LOGINShare
บทที่ 20 (1/2) : ถอยห่างจากเฟยเกอ (1)
Last Updated:
2025-02-11 19:45:54หยางหมิงเซียนเมื่อเปิดประตูห้องของจินเฟยเทียน ภาพที่เขาเห็นคือ...มีบ่าวสาวนางหนึ่งกำลังเอื้อมมือเข้าไปจะดึงสายคาดเอวของจินเฟยเทียน
“อ่ะ! ไม่ต้อง เจ้า...” จินเฟยเทียนกำลังเอ่ยปฏิเสธและกำลังถอยห่างออกจากบ่าวสาวนางหนึ่ง ที่อยู่ดีๆ ก็เข้ามาขอช่วยดูแลปรนนิบัติเขา แต่ยังไม่ทันจะได้พูดจบประโยค ก็ได้ยินเสียงหยางหมิงเซียนเอ่ยขัดขึ้นมาเสียก่อน
“หยุดมือของเจ้าเดี๋ยวนี้!” หยางหมิงเซียนตวาดใส่บ่าวสาวนางนั้นพร้อมกับแผ่บรรยากาศกดดันออกมา ก่อนจะเดินเข้าไปยืนข้างจินเฟยเทียน
“หมิงเซียน!”
“คุณชายหยาง!”
“ใครใช้ให้เจ้าเข้ามาในห้องนี้!”
“บ่าว...บ่าวแค่จะเข้ามาช่วยดูแลปรนนิบัติคุณชายฟางเจ้าค่ะ” บ่าวสาวนางนั้นทรุดลงไปนั่งคุกเข่าอย่างตื่นกลัว ก่อนจะเงยหน้าที่คลอไปด้วยหยาดน้ำตาขึ้นมามองจินเฟยเทียน
“หมิงเซียน เจ้าใจเย็นก่
Related chapters
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 20 (2/2) : ถอยห่างจากเฟยเกอ (2)
หลังจากวันนั้นหยางหมิงเซียนกับจินเฟยเทียนก็กลับมาใช้ชีวิตเหมือนยามปกติ จนเวลาผ่านล่วงเลยมาแล้วสองเดือน และในวันนี้ยามเซินหยางหมิงเซียนจะต้องแยกไปฝึกวรยุทธกับราชครูหลงจิ้นสิง เนื่องจากตัวเขาไม่ได้ฝึกซ้อมมานานหลายเดือน หลังฝึกวรยุทธเสร็จ ทุกครั้งหยางหมิงเซียนจะรีบกลับไปหาจินเฟยเทียนที่เรือนสมุนไพรทันที แต่วันนี้หยางหมิงเซียนมีเรื่องคาใจที่อยากสอบถามราชครูหลงจิ้นสิง เขาจึงเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย ก่อนที่ราชครูหลงจิ้นสิงจะเดินกลับเรือนใหญ่ “ท่านลุงขอรับ ข้ามีเรื่องอยากจะขอรบกวนสอบถามท่านลุงขอรับ ตอนนี้ท่านลุงพอจะสะดวกหรือไม่ขอรับ?” “ได้สิ ตอนนี้ลุงว่างอยู่ ว่ามาได้เลยหมิงเซียน” ราชครูหลงจิ้นสิงอดแปลกใจไม่ได้ เพราะยามปกติหยางหมิงเซียนเอ่ยปากพูดกับเขาแทบจะนับคำได้เลยทีเดียว แต่วันนี้เจ้าตัวกลับเดินเข้ามาขอพูดกับเขาก่อน มันช่างเป็นอะไรที่แปลกจริงๆ “คือ...ข้ามีเรื่องไม่มั่นใจขอรับ ข้าเลยอยากจะขอถามความคิดเห็นจากท่านลุง” &
Last Updated : 2025-02-12ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 21 (1/2) : ทบทวนความรู้สึก (1)
หยางหมิงเซียนเมื่อเดินมาถึงเรือนสมุนไพร เขาก็เดินไปยังห้องพักในเรือนสมุนไพรของจินเฟยเทียน เมื่อหยางหมิงเซียนเดินไปถึงหน้าห้อง เขาก็เห็นจินเฟยเทียนกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียว เขาจึงจะก้าวเข้าไปหาอีกฝ่ายในห้องทันที แต่ในตอนนั้น! เขาคิดขึ้นมาได้ว่า...ตนเองเพิ่งพูดคุยกับราชครูหลงจิ้นสิง เรื่องความรู้สึกของเขาที่มีต่อจินเฟยเทียน และเขาเองก็ได้ตัดสินใจแล้วว่า...จะถอยห่างจากอีกฝ่าย เขาจึงรีบหยุดตัวเอง แล้วหักใจก้าวถอยหลังออกจากห้อง จากนั้นเขาก็เดินไปยังห้องปรุงยาทันที จินเฟยเทียนหลังจากนั่งอ่านหนังสือมาได้สักพัก เขาก็รู้สึกแปลกใจขึ้นมา...ทำไมตอนนี้เขาถึงยังไม่เห็นเจ้าลูกกวางเข้ามาหาเขาในห้อง ปกติในยามนี้อีกฝ่ายจะต้องกลับมาถึงที่นี่แล้ว และเจ้าตัวก็จะต้องเข้ามาวนเวียนอยู่ใกล้ๆ คอยตามติดเขาแล้ว ‘สงสัยคงเพราะไม่ได้ฝึกวรยุทธมานานหลายเดือน เลยถูกท่านลุงจับให้ฝึกหนักเป็นกรณีพิเศษเป็นแน่’ จินเฟยเทียนเมื่อคิดได้ดังนั้น เขาจึงเดินออกไปยังห้องผู้ป่วยเพื่อตามหา
Last Updated : 2025-02-12ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 21 (2/2) : ทบทวนความรู้สึก (2)
หยางหมิงเซียนเดินกลับห้องของตัวเองด้วยความรู้สึกผิด เขาไม่ควรขึ้นเสียงกับจินเฟยเทียนเลย เขาโกรธตัวเอง เขาไม่ชอบสิ่งที่ตัวเองเป็นในตอนนี้และไม่ชอบสิ่งที่ตัวเขากำลังทำอยู่ในตอนนี้ด้วย พอต้องกลับมานอนที่ห้องของตัวเอง หยางหมิงเซียนก็นอนไม่หลับ ตั้งแต่ที่ตัวเขาได้เจอกับจินเฟยเทียน เขาก็ไม่เคยนอนคนเดียวอีกเลย พอต้องกลับมานอนคนเดียวแบบนี้ เขารู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะทนไม่ได้จริงๆ เสียแล้ว เขาอยากเข้าไปขอโทษอีกฝ่ายอีกครั้ง เขาอยากกลับไปนอนกอดจินเฟยเทียนเหมือนทุกคืน เขาคิดถึงกลิ่นหอมเย็นๆ ที่ออกมาจากตัวของจินเฟยเทียน หยางหมิงเซียนรีบลุกขึ้นมานั่ง แล้วล้มตัวลงนอนหันหลังให้กับประตูห้องของตัวเอง เขาพยายามหักห้ามใจที่จะไม่เดินลงจากเตียง เพื่อกลับไปหาจินเฟยเทียน ‘ไม่ได้! ข้าต้องถอยห่างจากเฟยเกอ ข้าต้องทำได้ ข้าต้องเข้าใจความรู้สึกของตัวเองให้ได้ ข้าต้องอดทน! ข้าต้องทำให้ได้!!’ เช้าวันรุ่งขึ้นสภาพของจินเฟยเทียนและหยางหมิงเซี
Last Updated : 2025-02-13ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 22 (1/2) : ระยะห่างของเฟยเกอ (1)
หยางหมิงเซียนคิดว่าตัวเองทนอยู่กับสถานการณ์แบบนี้ไม่ไหวอีกต่อไป เขาจึงเดินกอดหมอนหนุนไปเคาะประตูห้องนอนของจินเฟยเทียน “เฟยเกอ เฟยเกอขอรับ เฟยเกอนอนหรือยังขอรับ” “ข้ายังไม่นอน เจ้ามีอะไรหรือหมิงเซียน?” “ข้า...ข้านอนไม่หลับขอรับเฟยเกอ” หลังได้ยินเสียงตอบรับจากจินเฟยเทียน หยางหมิงเซียนก็รีบเปิดประตูและเดินเข้าไปพูดคุยกับอีกฝ่ายในห้องทันที “ข้าขอ...” “หมิงเซียน เจ้าแยกไปนอนคนเดียวมาได้หกคืนแล้ว...ดังนั้นข้าว่าเจ้าน่าจะเริ่มชินกับการนอนคนเดียวได้แล้วนะ” จินเฟยเทียนเห็นหยางหมิงเซียนเดินกอดหมอนหนุนเข้ามาในห้อง เขาก็รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร “อีกอย่างการที่เจ้าสามารถกลับไปนอนที่ห้องของตัวเองได้แบบนี้ มันก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีเพราะพวกเราทั้งคู่ต่างก็เริ่มเติบโตเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว การที่เจ้ากับข้าจะกลับมานอนด้วยกันเหมือนเดิม มันคงจะเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสม”
Last Updated : 2025-02-13ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 22 (2/2) : ระยะห่างของเฟยเกอ (2)
"หมิงเซียน ทำไมวันนี้เจ้าถึงดูไม่มีสมาธิในการฝึกเอาเสียเลย" หลังจากฝึกวรยุทธไปได้สักพัก ราชครูหลงจิ้นสิงก็รู้สึกว่า...วันนี้หยางหมิงเซียนมีอาการเหม่อลอยระหว่างฝึก "ขอโทษขอรับท่านลุง" "ลุงว่า...วันนี้พอแค่นี้ดีหรือไม่?" "ข้า...ขอรับ" "หมิงเซียน...ตอนนี้มีเรื่องอะไรมารบกวนจิตใจเจ้าอยู่ใช่หรือไม่?" "ขอรับ" "แล้วเจ้าอยากจะระบาย...หรือมีอะไรที่ลุงพอจะช่วยเจ้าได้หรือไม่หมิงเซียน?" "มีขอรับ" "งั้นพวกเราไปนั่งพูดคุยกันที่ใต้ต้นไม้ต้นนั้นกันเลยดีกว่า" ราชครูหลงจิ้นสิงเอ่ยชวนพร้อมชี้ไปยังใต้ต้นไม้ใหญ่ที่พวกเขาเคยใช้นั่งพูดคุยกันในครั้งก่อน "ขอรับ" "ท่านลุงขอรับข้าว่า...ข้าเข้าใจความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อเฟยเกอแล้วขอรับ" หยางหมิงเซ
Last Updated : 2025-02-14ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 23 (1/3) : กลัวใจตัวเอง (1)
“เอ่อ...หมิงเซียน เจ้าปล่อยข้าก่อนได้หรือไม่?” จินเฟยเทียนรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะขาดอากาศหายใจ เมื่ออยู่ดีๆ ก็ถูกหยางหมิงเซียนพุ่งเข้ามากอดเอาไว้แบบนี้ ตอนนี้ตัวเขาเองก็แทบจะจมเข้าไปในอกของหยางหมิงเซียนอยู่แล้ว จินเฟยเทียนจึงรีบเอ่ยประท้วงพร้อมกับตบเบาๆ ที่บ่าของหยางหมิงเซียน “เฟยเกอ ท่านบาดเจ็บตรงไหนหรือขอรับ?” หยางหมิงเซียนเมื่อได้ยินจินเฟยเทียนเอ่ยประท้วงจึงรีบคลายอ้อมกอดของตัวเองออก พร้อมกับไล่สำรวจไปตามร่างกายของอีกฝ่าย และเมื่อเขาได้เห็นเลือดที่เปรอะเปื้อนตามเสื้อผ้าของอีกฝ่ายเขาก็ยิ่งรู้สึกร้อนรน “หมิงเซียน! ใจเย็น...ข้าไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหนเลย” “แล้วเลือดนี่ล่ะขอรับ?” “เป็นเลือดของคนเจ็บที่ข้าไปช่วยไว้” “จริงหรือขอรับ?” “ใช่! งั้นเจ้าก็... อ่ะ!” จินเฟยเทียนแม้เขาจะตอบคำถามของหยางหมิงเซียนไปแล้วแต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะยังไม่เชื่อ และยังคงไล่จับตามเนื้อตามตัวเขาอยู่อย่างนั้น เขาจ
Last Updated : 2025-02-14ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 23 (2/3) : กลัวใจตัวเอง (2)
หลังจากจางเลี่ยงซูและจินเฟยเทียนทำการรักษาชิงหลวนคุนจนเรียบร้อยแล้ว ก็หันมาตรวจดูบาดแผลขององครักษ์ซงหยวนต่อ แต่เพราะบาดแผลเล็กๆส่วนใหญ่เสี่ยวเปาได้ใส่ยาและพันผ้าปิดปากแผลไว้เรียบร้อยแล้ว จะเหลือก็แค่บาดแผลใหญ่ที่ช่วงไหลเท่านั้น ที่เสี่ยวเปารอให้คุณชายของตนและหลงฮูหยินมาตรวจรักษาให้ชายหนุ่มตรงหน้า ราชครูหลงจิ้นสิงหลังจากส่งคนไปส่งข่าวให้กับพระมารดาของชิงหลวนคุนแล้ว ก็กลับเข้ามาในห้องผู้ป่วยอีกครั้งพร้อมกับผู้คุ้มกัน และบ่าวชายในจวนจำนวนหนึ่งที่นำสำรับและเสื้อผ้าตัวใหม่มาให้องค์ชายสิบสองและองครักษ์ของพระองค์ "องค์ชายสิบสองพ่ะย่ะค่ะ คนพวกนี้กระหม่อมจัดมาให้...เพื่อจะให้มาคอยอารักขาความปลอดภัยของพระองค์ และจะให้มาคอยดูแลปรนนิบัติพระองค์ยามที่ต้องรักษาตัวอยู่ที่นี่พ่ะย่ะค่ะ หากพระองค์และท่านองครักษ์ซงต้องการสิ่งใดเพิ่มเติม ให้บอกกับคนพวกนี้ได้เลยนะพ่ะย่ะค่ะ" ด้วยความซับซ้อนของวังหลวง ราชครูหลงจิ้นสิงจึงไม่คิดและไม่กล้าที่จะเอ่ยถามเกี่ยวกับที่มาของบาดแผลตามร่างกายของชิงหลวนคุนและคนของอีกฝ
Last Updated : 2025-02-15ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทที่ 23 (3/3) : กลัวใจตัวเอง (3)
"เฟยเกอขอรับ" หยางหมิงเซียนพูดขึ้นเมื่อพวกเขาเดินมาถึงเรือนพัก "มีอะไรหรือหมิงเซียน?" "เดี๋ยวข้าอาบน้ำเสร็จ ข้าขอเข้าไปยืมหนังสือที่ห้องของเฟยเกอได้หรือไม่ขอรับ?" "หนังสือ...อ้อ! หนังสือสมุนไพรเล่มใหม่ใช่หรือไม่? งั้นเจ้าตามข้าเข้ามารับในห้องตอนนี้ได้เลย" "เอ่อ...พอดีข้าอยากได้เล่มอื่นด้วยขอรับ" "งั้นเจ้าก็เข้ามาเลือกตอนนี้ได้เลยนะ" "คือ...ตอนนี้ข้าเหนียวตัวมากเลยขอรับ ข้าเลยอยากขอไปอาบน้ำก่อนนะขอรับ หลังจากจัดการดูแลตัวเองเรียบร้อยแล้ว ข้าค่อยเข้าไปเลือกหนังสือที่ห้องของเฟยเกอนะขอรับ" "อืม...งั้นก็ตามใจเจ้า" "ขอบคุณขอรับเฟยเกอ" หยางหมิงเซียนเมื่อจัดการดูแลตัวเองเสร็จแล้ว ก็รีบเดินกอดหมอนหนุนไปยังห้องนอนของจินเฟยเทียน "เฟยเกอขอรับ"&nbs
Last Updated : 2025-02-15
Latest chapter
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทพิเศษที่ 7 (2/2) : บทสรุป (2) {จบบริบูรณ์}
“เจ้ามาอีกแล้วหรือหลวนคุน พักนี้เจ้ามาที่นี่บ่อยเกินไปหรือไม่?” “พักนี้ข้าว่างเลยแวะมาเยี่ยมสหายอย่างพวกเจ้าไม่ได้หรือ...” จินเฟยเทียนหลุดจากภวังค์ความคิด เมื่อได้ยินเสียงคนทะเลาะกันหน้าห้องพักของเขา เขาจึงเดินออกมาดูที่หน้าห้องก็เห็นหยางหมิงเซียนกำลังยืนกันชิงหลวนคุนไม่ให้อีกฝ่ายเดินมาหาเขาที่ห้องพัก จากนั้นเขาก็เห็นเจ้าลูกกวางแอบส่งสัญญาณบางอย่างให้กับหลงจิ้นเปียวที่กำลังยืนแอบมองพวกเขาทั้งสองคนจากหน้าห้องผู้ป่วย ด้วยเจ้าตัวแสบหลงจิ้นเปียวยามนี้ได้ขออยู่เล่นกับเกาเล่อและเกาเผิงที่โรงหมอต่อ หลังจากที่ราชครูหลงจิ้นสิงและจางเลี่ยงซูพาอีกฝ่ายแวะมาเยี่ยมพวกเขาที่นี่ “องค์ชายสิบสองพ่ะย่ะค่ะ พระองค์ช่วยมาดูอะไรกับกระหม่อมสักครู่ได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” หลงจิ้นเปียววัยเจ็ดหนาวเดินเข้ามาพูดพร้อมกับกระตุกชุดคลุมของชิงหลวนคุน “เพียงไม่นานพ่ะย่ะค่ะ มันอยู่ใกล้ๆ ตรงนี้เองพ่ะย่ะค่ะ” “ได้ เราจะไปดูก
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทพิเศษที่ 7 (1/2) : บทสรุป (1)
จินเฟยเทียนลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่...ใบหน้าแรกที่เขาได้เจอก็คือใบหน้าของหยางหมิงเซียน จินเฟยเทียนจึงเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของคนที่ยังคงนอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างกายเขา... หากนึกย้อนไปในวันแรกที่เขาทะลุเข้ามาอยู่ในโลกแห่งนี้ โดยไม่นับรวมชาติที่เขาตายจากโลกแห่งนี้ไป คนแรกที่เขาเจอก็คือหยางหมิงเซียน และไม่ว่าจะยามทุกข์หรือยามสุข ยามที่เขาหัวเราะหรือแม้แต่ในยามที่เขาร้องไห้ คนที่อยู่ข้างกายเขามาโดยตลอดก็คือหยางหมิงเซียน แม้แต่ในเวลาที่เขารู้สึกโดดเดี่ยวที่สุด เขาก็มีอีกฝ่ายเป็นที่เครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจ... “ขอบคุณนะที่รักกัน” “ขอรับ ข้ารักเฟยเกอนะขอรับ” หยางหมิงเซียนเอ่ยตอบอีกฝ่ายพร้อมกับลืมตาขึ้นมามองคนรักของเขา ที่จริงเขารู้สึกตัวตั้งแต่ตอนที่อีกฝ่ายเอื้อมมือมาสัมผัสใบหน้าของเขาแล้ว “ข้าก็รักเจ้าหมิงเซียน เจ้าลูกกวางของข้า” “ขอรับ ข้าเป็นเจ้าลูกกวางของเฟยเกอ แต่..
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทพิเศษที่ 6 (2/2) : กินยาผิด (2) (มี nc นิด ๆ นะเจ้าคะ)
หยางหมิงเซียนรีบประคองจินเฟยเทียนกลับมาที่เรือนของพวกเขา ดีที่พวกเขาสร้างโรงหมอไม่ไกลจากเรือนของพวกเขามากนัก และดีที่ตอนปรับปรุงเรือนหลังเก่าให้กลายเป็นเรือนหอของพวกเขา...ได้สร้างเรือนหลังเล็กแยกไปอีกสามหลัง เพื่อให้เกาเล่อกับเกาเผิงและบ่าวคนอื่นๆ ที่จินเฟยหมิงและราชครูหลงจิ้นสิงส่งมาให้อยู่ดูแลพวกเขาไปพักอาศัยอยู่ที่นั่น เพื่อที่ทุกคนจะได้มีที่พักเป็นสัดส่วนของตัวเอง ดังนั้นในเรือนใหญ่หลังนี้จึงมีเพียงแค่พวกเขาที่พักอาศัยอยู่ด้วยกันแค่สองคน หยางหมิงเซียนประคองจินเฟยเทียนเข้ามานั่งพักในห้องนอนของพวกเขา ก่อนที่เขาจะลงไปนั่งคุกเข่าและมองคนที่นั่งอยู่บนเตียง ที่ในยามนี้ทั้งผิวหน้าและผิวกายของอีกฝ่ายมีสีแดงไม่ต่างไปจากผลผิงกั่ว ดวงตาของอีกฝ่ายยามนี้ก็เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา ริมฝีปากบางของอีกฝ่ายก็กำลังขบเม้มกันแน่น...คนตรงหน้ายามนี้คงกำลังพยายามฝืนความต้องการของตัวเองอยู่เป็นแน่ “เฟยเกอเป็นอย่างไรบ้างขอรับ? ข้าขอโทษนะขอรับ ยาที่ท่านเพิ่งกินเข้าไปไม่ใช่ยาแก้ปวดต
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทพิเศษที่ 6 (1/2) : กินยาผิด (1)
“อาเล่อเจ้ากำลังทำอะไร?” หยางหมิงเซียนเข้ามาในห้องปรุงยา หลังจากไปส่งยาสมานแผลที่ค่ายทหาร ก็เจอเข้ากับเกาเล่อที่มาก้มๆเงยๆ อยู่แถวชั้นปรุงยาของเขา “ข้าน้อยกำลังจะต้มยาแก้ปวดตัวให้คุณชายใหญ่จินขอรับ” “เฟยเกอเป็นอะไร?” หยางหมิงเซียนรีบเอ่ยถาม เพราะเมื่อเช้าพวกเขาก็ออกมาจากเรือนพักพร้อมกันเหมือนทุกวัน อีกฝ่ายก็ยังปกติดีไม่เห็นมีอาการปวดตัวอะไรให้เห็น “วันนี้คุณชายใหญ่จินมีตรวจรักษาคนไข้ตั้งแต่เช้าเลยขอรับ และวันนี้ก็มีท่านป้าท่านหนึ่งที่ขยับตัวค่อนข้างจะลำบากเข้ามาขอรับการรักษา คุณชายใหญ่จินจึงต้องคอยช่วยนางขยับตัวตอนตรวจรักษาด้วยขอรับ ยามนี้คุณชายใหญ่จินเลยให้ข้าน้อยมาต้มยาแก้ปวดตัวให้ขอรับ” “เจ้ากลับไปช่วยเฟยเกอดูคนไข้ต่อเถอะ เดี๋ยวข้าจัดการเรื่องยาของเฟยเกอให้เอง อีกสักพักเจ้าค่อยกลับออกมาเอา และข้าฝากบอกเฟยเกอด้วยว่า...ข้ากลับมาแล้ว และเดี๋ยวถ้าข้าต้มยาให้ท่านลุงเจียงเสร็จ ข้าจะรีบเข้าไปหา” “ได้ขอรับ”
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทพิเศษที่ 5 (3/3) : ฝันร้ายของหยางหมิงเซียน (3)
หยางหมิงเซียนเฝ้ามองตัวเขาในที่แห่งนี้เริ่มทำเรื่องเลวร้ายเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ยามนี้ตัวเขาในที่แห่งนี้ได้เป็นถึงผู้ช่วยเจ้ากรมกลาโหมแล้ว และตัวเขาในที่แห่งนี้ก็มีเกาเล่อเป็นลูกน้องคนสนิทและยังมีเสี่ยวเปากับเสี่ยวปิงเป็นดั่งมือและเท้าคอยออกไปทำเรื่องเลวร้ายต่างๆ ให้เขา พวกเขาทำตัวไม่ต่างอะไรจากโจร...ทั้งยักยอกของหลวง ทั้งติดสินบน ทั้งตัดเสบียงอาหารและยาที่จะส่งไปยังค่ายทหาร...เพียงเพื่อต้องการกลั่นแกล้งรองแม่ทัพจินเฟยหลง ด้วยเพราะอีกฝ่ายเข้ามาติดพันกับสตรีที่ตัวเขาในที่แห่งนี้กำลังลุ่มหลง จนวันหนึ่งหยางหมิงเซียนเห็นตัวเขาในที่แห่งนี้ได้เจอกับผู้เป็นมารดา จากนั้นชีวิตของตัวเขาในที่แห่งนี้ก็เริ่มเลวร้ายลงไปจากเดิมเป็นเท่าตัว หยางหมิงเซียนมองตัวเขาในที่แห่งนี้ถูกมารดาชักจูงให้ทำเรื่องเลวร้ายต่างๆ มากมาย ไม่เว้นแม้แต่การดึงตัวเขาในที่แห่งนี้เข้าไปร่วมมือกับหานเฟิง ตอนนี้หยางหมิงเซียนมองตัวเขาในที่แห่งนี้ไม่ต่างอะไรจากคนเลวคนหนึ่ง ทั้งลงมือทำร้ายผู้คนอย่างไม่มีเหตุผล ยิ่งกับคนที่เคยทำร้ายจิตใจตัวเองด้
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทพิเศษที่ 5 (2/3) : ฝันร้ายของหยางหมิงเซียน (2)
“ข้าขอร้องได้หรือไม่ ช่วยปล่อยเด็กคนนั้นไป เด็กคนนั้น...ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับข้าเลย หากคนที่จ้างเจ้าต้องการให้เจ้ามาเอาชีวิตข้า อย่างนั้นเจ้าก็เข้ามาเอาชีวิตข้าไปเสียเถอะ แต่ข้าขออย่างเดียว...ช่วยปล่อยเด็กที่ไม่เกี่ยวข้องคนนั้นไป” จินเฟยเทียนยามนี้เจ็บปวดใจยิ่งนัก เพียงเพราะชีวิตตัวภาระอย่างเขา ทำให้ผู้คนรอบข้างและผู้คนที่ไม่เกี่ยวข้องต้องเดือดร้อน ต้องมาบาดเจ็บล้มตาย เพียงเพราะต้องการช่วยเหลือตัวภาระเช่นเขาแบบนี้ หากไม่มีเขาสักคนทุกคนคงไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้เป็นแน่... ‘ชีวิตของข้ามันช่างดูไร้ค่า และเป็นภาระของผู้อื่นอย่างที่ฮูหยินรองพูดไว้จริงๆด้วย’ นักฆ่าคนนั้นเดินเข้าไปหาจินเฟยเทียนแล้วก้มลงหยิบดาบของตัวเองขึ้นมา ก่อนที่เจ้าตัวจะโยนร่างของเด็กชายไปยังจุดที่จินเฟยเทียนกำลังยืนอยู่ จินเฟยเทียนที่เห็นดังนั้นก็รีบเข้าไปประคองเด็กชายให้กลับขึ้นมายืนข้างตัวเองทันที “ข้าคงทำแบบนั้นให้ท่านไม่ได้หรอกคุณช
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทพิเศษที่ 5 (1/3) : ฝันร้ายของหยางหมิงเซียน (1)
หยางหมิงเซียนลืมตาขึ้นมาเขาก็เห็นว่าตัวเองกำลังยืนอยู่กลางห้องเล็กห้องหนึ่ง เขาจึงมองไปรอบๆ ห้อง ยิ่งมองเขาก็ยิ่งรู้สึกคุ้นเคย... ‘ที่นี่? หรือว่า?’ หยางหมิงเซียนเดินไปที่เตียงขนาดกลางตรงมุมห้อง แล้วเขาก็ได้เห็นตัวเขาเองกับจินเฟยเทียนในวัยเยาว์ที่กำลังนอนอยู่ข้างกันบนเตียงหลังนั้น ‘นั่นข้ากับเฟยเกอนี่’ จากนั้นหยางหมิงเซียนก็เห็นหยงหม่าเดินเข้ามาในห้อง อีกฝ่ายเดินทะลุผ่านร่างของเขาเข้าไปปลุกคนบนเตียง ดูเหมือนว่ายามนี้คนที่นี่จะไม่รู้ถึงการมีอยู่ของเขาและมองไม่เห็นเขาที่ยืนอยู่ในห้องนี้ด้วย “คุณชายใหญ่ขอรับ...ตื่นได้แล้วขอรับ เราต้องรีบออกเดินทางกันแล้วนะขอรับ พวกองครักษ์บอกว่าเห็นพวกนักฆ่าเข้ามาแถวในหมู่บ้านนี้แล้วขอรับ” หยงหม่าหลังจากเห็นผู้เป็นนายรู้สึกตัวแล้ว เขาก็รีบเดินเข้าไปหยิบเสื้อคลุมให้ผู้เป็นนายและเด็กชายอีกคนบนเตียงทันที&nbs
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทพิเศษที่ 4 (2/2) : วันที่หยางหมิงเซียนรอคอย (2) (มี nc นะเจ้าคะ)
จินเฟยเทียนหลังจากที่กำลังเคลิบเคลิ้มไปกับรสสัมผัสของคนตรงหน้า แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายขยับตัวลุกออกจากตัวเขา แล้วเอื้อมมือไปหยิบน้ำมันหอมใต้เตียงขึ้นมา... และเมื่อเขาได้เห็นเครื่องแสดงความเป็นบุรุษของอีกฝ่ายอย่างเต็มตา... ยามนี้สติที่เตลิดไปไกลของเขาก็ได้วิ่งกลับมาเข้าในร่างเขาอย่างสมบูรณ์ทันที จินเฟยเทียนมองไปที่เครื่องแสดงความเป็นบุรุษของตัวเองกับของหยางหมิงเซียนแล้ว เขาก็รีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่น... แม้ยามนี้เขาอยากจะวิ่งหนีออกไปจากตรงนี้มากแค่ไหน และรู้ว่าตัวเองกำลังจะต้องพบเจอกับอะไร แต่เมื่อเขาเห็นแววตาของอีกฝ่ายแล้ว เขาก็กลั้นใจลุกออกไปจากเตียงหลังนี้ไม่ลงจริงๆ และยามนี้ในหัวของจินเฟยเทียนก็คิดแต่เพียงสำนวนที่ว่า...อย่าเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุง หยางหมิงเซียนเมื่อเตรียมทุกอย่างพร้อมแล้ว เขาก็เริ่มลงมือเตรียมความพร้อมของจินเฟยเทียนต่อทันที “เฟยเกอเ
ตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ บทพิเศษที่ 4 (1/2) : วันที่หยางหมิงเซียนรอคอย (1)
งานมงคลสมรสระหว่างจินเฟยเทียนกับหยางหมิงเซียนก็ถูกจัดขึ้นตามฤกษ์ยามอย่างเรียบง่ายที่เรือนหอของพวกเขาตามความต้องการของจินเฟยเทียน แต่กว่าที่หยางหมิงเซียนจะเอาตัวเองเข้ามาในห้องหอได้ก็เกือบครึ่งค่อนคืนไปแล้ว เพราะเขาถูกทั้งคนในครอบครัวของจินเฟยเทียนและชิงหลวนคุนกับซานมู่ดึงตัวชนสุราและถ่วงเวลาเขาเอาไว้... หยางหมิงเซียนเมื่อเดินเข้ามาในห้องหอ เขาก็เดินเข้าไปหาจินเฟยเทียนที่นั่งอยู่บนเตียง จากนั้นเขาก็ใช้พัดเปิดผ้าแดงที่คลุมใบหน้าของอีกฝ่ายในยามนี้ออก...แล้วเขาก็ได้เห็นใบหน้าของคนรักของเขา หลังจากที่พวกเขาไม่ได้เห็นหน้าและไม่ได้พบเจอกันเลยมาเป็นเวลาสามวัน ด้วยเพราะพวกเขาต้องทำตามประเพณี...คนตรงหน้าเลยถูกแยกให้ไปพักอยู่ที่ค่ายทหารของจินเฟยหลง “เฟยเกอขอรับ ท่านรู้ตัวหรือไม่ขอรับว่าวันนี้...ท่านรูปงามยิ่งนักขอรับ” จินเฟยเทียนเงยหน้าขึ้นมองหยางหมิงเซียนที่วันนี้เจ้าตัวก็สวมชุดคลุมสีแดงไม่ต่างไปจากเขา แต่ทำไม...
