เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 23
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-03-06 19:18:57
บทที่เกี่ยวข้อง
ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 24
บทที่ 24หลี่อ้ายเฉินไม่เข้าใจคำที่ชิงเอ๋อร์พูดนัก ตอนนี้นางไม่ได้เป็นอะไรกับหยางพ่านชุนแล้วจะยังมีอะไรให้แม่นางชิงเอ๋อร์ไม่พอใจอีก ตอนนี้อีกฝ่ายก็ได้เป็นใหญ่ในจวนแล้วเพราะเหตุใดจึงต้องมาหาเรื่องนางถึงที่นี่และยังคำพูดก่อนที่อีกฝ่ายพูด ก่อนที่หน่วยอารักขาของหยางพ่านชุนจะมาดึงนางกลับไปอีก “เพราะเจ้าไม่ยอมไปให้ไกลจากท่านพี่ อย่าโทษข้าเลยที่ต้องทำเช่นนี้” คำที่กระซิบที่หูทำให้เอาหลี่อ้ายเฉินแอบกังวล ถึงกระนั้นนางก็ได้ตอบกลับอีกฝ่ายไป “หากเขาเป็นคนของเจ้าจริงก็จงดูแลให้ดีอย่าให้มายุ่งกับข้าสิ ข้าไม่ได้ยุ่งกับเขามานานแล้ว” อ้ายเฉินนึกถึงบทสนทนาก่อนที่ชิงเอ๋อร์จะถูกคนของหยางพ่านชุนพากลับไป และมันก็ทำให้นางกังวล หรือว่าอีกฝ่ายต้องการจะทำร้ายนาง หญิงสาวกำลังจะออกไปเรียกคนเข้ามาอยู่เป็นเพื่อนแล้ว แต่ยังไม่ทันที่นางจะได้ตั้งตัวก็มีโจรบุกเข้ามาในจวน อ้ายเฉินเขวี้ยงของที่อยู่ในมือออกไปในทันที เสียงโครมครามทำให้คนที่เฝ้าอยู่นอกจวนได้ยิน และช่วยกันจับโจรได้ในที่สุด“ฮูหยินเป็นอะไรหรือไม่” อ้ายเฉินที่เพิ่งโดนจู่โจมสายหน้า “ข้าไม่เป็นอะไร นี่มันอะไรกัน” เพราะความตกใจทำให้ไม่ทันสนใจว่าอีกฝ่ายยังค
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-06ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 25
บทที่ 25อยู่ ๆ หยางพ่านชุนก็กระอักเลือดออกมา ทำให้เขารับรู้ว่ายากำหนัดที่ได้รับเป็นยาพิษด้วย หากไม่ได้รับการปลดปล่อยที่มากเพียงพอ ก็อาจจะทำให้ตายได้“ชิงเอ๋อร์คนโปรดของท่านแม่ นางช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก” หลี่อ้ายเฉินเองเห็นเลือดที่อีกฝ่ายกระอักก็ตกใจ “นี่มันคืออะไร และหมายความว่าอย่างไร” หยางพ่านชุนส่งยิ้มจาง ๆ ให้กับคนที่เขารัก ไม่ว่าชาติไหนภพไหน เขาก็มีเพียงนาง นางผู้เดียว “เฉินเอ๋อร์” มือที่เปื้อนเลือดน้อย ๆ ลูบไปที่ใบหน้างดงาม “ไม่รู้ว่าเจ้าเป็นเฉินเอ๋อร์คนไหนของข้า แต่ไม่ว่าอย่างไร ข้าขอโทษที่ทำผิดต่อเจ้า” คำพูดของหยางพ่านชุนสร้างความสงสัยให้กับคนฟังเป็นอย่างมาก “หรือว่าท่านเองก็…ระ..รู้จักเสี่ยวชิงหรือไม่” ดวงตากลมไหวระริกสับสนไม่น้อยรอยยิ้มเศร้าปรากฏบนใบหน้าคมเข้ม หยางพ่านชุนเอ่ยออกมาเสียงแผ่วเบา “เขาคือบุตรชายของเจ้าและข้า” น้ำตาของอ้ายเฉินไหลเป็นทาง มือเรียวยกขึ้นมาปิดปากร้องไห้เสียงดัง “ไม่จริง…เป็นไปไม่ได้ ข้าหนีท่านมาขนาดนี้แล้ว”“ข้าขอโทษเฉินเอ๋อร์ ขอโทษที่ทำให้เจ้าเข้าใจผิด แต่เรื่องราวมันไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิด ไม่ว่าเจ้าจะคิดอะไรก็ตาม ข้ารักและต้องการเพียงเจ้าเสมอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-06ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 26
บทที่ 26“ท่านไม่เคยมีอะไรกับนางจริง ๆ อย่างนั้นหรือ” หลี่อ้ายเฉินที่เคยใจสลายเพราะภาพหญิงอื่นเข้าห้องนอนคนรักเอ่ยถามตรง ๆ ในเมื่อยามนี้นางและเขาเปิดใจคุยกันแล้วก็ควรจะคุยกันทุกเรื่อง แม้สุดท้ายหยางพ่านชุนจะทำให้นางกลับเมืองหลวงไปได้ แต่ในใจของหลี่อ้ายเฉินก็ยังระแวงอยู่เสมอ“ข้ารักษาสัญญาเสมอข้าผิดที่หมางเมินและพยายามเพียงลำพังโดยไม่ได้เล่าให้เจ้าฟัง แต่เรื่องอื่นข้าไม่เคยผิดต่อเจ้าจริง ๆ เฉินเอ๋อร์” ภาพความทรงจำไหลเข้ามาในความคิดของอ้ายเฉิน ครั้งหนึ่งนางและเขาสัญญากัน เจ้าเมืองหนุ่มที่เพิ่งมาประจำการเป็นที่ต้องตาของบรรดาแม่นางในเมืองหลายคน แต่เขากลับมาสนใจนางและพยามยามเข้าหานาง จนสุดท้ายเขาและนางกลายเป็นคนรักกัน หลี่อ้ายเฉินจึงบอกให้ชายหนุ่มสัญญากับนางว่าจะไม่มีเล็กมีน้อย ซึ่งตลอดมาจนกระทั่งแต่งงานชายหนุ่มก็ทำได้ดั่งว่า ขนาดยามนั้นมีชิงเอ๋อร์มาหาก่อนที่ทั้งคู่จะแต่ง ชายหนุ่มก็ยังคงแสดงท่าทางมั่นคงต่อนางเท่านั้น“ท่านเคยสัญญาว่าเช่นไรหรือ” อ้ายเฉินเอ่ยเย้า เพราะอยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะยังจดจำถ้อยคำที่สัญญาเอาไว้ได้หรือไม่ ขนาดนางเองยังลืมบ้างในบางคำเลย “หากข้ามีเล็กมีน้อยหรือมีอนุหรือแม้แ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-06ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 27
บทที่ 27เช้าตรู่ในจวนตระกูลหยาง บรรยากาศเงียบสงบแต่เต็มไปด้วยความเคร่งเครียด ชิงเอ๋อร์นั่งอยู่ในห้องพักของตนเอง ความคิดเต็มไปด้วยความโกรธและความอิจฉาที่หลี่อ้ายเฉินยังคงมีอิทธิพลต่อหยางพ่านชุน นางไม่สามารถยอมรับได้ว่าหยางพ่านชุนยังคงรักและห่วงใยหลี่อ้ายเฉินที่เป็นเพียงภรรยาเก่า และไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดผู้ที่เป็นอดีตฮูหยินจึงต้องเข้ามาข้องแวะในยามนี้ ในมุมมองของชิงเอ๋อร์ก็คิดว่าหลี่อ้ายเฉินเป็นคนไม่ดีที่จนโดนสามีใช้สามข้อเพื่อให้หย่าออกไป และนางอาจหวังอยากกลับมาโดยอาศัยใช้ประโยชน์ช่วงเวลาที่หยางพ่านชุนจดจำสิ่งใดไม่ได้ความทรงจำยังสับสนนางพึมพำกับตัวเอง "ข้าจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อกำจัดหลี่อ้ายเฉินออกจากชีวิตของหยางพ่านชุน หากเขาจำทุกอย่างได้อาจสายไปกว่านี้"นางจึงเริ่มเขียนจดหมายลับถึงชายคนหนึ่งที่นางรู้ว่าเป็นศัตรูของหยางพ่านชุน ชายในจดหมายนั้นคือซุนเทียน ผู้ซึ่งเคยมีความขัดแย้งกับหยางพ่านชุนเรื่องการค้าขาย นางหวังว่าซุนเทียนจะสามารถทำลายความสัมพันธ์ของหยางพ่านชุนและหลี่อ้ายเฉินได้เมื่อเขียนจดหมายเสร็จ ชิงเอ๋อร์ยิ้มเยาะในใจ "ข้าจะทำให้หลี่อ้ายเฉินออกจากชีวิตของหยางพ่านชุน และข้า
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-06ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 28
บทที่ 28เช้าตรู่ในจวนตระกูลหยาง บรรยากาศเงียบสงบและเต็มไปด้วยความตึงเครียด หยางพ่านชุนได้รับข่าวจากคนของเขาว่ามีชายคนหนึ่งพยายามเข้ามาในจวนเพื่อลอบทำร้ายหลี่อ้ายเฉิน "พ่านชุน ข้าได้รับข่าวว่ามีชายแปลกหน้าพยายามเข้ามาในจวนเจ้า เขาดูมีพิรุธและท่าทางไม่ดี" เซี่ยเว่ยรายงานด้วยความกังวล“มันเข้ามาได้ยังไง แล้วใครเป็นคนปล่อยมันเข้ามา คนของเราจับมันได้ตอนไหน รายงานมาให้ข้ารับรู้ทั้งหมด” “มันปลอมตัวเข้ามาในจวนเรา ข้าเดาว่าคนสนิทเจ้าเป็นคนปล่อยมันเข้ามา ข้าได้จับผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องรู้เห็นทั้งหมดแล้ว พวกมันส่งคนเข้ามาแฝงตัวอยู่ในจวนไม่น้อยทีเดียว” หยางพ่านชุนขมวดคิ้ว "ซุนเทียนเป็นคนร้ายกาจและเจ้าแผนการ...นำตัวผู้ร้ายและผู้เกี่ยวข้องมาหาข้า ข้าจะสอบสวนเอง" เขาอยากรู้ว่าคนที่ช่วยเหลือซุนเทียน หากมีหลักฐานมัดตัวจะแก้ต่างให้ตนเองเช่นไรเซี่ยเว่ยพยักหน้าและนำตัวผู้บุกรุกมาที่ห้องใต้ดินของจวน หยางพ่านชุนมองดูชายคนนั้นด้วยสายตาที่เฉียบคม ชายใส่ผ้าปิดหน้าดูท่าทางกระวนกระวายและพยายามหลบสายตาของหยางพ่านชุน"เจ้าชื่ออะไร มาจากที่ใด" หยางพ่านชุนถามด้วยเสียงหนักแน่นชายแปลกหน้าลังเลเล็กน้อยก่อนจะตอบ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-06ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 29
บทที่ 29ชิงเอ๋อร์ถูกส่งออกจากจวนอย่างไม่เต็มใจ นางยังไม่ได้เก็บของเลยสักนิด ทั้งหมดถูกกวาดลงในหีบส่วนตัวลวก ๆ ก่อนจะส่งนางขึ้นรถม้ามา ตอนแรกนางนึกว่าหน่วยอารักขาของหยางพ่านชุนจะไปกับนางจนถึงจุดหมาย แต่ไม่ทันที่คนเหล่านั้นจัดการเอกสารการเดินทางและประทับตราให้นาง พวกเขาก็หันหลังกลับทิ้งนางและสาวใช้กับคนบังคับรถม้าไปเพียงแค่สามคนเท่านั้น“คุณหนูจะไม่เป็นอะไรแน่หรือเจ้าคะ” ชิงเอ๋อร์ส่ายหน้า “ข้าไม่รู้ ก็คงต้องไปเรื่อย ๆ พักไม่ได้” ทั้ง ๆ ที่พูดเช่นนั้น แต่คนบังคับรถม้ากลับไม่ยอมอีกฝ่าย ไม่แม้แต่จะสร้างกระโจมหรือก่อกองไฟให้กับทั้งสองด้วยซ้ำ ถ้าไม่เจอจุดพักม้า ชิงเอ๋อร์ก็ต้องรื้อค้นของเท่าที่มีติดมากินประทังชีวิตไปก่อน นางตั้งใจว่ากลับไปถึงตระกูลจะต้องให้บิดาของนางมาจัดการกับหยางพ่านชุนแน่ ๆ ที่ทำกับนางเช่นนี้กลางคืนในป่าลึก บรรยากาศเงียบสงบแต่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ชิงเอ๋อร์ถูกส่งกลับบ้านหลังจากที่หยางพ่านชุนเปิดเผยแผนการชั่วร้ายของนางและพ่อบ้าน ชางเกิงถูกลงโทษโดยการเฆี่ยนจนล้มป่วย หากหายป่วยแล้วให้เดินทางกลับเมืองหลวงทันที ส่วนนางถูกโยนออกมาจากจวนเยี่ยงทาสผู้หนึ่ง นางทั้งรู้สึกอับอายแล
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-06ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 30
บทที่ 30เพราะเขาไม่อาจจะทนกับความสูญเสียได้อีกแล้ว ภาพหญิงสาวที่นอนไร้ลมหายใจยังคงติดตาเขาจนถึงวันนี้ เขามาช้าไปแค่คืนเดียวก็รั้งภรรยาเอาไว้ไม่ได้ ส่วนสำหรับลูกนั้นเขาช้าไปหลายก้าวเลย ไม่ว่าจะเพราะอะไรเขาก็ไม่ควรจะทำเช่นนั้น เขายังไม่แข็งแกร่งพอจะปกป้องเสี่ยวชิง หากบิดาเขารู้ว่าเขารักเสี่ยวชิงมากเพียงใด ย่อมหาทางกำจัดบุตรชายเพียงคนเดียวของเขา เขาจึงเลือกที่จะหมางเมิน เสแสร้งทำเป็นไม่ใยดีเสี่ยวชิง รู้ว่าสิ่งที่ทำจะสร้างรอยแผลให้กับหัวใจเด็กน้อยไร้เดียงสา ทั้ง ๆ ที่รู้แต่ก็ยังทำ ครั้งนี้เขาจะไม่ทำผิดพลาดอีก ตั้งแต่กลับมาเขาได้ให้เซี่ยเว่ยส่งคนไปจัดการเรื่องที่ควรจัดการทั้งหมดแล้ว ไม่ว่าน้ำมากหรือน้ำน้อยก็เป็นภัยทั้งนั้น และยังเรื่องโจรป่าที่ครั้งหนึ่งฮ่องเต้เคยมีพระราชโองการว่าหากเมืองใกล้เคียงทั้งสามเมือง เมืองใดเป็นผู้จัดการโจรป่าเหล่านี้ลงได้ก็จะได้เป็นขุนนางขั้นสามในทันที ครั้งนี้เขามีเป้าหมายแล้ว เหลือแค่กระทำเท่านั้น และชิงเอ๋อร์จะเป็นคนที่ช่วยให้เขาหลุดพ้นจากตระกูลที่น่ารังเกียจของเขา ตระกูลที่คิดถึงแต่อำนาจ และกำจัดคนสุดท้ายที่เขาคิดว่าหวังดีกับเขาที่สุด คนที่คอยเป่าหูอ้ายเฉิน
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-06ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 31
บทที่ 31หลังจากจัดการโจรป่าจนหมดสิ้น หยางพ่านชุนมั่นใจว่าเขาย่อมได้เลื่อนขั้นจากผลงานครั้งนี้ หลังจากนี้ชีวิตครอบครัวของเขาจะไม่ต้องอยู่ด้วยความหวาดระแวงอีกแล้ว ในขณะกำลังเก็บข้าวของเตรียมกลับเมืองเฉิง ภรรยาของเขาส่งจดหมายมาแจ้งว่าเสี่ยวชิงบุตรชายของเขาล้มป่วยท่ามกลางเสียงสายฝนกระหน่ำ พื้นดินเปียกชุ่มและลื่นจนแทบยืนไม่อยู่ หยางพ่านชุนควบม้าผ่านเส้นทางแคบ ๆ ที่ขนาบข้างด้วยต้นไม้สูงใหญ่ ม้าสีดำสง่างามวิ่งทะยานไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดยั้ง ขนของมันเปียกปอนด้วยหยาดฝนและหยดน้ำที่กระเซ็นจากพื้นเขามุ่งหน้ากลับบ้านเพื่อจะกลับไปกอดภรรยาและบุตรชายคนเดียว หลังจากนี้ไปเขาไม่จำเป็นต้องแสร้งทำตัวเฉยชาใส่ทั้งคู่อีกแล้ว ใบหน้าของเขาแสดงความมุ่งมั่นและกังวลเพราะข่าวการล้มป่วยของเสี่ยวชิง หัวใจเต้นแรงด้วยความห่วงหา คนรักของเขากำลังรออยู่ ทุกนาทีที่ผ่านไปเหมือนดั่งนาทีสุดท้ายในชีวิตเสียงฝนตกลงมาดังกึกก้องบนใบไม้ เสียงกีบม้ากระทบพื้นดินดังกึกก้องประสานกัน เส้นผมที่เปียกปอนของเขาปลิวไสวตามแรงลม ขณะที่เขาโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อให้ม้าวิ่งได้เร็วขึ้น เขารู้ดีว่าความเร็วของม้านี้เป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้เขาไปถึ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-06
บทล่าสุด
ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 41
บทที่ 41หลังจากการสอบสิ้นสุด จอหงวนใหม่ก็ถูกย้ายมาเป็นเจ้าเมือง แน่นอนว่าคนคนนั้น คือคนที่ทั้งเมืองแห่งนี้รู้จักดี เพราะคือบุตรชายของอดีตเจ้าเมือง ในยุคบิดาทำดีมาเช่นไร ยุคบุตรชายก็ทำดีไม่ต่างกัน เพียงแต่เพราะเป็นชายหนุ่มที่หน้าตาหล่อเหลาและยังโสดแถมอายุก็ยังน้อยกว่ายามที่บิดาของตนมาเป็นเจ้าเมืองเสียอีก จึงยิ่งทำให้บรรดาคุณหนูทั้งหลายต่างหมายปองเจ้าเมืองหนุ่มผู้นี้ไม่ต่างจากสมัยบิดาและยิ่งทุกคนรู้ว่าชายหนุ่มยังไม่ปักใจรักใคร่ใครเป็นพิเศษแล้ว ก็ต่างหวังว่าตนเองอาจจะมีสิทธิ์ แต่ดูเหมือนเชื้อจะไม่ทิ้งแถว ลูกไม้ย่อมไม่ตกไกลต้น เจ้าเมืองหนุ่มเอาแต่ทำงานจนบรรดาแม่นางทั้งหลายต่างเมินหน้าหนี“นิสัยเสียนี้ลูกดันไปเหมือนท่านได้อย่างไรกัน” เสียงตำหนิไม่จริงจังจากมารดา เสี่ยวชิงเพียงแค่ส่งยิ้มรับหยางพ่านชุนไม่ได้มองว่านี่ไม่ดี “เขายังเด็กกว่าข้า ทั้งยังไม่มีคนรัก อาจจะเหมือนข้าวัยเยาว์ที่เอาแต่อ่านตำราเพื่อสอบมากกว่า ที่สำคัญเพราะอาชิงใช้ความรักของพวกเราเลี้ยงมา เจ้าเห็นหรือไม่ ถึงเขาจะไม่กลับมาจวนทุกวันเพราะนอนที่จวนเจ้าเมือง แต่ก็กลับมาทุกอาทิตย์ หากเขามีคนรักข้าก็เชื่อว่าเขาจะทำได้ดี อีกทั้
ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 40
บทที่ 40“แม่ไม่อยากให้เจ้าไปเมืองหลวงเลย” วันเวลาผ่านไปยามนี้เสี่ยวชิงเป็นหนุ่มแล้ว แต่เพราะความสนิทสนมในครอบครัวจึงทำให้อ้ายเฉินตัดใจให้ลูกจากไปไกลตาได้ยาก “เจ้าก็ให้ลูกไปเถอะ เขาจะไปสอบเพื่อจะกลับมาเป็นเจ้าเมืองแทนข้าไม่ดีหรือ” เรื่องนั้นย่อมเป็นเรื่องดีแต่การต้องจากบุตรชายเกือบสามปีและถ้าสอบได้อาจจะนานกว่านั้นทำให้น้ำตาของอ้ายเฉินไหล“เจ้าไปเถอะเสี่ยวชิง ยื้อกันไว้เช่นนี้วันนี้ก็คงไม่ได้ไป” อาการของภรรยาในวันนี้ทำให้หยางพ่านชุนอดคิดไปถึงเรื่องราวในอดีตไม่ได้ ถึงจะแทบตัดพ่อตัดลูกไปแล้วแต่อย่างไรก็ยังคงแอบคิดถึงตอนเขาไปที่ใดก็ตามมีเพียงท่านพ่อบ้านที่ตอนนี้ชราเต็มทีแล้วพอนึกได้ว่าอีกฝ่ายจะจากไปในเวลาอันใกล้นี้ก็ส่งจดหมายไปขอบคุณ แม้ชางเกิงจะหลงผิดไปบ้าง แต่ชางเกิงก็เป็นคนที่ดูแลเขามาตลอด หยางพ่านชุนส่งคนไปรับชายชรากลับมาอยู่ที่จวนเจ้าเมืองกับเขาอีกครั้ง ตอนนี้ชางเกิงคงชรามากแล้วคงไม่สามารถทำอะไรภรรยาของเขาได้อีก อีกทั้งอำนาจในจวนเจ้าเมืองตอนนี้ล้วนเป็นของภรรยาเขา“ภรรยารัก ลูกไปเพื่อความเจริญนะ เหมือนที่ท่านพ่อที่ท่านพี่ของเจ้าต้องเดินทางไกลไปหาสินค้าแปลก ๆ มาขาย” อ้ายเฉินพยักหน้
ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 39
บทที่ 39หลี่อ้ายเฉินกลับมาดูแลสามีของนางที่จวน เรื่องที่เกิดขึ้นมันทำให้นางเกือบลืมเรื่องก่อนหน้านี้ที่คุยกับบิดา“ข้ากังวลแทบแย่คิดว่าท่านจะเป็นอะไรไปแล้ว” หยางพ่านชุนดึงคนรักเข้ามากอด “ข้าจะไม่ทำอะไรไม่ระวังตัวเช่นนี้อีก ครั้งนี้เพราะเด็กคนนั้นเขาเหมือนเสี่ยวชิงมากจริง ๆ ข้าที่กำลังกังวลหลาย ๆ เรื่องอยู่จึงเผลอกระโดดตามเด็กไป และที่จริงตอนแรกมันก็ไม่อันตราย แต่หลังจากข้าส่งเด็กขึ้นมาฝายก็พังทำให้น้ำไหลแรง จนดึงขึ้นฝั่งไม่ได้” หลี่อ้ายเฉินมองสามีด้วยสายตาไม่พอใจ“เมื่อก่อนก็ทำตัวเสี่ยงตายเช่นนี้ใช่หรือไม่” แม้จะอยากตอบว่าไม่แต่เขาก็ทำเช่นนั้นจริง ๆ “ท่านพี่ต้องนึกว่าที่จวนมีข้ากับลูกรออยู่สิเจ้าคะ จะได้ระมัดระวังตัวเองมากกว่่านี้” หยางพ่านชุนเห็นภรรยาเป็นห่วงก็รู้สึกผิดเหมือนกัน “ต่อไปข้าจะระวังตัวตลอดเจ้าไม่ต้องกังวลใจไป ที่จริงเรื่องนี้ข้าไม่ต้องไปดูเองก็ได้ แต่ไหน ๆ ก็ผ่านไปเลยแวะดูไม่นึกว่าจะมีปัญหา”“ของหลาย ๆ อย่างทำเอาไว้แล้วก็ต้องหาคนเฝ้า หาคนบูรณะ ไม่เช่นนั้นก็พังไปตามเวลา” แม้จะรู้ข้อที่ภรรยาบอกเป็นอย่างดี แต่พอมีเรื่องยุ่งหลาย ๆ อย่างจึงลืมที่จะส่งคนไปดูแลเป็นพิเศษ “ท่านพ
ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 38
บทที่ 38“สามีของลูกเขาเป็นอะไรหรือเปล่าช่วงนี้เขาดูแปลก ๆ ไปนะ” บิดาของอ้ายเฉินถามบุตรสาว เพราะเป็นคนที่ทำการค้าจึงมองคนต่างจากคนอื่น และสัมผัสได้ไวกว่า“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน เหมือนว่าเขายังคงติดอยู่กับความผิดครั้งก่อน” อ้ายเฉินพูดออกไปคล้ายจะเป็นการคาดเดาแต่จริง ๆ นางรู้ว่านี่แหละคือต้นตอของปัญหาในจิตใจของสามีของนางแม้ว่าหยางพ่านชุนจะทำทุกอย่างได้ดีแล้ว แต่ก็ยังมีความรู้สึกส่วนหนึ่งที่อีกฝ่ายยังทิ้งไปไม่ได้“คุยกันบ้างหรือยังลูก เกี่ยวกับเรื่องครั้งก่อน” มารดาเอ่ยถามด้วยเสียงอ่อนโยนอ้ายเฉินพยักหน้า “แน่นอนเจ้าค่ะ หลายครั้งแล้ว แต่เขาก็ยังคงรู้สึกผิดอยู่ดี” คนเป็นพ่อได้ฟังก็ไม่รู้จะทำอย่างไร อีกอย่างเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเรื่องที่หนักอกหนักใจทั้งบุตรสาวและลูกเขยนั่นคืออะไร “ลองเปิดใจคุยรายละเอียดกันดูอีกครั้ง แม้ว่าจะทำให้เจ็บแต่นั่นก็สามารถช่วยทำให้แผลที่มีสมานได้” มารดาเอ่ยขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แม้นางจะพูดน้อย นิ่งสงบในทุกเรื่อง แต่ยามใดที่ติดใจและสงสัย นางก็จะเรียกสามีมาคุยจนกว่าจะเข้าใจกัน ไม่เคยปล่อยผ่านให้เรื่องราวข้ามคืนเลยสักครั้ง จึงรักษาชีวิตคู่ที่สงบสุขมาได้จนถึ
ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 37
บทที่ 37หลังจากอ้ายเฉินคลอดลูกคนแรกจวนทั้งสองก็ถูกทุบกำแพงเพื่อเปิดหากันตอนนี้หยางพ่านชุนถือว่าบิดาของภรรยากับพี่ชายภรรยาเป็นคนในครอบครัวมากกว่า ตระกูลใหญ่ของเขาซะอีก หลังจากเรื่องวุ่นวายต่าง ๆ ผ่านไป เขาก็ไม่ได้กลับไปร่วมพิธีไหว้บรรพบุรุษที่เมืองหลวงอีกเลย แม้จะรู้สึกผิดแต่หากต้องเสี่ยงชีวิตลูกเมียเขายอมที่จะเป็นคนอกตัญญูวันเวลาหมุนผ่านไปจนเสี่ยวชิงโตจนวิ่งได้ เป็นบุตรชายของพวกเขามาเกิดใหม่อย่างแน่นอนเพราะใบหน้าที่คงยังเหมือนเดิมทุกประการ แต่นิสัยกลับไม่เหมือนเดิมแม้แต่น้อย คงเป็นเพราะการเลี้ยงดูและลุงกับท่านตาที่ตามใจจนบางทีหยางพ่านชุนก็กลัวบุตรชายคนโตจะเสียคนและตอนนี้พวกเขาไม่ได้มีบุตรชายเพียงแค่คนเดียวแต่ยังมีบุตรสาวอย่างอี้อี้ด้วย เสี่ยวชิงเป็นพี่ชายที่ดีคอยดูแลน้องสาว ไม่ได้เหงาโดดเดี่ยวเหมือนชาติก่อน ความสัมพันธ์ของครอบครัวตอนนี้ไม่ได้เหมือนกับชาติก่อน ทุกคนต่างมีรอยยิ้มให้กัน และอยู่กันอย่างมีความสุข อะไรที่ไม่ดีก็ถูกตัดไปจากชีวิต พ่อบ้านที่เคยช่วยเหลือหยางพ่านชุนมาตั้งแต่เด็กก็ถูกส่งกลับไปอยู่ที่เมืองหลวง เขาจ้างคนใหม่ให้คอยดูแลคุณหนูและคุณชายน้อยต่อไปเด็กทั้งสองไม่เคยได
ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 36
บทที่ 36การปราบโจรได้ทำให้การค้าในเมืองคึกคักขึ้นเพราะไม่ต้องกลัวว่าจะถูกปล้นระหว่างเดินทางข้ามเมือง ทุกอย่างค่อย ๆ เป็นไปในทางที่ดีขึ้น เรื่องนี้ทำให้ทั้งตระกูลหลี่ และเจ้าเมืองอย่างหยางพ่านชุนเจริญก้าวหน้าขึ้นไปอีก ต่างจากตระกูลใหญ่ของเจ้าเมืองหนุ่มที่หลังจากชิงเอ๋อร์กลับไปที่ตระกูลตน บิดาของเขาและบิดาของหญิงสาวก็ไม่ติดต่อกันอีกเนื่องจากเรื่องที่เกิดขึ้นกับบุตรสาวทางตระกูลใหญ่ที่มักจะชอบใช้วิธีรวมหมู่รวมก๊ก พอพันธมิตรหลักไม่อยู่ซะแล้ว คนอื่น ๆ ก็เริ่มหนีหน้า จากที่เคยกร่างได้ก็ต้องหลบอยู่แต่ในมุมของตนเอง เพราะถึงทุกคนจะรู้ว่ามีบุตรชายเป็นเจ้าเมืองและเป็นถึงขุนนางขั้นสามแต่ใคร ๆ ก็รู้ว่าทั้งสองไม่ถูกกัน นั่นไม่ใช่เพราะใครแต่เพราะความปากมากของบิดาของหยางพ่านชุนเอง ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเอ่ยกับสหายสนิทว่าเขาไม่ได้คาดหวังกับบุตรชายคนนี้ อีกทั้งเขายังไม่ใช่คนโปรดและตอนที่หยางพ่านชุนได้ดี ก็ไม่เห็นขุนนางเฒ่าผู้นี้จะเอาเรื่องของบุตรชายมาโอ้อวดซึ่งแปลกจึงทำให้ทุกคนคิดว่าเรื่องที่บาดหมางกันนั้นคงจะเป็นจริง แน่ ๆถึงแม้ว่ายามนี้หยางพ่านชุนจะกลับมาทำงานเป็นเจ้าเมืองเหมือนเดิมแล้ว แต่เขาก็ยังคงมาพ
ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 35
บทที่ 35“ท่านพ่อตาข้าโง่เขลาได้โปรดให้คำแนะนำข้าด้วย” คนมีอายุส่ายหัวก่อนจะหันไปสบตาคู่ชีวิตของตน“หากข้าบอกแล้วจะมีประโยชน์อะไร อะไรที่เคยทำผิดเจ้าก็เอาสิ่งนั้นเป็นบทเรียน อะไรที่ดีอยู่แล้วก็เก็บเอาไว้ ความสัมพันธ์มันก็เป็นสิ่งที่ต้องใส่ใจดูแลไม่ต่างจากงานหรอกนะท่านเจ้าเมือง ข้าพูดจนเหนื่อยแล้ว หากมีอะไรก็ค่อยคุยกันวันหลังเถอะ ป่ะฮูหยินเราสองคนไปพักผ่อนกันเถอะ” หยางพ่านชุนพยักหน้ารับปล่อยให้พ่อตาโอบพยุงหลี่ฮูหยินกลับเรือนพักผ่อน แต่ก็ไม่วายร้องถาม “ข้าขอคุยกับอ้ายเฉินได้หรือไม่”“นั่นมันแล้วแต่นาง หลี่เม่าไปกินข้าวกันเถอะ” แม้จะบอกว่าแล้วแต่บุตรสาว แต่การเรียกไปแต่บุตรชายก็เหมือนจะเปิดโอกาสให้แล้ว“อ้ายเฉินทำเช่นไรดีเรื่องคงไม่ง่ายแล้ว” แม้เหมือนพ่อตาจะเปิดโอกาส แต่หยางพ่านชุนก็ไม่รู้ว่าต้องเริ่มเช่นไรหญิงสาวยิ้มอย่างพอใจ “ข้าว่าท่านพ่อก็มีเหตุผลนะเจ้าคะ บางทีพวกเราอาจจะต้องใช้เวลากันอีกสักพัก”“แต่อีกไม่นานพระราชโองการก็จะมาถึง ข้าอยากให้เจ้าได้ตำแหน่งฮูหยินบันทึกเอาไว้ด้วย ที่จริงข้าส่งชื่อเจ้าไปแล้วด้วย”หลี่อ้ายเฉินได้ฟังก็ขมวดคิ้ว “นิสัยชอบตัดสินใจเองของท่านนี่เมื่อไรจะหายเจ
ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 34
บทที่ 34“ท่านพี่ให้เขาเข้ามาเถอะเจ้าค่ะ” อ้ายเฉินที่มาตั้งแต่เมื่อไรแล้วก็ไม่รู้เอ่ย “แต่ว่า” หลี่เม่ายังคงไม่ไว้ใจอดีตน้องเขยคนนี้เท่าไรนัก“ข้าเข้าใจที่ท่านจะไม่ไว้ใจข้า แต่วันนี้ข้าจะมาอธิบายเรื่องราวและขอโทษในสิ่งที่ข้าทำผิด” หลี่เม่าพ่นลมหายใจแรง “เหอะขุนนางอย่างท่านเนี่ยนะ จะมาขอโทษชาวบ้านเช่นนี้” หยางพ่านชุนคุกเข่าลงไปตรงหน้าพี่ชายภรรยา“ข้าไม่ได้ขอโทษชาวบ้านธรรมดาทั่วไป แต่ข้าขอโทษภรรยา ข้าทำผิดต่อนาง ที่ข้าเอาแต่ทำงานจนละเลยนาง ทั้งยังขอโทษคนตระกูลหลี่ที่ทำให้ได้รับชื่อเสียงเสียหายจากการหย่าด้วย แต่ข้าและอ้ายเฉินไม่เคยหย่าขาดกัน หากท่านพี่จะให้ข้าแต่งนางอีกครั้งข้าก็ไม่ขัด เรื่องที่ผ่านมาเป็นเพียงการเข้าใจผิดเท่านั้น” แม้หยางพ่านชุนจะเอ่ยเช่นนั้น แต่การที่แม่นางชิงเอ๋อร์ผู้นั้นมาอยู่ในจวนเดียวกันกับชายหนุ่มนานนับเดือนก็เป็นเรื่องที่ทำให้เกิดคำครหาได้หลี่อ้ายเฉินเห็นท่าไม่ดีจึงเรียกพี่ชายพร้อมทั้งหยางพ่านชุนเข้าไปคุยด้านใน “ท่านพี่ลองฟังเขาก่อนเถอะ บางทีอาจจะเป็นข้าที่หุนหันไปเอง” หลี่เม่ามองหน้าน้องสาวอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้าไม่ฟังคำพี่อีกแล้วหากเขาทำให้เจ้าเสียใจอีกเล่า
ตัดบัวไม่ให้เหลือใย ตัดใจไม่ให้เหลือรัก บทที่ 33
บทที่ 33แสงอาทิตย์ยามบ่ายสาดส่องผ่านเมฆหม่น มอบแสงสว่างอันอบอุ่นให้กับสถานที่ที่เงียบงัน แต่สำหรับเขา มันไม่มีความหมายอะไรเลย ความเศร้าโศกในใจเขาหนักหนาจนไม่สามารถรู้สึกถึงความอบอุ่นใดๆ ได้เขาคุกเข่าลงหน้าหลุมศพ วางมือสั่นเทาลงบนดินที่เย็นเยียบ ความทรงจำกับคนรักหลั่งไหลเข้ามาในใจ ทั้งเสียงหัวเราะและคำพูดหวานหูที่เคยพูดกัน ความเจ็บปวดในใจเขาเพิ่มขึ้นทุกวินาที เหมือนมีดบาดลึกเข้าไปในหัวใจอย่างไม่หยุดยั้งน้ำตาไหลอาบแก้มอย่างเงียบงัน เขาปล่อยให้น้ำตาไหลลงไปบนดินและดอกไม้เหมือนกับความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายได้ เขากระซิบคำพูดที่ไม่สามารถกล่าวได้เมื่อตอนนางยังมีชีวิตอยู่ "ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกินอ้ายเฉิน ทุกวันที่ผ่านไป มันเหมือนกับเวลาหยุดเดิน ข้าไม่รู้ว่าจะใช้ชีวิตต่อไปได้อย่างไรที่ไม่มีเจ้า"ลมเย็นพัดผ่าน สายลมที่เย็นเฉียบเหมือนกับความเหงาและความเดียวดายที่เขารู้สึก เขาทรุดตัวลงอย่างช้า ๆ โอบกอดป้ายชื่อของคนรักด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอาลัย“นายท่านอย่าทำแบบนี้เลยขอรับ” น้ำตาที่เคยไหลออกมาตลอดการจากไปของภรรยาและบุตร ไหลออกมาอีกครั้ง “ข้าไม่อยากอยู่แล้วมันเจ็บเหลือเกิน” หยางพ่านชุนเอ
