เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 15
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-28 15:33:35บทที่ 15
“ท่านพี่พ่านชุนไปที่ไหนกันล่ะ” แม่นางชิงเอ๋อร์ที่ทำตัวราวกับจวนนี้เป็นของตนเองจนคนเป็นเจ้าของจวนจริง ๆ อย่างหยางพ่านชุนต้องพยายามหนีไปอยู่ที่นั่นที่นี่ นางเดินตามหาชายหนุ่มมานานนับชั่วยามแล้ว
นางได้รับคำสั่งจากมารดาของอีกฝ่ายให้มาจับตาดูและทำอย่างไรก็ได้ให้เป็นฮูหยินของหยางพ่านชุน
แม้ตระกูลใหญ่จะชอบค่อนขอดหยางพ่านชุนที่เป็นคนมาจากตระกูลรองอยู่เสมอ แต่อย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นเจ้าเมือง เป็นขุนนางที่มีปากมีเสียงและอำนาจ เก็บเอาไว้เป็นพวกของตนย่อมไม่เสียหาย ทั้งยังทำให้เวลายื่นข้อเสนอกับคนกลุ่มอื่น ๆ ตระกูลของพวกเขาทั้งหมดก็จะแข็งแกร่งและดูยิ่งใหญ่ขึ้นไปอีก
มันเป็นเรื่องของอำนาจล้วน ๆ แต่หยางพ่านชุนกลับไปรับสาวชาวบ้านมาเป็นภรรยา โชคดีที่แล้วหลี่อ้ายเฉินรู้สึกนึกตนได้ว่าไม่เหมาะสมกับตำแหน่ง จึงได้ออกไปจากฐานะฮูหยินเจ้าเมืองไม่เช่นน
บทที่เกี่ยวข้อง
ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 16
บทที่ 16“อ้ายเฉิน” เสียงของชายหนุ่มที่คุ้นเคยทำให้หญิงสาวที่กำลังทำอาหารสำหรับวันนี้ให้ครอบครัวต้องสะดุ้ง “ท่านเจ้าเมือง” นางเอ่ยเรียกชายหนุ่มที่เดินเข้ามาในจวนของตนด้วยสายตาไม่เข้าใจและตกใจ เหตุใดชายหนุ่มถึงอยู่ที่นี่ และยังแววตาที่เต็มไปด้วยความรักและความห่วงหานั่นอีก นางมั่นใจว่าไม่ได้คิดไปเองแน่ ๆนี่เป็นครั้งแรกหลังจากที่นางหย่าออกมาและได้ประชันหน้ากับอดีตสามีตามลำพัง เพราะครั้งก่อนก็เจอกันเพียงครู่ ร่างบางหันซ้ายหันขวา แต่ก็เป็นนางเองที่เพิ่งบอกให้เชียงเชียงและสาวใช้ออกไปเอาวัตถุดิบบางอย่างที่ร้านของตระกูลหลี่ “ทำไมถึงกลัวข้าขนาดนั้นเล่าฮูหยิน” ดวงตาสวยวาวโลดแสดงชัดถึงความไม่พอใจ “ข้ามิใช่ฮูหยินของท่านเจ้าเมืองอีกแล้ว” หลังจากคำของตนอ้ายเฉินก็สังเกตเห็นถึงท่าทางและสีหน้าของอดีตสามีที่หมองลง มันช่างเป็นเรื่องไม่ชินตาที่อีกฝ่ายแสดงอารมณ์มากกว่าแต่ก่อน คราวก่อนที่พบกันแม้จะสำนึกผิดแต่ยังไม่มีแววตาเช่นนี้“ท่านกลับไปที่จวนของตนเองเถอะเจ้าค่ะ ทำเช่นนี้จะไม่เหมาะเท่าไร” นางเอ่ยเตือนก่อนจะขยับถอยมาให้ห่างจากอีกฝ่าย “แต่ว่าเจ้าเป็นภรรยาของข้านี่มีอะไรไม่เหมาะไม่ควร” ท่าทางราวกับไม่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-06ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 17
บทที่ 17“นายท่านไปไหนมาขอรับ”เขากลับมาทางเดิมที่คราวก่อนกลับมา แสร้งทำเป็นนอนกลางวันเพราะเหนื่อยล้าจากอาการป่วยทั้ง ๆ ที่ร่างกายของเขาเกือบจะเป็นปกติดีแล้วด้วยซ้ำแต่พอกระโดดข้ามหน้าต่างมาก็เจอเข้ากับพ่อบ้านที่เอ่ยถามเขาด้วยความสงสัย “แค่อย่าบอกใครก็พอ ข้าไปทำธุระมา”พ่อบ้านจึงพยักหน้าตอบรับก่อนจะปล่อยให้เจ้านายพักผ่อน เมื่อคล้อยหลังพ่อบ้าน มีเงามืดหนึ่งสายพุ่งเข้ามาทางหน้าต่าง“เป็นคนที่เจ้าคิดจริง ๆ “ เจ้าของเงาดำทรุดลงนั่งข้างเตียงก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบขวดเล็ก ๆ ที่บรรจุสุราชั้นดีออกมาจิบหยางพ่านชุนไม่แม้จะลืมตามองเขาเพียงพยักหน้าเพื่อให้คนที่นั่งอยู่บนเตียงนอนของเขารู้ว่าเขารับรู้แล้ว“แล้วเจ้าจะทำเช่นไรต่อไป” เจ้าของเงาดำยังคงถามต่อเมื่อเห็นคนวางแผนทุกอย่างนิ่งเฉย แต่ก็ชินเสียแล้วสหายเขาเป็นเช่นนี้มาตั้งแต่จำความได้กระมั้ง“ทำอย่างที่ทำมาตลอด แสร้งไม่รู้ แล้วคนพวกนั้นล่ะ” หยางพ่านชุนหมายถึงโจรป่าที่ลอบทำร้ายเขา “พ่อบ้านเจ้าสั่งให้คนสังหารปิดปากเกือบทั้งหมด แต่หัวหน้าพวกมันหนีไปได้”“ข้าเคยหวังว่าจะไม่ใช่ชางเกิง” ร่างหนาที่นอนหลับตาบนเตียงเอ่ยเสียงเรียบ แต่แฝงไปด้วยความเจ็บปว
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-06ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 18
บทที่ 18อ้ายเฉินไม่ได้เล่าเรื่องที่เจอกับหยางพ่านชุนในวันนี้ให้กับคนอื่นฟัง ไม่ได้บอกแม้สักคนเดียว นั่นจึงทำให้ประตูหลังยังคงเปิดทิ้งเอาไว้ตั้งแต่เช้ายันเย็นมิได้ปิดเหมือนตอนกลางคืน ที่นางไม่บอกก็เพราะหากเชียงเชียงรู้ไม่นานพี่ชายก็ต้องรู้แล้วก็จะกลายเป็นเรื่องใหญ่โตเปล่า ๆ“เฉินเอ๋อร์พรุ่งนี้สหายพี่จากตระกูลหลินจะเดินทางมา เจ้าจำได้หรือไม่ที่เมื่อก่อนพี่เคยไปเรียนที่เมืองหลวง” อ้ายเฉินยิ้ม นางจะจำไม่ได้ได้อย่างไร สหายคนนี้ของพี่ชายเป็นบุตรชายคหบดีในเมืองหลวง พี่ชายชื่นชมเขามากว่าเก่ง หากได้เขาเป็นเขยก็จะทำให้กิจการของตระกูลหลี่ยิ่งใหญ่ขึ้นไปอีกแต่หลังจากนางเข้าพิธีมงคลไปกับหยางพ่านชุนพี่ชายก็ไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องนี้อีก ยามนี้ไม่รู้ว่าเป็นเพราะนางหย่ากลับมาอยู่ตระกูลหรืออย่างไรถึงได้ยกคุณชายตระกูลหลินขึ้นมาพูดถึงอีกแล้ว“อย่าบังคับใจน้อง” มารดาที่มักจะไม่ค่อยพูดจาอะไรนักเอ่ยขึ้น และเพราะเรื่องนี้ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรกแค่พี่ชายอ้าปากทุกคนก็รู้ถึงความนัยของการกระทำ “โธ่ท่านแม่ข้าก็แค่หวังดีกับเฉินเอ๋อร์ หากนางเป็นสะใภ้ตระกูลหลินจะต้องดีแน่ ๆ” คนเป็นแม่ถอนหายใจ“น้องเจ้าเพิ่งผ่านเรื่อง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-06ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 19
บทที่ 19“วันนี้เจ้าทำอะไรหรือ” ในทุก ๆ วัน หากมีช่วงเวลาที่อ้ายเฉินอยู่เพียงลำพังแม้เพียงเค่อ หยางพ่านชุนก็ไม่คิดจะปล่อยเวลานั้นให้สูญเปล่า เขาจะต้องโผล่หน้าเข้ามา ราวกับรอโอกาสนี้อยู่นานแล้วทุกครั้ง ตัวหญิงสาวเองก็คร้านจะไล่ เพราะอีกฝ่ายทำเป็นหูทวนลม ไว้ความทรงจำเขากลับคืนมาเมื่อใดคงจะทำตัวเย็นชาเช่นเดิม และปล่อยนางไปเองหลี่อ้ายเฉินรู้ดีว่ายามรักของหยางพ่านชุนเป็นเช่นไร เจ้าตัวทั้งทุ่มเทและมอบคำหวานจนหลอกล่อให้นางเข้าไปติดกับจนตัวตายเพราะยามชังของชายหนุ่มนั้นช่างไร้ซึ่งความสนใจยิ่งนัก เพราะรู้เช่นเห็นชาติเช่นนี้แล้วอ้ายเฉินจึงไม่ใส่ใจจะเสวนากับเจ้าเมืองหนุ่มนัก “ไม่ได้ยินคำถามหรือ” หยางพ่านชุนเอ่ยถามซ้ำแต่ตัวภรรยาเขาก็ยังคงนิ่งเฉยหลังจากผ่านมาหลายวันนางรู้วิธีที่จะจัดการกับชายหนุ่มที่มารบกวนแล้ว และรู้ด้วยว่าทำเช่นไรอีกฝ่ายจะถอดใจกลับไปยังจวนของตน และไม่มาวุ่นวายกับนางสักพักเรื่องที่นางอยู่เพียงลำพังไร้เชียงเชียงหรือสาวใช้คนอื่นเป็นเรื่องที่ห้ามไม่ได้ เพราะคนในจวนมีไม่มากนัก นี่เป็นเรื่องที่ทุกคนในตระกูลหลี่ ชอบเหมือนกัน จึงมีคนแค่เหมาะสมกับงาน แต่ก็ให้เบี้ยหวัดอย่างดี ฉะนั้นคง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-06ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 20
บทที่ 20อ้ายเฉินมองคนที่ได้สิ่งที่ต้องการแล้วก็กลับจวนของตัวเองไป นางก็ทำหน้าที่ของตัวเองต่อโดยไม่ได้รู้เลยว่าจะมีบางอย่างไม่เหมือนเดิมชิงเอ๋อร์เมื่อรู้เรื่องราวทั้งหมดก็ไม่พอใจเป็นอย่างมาก นางต้องการจะเอ่ยเตือนคำบางคำที่นางได้เคยพูดกับอดีตฮูหยินอย่างหลี่อ้ายเฉินไปแล้ว และมันก็เป็นจริงอย่างที่นางว่า ต่อให้พยายามแค่ไหน ชาวบ้านก็ควรจะอยู่กับชาวบ้านไม่ควรเสนอหน้ามาเป็นภรรยาเอกของขุนนาง ตระกูลพ่อค้าก็คู่ควรกับตระกูลพ่อค้าแน่นอนว่าหญิงสาวรู้ดีว่าคำพวกนั้นอาจจะไม่เพียงพอที่จะทำให้อดีตฮูหยินเข้าใจ นางจึงคิดว่าจะเตรียมของกำนัลสักอย่างสองอย่างเอาไว้ให้คนคุ้นเคย อ้ายเฉินเองเมื่อได้เจอกับหยางพ่านชุนในแบบที่เคยเจอซ้ำ ๆ ความทรงจำในส่วนลึกก็จำได้ว่าก่อนแต่งงานเขาเคยดีกับนางมากเพียงใด แต่ภาพความทรงจำของวันที่บุตรชายจากไปและนางต้องนั่งเฝ้าโลงอยู่เพียงลำพังนั้น ไม่อาจจะลบได้เพียงแค่ความอ่อนโยนเพียงชั่วครู่เพราะวันหนึ่งหยางพ่านชุนก็จะกลับไปเป็นคนที่เอาแต่ยึดมั่นในหน้าที่เหมือนเดิม หากนางกำลังจะตายพร้อมกับชาวเมืองนางก็มั่นใจว่าหยางพ่านชุนจะเลือกดูแลชาวเมือง มิใช่นางหรือครอบครัวของนาง นางไม่ได้คิดไป
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-06ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 21
บทที่ 21ชิงเอ๋อร์แอบกลับเข้ามาในจวนในตอนค่ำ นางคิดว่าเรื่องที่นางทำไม่มีใครเห็นแต่เซี่ยเว่ยที่แฝงตัวอยู่ภายในจวนเห็นทุกการกระทำเพียงแต่ไม่รู้ว่านางไปที่ใดมาก็เท่านั้น หางตาเขาเห็นพ่อบ้านชางเกิงก็เห็นชิงเอ๋อร์เข้ามาเช่นเดียวกัน เมื่อชิงเอ๋อร์เดินไปจนลับตา พ่อบ้านก็เดินตรงเข้าเรือนนอนของหยางพ่านชุน เซี่ยเว่ยจึงแอบตามไปเงียบ ๆ“นางกลับมามืดค่ำเลยหรือ” หยางพ่านชุนถามด้วยความสงสัย “นางไม่มีใครที่รู้จักเป็นการส่วนตัวที่นี่” พ่อบ้านชรามีความคิดบางอย่างแต่ไม่กล้าเอ่ยเพราะพูดไปก็เหมือนเป็นการใส่ร้าย เพราะไม่มีคุณหนูที่ดีคนไหนไปข้างนอกดึกดื่นทั้ง ๆ ที่ไม่มีคนติดตาม“ให้คนจับตาดูนางเอาไว้ก็แล้วกัน” พ่อบ้านพยักหน้า “ที่จริงคอยดูรอบ ๆ จวนด้วย ทั้งจวนของเราและของตระกูลหลี่” พ่อบ้านรับคำแล้วก็ออกไป เขาถูกเจ้านายหนุ่มสั่งให้รายงานเมื่อแม่นางชิงเอ๋อร์กลับเข้าจวนมาทันที “เจ้ายังไว้ใจใช้งานสำคัญคนผู้นั้น” เซี่ยเว่ยที่แอบฟังอยู่เอ่ยถาม เขาอดที่จะสงสัยไม่ได้“ข้าไม่อยากเปลี่ยนแปลงอะไรมากนัก หากลิดรอนอำนาจของชางเกิงตอนนี้ ข้ายังจำเป็นที่จะต้องทำตัวเช่นเดิมอย่างที่เคยทำ อย่างไรชางเกิงก็คอยดูแลข้ามาตลอด
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-06ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 22
บทที่ 22สองสามวันมาแล้วที่หยางพ่านชุนได้รับรายงานจากเซี่ยเว่ยว่าเห็นการเคลื่อนไหวแปลก ๆ รอบ ๆ จวนตระกูลหลี่ แม้ว่าคนเหล่านั้นจะแสร้งทำเป็นขอทานหรือพ่อค้าแต่เมื่อไม่ใช่ตัวจริงดูอย่างไรก็ไม่เหมือน แววตาของนักฆ่าจะเหมือนคนบริสุทธิ์ได้เช่นไร“พ่อบ้านเรียกคนของเราให้มาคอยเฝ้าจวนของฮูหยินเอาไว้” คนมีอายุรับคำทันที แม้จะมีใครบอกกี่ร้อยกี่พันครั้งว่าหลี่อ้ายเฉินไม่ได้เป็นฮูหยินแล้วแต่หลาย ๆ ครั้งหยางพ่านชุนก็ยังคงเรียกนางเช่นนั้นอยู่ดี ชางเกิงก้มใบหน้าชราซ่อนสายตาไม่พอใจเอาไว้ เขารักหยางพ่านชุนดั่งบุตรชาย ขอติดตามมาดูแลที่เมืองเฉิงด้วย แต่จนแล้วจนรอดไม่ว่าทำเช่นไรก็สะบัดหญิงสาวชาวบ้านผู้นั้นออกไปให้ไกลเจ้านายของเขาไม่ได้ เขาไม่เคยแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ชอบหลี่อ้ายเฉิน เพราะรู้ดีว่าหยางพ่านชุนมีนิสัยดื้อรั้น หากยิ่งขัดขวางจะยิ่งทำสิ่งที่ตรงกันข้าม ดูอย่างที่ฮูหยินใหญ่ต้องการให้อยู่ในเมืองหลวง หยางพ่านชุนก็เลือกมาอยู่เมืองท่าห่างไกลเช่นเมืองเฉิงหลังจากการให้คนเฝ้าจวนทั้งสองเอาไว้นานหลายวัน คนประสงค์ร้ายก็แสดงจุดมุ่งหมายของตนออกมา แต่ไม่นึกว่าจะถูกคนที่เฝ้ารอบ ๆ จวนจับตัวได้ระหว่างกินข้าวเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-06ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 23
บทที่ 23ชิงเอ๋อร์กลับมาที่พักของตนด้วยความไม่พอใจ สาวใช้ของนางก็ถูกบังคับให้ไปได้แค่จุดเฉพาะเท่านั้น เหมือนทุกคนในจวนแห่งนี้จับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของนาง และสาวใช้ราวกับเป็นนักโทษก็ไม่ปานไม่ให้ทำอะไรอย่างนั้นหรือ ชิงเอ๋อร์คิดอย่างเคียดแค้น ในเมื่อรู้ว่านางทำแล้วนางก็จะทำให้เห็นว่านางทำอะไรได้อีก เอาให้พูดไม่ออกกันไปเลย อุตส่าห์ย้ายมาอยู่ใกล้ ๆ กัน เพื่อจะฟื้นความทรงจำอย่างนั้นหรือ ฝันไปเถอะ สิ่งที่หยางพ่านชุนจะต้องจำต่อไปมีเพียงนางเท่านั้น ถึงจะเป็นอดีตฮูหยินก็ไม่มีสิทธิ์“เจ้า” หญิงสาวเรียกสาวใช้คนสนิท “ออกไปข้างนอก” ชิงเอ๋อร์ขยับไปกระซิบที่ข้างหู “ไปหาคนผู้นี้ แล้วสั่งให้เขาหายาตัวนี้หามาให้ข้าให้ได้ เจ้าเข้าใจหรือไม่แล้วเงินนี่จะเป็นของเจ้า เจ้าอยู่กับข้ามานานรู้ดีนี่ว่าข้าไม่เคยทำให้เจ้าลำบาก” สาวใช้ก้มหน้ารับคำ “ได้ทุกอย่างเจ้าค่ะคุณหนู” สาวใช้ของชิงเอ๋อร์ออกไปแล้ว แต่กว่าจะไปได้ก็ลำบากเต็มที เพราะหลี่อ้ายเฉินทั้งนั้นที่ทำให้เป็นอย่างนี้ ก่อนหน้านี้ไม่มีใครกล้ายุ่งกับนางเพราะอย่างไรนางก็ถือได้ว่าเป็นญาติของอีกฝ่าย ทำแบบนี้มันหักหน้านางชัด ๆ สาวใช้คนอื่น ๆ ในจวนที่เคยสั่งได้ก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-06
บทล่าสุด
ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 41
บทที่ 41หลังจากการสอบสิ้นสุด จอหงวนใหม่ก็ถูกย้ายมาเป็นเจ้าเมือง แน่นอนว่าคนคนนั้น คือคนที่ทั้งเมืองแห่งนี้รู้จักดี เพราะคือบุตรชายของอดีตเจ้าเมือง ในยุคบิดาทำดีมาเช่นไร ยุคบุตรชายก็ทำดีไม่ต่างกัน เพียงแต่เพราะเป็นชายหนุ่มที่หน้าตาหล่อเหลาและยังโสดแถมอายุก็ยังน้อยกว่ายามที่บิดาของตนมาเป็นเจ้าเมืองเสียอีก จึงยิ่งทำให้บรรดาคุณหนูทั้งหลายต่างหมายปองเจ้าเมืองหนุ่มผู้นี้ไม่ต่างจากสมัยบิดาและยิ่งทุกคนรู้ว่าชายหนุ่มยังไม่ปักใจรักใคร่ใครเป็นพิเศษแล้ว ก็ต่างหวังว่าตนเองอาจจะมีสิทธิ์ แต่ดูเหมือนเชื้อจะไม่ทิ้งแถว ลูกไม้ย่อมไม่ตกไกลต้น เจ้าเมืองหนุ่มเอาแต่ทำงานจนบรรดาแม่นางทั้งหลายต่างเมินหน้าหนี“นิสัยเสียนี้ลูกดันไปเหมือนท่านได้อย่างไรกัน” เสียงตำหนิไม่จริงจังจากมารดา เสี่ยวชิงเพียงแค่ส่งยิ้มรับหยางพ่านชุนไม่ได้มองว่านี่ไม่ดี “เขายังเด็กกว่าข้า ทั้งยังไม่มีคนรัก อาจจะเหมือนข้าวัยเยาว์ที่เอาแต่อ่านตำราเพื่อสอบมากกว่า ที่สำคัญเพราะอาชิงใช้ความรักของพวกเราเลี้ยงมา เจ้าเห็นหรือไม่ ถึงเขาจะไม่กลับมาจวนทุกวันเพราะนอนที่จวนเจ้าเมือง แต่ก็กลับมาทุกอาทิตย์ หากเขามีคนรักข้าก็เชื่อว่าเขาจะทำได้ดี อีกทั้
ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 40
บทที่ 40“แม่ไม่อยากให้เจ้าไปเมืองหลวงเลย” วันเวลาผ่านไปยามนี้เสี่ยวชิงเป็นหนุ่มแล้ว แต่เพราะความสนิทสนมในครอบครัวจึงทำให้อ้ายเฉินตัดใจให้ลูกจากไปไกลตาได้ยาก “เจ้าก็ให้ลูกไปเถอะ เขาจะไปสอบเพื่อจะกลับมาเป็นเจ้าเมืองแทนข้าไม่ดีหรือ” เรื่องนั้นย่อมเป็นเรื่องดีแต่การต้องจากบุตรชายเกือบสามปีและถ้าสอบได้อาจจะนานกว่านั้นทำให้น้ำตาของอ้ายเฉินไหล“เจ้าไปเถอะเสี่ยวชิง ยื้อกันไว้เช่นนี้วันนี้ก็คงไม่ได้ไป” อาการของภรรยาในวันนี้ทำให้หยางพ่านชุนอดคิดไปถึงเรื่องราวในอดีตไม่ได้ ถึงจะแทบตัดพ่อตัดลูกไปแล้วแต่อย่างไรก็ยังคงแอบคิดถึงตอนเขาไปที่ใดก็ตามมีเพียงท่านพ่อบ้านที่ตอนนี้ชราเต็มทีแล้วพอนึกได้ว่าอีกฝ่ายจะจากไปในเวลาอันใกล้นี้ก็ส่งจดหมายไปขอบคุณ แม้ชางเกิงจะหลงผิดไปบ้าง แต่ชางเกิงก็เป็นคนที่ดูแลเขามาตลอด หยางพ่านชุนส่งคนไปรับชายชรากลับมาอยู่ที่จวนเจ้าเมืองกับเขาอีกครั้ง ตอนนี้ชางเกิงคงชรามากแล้วคงไม่สามารถทำอะไรภรรยาของเขาได้อีก อีกทั้งอำนาจในจวนเจ้าเมืองตอนนี้ล้วนเป็นของภรรยาเขา“ภรรยารัก ลูกไปเพื่อความเจริญนะ เหมือนที่ท่านพ่อที่ท่านพี่ของเจ้าต้องเดินทางไกลไปหาสินค้าแปลก ๆ มาขาย” อ้ายเฉินพยักหน้
ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 39
บทที่ 39หลี่อ้ายเฉินกลับมาดูแลสามีของนางที่จวน เรื่องที่เกิดขึ้นมันทำให้นางเกือบลืมเรื่องก่อนหน้านี้ที่คุยกับบิดา“ข้ากังวลแทบแย่คิดว่าท่านจะเป็นอะไรไปแล้ว” หยางพ่านชุนดึงคนรักเข้ามากอด “ข้าจะไม่ทำอะไรไม่ระวังตัวเช่นนี้อีก ครั้งนี้เพราะเด็กคนนั้นเขาเหมือนเสี่ยวชิงมากจริง ๆ ข้าที่กำลังกังวลหลาย ๆ เรื่องอยู่จึงเผลอกระโดดตามเด็กไป และที่จริงตอนแรกมันก็ไม่อันตราย แต่หลังจากข้าส่งเด็กขึ้นมาฝายก็พังทำให้น้ำไหลแรง จนดึงขึ้นฝั่งไม่ได้” หลี่อ้ายเฉินมองสามีด้วยสายตาไม่พอใจ“เมื่อก่อนก็ทำตัวเสี่ยงตายเช่นนี้ใช่หรือไม่” แม้จะอยากตอบว่าไม่แต่เขาก็ทำเช่นนั้นจริง ๆ “ท่านพี่ต้องนึกว่าที่จวนมีข้ากับลูกรออยู่สิเจ้าคะ จะได้ระมัดระวังตัวเองมากกว่่านี้” หยางพ่านชุนเห็นภรรยาเป็นห่วงก็รู้สึกผิดเหมือนกัน “ต่อไปข้าจะระวังตัวตลอดเจ้าไม่ต้องกังวลใจไป ที่จริงเรื่องนี้ข้าไม่ต้องไปดูเองก็ได้ แต่ไหน ๆ ก็ผ่านไปเลยแวะดูไม่นึกว่าจะมีปัญหา”“ของหลาย ๆ อย่างทำเอาไว้แล้วก็ต้องหาคนเฝ้า หาคนบูรณะ ไม่เช่นนั้นก็พังไปตามเวลา” แม้จะรู้ข้อที่ภรรยาบอกเป็นอย่างดี แต่พอมีเรื่องยุ่งหลาย ๆ อย่างจึงลืมที่จะส่งคนไปดูแลเป็นพิเศษ “ท่านพ
ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 38
บทที่ 38“สามีของลูกเขาเป็นอะไรหรือเปล่าช่วงนี้เขาดูแปลก ๆ ไปนะ” บิดาของอ้ายเฉินถามบุตรสาว เพราะเป็นคนที่ทำการค้าจึงมองคนต่างจากคนอื่น และสัมผัสได้ไวกว่า“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน เหมือนว่าเขายังคงติดอยู่กับความผิดครั้งก่อน” อ้ายเฉินพูดออกไปคล้ายจะเป็นการคาดเดาแต่จริง ๆ นางรู้ว่านี่แหละคือต้นตอของปัญหาในจิตใจของสามีของนางแม้ว่าหยางพ่านชุนจะทำทุกอย่างได้ดีแล้ว แต่ก็ยังมีความรู้สึกส่วนหนึ่งที่อีกฝ่ายยังทิ้งไปไม่ได้“คุยกันบ้างหรือยังลูก เกี่ยวกับเรื่องครั้งก่อน” มารดาเอ่ยถามด้วยเสียงอ่อนโยนอ้ายเฉินพยักหน้า “แน่นอนเจ้าค่ะ หลายครั้งแล้ว แต่เขาก็ยังคงรู้สึกผิดอยู่ดี” คนเป็นพ่อได้ฟังก็ไม่รู้จะทำอย่างไร อีกอย่างเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเรื่องที่หนักอกหนักใจทั้งบุตรสาวและลูกเขยนั่นคืออะไร “ลองเปิดใจคุยรายละเอียดกันดูอีกครั้ง แม้ว่าจะทำให้เจ็บแต่นั่นก็สามารถช่วยทำให้แผลที่มีสมานได้” มารดาเอ่ยขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แม้นางจะพูดน้อย นิ่งสงบในทุกเรื่อง แต่ยามใดที่ติดใจและสงสัย นางก็จะเรียกสามีมาคุยจนกว่าจะเข้าใจกัน ไม่เคยปล่อยผ่านให้เรื่องราวข้ามคืนเลยสักครั้ง จึงรักษาชีวิตคู่ที่สงบสุขมาได้จนถึ
ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 37
บทที่ 37หลังจากอ้ายเฉินคลอดลูกคนแรกจวนทั้งสองก็ถูกทุบกำแพงเพื่อเปิดหากันตอนนี้หยางพ่านชุนถือว่าบิดาของภรรยากับพี่ชายภรรยาเป็นคนในครอบครัวมากกว่า ตระกูลใหญ่ของเขาซะอีก หลังจากเรื่องวุ่นวายต่าง ๆ ผ่านไป เขาก็ไม่ได้กลับไปร่วมพิธีไหว้บรรพบุรุษที่เมืองหลวงอีกเลย แม้จะรู้สึกผิดแต่หากต้องเสี่ยงชีวิตลูกเมียเขายอมที่จะเป็นคนอกตัญญูวันเวลาหมุนผ่านไปจนเสี่ยวชิงโตจนวิ่งได้ เป็นบุตรชายของพวกเขามาเกิดใหม่อย่างแน่นอนเพราะใบหน้าที่คงยังเหมือนเดิมทุกประการ แต่นิสัยกลับไม่เหมือนเดิมแม้แต่น้อย คงเป็นเพราะการเลี้ยงดูและลุงกับท่านตาที่ตามใจจนบางทีหยางพ่านชุนก็กลัวบุตรชายคนโตจะเสียคนและตอนนี้พวกเขาไม่ได้มีบุตรชายเพียงแค่คนเดียวแต่ยังมีบุตรสาวอย่างอี้อี้ด้วย เสี่ยวชิงเป็นพี่ชายที่ดีคอยดูแลน้องสาว ไม่ได้เหงาโดดเดี่ยวเหมือนชาติก่อน ความสัมพันธ์ของครอบครัวตอนนี้ไม่ได้เหมือนกับชาติก่อน ทุกคนต่างมีรอยยิ้มให้กัน และอยู่กันอย่างมีความสุข อะไรที่ไม่ดีก็ถูกตัดไปจากชีวิต พ่อบ้านที่เคยช่วยเหลือหยางพ่านชุนมาตั้งแต่เด็กก็ถูกส่งกลับไปอยู่ที่เมืองหลวง เขาจ้างคนใหม่ให้คอยดูแลคุณหนูและคุณชายน้อยต่อไปเด็กทั้งสองไม่เคยได
ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 36
บทที่ 36การปราบโจรได้ทำให้การค้าในเมืองคึกคักขึ้นเพราะไม่ต้องกลัวว่าจะถูกปล้นระหว่างเดินทางข้ามเมือง ทุกอย่างค่อย ๆ เป็นไปในทางที่ดีขึ้น เรื่องนี้ทำให้ทั้งตระกูลหลี่ และเจ้าเมืองอย่างหยางพ่านชุนเจริญก้าวหน้าขึ้นไปอีก ต่างจากตระกูลใหญ่ของเจ้าเมืองหนุ่มที่หลังจากชิงเอ๋อร์กลับไปที่ตระกูลตน บิดาของเขาและบิดาของหญิงสาวก็ไม่ติดต่อกันอีกเนื่องจากเรื่องที่เกิดขึ้นกับบุตรสาวทางตระกูลใหญ่ที่มักจะชอบใช้วิธีรวมหมู่รวมก๊ก พอพันธมิตรหลักไม่อยู่ซะแล้ว คนอื่น ๆ ก็เริ่มหนีหน้า จากที่เคยกร่างได้ก็ต้องหลบอยู่แต่ในมุมของตนเอง เพราะถึงทุกคนจะรู้ว่ามีบุตรชายเป็นเจ้าเมืองและเป็นถึงขุนนางขั้นสามแต่ใคร ๆ ก็รู้ว่าทั้งสองไม่ถูกกัน นั่นไม่ใช่เพราะใครแต่เพราะความปากมากของบิดาของหยางพ่านชุนเอง ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเอ่ยกับสหายสนิทว่าเขาไม่ได้คาดหวังกับบุตรชายคนนี้ อีกทั้งเขายังไม่ใช่คนโปรดและตอนที่หยางพ่านชุนได้ดี ก็ไม่เห็นขุนนางเฒ่าผู้นี้จะเอาเรื่องของบุตรชายมาโอ้อวดซึ่งแปลกจึงทำให้ทุกคนคิดว่าเรื่องที่บาดหมางกันนั้นคงจะเป็นจริง แน่ ๆถึงแม้ว่ายามนี้หยางพ่านชุนจะกลับมาทำงานเป็นเจ้าเมืองเหมือนเดิมแล้ว แต่เขาก็ยังคงมาพ
ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 35
บทที่ 35“ท่านพ่อตาข้าโง่เขลาได้โปรดให้คำแนะนำข้าด้วย” คนมีอายุส่ายหัวก่อนจะหันไปสบตาคู่ชีวิตของตน“หากข้าบอกแล้วจะมีประโยชน์อะไร อะไรที่เคยทำผิดเจ้าก็เอาสิ่งนั้นเป็นบทเรียน อะไรที่ดีอยู่แล้วก็เก็บเอาไว้ ความสัมพันธ์มันก็เป็นสิ่งที่ต้องใส่ใจดูแลไม่ต่างจากงานหรอกนะท่านเจ้าเมือง ข้าพูดจนเหนื่อยแล้ว หากมีอะไรก็ค่อยคุยกันวันหลังเถอะ ป่ะฮูหยินเราสองคนไปพักผ่อนกันเถอะ” หยางพ่านชุนพยักหน้ารับปล่อยให้พ่อตาโอบพยุงหลี่ฮูหยินกลับเรือนพักผ่อน แต่ก็ไม่วายร้องถาม “ข้าขอคุยกับอ้ายเฉินได้หรือไม่”“นั่นมันแล้วแต่นาง หลี่เม่าไปกินข้าวกันเถอะ” แม้จะบอกว่าแล้วแต่บุตรสาว แต่การเรียกไปแต่บุตรชายก็เหมือนจะเปิดโอกาสให้แล้ว“อ้ายเฉินทำเช่นไรดีเรื่องคงไม่ง่ายแล้ว” แม้เหมือนพ่อตาจะเปิดโอกาส แต่หยางพ่านชุนก็ไม่รู้ว่าต้องเริ่มเช่นไรหญิงสาวยิ้มอย่างพอใจ “ข้าว่าท่านพ่อก็มีเหตุผลนะเจ้าคะ บางทีพวกเราอาจจะต้องใช้เวลากันอีกสักพัก”“แต่อีกไม่นานพระราชโองการก็จะมาถึง ข้าอยากให้เจ้าได้ตำแหน่งฮูหยินบันทึกเอาไว้ด้วย ที่จริงข้าส่งชื่อเจ้าไปแล้วด้วย”หลี่อ้ายเฉินได้ฟังก็ขมวดคิ้ว “นิสัยชอบตัดสินใจเองของท่านนี่เมื่อไรจะหายเจ
ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 34
บทที่ 34“ท่านพี่ให้เขาเข้ามาเถอะเจ้าค่ะ” อ้ายเฉินที่มาตั้งแต่เมื่อไรแล้วก็ไม่รู้เอ่ย “แต่ว่า” หลี่เม่ายังคงไม่ไว้ใจอดีตน้องเขยคนนี้เท่าไรนัก“ข้าเข้าใจที่ท่านจะไม่ไว้ใจข้า แต่วันนี้ข้าจะมาอธิบายเรื่องราวและขอโทษในสิ่งที่ข้าทำผิด” หลี่เม่าพ่นลมหายใจแรง “เหอะขุนนางอย่างท่านเนี่ยนะ จะมาขอโทษชาวบ้านเช่นนี้” หยางพ่านชุนคุกเข่าลงไปตรงหน้าพี่ชายภรรยา“ข้าไม่ได้ขอโทษชาวบ้านธรรมดาทั่วไป แต่ข้าขอโทษภรรยา ข้าทำผิดต่อนาง ที่ข้าเอาแต่ทำงานจนละเลยนาง ทั้งยังขอโทษคนตระกูลหลี่ที่ทำให้ได้รับชื่อเสียงเสียหายจากการหย่าด้วย แต่ข้าและอ้ายเฉินไม่เคยหย่าขาดกัน หากท่านพี่จะให้ข้าแต่งนางอีกครั้งข้าก็ไม่ขัด เรื่องที่ผ่านมาเป็นเพียงการเข้าใจผิดเท่านั้น” แม้หยางพ่านชุนจะเอ่ยเช่นนั้น แต่การที่แม่นางชิงเอ๋อร์ผู้นั้นมาอยู่ในจวนเดียวกันกับชายหนุ่มนานนับเดือนก็เป็นเรื่องที่ทำให้เกิดคำครหาได้หลี่อ้ายเฉินเห็นท่าไม่ดีจึงเรียกพี่ชายพร้อมทั้งหยางพ่านชุนเข้าไปคุยด้านใน “ท่านพี่ลองฟังเขาก่อนเถอะ บางทีอาจจะเป็นข้าที่หุนหันไปเอง” หลี่เม่ามองหน้าน้องสาวอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้าไม่ฟังคำพี่อีกแล้วหากเขาทำให้เจ้าเสียใจอีกเล่า
ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 33
บทที่ 33แสงอาทิตย์ยามบ่ายสาดส่องผ่านเมฆหม่น มอบแสงสว่างอันอบอุ่นให้กับสถานที่ที่เงียบงัน แต่สำหรับเขา มันไม่มีความหมายอะไรเลย ความเศร้าโศกในใจเขาหนักหนาจนไม่สามารถรู้สึกถึงความอบอุ่นใดๆ ได้เขาคุกเข่าลงหน้าหลุมศพ วางมือสั่นเทาลงบนดินที่เย็นเยียบ ความทรงจำกับคนรักหลั่งไหลเข้ามาในใจ ทั้งเสียงหัวเราะและคำพูดหวานหูที่เคยพูดกัน ความเจ็บปวดในใจเขาเพิ่มขึ้นทุกวินาที เหมือนมีดบาดลึกเข้าไปในหัวใจอย่างไม่หยุดยั้งน้ำตาไหลอาบแก้มอย่างเงียบงัน เขาปล่อยให้น้ำตาไหลลงไปบนดินและดอกไม้เหมือนกับความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายได้ เขากระซิบคำพูดที่ไม่สามารถกล่าวได้เมื่อตอนนางยังมีชีวิตอยู่ "ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกินอ้ายเฉิน ทุกวันที่ผ่านไป มันเหมือนกับเวลาหยุดเดิน ข้าไม่รู้ว่าจะใช้ชีวิตต่อไปได้อย่างไรที่ไม่มีเจ้า"ลมเย็นพัดผ่าน สายลมที่เย็นเฉียบเหมือนกับความเหงาและความเดียวดายที่เขารู้สึก เขาทรุดตัวลงอย่างช้า ๆ โอบกอดป้ายชื่อของคนรักด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอาลัย“นายท่านอย่าทำแบบนี้เลยขอรับ” น้ำตาที่เคยไหลออกมาตลอดการจากไปของภรรยาและบุตร ไหลออกมาอีกครั้ง “ข้าไม่อยากอยู่แล้วมันเจ็บเหลือเกิน” หยางพ่านชุนเอ
