บทที่ 9

บทที่ 9

เจ้าเมืองหนุ่มคงไม่รู้ว่าการกระทำเช่นนั้นยิ่งทำให้ตกเป็นเป้ากับคนที่ไม่หวังดีได้โดยง่าย

ป่าริมทางระหว่างการเดินทางไปยังเมืองหลวงของหยางพ่านชุน ในยามนี้เต็มไปด้วยความเงียบสงบ มีเพียงเสียงนกและเสียงลมที่พัดผ่านต้นไม้เท่านั้นที่คอยทำลายความเงียบนี้

หยางพ่านชุนและลูกน้องขี่ม้าผ่านป่าอย่างระมัดระวัง โดยมีคาราวานตามหลัง เพราะได้โอกาสติดตามเจ้าเมืองไปยังเมืองหลวงด้วยเลย ใครจะไม่อยากไป เพราะคิดว่าอย่างไรคนของทางการก็ต้องดูแลให้พวกเขาปลอดภัยได้แน่นอน

อีกทั้งในใจของหยางพ่านชุนยังคงเต็มไปด้วยความมั่นใจในความสามารถของตนเอง ขณะที่คิดเช่นนั้น ทันใดนั้นเอง กลุ่มโจรป่าก็ปรากฏตัวจากหลังต้นไม้ใหญ่ พวกเขาถือดาบและธนูเข้ามาโจมตี หยางพ่านชุนตกใจและพยายามต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอด

"โจรป่า! พวกเราต้องสู้!"

เจ้าเมืองหนุ่มตะโกนสั่งลูกน้องขณะที่พวกเขาพยายามต่อสู้กับโจรป่า ความสับสนและความกลัวที่ไม่เคยมีมาก่อนเริ่มก่อตัวในใจของทุกคน เกิดเป็นความโกลาหลวุ่นวายอย่างยิ่ง เพราะนอกจากคนของทางการแล้ว ยังมีชาวบ้านธรรมดาที่เดินทางมากับคาราวานอีกให้ปกป้องดูแล

การเดินทางของหยางพ่านชุนในครั้งนี้มีชาวบ้านเดินทางมาด้วยมากกว่าทุกครั้ง พวกคนร้ายก็ไม่สนใจเพราะหากกำจัดหยางพ่านชุนได้พวกเขาก็จะกลับไปยึดตลาดมืดเมืองเฉิงได้อีกครั้ง

แม้จะโดนภรรยากล่าวตักตือนมาก่อนก็ตาม ทำให้เขาไม่ทันได้สังเกตเลยว่ามีบริเวณหนึ่งที่เงียบลงอย่างผิดปกติ ไม่มีแม้เสียงสัตว์สักตัวเดียว

‘อ้ายเฉินคงกังวลเกินไป ข้าไม่ได้เห็นโจรป่าแถบนี้มานานแล้ว’  หยางพ่านชุนคิดกับตัวเอง ขณะที่ม้าของเขาเดินทางผ่านป่าที่หนาแน่น เขายังจำคำเตือนของหลี่อ้ายเฉินได้ แต่เขาก็ยังไม่เชื่อว่ามันจะเกิดขึ้นจริง

ไม่เชื่อคำพูดตักเตือนของภรรยา หากยอมเชื่อก็คงไม่ให้คาราวานติดตามมา และชาวบ้านก็คงไม่ต้องโดนลูกหลงไปด้วย

‘อ้ายเฉินเตือนข้าแล้ว แต่ข้ากลับไม่เชื่อ ข้าควรฟังนาง ข้าควรเชื่อคำพูดของนางบ้าง หากแม้ฉุกคิดสักนิดก็คงจะเตรียมการรับมือได้ดีกว่านี้เมื่อเกิดเรื่องขึ้น’

ในขณะที่การต่อสู้ดำเนินไป หยางพ่านชุนเริ่มรู้สึกสำนึกผิด ที่เขาคิดในใจขณะที่พยายามสู้เพื่อเอาชีวิตรอด

เลือดสาดกระเซ็นและเสียงการต่อสู้ดังขึ้นทั่วป่า หยางพ่านชุนรู้สึกถึงความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ได้รับ แต่เขายังคงต่อสู้อย่างไม่ยอมแพ้ ‘ข้าต้องรอด ข้าต้องกลับไปหาอ้ายเฉิน ข้าต้องขอโทษนาง’ เขาคิดในใจ ขณะที่พยายามสู้ต่อไป

การต่อสู้ดำเนินไปนานจนกระทั่งโจรป่าถอยหนี หยางพ่านชุนยืนอยู่ท่ามกลางลูกน้องที่บาดเจ็บและล้มตาย มีชาวบ้านมากมายที่พลัดหลงระหว่างเกิดเหตุ ที่ตายไปก็มี

"ข้าผิดเอง ข้าควรใส่ใจเจ้ากว่านี้ " เขาพูดเบาๆ กับตัวเอง ขณะที่มองดูบาดแผลที่ตัวเองได้รับและม้าที่บาดเจ็บ ความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้ท่วมท้นในใจของเขา เลวร้ายกว่าการผิดคือการทำผิดแล้วไม่ยอมรับ และไม่สำนึก

เขาตัดสินใจรวบรวมผู้รอดชีวิตและลูกน้องที่เหลืออยู่ แล้วสั่งให้ทุกคนเดินทางกลับไปยังเมืองทันที เขาไม่อยากเสี่ยงที่จะสูญเสียใครไปอีก และต้องการกลับไปหาภรรยาเพื่อขอโทษและขอการให้อภัย

"อ้ายเฉิน ข้าผิดไปแล้ว ข้าควรเชื่อเจ้าตั้งแต่แรก ข้าขอโทษ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

ครั้งก่อนต้องรอจนถึงตอนที่เจ้าเมืองหนุ่มออกมานอกรถม้าจึงลงมือได้ แต่ครั้งนี้เพียงแค่ผ่านออกนอกเมืองไปไม่กี่ลี้ก็โดนโจรป่าที่เหิมเกริมทำร้ายจนหมดสติถูกหามกลับมายังจวนเจ้าเมือง

“เกิดอะไรขึ้น” พ่อบ้านชราที่เพิ่งส่งเจ้านายของตัวเองออกไปได้ไม่ถึงสองชั่วยามกลับต้องรีบตามหมอเพื่อมาดูแลคนป่วยที่นอนไร้สติอยู่บนเปลที่หามกลับมา

ข่าวเจ้าเมืองโดนทำร้ายดังไปทั่วเพราะร่างของท่านเจ้าเมืองที่หมดสติถูกพากลับมาอย่างรวดเร็วเพราะต้องหนีเหล่าโจรป่าด้วย

“ไม่มีบาดแผลภายนอก ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น พอจะมีใครเห็นเหตุการณ์บ้างหรือเปล่า” หมอที่ถูกตามมาไม่รู้จะรักษาอย่างไร เพราะไม่เจอบาดแผลใด ๆ ทั้งยังไม่รู้ด้วยว่าเพราะอะไร ชายหนุ่มถึงได้หมดสติเช่นนี้

แต่ระหว่างที่ทุกคนกำลังพูดคุยกันอย่างเคร่งเครียด หยางพ่านชุนก็สะดุ้งลุกขึ้นมา และตะโกนเรียกชื่อของอดีตฮูหยินดังลั่นทั้งยังพยายามจะลุกไปที่ห้องโถงของจวน

“อ้ายเฉิน เจ้าอยู่ที่ไหน”

“นายท่านฮูหยินไม่อยู่แล้ว” คำของพ่อบ้านทำให้ชายหนุ่มดึงสาบเสื้อของอีกฝ่ายจะแทบจะหลุดติดมือ

“มันเกิดอะไรขึ้น”

หลี่อ้ายเฉินนั่งอยู่ในห้องรับแขก หัวใจของนางเต็มไปด้วยความกังวล นางพยายามทำใจให้สงบและสวดภาวนาให้หยางพ่านชุนปลอดภัย ขณะที่นางกำลังนั่งเงียบ ๆ ในห้องรับแขกนั้น หัวใจของนางไม่อาจสงบได้ เวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ นางเฝ้ารอคอยข่าวคราวจากหยางพ่านชุนด้วยความกระวนกระวาย ทันใดนั้นเอง มีเสียงเคาะประตูเรือนเบา ๆ นางรีบลุกขึ้นไปเปิดประตูพบว่าคนรับใช้เข้ามารายงาน

"คุณหนู ท่านเจ้าเมืองกลับมาแล้วขอรับ แต่ดูเหมือนท่านเจ้าเมืองจะได้รับบาดเจ็บ"

หลี่อ้ายเฉินรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรง นางรีบวิ่งออกไปทันที เมื่อมาถึงที่หน้าจวนเจ้าเมือง นางเห็นคนของจวนเจ้าเมืองกลับมาพร้อมกับบาดแผลที่เห็นได้ชัดและดูเหนื่อยล้า แต่ถ้ากลับมาถึงจวนเจ้าเมืองได้แสดงว่าคงไม่รับอันตรายถึงชีวิต นางทำเพียงหมุนตัวกลับแล้วมุ่งกลับจวนตระกูลหลี่