บทที่ 6

บทที่ 6

“ท่านเจ้าเมือง” หยางพ่านชุนสะดุ้งน้อย ๆ จนแทบไม่ทันสังเกต เขาหันมองไปรอบ ๆ เรื่องของอ้ายเฉินทำให้เขาติดอยู่ในภวังค์ความคิด กว่าจะรู้ตัวหญิงสาวก็เดินจากไปแล้ว

อีกไม่นานเขาจะต้องไปรวมตัวในพิธีไหว้บรรพบุรุษกับตระกูลใหญ่ การหย่าร้างกับภรรยาคงจะกลายเป็นคำถามที่ทำให้เขาหนักใจเป็นที่สุด

“ชางเกิงจัดการซื้อของตามที่ข้าบอกเจ้าแล้วเอากลับไปที่เรือน” หยางพ่านชุนไม่อยากอยู่ตรงนี้อีกต่อไป แม้จะดูเหมือนเขาไม่เสียใจ แต่...ช่างเถอะในเมื่อนางเลือกแล้ว ที่ต้องจัดการคือเรื่องที่ถูกภรรยาทิ้งหนังสือหย่าเอาไว้มากกว่า

แค่เรื่องหย่าก็วุ่นวายแล้วหากท่านแม่ของเขากลับมาเจ้ากี้เจ้าการหาคนนั้นคนนี้มาให้เขาอีกคงเป็นเรื่องใหญ่แน่ ๆ และแม้จะไม่อยากพบเจอกันต่อหน้าธารกำนัลให้เสียหน้า แต่ตรงหน้าของเขาห่างไปไม่เกินสิบก้าวก็คืออดีตฮูหยินที่กำลังจะขึ้นรถม้า

ระหว่างการสวนทางกันของอดีคคู่สามีภรรยาชาวบ้านหลายคนที่มาพักผ่อน บางคนมองดูพวกเขาด้วยความเห็นใจ แต่บางคนกลับมีแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยและวิพากษ์วิจารณ์

"เจ้าคิดว่าเจ้าเมืองมีอะไรแปลกหรือไม่ ท่านเจ้าเมืองก็เป็นคนดีอยู่หรอกนะ แต่ถึงขนาดภรรยาเขียนจดหมายหย่าแล้วหนีกลับบ้านมาเช่นนี้ เห็นทีคงดูแลหลังบ้านได้ไม่ดีเลยแม้แต่น้อย" ชาวบ้านคนหนึ่งกระซิบกับสหายของเขา

"ข้าไม่เห็นว่าเจ้าเมืองจะขาดตกบกพร่องสิ่งใด เขาเป็นคนดียุติธรรมและเที่ยงตรง เจ้าเมืองก็เป็นคนแบบนี้มานานแล้ว เป็นภรรยาเขาเสียมากกว่าที่เรียกร้องจนเกินไป"

หลี่อ้ายเฉินได้ยินคำพูดนั้นของชาวบ้านที่เดินสวนไปมา ใจของนางรู้สึกหน่วงหนัก

"ภรรยาควรยอมรับความผิดพลาดของสามีและให้อภัยเมื่อเขาทำผิด" ชาวบ้านคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพวกเขากำลังสนทนากันในเรื่องที่ หยางพ่านชุนติดตามง้องอนหลี่อ้ายเฉินอยู่เป็นแน่ ไม่เช่นนั้นคงไม่บังเอิญพบกันได้เช่นนี้ หลายคนเริ่มพูดถึงความเชื่อโบราณที่สตรีควรยอมรับและให้อภัยสามีเมื่อทำผิด หลายคนเชื่อว่าผู้ชายควรเป็นใหญ่และมีสิทธิ์ในการตัดสินใจทุกอย่าง ในเรื่องหย่าร้างกันครั้งนี้หลี่อ้ายเฉินย่อมผิดมากกว่าท่านเจ้าเมือง

ไม่มีใครรู้ว่าที่หลี่อ้ายเฉินหย่าขาดจากเจ้าเมืองผู้แสนดีของทุกคนนั้น ไม่ใช่หยางพ่านชุนในตอนนี้ แต่เป็นหยางพ่านชุนในอีกสิบปีข้างหน้าต่างหาก ความเย็นชาที่เขามีต่อนางสะสมท่วมท้นจนนางไม่อาจยอมให้อภัยง่าย ๆ เพราะในชาติก่อนเขาทำร้ายนางไว้หนักมาก แต่ชาวบ้านที่ไม่ได้รู้อะไรด้วยเลย กลับมาตัดสินว่านางผิดงั้นหรือ หลี่อ้ายเฉินรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย แค่เป็นหญิงสาวก็ต้องยอมชายหนุ่มตลอดไปงั้นหรือ

หลี่อ้ายเฉินฟังคำพูดนั้นด้วยความรู้สึกที่ขัดแย้ง นางรู้ว่าความเชื่อเหล่านี้มีอิทธิพลต่อความคิดของผู้คนในยุคนี้ แต่นางต้องตัดสินใจอย่างรอบคอบ ไม่ใช่เพียงฟังคำพูดของชาวบ้าน แต่ควรฟังหัวใจตัวเอง เพราะชาติที่แล้วก็ฟังคำพูดของชาวบ้านนี่แหละ แล้วสุดท้ายเป็นอย่างไรล่ะ!

‘ข้ารู้ว่าความเชื่อของชาวบ้านชาวเมืองเขาเป็นอย่างไร แต่ข้าจะไม่ยอมให้ความเจ็บปวดที่ข้าได้รับมากำหนดชีวิตของข้าอีกต่อไป เกิดเป็นสตรีเสียเปรียบทุกทาง อยู่บ้านต้องเชื่อฟังบิดา แต่งออกไปต้องเชื่อฟังสามี’

หลี่อ้ายเฉินเชิดใบหน้างดงามขึ้นสูงอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ก่อนที่จะก้าวขึ้นรถม้า

แม้ตอนนี้หยางพ่านชุนจะยังไม่ได้ทำสิ่งใด แต่นางที่ย้อนกลับมา แบกความทุกข์ภายในใจกลับมาด้วย นางเสียใจเพียงลำพังอยู่ที่จวนเจ้าเมืองกี่ปีกัน เมื่อรู้ล่วงหน้าว่าต้องกลับไปมีชีวิตเช่นนั้น และจะกลับไปทำไมเล่า นางรู้ว่าการให้อภัยไม่ใช่เรื่องง่าย ทำให้หลี่อ้ายเฉินต้องตัดสินใจอย่างรอบคอบ

แม้ในใจจะกู่ร้องว่ายังคงรักบุรุษตรงหน้าอยู่ ความรักสิบกว่าปีไม่เคยจืดจางลงเลยสักนิด คงจะเทียบเท่าความหมางเมินของเขาที่มีแก่นางหลังจากแต่งงาน หากเขาเป็นเช่นนั้นก่อนที่จะรักกันนางคงสะบั้นรักหยางพ่านชุนได้ง่ายกว่านี้

หยางพ่านชุนถอนหายใจเมื่อเห็นสายตาทุกคนที่มองมาที่เขา เรื่องที่ตระกูลหลักก็คงไม่แย่ไปกว่านี้แล้วกระมัง เจ้าเมืองหนุ่มสะบัดหน้าไปอีกทางท่ามกลางสายตาชาวเมืองตรงนั้น

“เหตุใดนางจึงตัดสินใจทำเช่นนี้ หากเป็นเรื่องสตรีอื่น ข้าไม่เคยแม้แต่จะสนทนาด้วย"

นั้นสิแล้วเหตุใดนางจึงเขียนหนังสือหย่าออกมา ทำไมจึงตัดสินใจทำเช่นนี้ หยางพ่านชุนนิ่งเงียบ เขาพยายามคิดเรื่องราวระหว่างเขาและนางที่ผ่านมาว่าตนนั้นทำสิ่งใดให้นางไม่พอใจ

ก็ไม่มี