บทที่ 12 ขอความช่วยเหลือ

หนึ่งเดือนต่อมา...

และตอนนี้เป็นช่วงใกล้ฝึกงานแล้ว เพนเฮาส์ไม่ยอมให้เขาได้เจอกับน้องสาวของตัวเองเลย แต่ยังดีที่ยอมให้คุยโทรศัพท์ได้บ้าง แต่ก็ต้องคุยกันในเวลาที่หมอนั่นอยู่ด้วยเท่านั้น ดูเหมือนว่าสุดที่รักของเขาจะถูกยึดโทรศัพท์ เวลามาเรียนหนังสือพี่ชายตัวดีก็ตามมาเฝ้า สุดยอดพี่เมียจริง ๆ

"ไงไอ้ไทเกอร์ ช่วงนี้มึงจะขยันไปหน่อยไหมฮะ"

เอาจริงเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธนะเพราะรู้สึกว่าขยันกว่าที่ผ่านมาจริง ๆ ตอนนี้แค่ไม่อยากคิดมากเรื่องของเพนตี้ ก็เลยต้องหาอะไรทำเพื่อไม่ให้ตัวเองคิดฟุ้งซ่าน การทำงานหนักจะได้เยียวยาจิตใจของตัวเองบ้าง

"กูกำลังเร่งโปรเจคจบอยู่ เวลาไปฝึกงานจะได้ไม่ต้องมากังวลเรื่องนี้"

"แล้วมึงฝึกงานที่ไหน บริษัทของตัวเองเหรอ"

ปอร์เช่เอ่ยถามพร้อมกับขยับตัวนั่งลงเคียงข้างเพื่อน

"บ้านกูทำทัวร์ป่ะ คงฝึกได้ล่ะมั้งไม่น่าถามเลยนะ กูก็ต้องไปฝึกโรงงานอุตสาหกรรมของลุง อยู่ใกล้กันนั่นแหละ"

เขาถึงกับถอนหายใจออกมาเพราะว่าเพื่อนถามคำถามที่ไม่คิด ปอร์เช่ถึงกับยิ้มแห้งออกมา

"อ่า... กูเข้าใจ อย่างนั้นคืนนี้เจอกันร้านเหล้าหน่อยไหมเพื่อน ๆ อยากเจอว่ะ"

ตอนแรกเขาก็ว่าจะปฏิเสธเพราะไม่อยากไปเที่ยว เห็นสายตาเว้าวอนของเพื่อนก็เลยคิดว่าอาจจะแวะไปสักแป๊บหนึ่ง ห่างหายจากการเที่ยวร้านเหล้ามานานเหมือนกัน ตั้งแต่รับคำท้าจากอดีตเพื่อนรักจึงได้กำเนิดไทเกอร์คนใหม่

"อือ แวะไปแป๊บหนึ่งก็ได้ เจอกัน"

และเวลาช่วงค่ำก็มาถึง เขาเดินเข้ามายังสถานที่อันคุ้นเคย จากนั้นก็ตรงไปยัง VIP zone เดิม เมื่อก่อนมาบ่อยมากแต่ตอนนี้ไม่มีกะจิตกะใจอยากมานั่งเลย หัวใจในตอนนี้คิดคำนึงหาแต่ผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด

"ไทเกอร์ทางนี้"

เขาเดินเหม่อไปหน่อยก็เลยสะดุ้งเมื่อถูกเพื่อนตะโกนเรียก และเมื่อเงยหน้าขึ้นหันไปมองสบตาเพื่อนก็เจอคอปเตอร์กำลังโบกไม้โบกมือให้อยู่

"เดินเหม่อลอยมาเชียวนะ กูถามจริงมึงไหวไหมเนี่ย"

คอปเตอร์เอ่ยถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง แต่ทว่ารอยยิ้มของเขาทำให้เพื่อนพอสบายใจขึ้นมาหน่อย

"กูโอเคโว้ยไม่ได้เป็นอะไรหรอก ตราบใดที่ยังไม่ได้ลงเอยกับเพนตี้ กูจะไม่ยอมเป็นอะไรแน่นอน"

คอปเตอร์เห็นแบบนั้นก็ยื่นมือมาตบบ่าเพื่อนอย่างให้กำลังใจ

"สู้นะมึง กูดีใจมากเลยนะที่มึงรักใครรักจริงสักที ขอให้ไอ้เพนเฮาส์มันใจอ่อนเร็ว ๆ สักทีนะ"

"ขอบใจมากเว้ยเพื่อน"

"เออมาคุยเรื่องไปเที่ยวทะเลดีกว่า ตกลงว่าไปเกาะของไอ้แบรี่นะ"

คอปเตอร์เสนอไอเดียขึ้นมา คนอื่นก็พอเห็นด้วยเพราะว่าที่เกาะนั้นสวยมากเลยแหละ อภิมหาโคตรรวยจะเป็นของใครได้อีกนอกจากคุณแบรี่

"ตามนั้นแหละกูได้หมด"

"มึงไปกับใครไอ้โดมิโน"

"จองห้องเดียวแต่กูไม่นอนคนเดียวแน่ ๆ"

โดมิโนตอบคำถามคอปเตอร์ ซึ่งเขาเองก็ยังไม่ตอบหรอกนะว่าจะไปกับใคร

"แล้วมึงล่ะไทเกอร์"

คอปเตอร์หันไปถามเพื่อนรัก เพื่อนเขาทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกมา

"กูจะไปกับเพนตี้"

และเมื่อเขาพูดแบบนั้นเพื่อนคนอื่นก็ทำน่าตกใจสุดขีด โดนพี่ชายกักขังแบบนั้นจะไปด้วยได้ยังไง

"อย่าบอกนะเว้ยว่ามึงจะไปฉุดเพนตี้มา"

แบรี่จ้องมองใบหน้าเพื่อนก่อนจะเอ่ยถามด้วยความตกใจ

"จะบ้าหรือไงก็ชวนไปดี ๆ สิวะ"

"เหอะ! ไอ้เพนเฮาส์มันคงยอมให้น้องมันไปกับมึงอ่ะ ควาย!"

เขายิ้มมุมปากออกมาก่อนจะหัวเราะในลำคอ หันไปจ้องมองใบหน้าของปอร์เช่ ซึ่งดูเหมือนว่าเพื่อนรักจะรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอดังอึกก่อนจะยิ้มแห้งส่งมาทันที

"มึงมองกูแบบนี้หมายความว่ายังไง"

"แฟนมึงช่วยกูได้ ไอ้ปอร์เช่"

"เฮ้อ! กูอีกแล้ว"

หลังจากกลับมาจากผับอีกวันในตอนเช้าเขาก็โทรศัพท์ไปหาปอร์เช่อีกครั้งเพื่อขอคุยกับหม้อแกง เรื่องแบบนี้มันช้าไม่ได้เลยนะ เขาต้องรีบจัดการให้เร็วที่สุด

ตู้ดดดด

"ปอร์เช่กูขอคุยกับหม้อแกงหน่อย"

และเมื่อเพื่อนรักกดรับสายเขาก็ขอคุยกับเมียมันทันที ตื่นเต้นทั้งคืนจนนอนไม่หลับ อยากเจอเพนตี้มาก ๆ ขอได้กอดได้หอมแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

(แว่นมาคุยกับไอ้ไทเกอร์หน่อย)

(คุยทำไม)

ในน้ำเสียงนั้นดูเหมือนไม่อยากจะคุยด้วยสักเท่าไหร่ สงสัยน่าจะโกรธพวกเขาอยู่ละมั้ง ก็แหงแหละไม่น่าไปทำเลวกับผู้หญิงคนหนึ่งแบบนั้นเลย นึกย้อนกลับไปก็โกรธตัวเองเหมือนกันนะ

(เรื่องเพนตี้จ้าเมียจ๋า ช่วยมันเถอะนะ ตอนนี้เมียมันทิ้งแล้ว)

เขาอยากจะตะโกนเข้าไปในโทรศัพท์ว่า 'ไอ้สัสเมียกูไม่ได้ทิ้งเว้ย' แต่ก็ต้องอดทนเอาไว้ก่อน เพราะเดี๋ยวจะเสียเรื่อง เอาจริงเขาไม่ได้โดนทิ้งนะ แค่โดนพี่เมียขัดขวางทุกอย่างเฉย ๆ ว่าแต่เมื่อไหร่จะได้คุยโทรศัพท์เนี่ย

(ว่าไงไทเกอร์)

"แฮะ! หม้อแกงจ๋าเกอร์ขอโทษนะ"

เขาทำน้ำเสียงออดอ้อนใส่เมียเพื่อน เพราะว่าอยากได้รับความเห็นใจจากเธอ แต่ในตอนเขาคุยโทรศัพท์ทั้งอีกฝั่งน่าจะเปิดลำโพงอยู่ จึงได้ยินเสียงของเพื่อนรักตะโกนด่าตามมาไล่หลัง

(จ๋าพ่องมึงสิไอ้สัส เมียกู)

"เรื่องที่ผ่านมาเกอร์ขอโทษนะหม้อแกง"

(อือ ช่างมันเถอะ ฉันเข้าใจพวกนายมันเป็นแก๊งปากหมาพูดอะไรไม่คิดอยู่แล้ว)

"เกอร์ขอโทษครับ"

ตอนนี้แทบอยากจะร้องไห้แล้วก็คลานเข่าเข้าไปกราบงาม ๆ เพื่อให้เธอยกโทษให้ ความผิดในตอนนั้นรุนแรงเหมือนกัน เล่นกับความรู้สึกผู้หญิงคนหนึ่งมันไม่ใช่เรื่องตลกเลย

(มีอะไรว่ามาไม่ต้องพูดเยอะ)

"หม้อแกงชวนเพนตี้ไปเที่ยวทะเลด้วยหน่อยนะ"

(ทำไมไม่ชวนเอง)

"ก็พี่ของเพนไม่ยอมแน่ ๆ ตอนนี้แทบจะไม่ได้เจอกันอยู่แล้ว ไอ้เพนเฮ้าส์มันพาเพนตี้ไปอยู่ที่อื่น"

(สมน้ำหน้าพวกผู้ชายมักมากในกาม ผู้ชายเจ้าชู้มันก็ต้องโดนแบบนี้แหละ สะใจจริง ๆ)

ไม่รู้ว่าเธออัดอั้นอะไรหรือเปล่าถึงได้ระบายออกมาไม่ได้แคร์ว่าคนฟังจะรู้สึกยังไง แต่ดูเหมือนว่าจะมีอีกคนที่ร้อนตัวเหมือนกันนะ

(ด่าไอ้เกอร์ก็ด่าไปสิ หันมามองหน้าเช่ทำไม)

(ก็นายมันเลวไงปอร์เช่ พวกนายมันเลวเหมือนกันหมดแหละ)

"หยุดก่อนเถอะอย่าเพิ่งทะเลาะกัน คนกำลังเครียดอยู่นะ"

(เออ ช่วยก็ช่วย แต่ไม่รับปากหรอกนะว่าเพนตี้จะไปได้หรือเปล่า แค่นี้แหละขอจัดการไอ้เช่ก่อน)

(โอ๊ยที่รัก เค้าผิดอะไร เค้าผิดอาร๊ายยยยย!)

"เฮ้อ จะได้เรื่องไหมวะเนี่ย"