บทที่ 8

บทที่ 8

“หลายวันมานี่คุณหนูจับที่แขนบ่อย ๆ เจ็บหรือปวดหรือเจ้าคะข้าจะได้หายามานวดให้”

หลี่อ้ายเฉินส่ายหน้า ที่นางจับเพราะความทรงจำในชาติก่อนย้อนกลับมาในทุกคืน ช่วงเวลาใกล้ ๆ นี่ หรือบางทีอาจจะเกิดไปแล้ว นางจำวันเวลาที่แน่นอนไม่ได้ แต่คงจะก่อนวันที่จะไหว้บรรพชนไปไม่กี่วัน

การเดินทางของนางที่ต้องเดินทางไปกับสามีเจ้าเมืองอย่างหยางพ่านชุนกลับไปยังตระกูลเดิมที่อยู่เมืองหลวง เป็นที่รับรู้กันโดยทั่ว ทำให้คนร้ายรู้ว่าควรจะดักจัดการชายหนุ่มที่ไหน

หลี่อ้ายเฉินจำได้แม่นยำเพราะมันคือความทรงจำในชีวิตก่อนของนาง หลังจากออกมาจากจวนเจ้าเมืองได้ไม่นานนักไม่ถึงวันด้วยซ้ำ ระหว่างที่คนงานกำลังจะสร้างกระโจมเพื่อพักในตอนกลางคืนก็ถูกโจรดักซุ่มโจมตีจากคนที่แต่งตัวเหมือนกับโจรป่า

คนเหล่านั้นต้องการที่จะกำจัดเจ้าเมืองหนุ่มผู้ซื่อสัตย์ภักดี ที่ขัดแข้งขัดขาพวกมันไม่ให้ได้ทำมาหากิน

แน่นอนว่าโจรป่าที่ไม่รู้ว่าถูกจ้างมาหรือเปล่าเหล่านั้นเกือบจะทำสำเร็จอยู่แล้ว หากไม่เกิดเรื่องบางอย่างขึ้นก่อน

“ไม่เป็นอะไรหรอก แค่คิดถึงแผลเก่า”

เชียงเชียงทำหน้าสงสัย “แผล แต่คุณหนูไม่เคยมีแผลตรงนั้นนี่เจ้าคะ”

รอยยิ้มเศร้าปรากฏบนใบหน้าทำให้เชียงเชียงไม่กล้าถามอะไรอีกกลัวว่าจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับอดีตสามีของหญิงสาว และมันก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ

“เช่นนั้นข้าไปเตรียมของว่างให้คุณหนูดีกว่านะเจ้าคะ”

หลี่อ้ายเฉินพยักหน้า หลังจากเชียงเชียงออกไปนางก็ติดอยู่ในภวังค์ ที่หยางพ่านชุนไม่บาดเจ็บจนถึงชีวิตก็เพราะนางเอาตัวของนางไปรับลูกธนูที่หลุดจากศรกำลังพุ่งตรงมาหาคนที่นางรัก อ้ายเฉินยกมือขึ้นจับแขนอีกครั้ง ความเจ็บหลอก ๆ มันยังปรากฏขึ้นทุกครั้งที่นางคิดถึงเหตุการณ์ดังกล่าว และเรื่องเหตุการณ์นั้นจึงทำให้รู้ว่านางตั้งครรภ์

 “ฮูหยินกำลังตั้งครรภ์อ่อน ๆ ขอรับท่านเจ้าเมือง เป็นโชคดีมากที่ธนูเข้าที่แขนไม่ได้เข้าที่อกที่ห่างไปไม่ถึงครึ่งฉื่อ”

หลี่อ้ายเฉินที่ได้รู้ข่าวว่าตัวเองกำลังจะมีลูกก็ดีใจเป็นอย่างมากแต่คงไม่ใช่กับสามีของนาง เพราะอีกฝ่ายทำหน้าเฉย ๆ ติดไปในทางกังวลด้วยซ้ำ จนตัวนางเองไม่กล้าจะเอ่ยอะไรออกไป

“แต่บาดแผลสะอาดไม่มีพิษไม่ต้องกังวลว่าจะกระทบกระเทือนไปยังครรภ์”

อ้ายเฉินยิ้มกว้างและกำลังจะหันไปบอกกับสามีว่าดีจังเลยนะเจ้าคะ แต่ก็ต้องหุบยิ้มและเก็บคำนั้นเอาไว้ แต่ลูกปลอดภัยก็ดีแล้ว นางในตอนนั้นพยายามบอกตัวเอง

“คุณหนูของว่างมาแล้วเจ้าค่ะ”

อ้ายเฉินสะดุ้งโหยงออกจากภวังค์

“คุณหนูกำลังคิดอะไรอยู่หรือเจ้าคะถึงได้ตกใจเช่นนั้น”

อ้ายเฉินส่ายหน้า “ไม่มีอะไรหรอก ช่วงนี้ด้านนอกมีข่าวอะไรแปลก ๆ หรือน่าตกใจบ้างหรือไม่” แม้จะทำเป็นไม่สนใจแต่สุดท้ายก็ยังแอบเป็นห่วงอยู่ดี

“ก็ไม่เห็นมีอะไรนะเจ้าคะ”

นางพยักหน้ารับ “ข้าขออยู่คนเดียวสักพักเถอะ เจ้าก็หาเวลาพักบ้าง”

รอยยิ้มของเชียงเชียงเป็นอะไรที่เยียวยาจิตใจของอ้ายเฉินได้เป็นอย่างดี เพราะสาวใช้คนนี้ทุ่มเทให้นางมาโดยตลอด และอยู่เคียงข้างเสมอ

"ท่านจะรู้สึกอย่างไรถ้าเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นจริง ๆ ข้าไม่อยากเสียท่านไป ขณะเดียวกันก็ไม่อยากให้ท่านกลับมา ข้าสับสนเหลือเกิน"

บรรยากาศในห้องกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง แต่ในใจของหลี่อ้ายเฉินกลับเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ นางรู้สึกถึงความอ่อนแอที่ตนเองมี

หลี่อ้ายเฉินนั่งอยู่ในห้องรับแขก หัวใจของนางเต็มไปด้วยความกังวล นางพยายามทำใจให้สงบและสวดภาวนาให้หยางพ่านชุน

ทางด้านหยางพ่านชุนก็รู้สึกหนักใจ เขาไม่อยากเดินทางกลับไปที่บ้านหลักเลยแม้แต่น้อย หาสาเหตุมากมายมาบอกว่าติดงานก็แล้ว แต่อยู่ดี ๆ ท่านแม่ที่ไม่เคยยอมให้เปลี่ยนวันเคารพบรรพชนกลับบอกว่าไม่เป็นอะไร อยากให้มาพร้อมหน้าพร้อมตา

“ท่านแม่ต้องรู้แล้วเป็นแน่ เรื่องของอ้ายเฉิน” ชายหนุ่มเอ่ยบอกกับพ่อบ้านที่เป็นอีกคนที่น่าจะรู้นิสัยของมารดารเขาดีที่สุด

“คงเป็นเช่นนั้นขอรับนายท่าน จะให้ปฏิเสธไปเหมือนเดิมไหมขอรับ” พ่อบ้านเสนอ

หยางพ่านชุนสายหน้า “จะมีประโยชน์อะไร ต่อให้ปฏิเสธท่านแม่ก็คงไม่ยอม ก็เตรียมคนเตรียมของให้พร้อม ข้าจะเดินทางเหมือนอย่างเคย”

พ่อบ้านลังเลนิดหน่อยก่อนจะถาม “ก่อนหน้านี้นายท่านให้เตรียมรถม้าแต่ไม่มีฮูหยินแล้ว”

หยางพ่านชุนถอนหายใจหนัก “ข้าจะขี่ม้าไป”

"ข้าหวังว่าท่านจะปลอดภัย" นางคิดกับตัวเอง การเดินทางของเจ้าเมืองมิใช่ความลับ เมื่อเห็นขบวนเดินทางของหยางพ่านชุนที่ใหญ่กว่าคราที่เขาเดินทางกับนางในชาติก่อนมากนัก แม้ในแวบแรกจะนึกแปลกใจแต่ก็ไม่ได้คิดมาก เพราะจากที่กวาดสายตาดูทุกคนแต่งกายเป็นเพียงชาวบ้านเท่านั้น ในขณะที่นางแอบมองดูหยางพ่านชุนที่ขี่ม้าออกจากเมือง นางได้แต่สวดภาวนาให้เขาปลอดภัย แม้ในใจจะรู้สึกถึงความไม่แน่นอน เพราะนางรู้ดีว่ากำลังจะเกิดสิ่งใดขึ้น และขอให้หยางพ่านชุนรอดจากอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้น แม้ครั้งนี้จะไม่มีนางปกป้องเขาเอาไว้ก็ตาม

เพราะนางรู้อยู่แล้วว่าการเดินทางครั้งนี้อย่างไรเขาก็ไปไม่ถึงเมืองหลวง และไม่ได้ไปพบปะบิดามารดาดั่งที่ตั้งใจเอาไว้ เนื่องจากในชีวิตที่แล้วเกิดเหตุโจรปล้นขึ้นมาเสียก่อน และเมื่อไม่มีนางรับคมธนูแทนแล้ว ไม่รู้ว่าจะเป็นอันตรายถึงชีวิตเขาหรือไม่

หลี่อ้ายเฉินนั่งนิ่งเงียบอยู่ในห้องรับแขกเพียงลำพัง หัวใจของนางยังคงสั่นไหวจากการพบหยางพ่านชุนที่แอบยืนส่งเขาที่หน้าประตูเมือง