บทที่ 3

เวลาล่วงเลยจนถึงเวลาที่จะต้องปิดร้าน ทิวเขามุ่งมั่นตั้งใจเก็บร้านเพื่อที่จะรีบกลับหอเพราะเมื่อกลางวันรูมเมทรุ่นพี่ของเขาได้แชทมามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย

รูมเมทที่ว่าก็ไม่ใช่คนไกลที่ไหนเป็นรุ่นพี่ที่เคยเรียนมัธยมเดียวกันนั่นเอง เมื่อเคลียร์ทุกอย่างเสร็จเขาก็ล้วงมือเข้าไปที่กระเป๋ากางเกงก็พบว่าโทรศัพท์นั้นหายไป

ชายหนุ่มเดินหาทั่วร้านตามโต๊ะและเคาน์เตอร์ แต่ก็ไม่พบจึงได้แต่ถอนหายใจ มือหนาดันแว่นตาขึ้นเล็กน้อย พยายามคิดว่าตนได้ไปลืมไว้ที่ไหนไหม

แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ในร้านก็เหลือเพียงเขาคนเดียวเพราะพี่เมฆกลับบ้านไปนานแล้ว

เวรแล้วสิ สงสัยคงต้องได้เสียเงินซื้อใหม่ก็คราวนี้

ซวยจริงๆ!

ทิวเขาเดินไปที่หอพักนอกที่อยู่ห่างจากที่ทำงานเพียงครึ่งกิโล หอพักที่นี่ไม่ได้ดูหรูหรือโทรมจนเกินไป ข้างหน้ามีล็อบบี้คอยบริการลูกหอ 24 ชั่วโมง

ชายหนุ่มก้มหัวลงพร้อมกับยิ้มเล็กน้อยเป็นการทักทายคุณเจ้าของหอ ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปชั้นสาม

พอเปิดประตูเข้าไป ก็ต้องอึ้งที่เห็นรูมเมทรุ่นพี่กำลังเก็บของ

“พี่ต้นครับ ขนของจะไปไหนนี่” ทิวเขาถามด้วยความสงสัยขณะเดินเข้ามาในห้อง

“แกไม่ได้อ่านแชทพี่ใช่ไหม”

“พอดีโทรศัพท์ผมหายน่ะ”

“อ้าว ไปทำอีท่าไหนล่ะ”

“ไม่รู้สิครับ ว่าแต่พี่เถอะ สรุปยังไงอ่ะ”

“พอดีพี่กับแฟนได้ที่ฝึกงานที่เดียวกันเลยตัดสินใจว่าเราจะไปอยู่ด้วยกันน่ะ”

“แล้ว..”

“ค่าหอไม่ต้องห่วงนะ เงินประกันเราเอาไปได้เลย ส่วนค่าใช้จ่ายของเดือนนี้พี่เคลียร์ไปให้หมดแล้ว ถือเป็นการขอโทษที่ไปแบบกะทันหัน”

“ไม่เป็นไรครับพี่จ่ายแค่ส่วนของพี่ก็พอ เดี๋ยวผมโอนคืน”

ต้นอมยิ้มมองทิวเขาด้วยความเอ็นดู เพราะเขารู้ว่าทิวเขานั้นเป็นคนขี้เกรงใจคนขนาดไหน ถ้ามาปรึกษาก่อนคงไม่ยอมให้จ่ายแน่ๆ

“ไม่เป็นไร เราเก็บตังค์ไว้เถอะ โทรศัพท์หายไม่ใช่เหรอ เอาไปซื้อใหม่สิ”

“เอ่อ ก็ได้ครับ” ทิวเขายกมือไหว้เป็นการขอบคุณ

“แล้วพี่ประกาศหารูมเมทหรือยัง”

“ประกาศแล้ว แล้วก็มีคนมาเช่าต่อแล้วด้วย”

ทิวเขาได้ฟังถึงกับขมวดคิ้วแปลกใจ อะไรจะหาคนมาเช่าต่อไวขนาดนั้น

“เขาเป็นผู้ชายใช่ไหมครับ”

“ไม่ต้องห่วง พี่คุยแล้วชายแท้ทั้งแท่ง เป็นรุ่นพี่เราปีนึง พี่บอกให้เขาย้ายเข้ามาอาทิตย์หน้าได้เลย เผื่อเรามีอะไรจะทำก่อนเขามา”

“โอเคครับพี่ ถ้ามีอะไรให้ช่วยบอกผมได้เลยนะ”

“ไม่เป็นไร นี่เหลือแค่เคลียร์ของตรงโต๊ะเครื่องแป้งก็เสร็จแล้ว เราอ่ะเพิ่งทำงานมาเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะ พี่ไม่กวนแล้ว”

ทันทีที่คุยกันจบ ทิวเขาเดินเข้าไปยังห้องส่วนตัว ห้องพักที่เขาอยู่เป็นห้องที่มีสองห้องนอน หนึ่งห้องน้ำ มีห้องครัวกับห้องนั่งเล่น

ถ้าถามว่าทำไมเขาถึงได้มาอยู่ห้องนี้ได้ คงต้องขอบคุณพี่ต้นที่ชวนเขามาเป็นรูมเมท ห้องนี้ถึงจะหรูมากแต่ค่าเช่าสวนทางกันไปเลย ทำให้เขาพอมีกำลังในการเช่าอยู่

เมื่อทิวเขาได้อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยออกมาก็เห็นว่ากำลังมีพนักงานขนของของพี่ต้นไป ทั้งคู่กล่าวลากันก่อนที่รุ่นพี่จะเดินจากไป

เช้าวันใหม่อันสดใสแสงแดดยามเช้า กระทบลงที่ใบหน้าอันหล่อเหลา ทิวเขาลุกขึ้นเตรียมพร้อมสำหรับการไปเรียนหนังสือ ทันทีที่เขามาถึงมหาวิทยาลัยเขาก็มุ่งตรงไปใต้ลานประจำที่แก๊งเพื่อนๆ มักจะอยู่ที่นี่กัน

ทิวเขามีเพื่อนสนิทสองคน คือผิงผิงและปัณณ์ เมื่อทิวเขาหย่อนก้นลงที่เก้าอี้ก็ได้มีเสียงปริศนาจากข้างหลังเรียกชื่อเขา ทั้งสามคนหันหลังไปมองก็พบกับแก๊งคนฮอตของมอ

และหนึ่งในนั้นก็คือดาวเหนือ ผู้หญิงที่ทิวเขาอยากจะหนีเมื่อวาน

เธอค่อยๆ เดินย่างก้าวเข้ามาหาเขาพร้อมกับถุงกระดาษในมือ ยิ้มแสนหวานโปรยเสน่ห์มาถึงทิวเขา ในขณะที่นั่งลงข้างๆ กัน

ดาวเหนือเอียงคอมองคนที่เธอสนใจ การกระทำนี้ถือเป็นการเพิ่มความน่ารักขึ้นมาอีกหลายเท่าตัว ท่าทางที่เธอทำนั้นทำเอาหนุ่มๆ บริเวณนั้นถึงกับมองตาค้าง

ตรงกันข้าม ทิวเขามองเธอด้วยความรู้สึกที่นิ่งสงบ เธอหยิบยื่นถุงกระดาษสีขาวมาให้ นัยน์ตาคมจึงหลุบมองอย่างไม่ค่อยไว้ใจ

“โทรศัพท์เครื่องใหม่ค่ะ ดาวเหนือซื้อมาให้ใหม่เห็นว่าเครื่องเดิมมันเก่าแล้ว”

เธอพูดไปยิ้มไป และเพราะคำพูดมันชัดเจนนี่แหละ ทิวเขาถึงได้ขมวดคิ้วมุ่นไม่พอใจต่อสาวรุ่นพี่ตรงหน้านี้มาก

“รู้ได้ไงครับว่ามือถือผมเก่า”

“อ้อ...พอดีเห็นแวบๆ เมื่อวานน่ะ”

“เห็นแวบๆ?”

“อือฮึ แวบๆ ค่ะ”

ทิวเขาได้ฟังถึงกับถอนหายใจ เขาไม่ใช่พวกหางกระดิกเมื่อเจอคนสวยเสียด้วยสิ กลับกัน มีแต่อยากหนีไปให้ไกล ผู้หญิงรุกก็ว่าน่าเบื่อแล้ว นี่ยังมาเจอสายเปย์แผนสูงอีก เห็นทีต้องอยู่ให้ห่าง

“ขอโทษนะครับ ถ้าคุณจะเอามือถือมาให้ก็ช่วยเอาเครื่องเก่ามาคืนดีกว่า”

“ของเก่าตกรุ่นแล้ว จะเอามาใช้อีกทำไม ของใหม่ดีกว่าค่ะ”

ดาวเหนือพูดเสียงอ่อนเสียงหวานพร้อมกับเอามือมาประกบกันด้วยท่าทางที่บ๊องแบ๊ว

“ไม่ครับ ผมอยากได้ของเก่าคืน

“ก็ดาว..”

“พี่คะ ผู้ชายเขาไม่เล่นด้วยก็ควรถอยได้แล้วมั้งคะ”

ดาวเหนือพูดไม่ทันจบประโยคก็มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งแทรกขึ้นมา เธอใช้หางตามองเพียงเล็กน้อยก่อนจะพูดสวนกลับไปตามปกตินิสัยของเธอ

“ถ้าไม่อยากมีปัญหาก็หุบปากไปซะ”

ดาวเหนือพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เธอไม่ชอบให้ใครมาพูดแทรก

“คุณจะทำอะไรเพื่อนของผม”

“เปล่านี่ ทิวเขาจะทำเสียงเข้มทำไมคะ หื้ม”

ระหว่างที่ดาวเหนือพูด ถึงแม้ว่าน้ำเสียงของเธอจะออดอ้อนเสียงหวานขนาดไหนแต่สายตาที่กำลังฟาดฟันกับผิงผิงนั้นไม่มีวี่แววว่าจะลดลงเลยสักนิดเดียว ทางปัณณ์และฝั่งเพื่อนของดาวเหนือก็ได้แต่กุมขมับไม่รู้จะเข้าไปแทรกยังไงดี

“นายก็รับๆ ไว้เถอะ จะอะไรเยอะแยะ รุ่นพี่ให้ของควรรับไว้เป็นการรักษาน้ำใจสิ” ธามเอ่ยขึ้นมาเพื่ออยากตัดปัญหา

ธามเป็นหนึ่งในเพื่อนสนิทของดาวเหนือ ไม่ว่าดาวเหนือจะทำอะไร เขาจะเป็นคนคอยอยู่ข้างๆ เธอเสมอ

“ไม่ครับ ผมไม่ใช่ขอทาน กรุณาคืนมือถือผมมาด้วย”

“นายนี่มันดื้อด้านจริงๆ” ณัฐเอ่ยขึ้นบ้าง “รับๆ ไปเถอะน่า ไปไอ้ดาวเหนือ มีเรียน”

“นี่นะคะ ทิวเขารับไว้นะ ดาวต้องรีบไปแล้ว ไปนะคะ บาย”

เมื่อกล่าวลาเรียบร้อยดาวเหนือก็ลุกขึ้นเดินไปไม่หันกลับมาเหลียวข้างหลังอีก ทิวเขาถอนหายใจหันกลับมามองที่กล่องของขวัญที่วางอยู่

“ทิวเขาจะทำยังไงกับของนี่ดีอ่ะ”

“เก็บไว้ รอเอาไปคืนเขา”

“เฮ้ยย นี่มันไอโฟนรุ่นใหม่เลยนะเว้ย อย่างพวกเราไม่ได้จะเก็บเงินซื้อได้ง่ายๆ เลยนะ”

“นี่ไอ้ปัณณ์ ช่วยมีศักดิ์ศรีหน่อยได้ปะ”

“โธ่ ผิงผิง ก็อย่างที่พี่ณัฐพูดอะแหละ ผู้ใหญ่ให้ของก็ควรรับไว้ เป็นมารยาทน่ะเข้าใจไหม”

“มารยงมารยาทอะไร คิดว่าทิวเขาเห็นแก่เงินหรือไง”

ผิงผิงไม่พอใจมาก รีบหันมาทางทิวเขา

“อย่าไปยุ่งกับผู้หญิงคนนี้เลยนะ เชื่อผิง วันก่อนผิงก็ได้ยินมาว่าเขาอ่ะ ไปรุมตบเด็กปีหนึ่งคนนึง ได้ข่าวว่าเข้าโรงพยาบาลถึงขั้นต้องแอดมิดหลายวันเลยนะ น่าจะแขนหักด้วย”

“แหมผิง มันก็เวอร์ไปเปล่า”

“ไม่เวอร์หรอกไอ้คุณปัณณ์ ผู้หญิงคนนี้ก็มีดีแค่รวยเท่านั้นแหละ”

“นั่นสิ ฉันเห็นด้วยนะ”

“เห็นด้วยอะไรทิวเขา แกยังไม่ได้รู้จักเขาดีขนาดนั้นสักหน่อย”

“เอาเป็นว่าฉันไม่ชอบ และจะไม่มีวันชอบด้วย ขึ้นตึกกันเถอะ ใกล้ถึงเวลาเรียนแล้ว”

“ทิวเขา แกยังไม่รู้จักพี่ดาวเหนือดีสักหน่อยแกจะไปตัดสินเขาแล้วเหรอ”

“ไม่รู้จักดีเหรอ นู้นไง” เขาชี้ไปที่ถุงกระดาษที่บรรจุกล่องโทรศัพท์มือถือไว้อยู่

“เขาอาจจะจีบไม่เป็นก็ได้” ปัณณ์ได้ทีแย้งต่อ “พี่ดาวเหนือน่ะไม่เคยมีข่าวเรื่องชู้สาวเลยนะ”

“ไม่เคยอะไรปัณณ์ ผู้ชายจ้องขนาดนั้น มีคนเข้าหาเยอะยังไงมันก็ต้องมีบ้างล่ะ คงจะเอาเงินยัดปากไว้อะแหละ”

“ผิงผิง เธอเองก็เป็นผู้หญิงนะ ทำไมคิดแบบนี้ล่ะ”

“พอๆ จะไปไหม เรียนอ่ะ” ทิวเขาชักอารมณ์ไม่ดีขึ้นบ้างแล้ว ลำพังแค่เจอผู้หญิงรุกใส่ก็ว่าหนักแล้วยังต้องมาเจอเพื่อนเถียงถึงผู้หญิงคนนั้นอีก ชายหนุ่มเดินนำเพื่อนไปก่อน เขาไม่อาจคลายความหงุดหงิดได้เลยเมื่อรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นจงใจขโมยมือถือของเขาไป

ผู้หญิงแบบนี้น่ะหรือ คือคนที่ผู้ชายอยากได้นักอยากได้หนา

เฮอะ! สำหรับคนอื่นอาจจะใช่ แต่มันไม่มีทางเกิดขึ้นกับเขาแน่นอน