บทที่ 11 ขอโอกาสอีกครั้ง

เขาสะบัดหน้าไล่ความมึนเพราะว่าดื่มแอลกอฮอล์ค่อนข้างหนัก และเมื่อได้สติก็ส่ายหน้าพยายามปฏิเสธกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่

"ไอ้เพนเฮาส์มึงฟังกูก่อนนะ กูไม่ได้ยุ่งกับน้องเขาเลยนะเว้ย เธอมาจูบกูเอง"

เพนเฮาส์เดินเข้ามากระชากคอเสื้อเพื่อนสนิท และเมื่อแบรี่กับเพื่อนคนอื่นเดินมาพอดีเห็นว่าทั้งคู่กำลังทะเลาะกันก็รีบเข้ามาห้าม เพราะไม่อย่างนั้นไอ้หมาบ้ามันก็จะมาต่อยเขาอีกครั้ง บอกเลยว่าโคตรหมัดหนักเลย

"กูต้องเชื่อมึงไหมไอ้ไทเกอร์ คนอย่างมึงเอาไม่เลือกอยู่แล้วขอแค่ได้ กูไม่คิดว่าผู้หญิงที่กูหมายปองมึงยังเอาได้ลง พอ! มึงกับกูพอกันแค่นี้แหละ"

พูดจบก็ผลักไทเกอร์ให้เซถอยหลังจากนั้นก็เดินออกไปทันที ส่วนยัยน้องข้าวพอเห็นว่าผู้ชายอีกคนออกไปไม่สนใจเธอ ก็รีบเข้ามาออเซาะไทเกอร์ทันที

"พี่ไทเกอร์ขาข้าวไม่ได้รักพี่เพนเฮาส์ค่ะ ข้าวรักพี่ไทเกอร์ อย่าทิ้งข้าวเลยนะคะ ข้าวขอโทษ"

เขาสะบัดมือออกจากตัวของผู้หญิงตรงหน้า ทำให้เพื่อนทั้งสองทะเลาะกันและยังกล้ามาขอโอกาสอีก

"ฉันไม่ได้ชอบเธออย่ามาวุ่นวายกับฉันอีก จำไว้นะว่าเธอเป็นต้นเหตุที่ทำให้ฉันกับเพื่อนทะเลาะกัน ถ้าฉันเห็นหน้าเธออีก หรือว่าเธอกลับไปยุ่งวุ่นวายกับเพื่อนของฉัน ฉันจะเอาเธอตายแน่!"

เขาชี้หน้าด่าผู้หญิงที่ชื่อข้าวเสร็จก็เดินดุ่ม ๆ ออกไปหาเพนเฮาส์ทันที แต่ทว่ามันก็ไม่ทันแล้ว และนี่ก็เป็นเวลาเกือบสองปีที่ทั้งคู่ไม่ได้คุยกันอีกเลย...

ปัจจุบัน...

เขานั่งอยู่หน้าคอนโดของเพนตี้ประมาณครึ่งชั่วโมงแล้ว หลังจากที่หญิงสาวขอร้องให้เขาออกมาจากห้องของเธอ จึงทำตามที่ร้องขอไม่กล้าขัดใจอะไร ก็รู้แหละว่าเธอเป็นห่วงกลัวว่าเขาจะถูกกระทืบตายคาห้อง แต่แล้วไงคนอย่างไทเกอร์ถ้าได้รักใครแล้วรักจริง ยินดีที่จะสู้ไปพร้อมกันไม่มีหลบหนี และอีกอย่างเขารู้จักพี่ชายของเธอดี หมอนี่เป็นคนที่แค้นฝังใจ และสงสัยคงจะไม่ลืมเรื่องราววันนั้น อีกอย่างเขาไม่ได้ยุ่งกับยัยนั่นเลยสักนิด โคตรโมโหตัวเองเลยให้ตายสิ แล้วตอนนี้คงคิดจะแก้แค้นเขาด้วยการไม่ให้สมหวังกับน้องสาวของตัวเอง หรือว่าจะอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นในตอนนั้นดี ประเด็นคือไม่มีหลักฐานอะไรไปยืนยันกับมันน่ะสิ เฮ้อ! สมองตื้อตันคิดอะไรไม่ออกเลย

"เอายังไงกับชีวิตดีวะเนี่ย เพนตี้... เกอร์จะทำยังไงดี เอาชนะใจพี่ชายของเพนยังไง ต้องทำยังไงถึงจะได้เพนคืนมา"

นี่ก็ผ่านไปประมาณสองวันแล้ว เขายังคงพยายามตามหาหญิงสาวมาตลอด ตั้งแต่เกิดเรื่องไอ้เพนเฮาส์ก็พาน้องสาวย้ายออกจากคอนโดไปเลย จึงไม่รู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน

"ไงมึง เจอเพนตี้ไหม"

ไทเกอร์ส่ายหน้าทันทีก่อนจะมีสีหน้าที่สลดลง ใบหน้านั้นดูอมทุกข์จนเพื่อนสังเกตเห็น คนที่เคยร่าเริงไม่แคร์ผู้หญิงคนไหนในโลก มันคงตายไปแล้วจริง ๆ

"มึงถามหม้อแกงให้กูที"

และเมื่อเขาเอ่ยประโยคนั้นกับเพื่อน ปอร์เช่ก็มีสีหน้าที่สลดลงตามเขาเช่นกัน

"กูทะเลาะกับหม้อแกงว่ะ เธอบอกเลิกกูเหมือนกัน เฮ้อ!"

แลดูเหมือนว่าตอนนี้สองเพื่อนรักกำลังกอดคอกันร้องไห้ ตอนนี้ถ้าเขาจะร้องไห้ออกมามันจะดูเป็นลูกผู้ชายไหม แต่ว่าความรู้สึกในตอนนี้มันแตกสลายแทบไม่มีชิ้นดี มันปวดร้าวตรงอกข้างซ้ายไม่รู้จะระบายยังไง

"พวกมึงสองตัวใจเย็นกันก่อน ไอ้ปอร์เช่มึงก็ไปคุยกับเขาดี ๆ ไม่ใช่ไปปล้ำเขาแบบนั้น ส่วนมึงไอ้ไทเกอร์ไปคุยกับไอ้เพนเฮาส์สิ มันอยู่ที่ร้านกาแฟหน้ามหาวิทยาลัย"

และเมื่อไทเกอร์รู้พิกัดของพี่ชายเพนตี้ เขาก็รีบขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะจับไหล่เพื่อนเอาไว้ทันที

"มันอยู่ร้านกาแฟตรงไหนกูจะไปคุยกับมันให้รู้เรื่อง"

"ร้าน ramaca coffee"

"เค ขอบใจมากนะเว้ย"

เขายิ้มออกมายังดีใจก่อนจะตรงไปยังร้านกาแฟที่เพื่อนบอกไว้ ใช้เวลาเดินทางเพียงไม่นานก็มาถึง ซึ่งตอนนี้เขาเห็นเพนเฮ้าส์กำลังนั่งจิบกาแฟชิว ๆ อยู่ข้างใน ดูอารมณ์ดีจนน่าหมั่นไส้เหมือนกัน

"ไอ้เพนเฮาส์กูอยากคุยกับมึง"

เขาเหลือบสายตาหันไปมองตามเสียง ก่อนจะวางแก้วกาแฟลง จากนั้นก็กอดอกจ้องมองใบหน้าของเขานิ่ง

"เรื่องอะไรไม่ทราบ"

เขาเดินไปนั่งลงตรงหน้าของอดีตเพื่อน ในตอนนี้ศักดิ์ศรีมันไม่สำคัญอะไรอีกแล้ว เพื่อให้ได้เพนตี้คืนมาเขายอมทุกอย่าง

"เรื่องข้าววันนั้นกูไม่ได้ยุ่งกับยัยนั่น จู่ ๆ ยัยนั่นก็เข้ามาจูบกู กูไม่เคยทรยศมึงเลยนะเว้ย"

เพนเฮาส์พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ

"อืม กูรู้"

ไทเกอร์ได้ยินแบบนั้นก็เบิกตากว้างอย่างตกใจ แล้วทำไมถึงยังมาห้ามไม่ให้คบกันอีก เพราะถ้าไม่รวมกรณีเรื่องของน้องข้าวก็ไม่น่ามีอะไรที่จะต้องเป็นประเด็นอีก

"มึงรู้แต่มึงยังห้ามกูคบกับน้องมึงเนี่ยนะ คิดอะไรอยู่เนี่ย กูรักน้องมึงจริง ๆ นะเว้ย"

และเมื่อเขาพูดแบบนั้นมันก็ยกยิ้มมุมปากด้วยความเจ้าเล่ห์ จากนั้นก็ส่ายหน้าทันที

"ฟังกูนะไทเกอร์ ที่กูไม่ยอมให้มึงคบกับน้องกูไม่ใช่เพราะเรื่องข้าว แต่เพราะมึงเป็นผู้ชายเจ้าชู้ มึงไม่มีทางหยุดที่น้องกูได้หรอก กูไม่อยากให้น้องตัวเองเหมือนตกนรกทั้งเป็น เพราะฉะนั้นมึงเลิกยุ่งกับน้องกูเถอะ"

และเมื่อจบประโยคคำอธิบายของอดีตเพื่อนรัก เขาก็อึ้งไปทันทีอยากพูดไม่ออก ในตอนนี้ผลการกระทำของเขาในอดีตได้ย้อนกลับมาหาแล้ว ไม่คิดเลยว่าสิ่งที่เขาเคยทำมันจะส่งผลมาถึงปัจจุบัน และถ้าเกิดว่าย้อนอดีตกลับไปได้เขาจะไม่มีนิสัยเจ้าชู้แบบนั้นแน่นอน

"มึงจะไม่ให้โอกาสกูได้แก้ตัวสักหน่อยเลยเหรอ"

เขาเอ่ยออกมาด้วยสายตาอ้อนวอนอย่างถึงที่สุด เพนเฮาส์เห็นแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาทันที

"กูจะดูว่าคนอย่างมึงถ้าไม่มีน้องกูแล้วมึงจะกลับไปเป็นคนเดิมหรือเปล่า ถ้าเกิดว่าภายในสองปีมึงเป็นคนดีตั้งใจเรียน ตั้งใจทำงานไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนอื่น ตอนนั้นกูอาจจะให้โอกาสมึงก็ได้"

ดูเหมือนว่าตอนนี้ยังพอมีโอกาสในการได้กลับมาคบกัน แม้ว่าจะถึงเวลาเกือบสองปีที่เขาจะต้องอดทนรอก็เถอะ แต่ไม่เป็นไรหรอกเพื่อเพนตี้เขาทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว

"ได้เลยมึงคอยดูนะกูจะทำทุกอย่างให้ได้เพนคืนมา"

เขาจ้องมองไปไทเกอร์ก่อนจะยักไหล่เล็กน้อย ใบหน้าฉายแววเจ้าเล่ห์อย่างเห็นได้ชัดเจน

"เอาเป็นว่ากูจะรอดูนะ"

เขาเอ่ยออกมาเพียงแค่นั้นก่อนจะวางเงินลงบนโต๊ะจากนั้นก็เดินออกไปทันที ไทเกอร์มองตามอดีตเพื่อนรักไปจนลับสายตา แต่ทว่าบังเอิญเสียเหลือเกินที่คนรักของเขายืนอยู่ตรงหน้าร้านกาแฟใบหน้าดูซีดเซียวเหมือนคนอมทุกข์ ความรู้สึกในตอนนี้มันเจ็บในอก ยิ่งเห็นเธอดูไม่มีความสุขเลยเขาก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวด

"รอก่อนนะเพน เกอร์จะเป็นคนดีให้ทุกคนเชื่อมั่นในตัวของเกอร์ให้ได้"