บทที่ 33 สืบหาที่มาของทารกน้อย

เหมยกุ้ยก็ได้ข่าวการการตั้งครรภ์ของสุ่ยเฉินเฟิง นางฟังแล้วความโกรธพุ่งจี๊ดขึ้นสมอง ข่าวไปถึงหูนางตอนกลางคืน วันรุ่งขึ้นนางจึงเดินทางไปถึงจวนอดีตแม่ทัพใหญ่ตั้งแต่ตะวันเพิ่งขึ้น เข้าประตูจวนก็เห็นสหายรักในเครื่องแต่งกายที่เรียบง่ายยืนอุ้มทารกอยู่ในลานหน้าของจวน สุ่ยเฉินเฟิงสวมใส่เสื้อสีฟ้าอ่อน เป็นผ้านิ่มลื่นไม่ปักลวดลาย บนศีรษะปักปิ่นมุกเรียบง่าย

“ลูกใครน่ะ” คำแรกที่เหมยกุ้ยเอ่ยเมื่อพบหน้าสหาย เสียงแหลมและดังมาก

“จุ๊ จุ๊ เบาหน่อย เดี๋ยวเพียวเพียวตกใจ” สุ่ยเฉินเฟิงจุ๊ปาก

เหมยกุ้ยจึงลดเสียงลง “เจ้าไปเอาลูกใครมาเลี้ยง ทั้งตลาดลือกันทั่วว่าเจ้าตั้งครรภ์โดยยังไม่มีพิธีแต่ง”

“ห๊า!!!!” สุ่ยเฉินเฟิงร้องเสียงหลง ครั้งนี้เป็นนางเองที่ส่งเสียงทั้งแหลมทั้งดัง ร่างกระจ้อยร่อยที่ซบบ่าของนางสะดุ้งทั้งตัว สุ่ยเฉินเฟิงรีบเอามือลูบหลังเบา ๆ “โอ๋ โอ๋ อย่าตกใจนะหนูน้อย”

เหมยกุ้ยเดินอ้อมมาข้างหลังสุ่ยเฉินเฟิง มองใบหน้าเล็ก ๆ ที่ซบบ่าของเพื่อน ร่างนั้นสวมใส่เสื้อเด็กที่หนานุ่ม มีหมวกเด็กอ่อนบนศีรษะด้วย โผล่ออกมาแค่วงหน้าเท่านั้น ผิวของเพียวเพียวยังคงเหี่ยวย่น

“นางป่วยหรือ ผิวหน้านางย่นมาก คงจะเจ็บ” เหมยกุ้ย