไม่ห่าง"เพนสวยจังเลยค่ะ"และเมื่อหญิงสาวมานั่งลงตรงหน้า ชายหนุ่มก็เอ่ยชมไม่หยุด ตัวเธอเองก็รู้สึกเขินไม่น้อย ตลอดทางที่เดินเข้ามามีแต่เสียงซุบซิบพูดคุยกันว่าเธอดูสวยเหมือนเจ้าหญิง"ไทเกอร์ก็หล่อเหมือนกันนะ""แน่นอนอยู่แล้ว นี่ใครไทเกอร์เลยนะ"ทั้งสองคนจ้องมองสบตากันก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข บรรยากาศตลบอบอวนไปด้วยความอบอุ่น เจ้าบ่าวสวมแหวนเพชร 15 กะรัตให้คนรักบนน
ตื๊อรักวิศวะร้าย บทที่ 32 เจรจาเรื่องข่าวดี
เวลาผ่านไปประมาณ 15 นาที พยาบาลก็ถือชาร์จอะลูมิเนียมเดินเข้ามาหาคุณหมอพร้อมจะยื่นมาให้เขาตรงหน้า"ผลการตรวจออกมาเรียบร้อยแล้วค่ะ""เป็นยังไงบ้างครับหมอ"ไทเกอร์ลุ้นเป็นอย่างมาก เขากำมือคนรักของตัวเองไว้แน่น รอดูว่าผลการตรวจจะเป็นไปอย่างที่คาดหวังหรือเปล่า เอาจริงตื่นเต้นมากเลยนะ เขาอยากมีลูกกับเพนตี้ใจจะขาด ครอบครัวอบอุ่นสมบูรณ์ดีที่สุดในชีวิตเลย"ผลการตรวจออกมาแล้วนะครับ คุณเพนตี้กำลังตั้งครรภ์ ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ"และเมื่อผลการตรวจออกมาเป็นที่น่าพึงพอใจ ไทเกอร์และคุณแม่ก็ลุกขึ้นกระโดดโลดเต้นก่อนจะสวมกอดกันด้วยความดีใจเป็นอย่างมาก ส่วนคนที่ท้องก็จ้องมองไปยังทั้งสองคนก่อนจะส่ายหน้ายิ้ม ๆ"เย้! เมียผมท้องแล้วครับแม่ เพนตี้ท้องแล้วโว้ยยยย"หญิงสาวหัวเราะขำ ๆ กับท่าทีของชายคนรัก เล่นใหญ่ทั้งแม่และลูกเลย สงสัยจะอยากมีหลานมากจริง ๆ"ถ้าอย่างนั้นเรารีบเดินทางไปที่เชียงรายเถอะ ไปสู่ขอหนูเพนตี้กัน ถ้าเกิดว่าทางนั้นรู้ว่ากำลังท้องต้องตื่นเต้นมากแน่เลย""รีบไปกันเถอะครับแม่ ขอบคุณคุณหมอมากเลยนะครับเอาไว้เดี๋ยวผมจะพาภรรยามาฝากครรภ์ที่นี่""ยินดีมากเลยครับ เดี๋ยวหมอให้ยาบำรุงไปก่อน ถ้าพร้อม
ตื๊อรักวิศวะร้าย บทที่ 31 อาการแปลก ๆ
ในตอนนี้เพนเฮาส์ได้กลับมาจากโรงพยาบาลเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เดินทางไปเจอกับครอบครัวของหนูนิด และแอบบอกว่าเป็นเพื่อนรักของไทเกอร์ จึงทำให้ครอบครัวของหนูนิดไว้ใจ เพราะเป็นเพื่อนรักของหลานชาย แถมเขายังโทรมายืนยันว่าเพนเฮาส์เป็นคนดี เรื่องราวจึงจบลงอย่างง่ายดายส่วนไทเกอร์เขาเปลี่ยนวันหยุดมาให้ตรงกับวันหยุดของเพนตี้ และวันนี้เขาพาคนรักมากินบุฟเฟ่ต์ทะเลพรีเมี่ยมตามที่สัญญาเอาไว้ ว่าแต่บุฟเฟ่ต์บ้าอะไรก็ไม่รู้ราคาหัวละตั้ง 4,990 บาท กินแล้วมันลอยได้หรือยังไง"เมียจ๋ากินเยอะ ๆ เลยนะ"เขานั่งแกะกุ้งล็อบสเตอร์ให้กับเพนตี้ เอาอกเอาใจสารพัด และตอนนี้เธอกินไปแล้วสองตัว ขนาดตัวโคตรใหญ่ยังงงเลยว่ากินไปได้ยังไง"ทำไมเกอร์ไม่กินล่ะ""เห็นที่รักกินก็อิ่มแล้วช่วงนี้ดูอุดมสมบูรณ์นะเรา มีน้ำมีนวลขึ้นเยอะเลย"หญิงสาววางกุ้งล็อบสเตอร์ลงก่อนจะจ้องมองไปยังชายหนุ่มด้วยใบหน้าหงุดหงิด"เกอร์กำลังบอกว่าเพนอ้วนเหรอ"หญิงสาวเท้าสะเอวจ้องหน้าคนรักอย่างเอาเรื่อง กล้าดียังไงมาบอกว่าเธอดูอุดมสมบูรณ์ ทั้งที่ความหมายคือการบอกว่าเธออ้วน ไทเกอร์ได้ยินแบบนั้นก็รีบปฏิเสธพัลวัน"ไม่ใช่ หมายถึงว่าเมียจ๋าสวยขึ้นไงจ๊ะ อึ๋มขึ้นด้วย
ตื๊อรักวิศวะร้าย บทที่ 30 ทุกอย่างจบลงด้วยดี
ทางด้านของเพนเฮาส์เขาเพิ่งจะได้สติ ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า เมื่อเห็นใบหน้าของคนรักอยู่ตรงหน้าก็ตกใจรีบขยับตัวลุกขึ้นจนตัวเองเจ็บตัวรีบกุมขมับเพราะรู้สึกปวดหัว หนูนิดเห็นแบบนั้นก็ตกใจ รีบขยับตัวลุกขึ้นประคองชายหนุ่มเอาไว้ก่อนจะเอ็ดเขาเสียงไม่ดังมากนัก"อย่าเพิ่งลุกสิคะเดี๋ยวก็เจ็บตัวหรอก""หนูนิดให้อภัยพี่แล้วใช่ไหม แล้วตอนนี้พี่อยู่ที่ไหน"เขากุมขมับตัวเองเอาไว้ หันไปมองโดยรอบด้วยความมึนงง ก่อนหน้านี้จำได้ว่าตัวเองอยู่ที่คอนโด ดื่มเหล้าเมาทั้งวันทั้งคืน ตอนนั้นกำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำ แต่ว่าหลังจากนั้นก็ภาพตัดไปเลย"อยู่ที่โรงพยาบาลค่ะ พี่ไทเกอร์บอกว่าพี่เพนเฮาส์จะได้ผ่าตัด แต่ดูจากสภาพในตอนนี้... อย่าบอกนะคะว่าพี่ทั้งสองคนโกหกหนูนิด"ตอนนี้เธอมั่นใจแล้วว่ากำลังโดนหลอกอยู่ เพราะสภาพของคุณที่จะเข้าห้องผ่าตัดไม่น่าจะเป็นแบบนี้ เธอเตรียมจะลุกขึ้นออกไปแต่ทว่าชายหนุ่มก็ดึงรั้งตัวเข้าหาก่อนจะโอบก่อนเอาไว้แน่น"อย่าทิ้งพี่ไปเลยนะ พี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีหนูนิด""แล้วทำไมพี่ถึงทิ้งหนูนิดได้ละคะ"หญิงสาวเอ่ยถามกลับไปซึ่งทำเอาชายหนุ่มอึ้งไปไม่น้อยเหมือนกัน ตัวเองยังทิ้งไปโดยไม่สนใจไยดี ทีแบ
ตื๊อรักวิศวะร้าย บทที่ 29 ปัญหาที่ค้างคา
ทั้งสองคนเห็นประตูถูกเปิดออกและมีคุณหมอเดินออกมาพร้อมกับพยาบาล ก็รีบขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะวิ่งเข้าไปหาทันที"หมอคะ พี่ชายหนูเป็นยังไงบ้างคะ"เธอเอ่ยถามคุณหมอเสียงสั่น ไทเกอร์กุมมือคนรักเอาไว้ หันมามองสบตากันก่อนจะยิ้มออกมาให้กำลังใจกันและกัน"ตอนนี้ไม่เป็นอะไรมากแล้วครับ คนไข้พักผ่อนน้อยร่างกายอ่อนแรงมาก จนหกล้มหัวหัวแตกตอนนี้หมอทำแผลให้เรียบร้อยแล้วไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง"เธอได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจก่อนจะยกมือไหว้ขอบคุณคุณหมอที่ช่วยเหลือพี่ชายของเธอ"ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ"คุณหมอยิ้มให้กับทั้งสองคนก่อนจะเดินออกไปทันที เขาเหลือบสายตามองคนรักก่อนจะส่งยิ้มไปให้"ไม่ร้องแล้วนะ""อื้ม ขอบคุณนะคะที่ช่วยพาพี่เพนเฮาส์มาส่งโรงพยาบาล"เขาอมยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจากกุมมือพาเธอเดินออกไปจากหน้าห้องฉุกเฉิน เดี๋ยวอีกสักพักพยาบาลน่าจะพาเพนเฮาส์ขึ้นไปยังห้อง VIP"ก็พี่เขยนี่นาต้องช่วยอยู่แล้ว"หญิงสาวหันหลังกลับไปมองยังประตูห้องฉุกเฉิน ก่อนจะทำหน้าเศร้าหมองเพราะรู้สึกสงสารพี่ชาย"หนูนิดก็ใจแข็งจริง ๆ เลย ไม่รู้จะช่วยพี่เพนเฮาส์ยังไงแล้ว"ไทเกอร์กินมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะหยิบโทรศัพท์
ตื๊อรักวิศวะร้าย บทที่ 28 ปรับความเข้าใจ
ในเวลานี้เขาไม่รู้จะทำยังไงต่อก็เลยคิดว่าออกไปหาหญิงสาวในตอนนี้เลยจะดีกว่า อยู่กับแม่เดี๋ยวก็ได้ทะเลาะกันอีก เรื่องเก่าตั้งนานมาแล้วขุดมาพูดอยู่ได้ ทั้งแม่ทั้งเพื่อนเลย เฮ้อ"ถ้างั้นผมไปหาเพนนะครับ""เหมือนว่าหนูเพนตี้จะออกไปพื้นที่กับไกด์นะลูก"เขาที่กำลังจะเดินออกไปต้องหยุดชะงัก แล้วหันกลับมามองใบหน้าของคุณแม่ด้วยความสงสัย"ทำไมถึงให้เพนตี้ออกพื้นที่ครับ""ก็หนูเพนตี้ขอแม่ออกไปเองจะห้ามได้ยังไงล่ะ"คุณแม่พิงโซฟาก่อนจะหันมามองใบหน้าของลูกชายพร้อมกับยิ้มออกมา เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะไปตามตัวที่ไหนก็เลยคิดว่าการอยู่กับแม่น่าจะเป็นทางที่ดีที่สุด"งั้นผมรอตรงนี้ก็ได้""ตามสบายจ้ะ"สามชั่วโมงต่อมา...เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำงานของคุณแม่ดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นขยี้ตาของตัวเองก่อนจะลืมตาขึ้นมองว่าใครกำลังเข้ามา อากาศมันเย็นไปหน่อยก็เลยเผลอหลับไป และเมื่อเขาเห็นประตูถูกเปิดออกก็ยิ้มออกมาทันทีเมื่อเห็นใบหน้าของคนรักกำลังเดินเข้ามา"น้าลีเรียกหนูเหรอคะ""จ๊ะ มีคนมาหาน่ะ"เขาเห็นคนรักก็รีบขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะวิ่งไปสวมกอดเธอทันทีด้วยความคิดถึง"ทำไมไม่รับโทรศัพท์เกอร์ ทักไลน์ไปก็ไม่ตอบ คอนโดก็
ตื๊อรักวิศวะร้าย บทที่ 27 จับมือเป็นพันธมิตรกัน
วันต่อมา...แล้วตอนนี้ก็ถึงเวลานัดหมายของไทเกอร์กับเพนเฮาส์ ซึ่งสถานที่ที่นัดกันก็คือร้านกาแฟที่อยู่ตรงชั้น 4 และเป็นร้านที่ทั้งคู่ชอบมาดื่มด้วยกันบ่อย"รอกูนานไหมวะ"ไทเกอร์เดินเข้ามาก็เจอกับเพนเฮาส์นั่งรออยู่ในร้าน และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาสบตากับอดีตเพื่อนรักก็ผายมือให้เขานั่งลงตรงข้าม"นั่งก่อนสิ"เขาเดินไปนั่งลงตรงข้ามเพื่อน เพียงแค่หย่อนก้นลงไปที่เก้าอี้ก็ถูกยิงคำถามใส่ทันที"มึงต้องแต่งงานกับหนูนิดจริง ๆ เหรอ"ไทเกอร์ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย ท่าทางจะรักลูกพี่ลูกน้องของเขามากเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นคงไม่แสดงท่าทีร้อนรนขนาดนี้"กูกับหนูนิดเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน"และเมื่อเขาได้ยินแบบนั้นก็อ้าปากค้างอย่างตกใจ แล้วไอ้ที่พูดเรื่องแต่งงานมันคืออะไรล่ะ"หมายความว่ายังไง เรื่องแต่งงานล่ะ"เขาหัวเราะออกมาขำขันก่อนจะหันไปมองใบหน้าของพนักงานที่เดินมารับออเดอร์ สั่งกาแฟมา 2 แก้วจากนั้นก็หันมาคุยกับเพื่อนต่อ"เป็นลูกพี่ลูกน้องกันจะแต่งงานกันได้ยังไง""แล้วมึงมาบอกกูแบบนั้นทำไม กูเกือบจะตามไปต่อยมึงที่คอนโดแล้วไหมล่ะ ทิ้งน้องกูก็ไปแต่งงานกับคนอื่นแม่งคิดได้ยังไงวะ""ก็กูหมั่นไส้มึงไง
ตื๊อรักวิศวะร้าย บทที่ 26 ปัญหาวุ่นวายไปหมด
"ก็เพราะแบบนี้ไงกูถึงไม่ยกน้องให้มึง เพราะว่ามึงมันโลเลหลายใจแบบนี้ไง แทนที่มึงจะพยายามมากกว่านี้ มึงกลับไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น เอาอะไรคิดวะ"เขาชี้หน้าไทเกอร์ด้วยความโมโห หันกลับไปมองน้องสาวเพราะเป็นห่วงความรู้สึก ดูจากสีหน้าไม่สามารถคาดเดาออกได้เลยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่"ไหนหนูนิดบอกว่ารักพี่ไม่ทิ้งพี่ไง ทำไมถึงทำเป็นแบบนี้"เขามองใบหน้าของหญิงสาวด้วยแววตาตัดพ้อ หนูนิดเองก็มองเขาด้วยใบหน้าเจ็บปวดหัวใจสลายเช่นเดียวกัน"หนูนิดตัดใจจากพี่เพนเฮาส์ตั้งแต่ที่พี่ทิ้งหนูนิดเมื่อวานแล้วค่ะ"เขานิ่งเงียบไปทันทีอย่างพูดไม่ออกเพราะสิ่งที่เธอพูดออกมามันคือความจริง เขาไม่ควรทิ้งเธอไว้ที่นั่นในช่วงเวลามืดค่ำแบบนั้น แก้ตัวอะไรก็ไม่ได้เพราะอารมณ์ชั่ววูบถึงทำให้เขาต้องสูญเสียทุกอย่าง"พี่ขอโทษนะหนูนิดพี่ไม่ได้ตั้งใจ คือพี่...""พี่เพนเฮาส์ต้องขอโทษหนูนิดนะคะ ต่อจากนี้เราสองคนต่างคนต่างอยู่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก โชคดีนะคะ หลังจากนี้ขอให้พี่ได้เจอคนดี ๆ ที่เหมาะสม ลาก่อนค่ะ"หนูนิดกุมมือพี่ชายพาออกไปจากตรงนั้นทันที และเมื่อเธอหันหลังน้ำตาก็ร่วงหล่นลงมาที่พื้น ทำไมเธอถึงจะไม่เสียใจกับความสัมพันธ์ใ
ตื๊อรักวิศวะร้าย บทที่ 25 ไม่มีใครยอมใคร
หญิงสาวกลับมาถึงที่คอนโดได้เกือบ 2 ชั่วโมงแล้วล่ะ ชายหนุ่มบอกว่าให้เล่นตามน้ำไปก่อน ไม่ว่าจะได้ยินหรือเห็นอะไรให้ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ซึ่งตอนนี้เธอก็ยังไม่รู้หรอกว่าเขาคิดที่จะทำอะไร"พี่เพนเฮาส์"และเมื่อเขาเดินเข้ามาถึงก็โยนกระเป๋าทิ้งลงโซฟาก่อนจะตรงมาหาน้องสาวด้วยท่าทีเกรี้ยวกราดสุด ๆ"ไงไปสนุกกับมันมาถึงไหนต่อไหนล่ะ"เพนตี้ได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาอย่างรู้สึกเบื่อหน่าย เอาจริงเลยนะถ้าปัญหามันเยอะขนาดนี้เธอก็ไม่อยากจะมีแฟนแล้วนะ"เพนว่าพี่เอาเวลาห่วงตัวเองดีกว่านะ เหมือนเงาหัวจะไม่มีแล้ว"พี่ชายของเธอทำหน้าโมโหสุด ๆ ที่น้องสาวพูดเหมือนไม่กลัวเขาแถมยังย้อนกลับอีก"ทำไม แล้วนี่ฉันกำลังด่าแกอยู่นะยัยเพน"เพนตี้ได้ยินแบบนั้นก็ยกยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย จ้องมองไปยังใบหน้าของพี่ชายก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ"ทิ้งน้องหนูนิดมาแบบนั้นพี่คงเลือกได้แล้วสินะ"เขาอ้าปากค้างและเหมือนจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองโมโหจนลืมผู้หญิงอีกคน ความโกรธแค้นมันบังตาทำให้เขาหลงลืมไปว่าอะไรที่สำคัญมากกว่ากัน"เดี๋ยวฉันจะมาจัดการกับแกรอตรงนี้ก่อน"พูดจบเขาก็เดินไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าก่อนจะกดโทรออก กดโทรแล้วก็กดวางเกือบ
