บทที่ 10

บทที่ 10

“นายท่านเป็นอะไรมากหรือไม่ รู้สึกเจ็บตรงไหนหรือไม่ ข้าให้ท่านหมอมาตรวจแล้วแต่เพราะไม่มีบาดแผลก็ต้องฟังอาการจากปากของนายท่านด้วย”

พ่อบ้านเอ่ยถามอย่างร้อนรนหลังจากดึงตัวของเจ้านายตนให้กลับมานอนที่เตียงและอธิบายว่าฮูหยินกลับไปจวนตระกูลเดิมของตนไปแล้วให้นายท่านรักษาตัวก่อน แม้หยางพ่านชุนจะยังงุนงงกับคำว่ากลับไปตระกูลหลี่แล้ว แต่สุดท้ายก็ยอมกลับไปนั่งที่เตียงของตน เพราะหัวที่กระทบกระเทือนก็ทำให้รู้สึกงุนงงไม่น้อย

พ่อบ้านจัดการทุกอย่างไม่ให้ขาดตกบกพร่อง ในจวนแห่งนี้คงไม่มีใครเป็นกังวลใจเกี่ยวกับการบาดเจ็บของท่านเจ้าเมืองได้มากเท่ากับชายชราผู้นี้อีกแล้ว เขาดูแลนายท่านของเขามาตั้งแต่อีกฝ่ายยังเป็นคุณชายน้อย จนตอนนี้เติบใหญ่เป็นขุนนางที่ซื่อสัตย์ ก็หวังจะให้นายท่านของเขาอยู่ไปอีกนาน ๆ ดูแลชาวเมืองอย่างดีเช่นนี้ตลอดไป

“ข้าเจ็บหัวนิดหน่อย ว่าแต่มันเกิดอะไรขึ้น แล้วที่ต้องเดินทางไปตระกูลหลัก”

พ่อบ้านรีบวิ่งเข้ามาประคองคนที่ดื้อด้านจะลุกเดินจากเตียง

“นายท่านไม่ต้องเป็นห่วงข้าส่งข่าวให้กับนายท่านใหญ่และฮูหยินแล้ว ว่านายท่านประสบเหตุอันตรายระหว่างการเดินทางไป จึงทำให้งานพิธีในปีนี้คงไปเข้าร่วมไม่ได้แล้ว” หยางพ่านชุนพยักหน้าเข้าใจ บาดเจ็บขนาดนี้ย่อมไม่อาจไปร่วมงานได้

“พวกเขาคงนึกว่าข้าอยากจะหลบหน้าจนต้องแกล้งเจ็บตัว” ที่หยางพ่านชุนเอ่ยออกมาเช่นนี้เพราะปกติเขาก็ไม่ค่อยอยากไปสักเท่าไรอยู่แล้ว ตั้งแต่แยกออกมาก็พยายามหลบเลี่ยงมิใช่ไม่อยากไหว้บรรพบุรุษ แต่ไม่อยากเจอกับครอบครัวพร้อมหน้ามากกว่า

เรื่องบางเรื่องได้พูดได้ฟังก็ทำให้บรรยากาศไม่ดี นั่นคือสิ่งที่เกิดประจำเวลาคนในตระกูลของเขามารวมตัว ใครประสบความสำเร็จมากกว่า ใครอยู่ในเมืองใหญ่กว่า ทั้ง ๆ ที่ควรจะพูดคุยถึงสารทุกข์สุกดิบ แต่กลับเอ่ยถึงแต่เรื่องไร้สาระพรรณนั้น

ขนาดเขาเป็นถึงเจ้าเมืองแล้วก็ยังมีคำพูดไม่ดีมาให้ อาจจะเพราะเป็นตระกูลรองลงมา จึงไม่ได้สลักสำคัญอะไร ถ้าเทียบกับตระกูลใหญ่ที่อยู่เมืองใหญ่โต เป็นขุนนางขั้นสูงก็คงจะเทียบกันไม่ได้ หยางพ่านชุนทำในสิ่งตรงข้ามของบุตรชายทุกคน เลือกหนีออกห่างเมืองหลวงและคนในตระกูลให้มากที่สุด การเลือกมาเป็นเจ้าเมืองเฉิงเป็นตำแหน่งทางการที่แม้แต่มารดาเขา ต่อให้ไม่พอใจก็ไม่กล้าออกปากห้ามปราม ยิ่งแต่งกับอ้ายเฉิน หญิงสาวบ้านบิดาเป็นเพียงเจ้าของโรงเตี๊ยม ยิ่งทำให้มารดาของเขาไม่พอใจเข้าไปอีก แม้แต่งานแต่งระหว่างเขากับอ้ายเฉินก็ไม่มีผู้ใดเดินทางมาร่วมงานสักคน และปีนี้เป็นครั้งแรกที่เขาจะพานางไปพบกับทุกคน

“อาจจะเป็นได้ขอรับ เพราะนายท่านใหญ่กับฮูหยินก็คงอยากรู้อาการของนายท่านกับเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ข้าหมายถึงเรื่องที่ไม่ใช่การลอบทำร้ายครั้งนี้แต่เป็นเรื่องของอดีตฮูหยิน”

หยางพ่านชุนถอนหายใจ “พูดถึงฮูหยิน เรื่องอ้ายเฉินหมายความว่าอย่างไรที่บอกว่านางกลับตระกูลหลี่ นางไม่ได้ร่วมเดินทางไปกับข้างั้นหรือ” ที่ตื่นขึ้นมาพบว่าตนเองบาดเจ็บ สิ่งแรกที่เขานึกออกคือเกรงว่าอ้ายเฉินจะบาดเจ็บไปด้วย แต่พอบอกว่านางกลับตระกูลเดิมจึงวางใจ บวกกับอาการปวดหัวคราแรกที่ได้ฟังจึงยังไม่ได้คิดถี่ถ้วน

พ่อบ้านทำหน้าแปลกใจจนหัวคิ้วขมวด “นายท่านเรื่องนั้นก็อย่างที่บอก นายท่านกับอดีตฮูหยินหย่ากันแล้วนี่ขอรับ นางจะกลับตระกูลตนก็ไม่แปลก แล้วตอนนี้นางก็กลับไปอยู่กับบิดา มารดาและพี่ชายของนางแล้ว”

หยางพ่านชุนนิ่งเงียบจนพ่อบ้านรู้สึกไม่วางใจในท่าทางแปลก ๆ นั่น “นายท่านถ้าไม่เป็นอะไรแล้วก็ให้ท่านหมอดูอาการอีกสักหน่อยเถอะ”

หยางพ่านชุนพยักหน้าตอบรับเงียบกริบ

“ท่านเจ้าเมืองพอจะเล่าเหตุการณ์ให้ข้าฟังได้หรือไม่ขอรับ” หมอยาถามอาการเจ้าเมืองหนุ่ม

หยางพ่านชุนนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น “มีคนบุกเข้ามา มีการต่อสู้กันหลังจากนั้น ข้าก็หลบธนูจนตกจากหลังม้าลงมากระแทกพื้นน่ะ”

พ่อบ้านได้ฟังก็เป็นเดือดเป็นร้อนมาก “พวกโจรป่าเหล่านั้น ข้าน้อยส่งคนออกไปจัดการแล้ว”

หยางพ่านชุนที่ยังคงมึน ๆ พยักหน้าอีกครั้ง เขาบอกเล่าเรื่องราวเพียงบางช่วงที่นึกออก “ลำบากพวกเจ้าแล้ว”

ส่วนท่านหมอก็ตรวจและสอบถามเกี่ยวกับความทรงจำ ดูเหมือนทุกอย่าง ปกติแต่สิ่งหนึ่งที่ทุกคนแปลกใจคือท่านเจ้าเมืองที่มักจะเย็นชากับภรรยาของตน กลับเรียกหา ถามหา ครั้งแล้วครั้งเล่า เรียกว่าตั้งแต่ฟื้นมาก็เรียกหาแต่อดีตฮูหยิน

“ท่านเจ้าเมืองคงต้องพักสักระยะ อาการที่เป็นเหมือนว่าจะไม่เกี่ยวข้องกับทางร่างกายเสียทีเดียว แต่กลับเป็นที่ความทรงจำที่ยังสับสนอยู่มากกว่า”

“อือ ท่านหมอจะให้ทำอะไรก็บอกมาก็แล้วกัน ข้าเองก็อยากพักแล้วพวกเจ้าก็ออกไปเถอะ” หยางพ่านชุนมองไปรอบ ๆ ห้อง เขากำลังสับสนจริง ๆ และพยายามรวบรวมความทรงจำที่มี แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว

ทางด้านท่านหมอกับพ่อบ้านก็ไม่หยุดพูดคุยกันเลยตั้งแต่ออกมาจากเรือนพักผ่อนของท่านเจ้าเมือง

“ข้าอยากให้ท่านเจ้าเมืองได้พักชั่วครู่ เรื่องงานเป็นไปได้หรือไม่ที่จะพักสักอาทิตย์หรือเดือน”

พ่อบ้านทำหน้าหนักใจ “เรื่องนั้นคงยากท่านหมอ แล้วเรื่องอดีตฮูหยินที่ท่านเจ้าเมืองยังคงคิดว่านางเป็นคนรัก”

ท่านหมอถอนหายใจ “หากพักเรื่องงานไม่ได้จริง ๆ ก็คงต้องกระตุ้นความทรงจำ”

ขณะที่จวนเจ้าเมืองเกิดเรื่องราวมากมาย แต่หลี่อ้ายเฉินกลับใช้ชีวิตอย่างสงบสุขกับพ่อและพี่ชาย นางไม่อยากรับรู้อะไรอีก นั่นก็เพราะยิ่งคิดถึงเรื่องครั้งนี้ก็ยิ่งทำให้นางนึกถึงเรื่องลูก ฉะนั้นไม่สนใจไปเลยจึงจะเป็นการดีสำหรับตัวเองที่สุด แม้จะแอบกังวลอยู่บ้างว่าอีกฝ่ายจะเป็นอะไรไหมก็ตาม อย่างไรก็คนที่เคยใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน

พอคิดอย่างนี้แล้วก็ทำให้คิดในมุมกลับกันไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะเคยนึกถึงนางบ้างไหม ในวันที่นางต้องอยู่จวนเพียงลำพัง เผชิญเรื่องราวต่าง ๆ คนเดียว

“เฉินเอ๋อร์พี่ออกไปรับอาหารจากโรงเตี๊ยมเห็นว่าข้าง ๆ มีคนเข้ามาอยู่แล้ว พี่เลยบอกให้คนเอาขนมที่โรงเตี๊ยมมาเพิ่ม บ่าย ๆ เจ้าไปกับพี่หน่อยสิ ไปทักทายตามประสาเพื่อนบ้าน” หลี่อ้ายเฉินพยักหน้ารับคำพี่ชาย

ใครก็รู้ตระกูลหลี่มีเงินทองมากมาย จะกินอาหารชั้นดีก็สามารถกินได้ทุกมื้อเพราะโรงเตี๊ยมก็เป็นของตัวเอง แต่ก็คงจะมีเพียงอดีตสามีของนางเท่านั้นที่หูตามืดบอด

ในป่าไม่ไกลจากเมืองเฉิงมากนัก มีคนกลุ่มหนึ่งล้อมวงผลัดกันรักษาอาการบาดเจ็บ พวกเขาเป็นโจรป่าแท้ ๆ แม้ชาวบ้านที่เดินทางมาในขบวนเจ้าเมืองจะมีจำนวนมากกว่าที่คาดเอาไว้ แต่พวกเขากลับแพ้หนีตายแทบเอาชีวิตไม่รอด คนที่จ้างพวกเขาไม่เห็นบอกเลยว่าจะมีคนที่มีวรยุทธ์ร่วมเดินทางมาด้วย

“ข้าบอกให้ยกเลิกแผนการเพราะเป้าหมายไม่ได้เดินทางมาด้วย” เสียงปริศนาดังมาจากหลังต้นไม้

กลุ่มโจรพากันกลอกตาขึ้นฟ้า “คนที่ท่านอยากเอาชีวิตไม่มาแล้วอย่างไร เป้าหมายของพวกข้าอย่างไรก็คือหยางพ่านชุน” หัวหน้าโจรเอ่ยเสียงเหี้ยม

“เอาเถอะ แก้ไขสิ่งใดไม่ได้แล้ว ข้าได้ยินว่าพวกเจ้าล้มตายบาดเจ็บกันแทบจะสิ้นชื่อโจร ข้าเลยนำยารักษาแผลสดมาให้” ชายปริศนายื่นขวดยาหลายขวดให้

พวกโจรรีบยื่นมือไปรับด้วยความยินดี อย่างไรก็คนคุ้นเคยกันจึงไม่ได้คิดระแวงว่าในขวดยานั่นมีสิ่งอื่นที่ทำให้ถึงตายผสมอยู่