ได้โปรดฉันต้องการคุณ!

ณภัทรมองใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโตรับกับจมูกโด่งสวยแต่ติดจะรั้นเสียมากกว่า ริมฝีปากอวบอิ่ม จากที่เห็นในภาพถ่ายและระยะไกลในความคิดติดจะธรรมดา แต่พอได้เห็นในระยะใกล้อย่างนี้ช่างแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

เครื่องสำอางแต่งแต้มบางเบาจนแลดูเป็นธรรมชาติ แต่สองข้างแก้มแดงระเรื่อนั้นน่าจะเกิดมาจากยาของธาดาป้ายให้เธอมากกว่า

หญิงสาวเป็นคนสวยคนหนึ่งแต่ออกน่ารัก มิน่าผู้ชายคนนั้นถึงได้หวงนักหนาไม่แม้จะให้ออกสื่อ แต่ถึงจะซ่อนไว้แค่ไหนก็ไม่มีทางรอดพ้นไปจากสายตาเขาหรอก

ยิ้มร้ายยกขึ้นเมื่อเห็นกิริยาตื่นกลัวของอีกฝ่ายว่ามีมากแค่ไหน

“คุณคงอยากรู้สินะว่าผมเป็นใคร” เขาก้าวเข้าไปใกล้ร่างบอบบางที่ยืนสั่นเทาอยู่ริมห้อง

เมื่อได้เห็นดวงตาสวยสั่นระริกมากเท่าไหร่ ณภัทรก็ยิ่งนึกสนุกอยากให้ความหวาดกลัวเหล่านี้ฝังลึกเข้าไปในจิตใจของผู้หญิงคนนี้ ให้เธอได้จดจำความรู้สึกที่ไม่สามารถร้องขอความช่วยเหลือจากใครได้มันเป็นยังไง!

“คุณ! ไม่ใช่เจ้าของคลับ” เสียงหวานทั้งสั่นและแผ่วเบา

“แล้วใครว่าใช่ละ”

เวลานี้แพรวพรรณรู้แล้วว่าตนโดนหลอก เรื่องทั้งหมดถูกจัดฉากขึ้นจากผู้ชายคนนี้ แต่ถึงจะรู้ตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว...

“อย่าเข้ามานะ ฉันไปทำอะไรให้คุณ เราไม่เคยรู้จักกันด้วยซ้ำทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย” ถึงแม้ว่าร่างกายจะยืนอยู่กับที่ แต่ทว่าสายตาได้มองหาลู่ทางเพื่อออกไปจากห้องนี้ตลอด

“ไม่จำเป็นต้องบอกเหตุผล เรามาสนุกกันดีกว่า”

“ไม่!” แพรวพรรณฝืนร่างกายเพื่อจะวิ่งไปยังประตู แต่... ก็ยังช้ากว่าลำแขนยาว มือใหญ่คว้าเข้าที่ข้อมือเธอจากทางด้านหลัง จากแรงกระชากทำให้รู้สึกร้าวไปทั้งไหล่ เขาใช้แรงอันมหาศาลเหวี่ยงเธอลงไปบนเตียงนอนกว้าง

แรงกระแทกทำให้จุกจนตัวงอ ฟันซี่คมขบริมฝีปากของตัวเองจนห้อเลือดเพื่อข่มความเจ็บไว้ หลังจากลุกขึ้นมาได้ก็พลิกตัวหนี ทว่าก็ยังช้ากว่าเขา

“ลุกออกไปจากตัวฉัน อะ...อื้อ” มือเล็กปัดป้องพัลวัน

“อยู่เฉย ๆ ผมกำลังจะช่วยให้คุณไม่ต้องทรมาน ดูสิเนื้อตัวสั่นไปหมดคงทรมานมากสินะ”

“ฉันไม่ต้องการ ปล่อย! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้” เธอไม่ยอมศิโรราบให้กับเขาโดยง่าย แม้จะรู้ว่าดิ้นไปก็สิ้นเปลืองแรงเปล่าก็ตามที

ลมหายใจร้อนผะผ่าวเป่ารดบนซอกคอ ทำให้แพรวพรรณใจหวิวเผลอยกหลังขึ้นบดเบียดหน้าอกอวบอิ่มเข้าร่างหนา

“จุ๊ ๆ อย่าปฏิเสธตัวเองเลย ผมรู้ว่าคุณต้องการอะไร” น้ำเสียงเย้ยหยันทั้งยังยิ้มอย่างคนเหนือชั้นกว่าเมื่อหญิงสาวยังปฏิเสธความต้องการของตัวเอง

ทั้ง ๆ ที่ร่างกายเรียกร้องขนาดนี้แล้ว

“ไม่!” เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นเต็มใบหน้าหวานและลำตัว ลมหายใจหอบกระชั้น แพรวพรรณรู้ว่าร่างกายเริ่มต่อต้านความต้องการ และแรงปรารถนาของเรือนร่างอีกฝ่ายไว้ไม่ไหว

และนั่นก็ทำให้ความอดทนของณภัทรหมดลง มือใหญ่รวบข้อมือเล็กยกสูงขึ้น เขาตรึงเธอไว้ด้วยมือข้างเดียว

“ปากแข็งนักนะ” ชายหนุ่มกัดฟันกรอด มือแข็งราวกับคีมเหล็กบีบเข้าที่คางมน เพื่อให้ใบหน้าหวานหันกลับมาเผชิญหน้า ณภัทรปิดปากอวบอิ่มทันทีเมื่อเธอจะตะเบ็งเสียงออกมา

“อะ อื้อออ” แพรวพรรณดิ้นประท้วง ทว่าก็ทำได้เพียงเปล่งเสียงอู้อี้ผ่านลำคอ

ณภัทรบดจูบเรียวปากนุ่มอย่างแรงไร้ความปรานี ดูดดึงจนแพรวพรรณรู้สึกเจ็บแสบ กรอบหน้าเล็กถูกล็อกด้วยนิ้วแข็งจนเจ็บจึงไม่สามารถหันหนีไปทางอื่นได้

ชายหนุ่มใช้ความชำนาญด้าน ‘สมรภูมิรัก’ ปลุกเร้าอารมณ์ให้หญิงสาวโอนตามได้ไม่ยาก ทั้งยังฤทธิ์ของ ‘ยากระตุ้น’ จึงทำให้เธอเริ่มตอบสนองความต้องการ ด้วยการบดเบียดร่างกายเข้าหาเขามากขึ้น

“อื้ม⁓” เสียงทุ้มครางผ่านลำคอเมื่อสามารถสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากนุ่มได้ ความช่ำชองของปลายลิ้นหนาตวัดเกี่ยวพันล้วงชิมความหวานทั่วทั้งปากนุ่ม

ลิ้นบางหลบหลีกอย่างไม่ประสา ณภัทรผละจูบออกเมื่อแพรวพรรณกำลังจะขาดอากาศหายใจ ทันทีที่เขาเลื่อนใบหน้าออกห่างอีกคนก็สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่

แพรวพรรณช้อนตาขึ้นมองนัยน์ตาคม เมื่อความปรารถนาก่อตัวหลังจากถูกปลุกเร้าอารมณ์อย่างหนัก

“มองผมแบบนี้ บอกมาสิว่าต้องการอะไร” รอยยิ้มแห่งชัยชนะปรากฏเด่นขึ้นบนใบหน้าหล่อเหล่า

แม้จะรู้ว่าเป็นเพราะเขายัดเยียดไฟปรารถนานี้ให้ แต่ทว่าความร้อนดั่งถูกไฟแผดเผาอยู่ภายในร่างกาย...

“ได้โปรดฉันต้องการ...” เธอหยุดคำพูดน่าอายไว้เพียงเท่านั้น

แต่ดูเหมือนว่าณภัทรจะยังไม่พอใจ...

“ต้องการ! ต้องการอะไรงั้นเหรอ”