บทที่ 10 ความจริงเมื่อ 2 ปีก่อน

เขาทำได้เพียงแค่เอามือปัดป้องเท่านั้น ไม่สามารถที่จะต่อสู้อะไรได้เลย เพราะถ้าตอบโต้แม้แต่หมัดเดียวมีหวังเขาได้เลิกกับเพนตี้ของจริงแน่ และดูเหมือนว่าตอนนี้หญิงสาวจะตกใจเพราะพี่ชายเข้าไปต่อยคนรักของเธอ จึงรีบวิ่งเข้าไปห้ามเพื่อไม่ให้เขาทำร้ายไทเกอร์ไปมากกว่านี้

"พอแล้วพี่เพนเฮาส์ ฮึก! เพนผิดเองแหละที่ยอมเขา ปล่อยเขาไปเถอะ เพนสัญญาว่าจะไม่ยุ่งกับเขาอีก"

ไทเกอร์อ้าปากค้างอย่างอึ้งไป ไม่ยุ่งกับเขางั้นเหรอ เหอะ! ไม่มีทางให้มันเกิดขึ้นแน่

"ไม่มีทางหรอก เกอร์ไม่มีทางยอมเลิกแน่นอน ปล่อยให้พี่ชายของเพนกระทืบเกอร์ให้ตายตรงนี้ดีกว่า แต่ถ้าจะให้เลิกบอกเลยว่าไม่มีทาง"

เขาจ้องมองไปยังใบหน้าหญิงสาวด้วยสีหน้าที่จริงจังมาก ถ้าต้องถูกกระทืบจนตายเขายอม แต่ถ้าต้องเลิกกันเขาไม่มีทางทำแน่

"ได้! วันนี้กูจะกระทืบมึงให้ตายคาตีนกูเลย คอยดู"

พูดจบเขาก็เข้ามากระทืบไทเกอร์ทันทีตามที่พูดไว้ และก็เหมือนเดิมคือเขาก็นั่งอยู่นิ่ง ๆ เอามือปัดป้องเพื่อป้องกันตัวเอง แต่ก็ตอบโต้อะไรไม่ได้ อีกอย่างเขาก็ทำผิดต่อเพนเฮ้าส์มาก่อน ปล่อยให้มันได้ระบายความแค้นในอดีตถือว่าชดใช้ให้กันกับสิ่งที่ผ่านมา

"พอเถอะนะพี่เพนเฮาส์ เพนขอร้องนะปล่อยไทเกอร์ไปเถอะ ขอร้อง ฮือ"

เขาจ้องมองไปยังหญิงสาวที่ตอนนี้ร้องไห้แววตาสั่นระริกดูน่าสงสาร สภาพร่างกายของเขาในตอนนี้ก็อย่างที่เห็น โดนกระทืบหนักหน้าไม่เสียโฉมก็บุญแล้ว เอาจริงเขาไม่ชอบเลยที่คนรักร้องไห้แบบนี้มันทำให้รู้สึกแย่ ยิ่งเธอร้องไห้เสียงดังมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งเจ็บตรงหน้าอกข้างซ้าย

"เพนออกไปก่อนนะ เกอร์จะคุยกับพี่เพนเฮาส์เอง"

เขาเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่ทว่าหญิงสาวไม่ยอมออกไปแถมยังกอดแขนพี่ชายเอาไว้แน่น ร้องไห้ออกมาน้ำตาไหลอาบแก้ม

"เพนยอมแล้วพี่เพนเฮาส์ ยอมแพ้แล้ว อย่าทำอะไรเขาเลยนะ"

จู่ ๆ เพนเฮาส์ก็หยุดการกระทำไม่มากระทืบเขาต่อ แถมยังยกยิ้มมุมปาก กระชากแขนน้องสาวก่อนจะบีบข้อแขนของเธอแน่น

"เธอต้องเลิกยุ่งกับมันเพนตี้ แล้วพี่จะไม่ทำอะไรมันอีก"

"ไม่นะเพนตี้! ไม่นะ"

เขาร้องห้ามเสียงหลงเพราะไม่อยากเลิกรากับเธอไม่ว่าจะในกรณีไหนก็ตาม หญิงสาวหันไปมองใบหน้าของเขาด้วยสายตาที่เจ็บปวดอย่างถึงที่สุด

"พอเถอะไทเกอร์ เรื่องของเราสองคนมัน ฮึก! มันเป็นไปไม่ได้ พอเถอะนะฉันขอร้อง นายกลับไปเถอะ ขอร้องนะ!"

เขามองใบหน้าของหญิงสาวอย่างช็อกสุดขีด หลายคนคงจะสงสัยว่าในอดีตมันเกิดอะไรขึ้น เอาเป็นว่าเดี๋ยวเขาจะเล่าให้ฟังก็แล้วกัน

ย้อนไปในอดีตเมื่อ 2 ปีที่แล้ว...

"ไทเกอร์วันนี้ไปกินเหล้ากัน"

เขามองใบหน้าของเพนเฮาส์เพื่อนต่างมหาวิทยาลัย แต่ความจริงเขาแก่กว่าประมาณ 1 ปี ด้วยอารมณ์ที่คุยกันแบบถูกคอ เจอกันที่ร้านเหล้า ก็เลยทำให้เราสองคนสนิทกันจนกลายเป็นเพื่อนกันในที่สุด

"เอาสิวะ กูเบื่ออยู่พอดี เดี๋ยวพาไอ้พวกแบรี่ไปด้วย"

"เค เจอกันโว้ยกูไปละ"

เขาโบกไม้โบกมือเขาจะเดินออกไปทันที เอาจริงก็สงสัยอยู่นะว่าทำไมถึงเข้ามาที่มหาวิทยาลัย NRU University บ่อยสงสัยคงจะมีแฟนอยู่ที่นี่ละมั้ง

ช่วงเย็นเขาก็เดินทางมาที่ผับร้านประจำ ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาประมาณ 20:30 น. เมื่อเดินมาถึงก็มีเสียงของเพนเฮาส์ตะโกนเรียกจากโซน VIP ตอนนี้เพื่อนของเขานั่งอยู่ก่อนแล้ว มีทั้งแบรี่ ปอร์เช่ โดมิโน คอปเตอร์

"มาช้าจริง ๆ นะมึง คราวนี้ถ้าจะนัดให้บอกล่วงหน้า 2 ชั่วโมงก็แล้วกัน กูจะได้มาเลท"

"มึงอย่าเวอร์ได้ไหม ช้าไปแค่ครึ่งชั่วโมงเองก็รถมันติดไง"

เขาบ่นออกมาไม่จริงจังนะก่อนจะขยับตัวนั่งลงตรงข้ามกับเพนเฮาส์ ซึ่งตอนนี้ข้าง ๆ ของเพื่อนมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ และเมื่อทั้งสองคนสบตากันเขาก็ร้องเชี่ยออกมาทันที

"ไทเกอร์นี่น้องข้าว กูกำลังจีบอยู่"

ไทเกอร์ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มแห้งออกมาทันที จะบอกเพื่อนยังไงดีว่าผู้หญิงคนนี้เขาเคยได้มาแล้ว ถึงแม้ว่าจะนานมาแล้วก็เถอะ แต่ส่งสายตามาอ่อยแบบนี้คืออะไรวะ เธอกำลังคบกับเพื่อนของเขาอยู่นะ แม่งเอ๊ย!

"เอ่อ อือ ๆ สั่งเครื่องดื่มสิวะ"

เขาหันกลับไปมองเพื่อนไม่ได้สนใจผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงนั้นอีก เอาจริงแอบรู้สึกผิดกับเพื่อนอยู่นะ ปอร์เช่ที่นั่งอยู่ข้างเขาขยับเข้ามาใกล้ก่อนจากกระซิบกระซาบข้างใบหู

"มึงเป็นอะไรไอ้เกอร์มองน้องข้าวแปลก ๆ อย่าบอกนะว่าเป็นเด็กเก่ามึง"

"เออ"

"ฉิบหายแล้วไง ก็เพราะว่ามึงมั่วไปเรื่อยไงผู้หญิงเกือบครึ่งประเทศถึงได้กับมึงมาหมดแล้วเนี่ย ไม่ให้เหลือรอดมาถึงเพื่อนบ้างเลยเหรอวะ"

เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะยื่นมือไปตบกะโหลกเพื่อนหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้

"มึงเวอร์ไปละไอ้สัส กูไม่ได้มั่วขนาดนั้น เขาเรียกว่าบังเอิญโว้ยเข้าใจไหม"

แล้วทำไมเพื่อนที่นั่งอยู่รอบข้างถึงจ้องมองมายังเขาเหมือนเป็นตัวอะไรสักอย่าง อย่ามามองแบบนี้นะเว้ยเขาไม่ได้มั่วขนาดนั้นสักหน่อย อีกอย่างก็ป้องกันตลอด ไม่เคยสดกับผู้หญิงคนไหนมาก่อนในชีวิตด้วย

"เหอะ! วันหนึ่งถ้ามึงเจอคนที่ใช่แล้วอยากหยุดอยู่ที่เขา ผู้หญิงคนนั้นคงรับมึงไม่ได้ ประวัติสกปรกมั่วไม่เลือก อี้!"

เขาเบ้ปากไปมองหน้าเพื่อนก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มจนหมดแก้ว ช่างแม่งเถอะคืนนี้เขาจะเมาให้หัวราน้ำไปเลย

สองชั่วโมงต่อมา

"ไอ้เกอร์มึงดื่มอย่างกับน้ำเปล่า แล้วคืนนี้มึงจะสอยคนไหนกลับคอนโดวะ"

โดมิโนที่นั่งอยู่หันมามองหน้าเพื่อนก่อนจะเลยแซวขำขัน

"ไม่ถูกใจว่ะวันนี้"

เขายักไหล่เล็กน้อยไม่ได้สนใจอะไรก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นอยู่ต่อ เพนเฮาส์ก็เริ่มเมาได้ที่แล้วเพราะว่าสีหน้าของมันแดงแทบจะเป็นลูกตำลึง

"ไทเกอร์มึงกลับกี่โมงวะวันนี้"

"เดี๋ยวกูก็กลับแล้วว่ะพรุ่งนี้มีเรียนเช้า"

มันพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองใบหน้าของน้องข้าวที่นั่งอยู่เคียงข้างมัน

"เดี๋ยวพี่ไปส่งนะคะ มีเรียนเช้าเหมือนกัน"

ข้าวได้ยินแบบนั้นก็รีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที

"ไม่เป็นไรค่ะพี่เพนเฮาส์ข้าวนัดเพื่อนเอาไว้แล้ว พี่กลับไปก่อนเถอะค่ะ ข้าวไปก่อนนะคะ ไปก่อนนะคะพี่ ๆ"

เธอโบกไม้โบกมือส่งยิ้มหวานให้ทุกคน อาจจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ส่วนไทเกอร์เองก็ไม่ได้สนใจ อันไหนที่เขาเคยกินแล้วไม่คิดที่จะกลับไปกินต่อหรอก

"กลับกันได้แล้วพวกมึงกูง่วงแล้ว"

แบรี่ทำหน้าเบื่อโลกก็จะเอ่ยชักชวนเพื่อนกลับ

"เออพรุ่งนี้เช้าเจอกันเว้ย กลับก่อนนะ เจอกันเพนเฮาส์กลับบ้านดี ๆ ละ"

เขาตบไหล่เพื่อนก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ตรงออกมาข้างหลังเพราะเป็นที่จอดรถสำหรับ VIP และเป็นที่ประจำของเขา

"อื้อ"

เดินออกมายังไม่ทันไรจู่ ๆ ก็ถูกใครสักคนดันตัวให้ไปติดกำแพง นั้นก็ใช้ริมฝีปากบดขยี้ริมฝีปากของเขาทันที ด้วยความมึนเมาเขาจึงไม่รับรู้ว่าใครทำอะไร พยายามที่จะหรี่ตามองก่อนจะตกใจเพราะผู้หญิงคนนั้นคือข้าว ไทเกอร์พยายามผลักตัวเธอให้ออกห่าง แต่ทว่าโอบถูกรัดคอให้แน่นขึ้นอีก มือตุ๊กแกชะมัดเลยแกะยากมาก เขากัดริมฝีปากของตัวเองไม่ให้เธอสอดลิ้นเข้ามาได้ แต่ทว่าเพียงครู่เดียวก็รู้สึกเหมือนมีใครผลักเขาและเธอให้ออกจากกัน

ผลั๊วะ!

และเมื่อถูกผลักก็ถูกต่อยตรงแก้มข้างขวา เขาสะบัดหน้าไล่ความมึนก่อนจะเหลือบสายตามองไปยังเบื้องหน้า เห็นว่าเพนเฮาส์ยืนอยู่แถมยังมองมาที่เขาด้วยสีหน้าโมโหที่สุด

"ไอ้เพื่อนทรยศมึงทำกับกูแบบนี้ได้ยังไง"

"หือ..."