บทที่ 6

บรรยากาศเช้านี้ดูสดใสกว่าทุกวัน ราวกับเป็นวันแห่งฤกษ์งามยามดีสำหรับดาวเหนือ หญิงสาวตื่นตั้งแต่หกโมงเช้า นับเป็นครั้งแรกเลยดีกว่าที่เธอตื่นเร็วมากขนาดนี้ แล้วยังรู้สึกตื่นเต้นประหนึ่งตนเองเป็นหญิงสาวที่เพิ่งแต่งงาน

ใช่แล้ว ดาวเหนือรู้สึกแบบนั้นจริงๆ การได้เข้ามาอยู่ในบ้านของคนที่ชอบมันช่างเป็นอะไรที่มีความสุขดีแท้ และเพื่อเป็นการเอาใจสามีในอนาคต และเพื่อไม่ให้เขาหลุดมือไปไหน เธอจึงยอมลงทุนตื่นตั้งแต่ไก่โห่ไปจ่ายตลาดมาทำอาหารให้กับเขา

วันนี้ดาวเหนือเลือกสวมชุดเดรสสีครีมยาวถึงตาตุ่ม แต่งหน้าจัดเต็มสีปากแดงฉูดฉาด เธอพร้อมมากกับการไปตลาดครั้งแรก พกความมั่นใจไปเกินร้อย

และครั้งนี้ ก็เป็นครั้งแรกอีกเช่นกัน

การไปตลาดได้สร้างรอยจารึกไว้ในหัวใจของเธอ...

“กรี๊ดด ขับรถดีๆ ไม่เป็นกันหรือไงย๊ะ!”

“หยี๋ แล้วนี่อะไรอีก อะไร!”

“เฮ้ยไม่นะ ฮืออ ทิวเขาช่วยด้วยยยย!!”

ใช่แล้ว การไปผจญภัยตลาดครั้งนี้ไม่ได้สวยหรูเลย กลับกลายเป็นดั่งฝันร้ายให้ผวาทุกครั้งยามนึกถึง...

ทิวเขาตื่นมาในเวลาปกติของทุกๆ เช้า เขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ออกมาเข้าครัวเพื่อทำอะไรทาน เมื่อออกมาก็ถึงกับแปลกใจ ครัวที่เคยเป็นระเบียบเรียบร้อย บัดนี้เหมือนรังหนูดีๆ ที่เอง ข้าวของเกลื่อนกลาดจากการถูกรื้อ ทิวเขาถอนใจ เขารู้ทันที่ว่าคุณหนูจอมป่วนก่อเรื่องเข้าให้แล้ว

“ไปไหนของเขาแล้วล่ะ เพิ่งจะเจ็ดโมงครึ่งเอง คงไม่ไปมอเร็วขนาดนี้หรอกมั้ง”

แกร็ก

พูดไม่ทันขาดคำ เสียงประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏตัว

“คุณเป็นใคร เข้ามาที่ห้องผมได้ไง” ทิวเขาทำเสียงเข้มพร้อมกับขมวดคิ้ว

“ฮือออ ทิวเขาช่วยดาวเหนือด้วย”

“ดาวเหนือเหรอ นี่คุณไปฟัดกับหมาที่ไหนมาเนี่ย”

จะไม่ให้เขาพูดแบบนั้นได้อย่างไรก็ดูสภาพของเธอในตอนนี้เถอะ หัวฟูกระเซอะกระเซิง ใบหน้าก็ดำกระด่าง เสื้อผ้าเลอะเทอะไปหมด

“ก็หมา... โอ้ย ซี้ดดด หมาบ้าที่ตลาดน่ะสิ เป็นผู้ชายอะไรไม่ให้เกียรติผู้หญิงเอาซะเลย”

     ดาวเหนือกลับมาถึงห้องด้วยใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเศษผัก ชุดสีครีมที่ใส่ไปก็กลายเป็นสีตุ่นมอมแมม ใครที่มองมาก็คิดว่าไม่ต่างจากคนเร่ร่อน ทิวเขายิ้มขำกับสภาพที่เห็น ยิ่งได้ฟังสิ่งที่อีกฝ่ายเล่าก็ยิ่งขำหนักกว่าเดิม เขาเดินเข้าไปช่วยเธอถือของที่ไปจ่ายตลาดมาเอากลับไปไว้ยังเคาน์เตอร์ที่ห้องครัว

จากทีแรกจะโกรธก็โกรธไม่ลงเสียแล้ว

“ขำอะไรเล่า นี่ดาวเหนือเจ็บอยู่นะ”

“ก็ขำให้กับความเฟอะฟะของคุณไง ใครเขาสอนให้ใส่ชุดแบบนี้ไปจ่ายตลาด ไหนจะหน้านี่อีก คุณรีบไปอาบน้ำเถอะเดี๋ยวผมทำอาหารให้ทานเอง”

“จริงเหรอ งื้ม ขออร่อยๆ เลยนะคะ”

ว่าแล้วหญิงสาวก็รีบกระเขยงปลายเท้าขึ้น แหงนหน้าเข้าไปใกล้ทิวเขา ก่อนที่เธอจะ...

จุ๊บ!

“เฮ้ยคุณ ทำบ้าอะไรเนี่ย!”

ทิวเขาโวยวายขณะยกมือถูแก้มตัวเอง เขาไม่ได้รังเกียจปากเธอขนาดนั้น เพียงแต่ตกใจจนทำตัวไม่ถูกนั่นแหละ

“แหมมม...ก็จูบสุดที่รักไงคะ”

ยิ่งฟัง ทิวเขาชักหน้ามืด เธอนี่มันตัวร้ายกาจเสียจริง

“ฮ่าฮ่า จะรอทานฝีมือของสุดหล่อนะคะ”

ดาวเหนือทำท่าทะเล้นใส่ทิวเขาก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำ

ทิวเขามองคนตัวเล็กหายเข้าไปในห้องน้ำ เมื่อสักครู่เขายังเห็นน้ำตาเธออยู่เลย แล้วไหงตอนนี้ถึงได้เห็นรอยยิ้ม และเสียงร้องเพลงดังออกมาจากห้องน้ำด้วยเล่า

ให้ตาย ผู้หญิงอะไรแปลกชะมัด และความแปลกนั้นก็ทำให้เขาเลิกขุ่นเคืองใจ มีรอยยิ้มขึ้นมาแทน

ทิวเขาตั้งสติก่อนจะลุกขึ้นมาสำรวจสิ่งที่อีกฝ่ายไปจ่ายตลาดมา

“ใช้ได้นี่ เลือกของได้ดีเลย”

เขาเริ่มลงมือทำอาหารด้วยความชำนาญ ไม่มีอะไรที่คนอย่างเขาจะทำไม่เป็นอยู่แล้ว เมนูในวันนี้ได้แก่ ผัดผักใส่เนื้อหมู กับต้มจืดสักชาม สำหรับเขาแล้วการกินอาหารเช้าเป็นสิ่งที่มีประโยชน์ เพราะแบบนั้นเขาถึงได้ทำอาหารเองทุกวัน

แต่ในระหว่างนั้น...

“ทิวเขา ทิวเขา!!”

“อะไรอีกล่ะครับ”

“ช่วยไปหยิบผ้าเช็ดตัว กับชุดในห้องให้หน่อยได้ไหมคะ”

“หือ? คุณจะให้ผมไปหยิบให้เนี่ยนะ”

“ก็ตอนนี้ออกไปไม่ได้ไง หรือจะให้แก้ผ้าออกไปเอาเองล่ะ”

เจอประโยคนั้นลอยมา ทิวเขาถึงกับใจเต้นแรง เขาเชื่อเลยว่าผู้หญิงคนนี้ทำได้อย่างที่พูด จึงฝืนใจตกปากรับคำ

“รอก่อนล่ะกัน”

ทิวเขาไม่มีทางเลือกได้แต่ทำตามที่อีกฝ่ายร้องขอ เขาค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปในห้องของหญิงสาว สายตาของเขาสอดส่องไปมาก็เห็นชุดที่อีกฝ่ายเตรียมไว้พร้อมกับผ้าเช็ดตัว เมื่อได้ของที่ถูกต้องมาแล้วก็ตั้งท่าหมุนตัวเอาของไปให้ตัวป่วน

ทว่า...

“เฮ้ย คุณ”

เมื่อหันหลังมาเขาก็ต้องตกใจเพราะสิ่งที่อยู่ข้างหน้าคือดาวเหนือตัวแสบที่บอกไม่มีผ้าขนหนู บัดนี้ออกมายืนตรงหน้าเขาด้วยผ้าขนหนูที่รัดหน้าอกไว้ผืนสั้นๆ

“ทิวเขาจะตกใจทำไมล่ะคะ คนกันเอง”

หื้อ...มีหน้ามาถาม เขาเป็นผู้ชายนะ เธอไม่คิดจะอายบ้างหรืออย่างไรกัน

“คุณเป็นผู้หญิงนะครับ มันดูไม่งาม”

“ไม่งาม? ให้ตาย ทิวเขาเป็นคนแรกเลยนะที่พูดแบบนี้น่ะ รู้ไหม ผู้ชายเกือบทั้งมหาลัยเขาอยากได้ดาวเหนือกันขนาดไหน”

เธอเดินเข้าไปใกล้อีกนิด พร้อมทั้งยกแขนเรียวทั้งสองข้างขึ้นไปคล้องคอของเขา โดยที่ปากของเธอนั้นยังคงกล่าวยั่วยวนอีกฝ่ายไม่หยุด สายตากระต่ายน้อยเจ้าเล่ห์ของดาวเหนือก้มต่ำไปยังกางเกงของเขา อะไรๆ ที่เคยมองไม่เห็นยามปกติ เวลานี้มันนูนฟ้องขึ้นมาเด่นชัดเลยเชียว เธอรู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายกำลังอดทนข่มความเป็นชายไว้ในใจอยู่

'อาการแบบนี้ แผนฉันสำเร็จแล้วสินะ'

ดาวเหนือคิดในใจ ขณะสบสายตาทิวเขาที่เผลอจ้องตอบพอดี

“คุณแน่ใจแล้วใช่ไหมที่ทำแบบนี้”

ดาวเหนือสะดุ้งเล็กน้อยในยามที่อีกฝ่ายใช้ฝ่ามือจับเข้ามายังเอวของเธอ ทิวเขาเห็นท่าทีของเธอก็รู้ได้ทันทีว่าเธอคงจะไม่เคย ที่ทำมานี่คงจะอวดเก่งสินะ

“หึ”

ทิวเขายักยิ้มที่มุมปาก สายตาเจ้าเล่ห์แบบนั้นดาวเหนือไม่เคยเห็นมาก่อน พอได้เห็นก็ทำเอาเธอถึงกับกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่ ไหนจะมือร้อนๆ ที่เริ่มจะบีบเค้นเอวเธอนั่นด้วย จากใจกล้าอยากลองเล่นของเสียหน่อย กลายเป็นฝ่ายปอดแหกเสียเอง

บ้าเอ้ย ไม่คิดว่าพอเขาเล่นด้วย เธอกลับไม่กล้าดันต่อเสียอย่างนั้น

จากที่บอกว่าเขามันเด็กน้อย พอเอาเข้าจริงแล้วกลับเป็นเธอเสียเองที่ดีแต่ปาก

“ระ...เราออกไปกินข้าวกันดีกว่าเนอะ เดี๋ยวจะสายเอา”

จบประโยคเธอก็รีบคว้าเสื้อผ้าจากในมือเขา แล้วรีบโบกมือไล่เขาออกไปทันที ทิวเขามองเธอนิดหนึ่งก่อนที่เขาจะยอมออกไปแต่โดยดี พอประตูปิดลงแล้ว ดาวเหนือทรุดนั่งบนเตียง ตบอกตัวเองเบาๆ

“โอ๊ยย เสียหน้าชะมัด!”

เมื่อมีข่าวแพร่กระจ่ายออกไปว่าดาวเหนือมาทำงานในคาเฟ่ ทำเอาหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่เข้ามาเต็มร้านแทบไม่มีที่ยืน ในทุกวันก็จะมีแต่แฟนคลับดาวเหนือเป็นส่วนใหญ่

“พี่เมฆ ผมว่าคนมันเยอะไปหรือเปล่าครับ”

“แบบนี้สิดี ร้านเราไม่มีลูกค้าผู้ชายมานานแล้วนะ”

“เฮ้อ...”

“เอาน่า ทำไปเถอะเราน่ะ” เมฆตบบ่าทิวเขาก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้ “เออพี่มีอะไรจะถาม”

“ครับ?”

เมฆเขยิบเข้าไปใกล้ทิวเขามากขึ้น เอามือป้องปากกระซิบให้ได้ยินกันเพียงแค่สองคน

“นี่พี่รู้ได้ยังไง!!”

“เบาๆ สิวะ ว่าแต่จริงไหมล่ะ”

“ก็จริงแหละครับ”

“เอาเว้ยๆ น้องพี่มันจะมีแฟนแล้วเว้ย”

“พี่นี่ก็ว่าไปเรื่อย มันไม่มีอะไรหรอกครับ ผมขอไปเสิร์ฟโต๊ะนั้นก่อนนะ”

“เออๆ จะคอยดูแล้วการ” เมฆพูดด้วยท่าทีทะเล้น ก่อนจะยอมปล่อยให้ทิวเขาทำงานต่อ

“น้ำส้ม เค้กเวลเวทได้แล้วครับ ทานให้อร่อยนะครับ” ทิวเขายิ้มให้ลูกค้าเล็กน้อย

“เอ่อคือ พี่คะ”

“ครับ มีอะไรให้ช่วยครับ”

“พี่มีแฟนหรือยังคะ”

เจอคำถามแบบนี้เขาควรตอบยังไงดี แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะตอบไปตามความจริง

“ยังครับ” ถึงแม้ทิวเขาจะไม่อยากคุยเรื่องนี้แต่ถ้าลูกค้าถามก็ต้องตอบไปตามมารยาท

“หนูขอจีบพี่ได้ไหมคะ นี่ค่ะของขวัญ หนูนั่งพับหัดทำช็อคโกแลตหัวใจทั้งวันทั้งคืนเลยนะคะ”

ทิวเขามองขวดโหลแก้วทรงสูง ภายในบรรจุช็อคโกแลตไว้จนเต็มขวด เขาลอบถอนใจนิดหน่อย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่แฝงความชัดเจนในความรู้สึก

“อย่าเลยครับ พี่ยังไม่อยากมีใคร ขอโทษนะครับ” ทิวเขาปฏิเสธไปตามตรง ก่อนจะขอตัวเดินกลับมายังเคาน์เตอร์ประจำของตนเอง

ในทางกลับกัน ผิงผิงที่เข้าร้านมาพอดีก็เห็นว่ามีรุ่นน้องมาสารภาพทิวเขา เธอรู้ทันทีว่าอีกฝ่ายจะตอบว่าอะไร

'อย่าเลยครับ ผมยังไม่อยากมีใคร ขอโทษนะครับ'

นั่นล่ะ คือประโยคปฏิเสธประจำตัวของทิวเขาเลย ผิงผิงยิ้มนิดๆ อย่างคิดอะไรออก จึงเดินเข้าไปหาน้องคนที่สารภาพทันที

“สวัสดีจ้ะ ชอบพี่ทิวเขาเหรอ”

“คะ?” อีกฝ่ายถึงแม้จะงุนงงแต่ก็เดาได้ไม่ยาก “พี่เป็นเพื่อนพี่เขาเหรอคะ”

“ใช่จ้ะ เราคงจะเจอเพื่อนพี่ได้ไม่นานสินะเลยไม่รู้”

“ค่ะ หนูมาที่นี่ได้สี่ห้าครั้งเองค่ะ”

“อ่อ อย่าไปถือสาเพื่อนพี่เลยน้า มันก็อย่างงี้แหละ”

“ค่ะ หนูเข้าใจ”

“ให้พี่ช่วยจีบไหม”

“จะช่วยหนูเหรอคะ ทำไม”

“พี่มองตาเราพี่ก็รู้เลย ว่าเราน่ะเป็นคนจริงใจขนาดไหน พี่ชื่อผิงผิงนะจ้ะ น้อง…”

“น้ำฝนค่ะ หนูชื่อน้ำฝน”

“ยินดีที่ได้รู้จักนะจ้ะ”

ผิงผิงแลกช่องทางติดต่อกันอีกนิดหน่อยก่อนจะลุกเดินไปหาทิวเขา ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ดาวเหนือต้องเข้างานพอดี

“สวัสดีค่ะพี่ดาวเหนือ”

เอากองไว้ตรงนั้นแหละ”

ดาวเหนือเมินใส่ผิงผิงก่อนจะมุ่งไปใส่เสื้อกันเปื้อน การกระทำของดาวเหนือถึงแม้จะไม่ถูกใจผิงผิงนัก แต่เธอก็ทำเป็นยิ้มกลับ

'เฮอะ มั่นไปให้นานเถอะ เดี๋ยวแกก็ต้องถอยอยู่ดี'

ผิงผิงนึกสนุกไปก่อนหน้านั้นแล้ว