บทที่ 2

ทิวเขาเดินอ้อมไปหลังเคาน์เตอร์หยิบอุปกรณ์ออกมาอย่างคล่องแคล่ว ถึงแม้เขาจะทำงานที่ร้านมาแล้วหลายเดือน แต่สำหรับเมนูนี้แทบไม่มีใครสั่งเลย 

โดยปกติแล้วพี่เมฆจะเป็นคนทำเครื่องดื่มเองตลอด แต่เขาเห็นว่าพักหลังมานี้ลูกค้าเยอะเลยอยากทำเป็นทุกอย่างเพื่อช่วยแบ่งเบาพี่เขาได้

อีกอย่างการทำเครื่องดื่มถึงทิวเขาจะเป็นมือใหม่ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องยากเลยสำหรับเขา ก็เขาน่ะเป็นหัวกะทิความจำดีซะอย่าง

เมื่อพี่เมฆทำให้ดูเห็นตัวอย่างก็ถึงตาของหนุ่มรุ่นน้องบ้าง ชายหนุ่มหยิบจับอุปกรณ์อย่างคล่องแคล่ว ส่วนผสมก็ได้แม่นโดยที่เขาไม่ต้องใช้ที่ตวงวัดให้เสียเวลา เมฆยืนมองอย่างอึ้งๆ พลางเหลือบดูนาฬิกาข้อมือตนไปด้วย แค่เพียงไม่กี่นาทีก็ได้เครื่องดื่มแสนยากออกมารอพร้อมเสิร์ฟ

ตริ๊ง~

“เสิร์ฟได้”

เด็กเสิร์ฟรีบมารับไปทันที เจ้าของร้านยังคงจ้องมองใบหน้าของคนที่โคตรจะทำให้ทึ่งจนพูดแทบไม่ออก 

ว้าววว!

“มีอะไรหรือเปล่าครับ”

ทิวเขาหันมาถามเมื่อพี่เจ้าของร้านจ้องเขาอย่างกับคิดอะไรในใจ สายตาแวววาวแบบนั้นทำให้ทิวเขาคิดดีไม่ได้เลย

“อ้อ...ก็แปลกใจน่ะซิ ไปแอบเรียนทำมาจากไหนเปล่านี่ ทำไมถึงทำได้ไวขนาดนี้ ดูอย่างเจ้าพวกนั้นสิ” เมฆชี้ไปยังหนุ่มๆ หน้าเก่าที่ประจำเคาน์เตอร์ “กว่าจะสอนพวกมันได้ เล่นเอาพี่อยากตาย”

ทิวเขาหัวเราะทันทีที่พี่เจ้าของร้านกลอกตามองบนอย่างตลกสุดๆ 

“พี่ก็พูดเกินไป ถ้าพี่พวกนั้นได้ยิน อาจมีงอนนะครับ”

เขาเอ่ยแซวจนอีกฝ่ายขนลุกขนพองเมื่อคิดตาม

'พี่เมฆ' คือเจ้าของร้านที่ค่อนข้างใจดี พี่คนนี้มักจะคอยช่วยเหลือทิวเขาในยามที่เขาลำบากเสมอ เจ้าของร้านหนุ่มไม่เคยเหวี่ยงหรือวีนเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว ที่นี่เรียกว่าเป็นบ้านอีกหลังของทิวเขาเลยก็ว่าได้ 

“อย่าพูดอะไรน่าขนลุกแบบนี้อีกนะ พี่จะอ้วก”

เมฆว่าทิ้งท้ายก่อนจะปลีกตัวไปหลังร้าน ทิวเขาได้แต่ส่ายหัวมองตามอย่างยิ้มๆ 

ในเวลาเดียวกันก็ได้มีนักศึกษากลุ่มหนึ่งเข้ามานั่งที่โต๊ะในสุดของร้าน ดาวเหนือ หญิงสาวดาวเด่นแห่งคณะวิศวะโยธา เจ้าตัวศึกษาอยู่ปีสามแล้ว

ดาวเหนือเรียกได้ว่าเป็นตัวแม่ของมหาวิทยาลัยเลยก็ว่าได้ น้อยคนนักที่จะไม่รู้จักเธอ 

ปกติแล้วดาวเหนือไม่นิยมกินของหวาน แต่ด้วยความที่ต้องมาทำวิจัยเกี่ยวกับคาเฟ่ขนมหวาน จึงต้องคอยมาสังเกตการณ์ว่าภายในร้านเป็นอย่างไรบ้าง ส่วนใหญ่เข้ามาแล้วจะทำอะไรกัน จะอยู่นานแค่ไหน

วันนี้เธอมาพร้อมกับเพื่อนสนิททั้งสาม อย่างธาม ณัชและพู่กัน พวกเขาไม่ชอบความวุ่นวายจึงได้เลือกนั่งในมุมคนไม่ค่อยพลุกพล่าน

ในขณะที่นั่งมองบรรยากาศของภายในร้านสายตาของดาวเหนือสะดุดเข้ากับชายหนุ่มร่างสูง ผู้ชายที่มีผิวขาวละเอียดต่างกับคนอื่นๆ แต่ใบหน้าที่ไม่ยิ้มนั้นกลับสะกดสายตาเธอได้อย่างไม่น่าเชื่อ 

ใครกันนะ?

ดาวเหนือเท้าคางมองชายหนุ่มคนนั้นทำเครื่องดื่มอยู่ด้วยท่าทางที่มีเสน่ห์ ที่ผ่านมา เธอพบเจอคนมาก็เยอะ แต่ไม่รู้ทำไม เขาคนนี้กลับทำให้ใจเธอเต้นแรงกะทันหัน

“อยากได้จัง”

ในระหว่างที่กำลังเลือกเมนูอาหารกันอยู่นั้น เพื่อนทั้งสามของดาวเหนือมองหน้ากันทันทีที่ได้ยินเสียงเพื่อนสาวเพียงคนเดียวในกลุ่มเอ่ยลอยๆ ราวกับคนเพ้อฝัน 

ไม่ต้องมีใครถามใคร พวกเขาก็รู้กันทันทีว่าหายนะกำลังมาเยือน

มีไม่บ่อยนักที่ดาวเหนือจะอยากได้อะไร เพราะชีวิตของดาวเหนือนั้นสมบูรณ์และมีทุกอย่างเพียบพร้อมอยู่แล้ว 

ทุกครั้งที่ได้ยินคำว่า 'อยากได้' จากปากของเธอแล้วล่ะก็ ไม่มีอะไรที่เจ้าตัวจะพลาดไม่ได้มา โดยปกติแล้วทุกอย่างก็สามารถซื้อได้ด้วยเงิน 

แต่กับสิ่งที่เพื่อนของเขากำลังมองอยู่นั้นมันดันไม่ใช่สิ่งของนี่สิ 

ผู้ชายคนนั้นร่างสูงหุ่นดีไม่ใช่เล่น โดยเฉพาะใบหน้าหลังกรอบเลนส์แว่นสายตานั้น ดูอย่างไรก็เรียกได้ว่าหล่อระดับซุปตาร์แถบฝั่งจีนหรือไม่ก็เกาหลีอะไรพวกนั้น

มันก็คงง่ายอยู่หรอกถ้าคนนั้นเห็นแก่เงิน 

แต่ถ้าไม่ล่ะ… เหนื่อยแน่เรา 

เพื่อนทั้งสามหันมองหน้ากันอย่างรู้งาน

“เออ ร้านนี้ดูไปแล้วไม่ค่อยสวยเลยเนอะ เปลี่ยนร้านกันเถอะ” ณัชเอ่ยขึ้นมาก่อน 

“นั่นสิ กูก็ว่างั้น”

“กูเพิ่งเห็นรีวิวร้านนึงในเฟสมา กูว่าร้านนั้นใช้ได้เลยนะ ดีกว่าร้านนี้อีก”

“นี่พวกมึง กูรู้นะว่าจะสื่ออะไรกัน” เสียงที่สี่ดังมาจากเพื่อนสาวเพียงคนเดียว ดาวเหนือตวัดสายตามองเพื่อนทีละคน “รู้แล้วสินะว่ากูอยากได้อะไร รู้ดีจริงๆ เลยนะ ตอนเดินเข้ามากูยังได้ยินพวกมึงคุยกันอยู่เลยนี่ว่าร้านนี้เด็ดแค่ไหน”

“รู้อะไรกันล่ะ ไม่รู้ไรทั้งนั้นแหละ ป่ะๆ เปลี่ยนร้านๆ”

“ไม่!”

ขณะที่สามหนุ่มหนึ่งสาวกำลังทะเลาะกันอยู่นั้นก็ได้มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามา และชายคนนั้นก็คือคนที่ดาวเหนือกำลังจ้องอยู่นั่นเอง

“ขอโทษนะครับคุณลูกค้า มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”

“ไม่ๆ ครับ”

“คุณกลับไปได้เลย”

เพื่อนๆ ที่แสนรู้ต่างร้อนรน นึกคิดภายในใจว่าเขาจะเดินเข้ามาทำไม ทำไมต้องเป็นคนดีด้วย!

“คุณผู้หญิงมีอะไรให้ช่วยไหมครับ”

ทิวเขาที่รู้สึกสถานการณ์มันแปลกๆ กลัวว่าฝ่ายหญิงจะโดนข่มขู่ ด้วยความเป็นคนดีจึงอยากยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ โดยที่เขาไม่รู้เลยว่านั่นคือจุดเริ่มต้นของความวุ่นวายในชีวิตของเขา 

ดาวเหนือเห็นแบบนั้นยิ่งชอบในความเป็นสุภาพบุรุษและเป็นคนดีของเขาเข้าไปใหญ่ เธอจึงเดินแทรกกลางระหว่างเพื่อน ผลักพวกมันออกไปให้พ้นทางแบบเนียนๆ ก่อนจะมาหยุดยืนตรงหน้าหนุ่มหล่อที่หมายตาอยู่นานแล้ว

“ใช่ค่ะ พวกเขารังแกฉัน คุณช่วยฉันหน่อยได้ไหมคะ”

ดาวเหนือตอบออกไปด้วยท่าทีน่าสงสารน่าเอ็นดู ถ้าเป็นคนอื่นมาเห็นคงหลงเสน่ห์ความสวยน่ารักนี้ไปแล้ว แต่สำหรับเพื่อนๆ ของเธอแล้ว มันไม่ใช่ นี่มันนังงูพิษดีๆ นี่เอง

“ให้ผมช่วยคุณยังไงดีครับ ให้ผมแจ้งตำรวจเลยไหม”

“ขอไลน์คุณไว้แล้วกันค่ะ ฉันชื่อดาวเหนือ วิศวะโยธาปีสาม”

“ครับ?”

“คุณต้องการช่วยฉันไม่ใช่เหรอ นี่ไงคะ วิธีช่วย”

“ขอโทษนะครับ แต่ผมว่า...” เขาสบตามองผู้หญิงตรงหน้าอีกครั้งก่อนจะตอบอย่างไม่ลังเล “ผมไม่สะดวกใจที่จะให้ครับ”

ทิวเขาเริ่มเข้าใจสถานการณ์บ้างแล้ว ท่าทีที่เหมือนจะน่าสงสารแบบนั้น แท้จริงแล้ว ในสายตาเขามันน่ากลัวเสียมากกว่า พอเขาคิดได้ก็เดินห่างออกมา ไม่สนใจสายตาของเธอที่ยังคงมองตามอย่างไม่วางตา 

“เฮ้ย ปกติต้องเดินตามแล้วดิ”

“แบบนี้คือไม่ชอบใช่ป่ะ ใช่ป่ะๆ”

ดาวเหนือไม่สนใจเสียงยุแยงของเพื่อน ใบหน้าหวานยิ้มเจ้าเล่ห์ สายตาที่กำลังมองเหยื่อนั้น แพรวพราววาววับดั่งนักล่า 

เพื่อนชายทั้งสาม ที่เห็นแบบนี้ก็รู้เลยว่าดาวเหนือชอบชายคนนั้นขนาดไหน ที่ไม่ตามไปวอแวคงมีแผนการในใจแล้ว

ดาวเหนือชูโทรศัพท์เครื่องปริศนาขึ้นมาโชว์เหล่าเพื่อนๆ 

นั่นไงล่ะ ตรงอย่างที่พวกเขาคิด ดาวเหนือร้ายไม่ใช่เล่น กล้าดึงโทรศัพท์ส่วนตัวของอีกฝ่ายมาโดยที่เจ้าของไม่ทันตั้งตัว 

หญิงสาวมองมือถือเครื่องนั้นอึดใจหนึ่ง ก่อนที่มือบางจะกดเข้าไปที่แอปพลิเคชั่นยอดฮิตอย่างไลน์ แล้วทำการกดเพิ่มเพื่อนของตนอย่างรวดเร็ว เพื่อนทั้งสามคนไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรจึงทำได้เพียงส่ายหน้านึกอาเมนเพียงในใจ 

ทันทีที่ทิวเขาเดินออกมาจากโต๊ะของดาวเหนือ พี่เมฆเจ้าของร้านก็เข้ามาแซวทันที

“เฮ้ย ไปคุยไรกับดาวเหนือน่ะ หูยย อิจฉาเลยทำไมไม่ให้พี่ไป” พี่เมฆพูดไปก็เหลือบมองไปทางโต๊ะของหญิงสาวที่ถูกพูดถึง

“พี่รู้จักผู้หญิงคนนั้นด้วยเหรอครับ”

“รู้จักดิ นั่นมันของดีของมหาลัยเลยนะ”

เมฆเมื่อเห็นว่าทิวเขาทำหน้างุนงงเหมือนไม่รู้จักดาวเหนือ เขาก็เดาได้ไม่ยากเลยว่าทิวเขานี่คงไม่ได้สนใจอะไรนอกจากเรียนกับทำงานจริงๆ

“นั่นน่ะ ชื่อน้องดาวเหนือ อยู่วิศวะโยธาปีสาม แล้วมหาวิทยาลัยนี้อ่ะก็เป็นของลุงน้องด้วย น้องดาวเหนืออ่ะไม่ได้ดังเพราะหน้าที่สวยอย่างเดียวนะ เพราะน้องเขาเรียนเก่งมาก กิจกรรมก็เด่น แต่เสียอย่าง คือน้องอารมณ์ร้อน นิสัยเอาแต่ใจมาก เคยเห็นคนมาจีบเยอะนะแต่น้องโคตรเย็นชาเลย ไม่เห็นเคยมีแฟนเลย”

“เหรอครับ”

“ทำไม อึ้งอะดิ”

“พี่เมฆชอบเหรอครับ”

“ชอบซิ ผู้ชายในมอเราก็ชอบกันหมดล่ะ ถ้าใครได้ไปครองคงมีบุญหนา เราไม่ชอบเหรอ”

“ผมไม่สนใจเรื่องนี้อยู่แล้ว ผมว่าคนที่ได้เธอไปคงมีบาปเยอะมากกว่านะครับ ลูกคุณหนูแบบนั้นคงมีดีที่รวยอย่างเดียว นิสัยไม่ผ่าน”

“ระวังน้า โบราณเขาว่าไว้ ไม่ชอบอะไรมักได้สิ่งนั้น”

“นั่นมันโบราณ ส่วนนี่สมัยใหม่แล้วครับ และผมก็หัวแข็งเสียด้วย”

“เอาเถอะ อย่ากลับคำก็แล้วกัน”

ทิวเขามองคำขู่ของพี่เมฆเป็นเรื่องตลก คนอย่างเขาไม่มีทางหวั่นไหวต่ออะไรง่าย โดยเฉพาะสิ่งนั้นคือผู้หญิงเหลี่ยมจัดคนเมื่อสักครู่ 

ต่อให้เธอสวยปานนางฟ้า หรือต่อให้เธอจะแก้ผ้าตรงหน้า ก็คงได้รับเพียงแค่ความหมางเมินเท่านั้น เขารับรองความรู้สึกของตัวเองได้เลย