บทที่ 4

ตอนที่เข้าไป โจวสืออานนั่งเหม่ออยู่บนพื้น ข้างๆขาของเขามีดอกไม้ที่ฉันเตรียมไว้ให้เขา เดิมทีมันเป็นเซอร์ไพรส์ แต่ตอนนี้กลับเหี่ยวเฉาซะไม่มี

บนโต๊ะมีขวดเหล้าสองสามขวดซึ่งหมดไปนานแล้ว

โจวสืออานหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาฉันหลายสาย แต่ยังคงโทรไม่ติด

เขาพูดพึมพำว่า “จืออี้ คุณอยู่ไหนกันแน่ ทำไมไม่รับสายผม คุณเกลียดคนไม่รับสายที่สุดไม่ใช่เหรอ ยาของคุณยังอยู่ที่นี่...”

ฉันนั่งลงข้างเขา มุมปากเผยรอยยิ้มขมขื่น “สืออาน ฉันอยู่ข้างๆคุณนี่ไง แต่คุณไม่เห็นฉันแล้ว ไม่มีวันเห็นฉันอีกแล้ว”

เวลาเที่ยงคืน จู่ๆเสียงโทรศัพท์ของโจวสืออานดังขึ้น ผู้ที่โทรมาคือถงจยา

ฉันเบือนสายตาหนี น้ำตาคลอเบ้า

โจวสืออานกดรับ “มีอะไรเหรอ”

อีกฝ่ายพูด “จืออี้โกรธหรือเปล่า ให้ฉันช่วยพูดให้ไหมคะ”

“ไม่เป็นไร ผมจัดการเอง”

“ก็ได้ งั้นคุณรีบพักผ่อนเถอะ”

เมื่อวางสายแล้ว โจวสืออานก็เผลอหลับไป

ฉันเฝ้ามองเขาอยู่ข้างๆตลอด ฉันรู้ว่าฉันมีเวลาอยู่ที่นี่ไม่มากแล้ว ฉันอยากจะใช้เวลาสุดท้ายตั้งใจมองชายที่ฉันรักอย่างลึกซึ้งคนนี้ดีๆ

ถึงแม้ว่าเขาจะอยู่กับคนอื่นในเวลาที่ฉันต้องการเขาที่สุดก็ตาม

ในคืนนั้น โทรศัพท์ของโจวสืออานดังขึ้นอีกครั้ง เขากดรับและพูดงัวเงียว่า “จืออี้ ในที่สุดเธอก็รับโทรศัพท์ผมซะที เธอไปไหนเหรอ ผมจะไปรับเธอเอง”

“ผู้จัดการโจว ผมเองครับ”

ฉันฟังออกว่านั่นคือเสียงของผู้ช่วยเขา คงจะเป็นเรื่องงานอีกแล้ว

คืนนี้ ฉันเดินดูบ้านหลังนี้ทั่วทุกมุมอย่างตั้งใจ ที่นี่มีร่องรอยความทรงจำทุกอย่างของฉันและโจวสืออาน

เสียดายที่ทุกอย่างกำลังจะหายไปหมดแล้ว

วันต่อมา โจวสืออานออกจากบ้านแต่เช้า ฉันคิดว่าเขาจะไปบริษัท แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะไปเฉิงหนาน

ฉันชะงักงัน ที่นี่คือที่ที่เราพบกันครั้งแรก

โจวสืออานไปที่นั่นทำไมนะ

ฉันตามเขาไปตลอดสามวันเต็ม เพิ่งพบว่าเขาเดินทางไปทุกที่ที่เราเคยไปด้วยกันเพื่อตามหาฉัน

แต่เขากลับไม่รู้เลยว่าฉันตายไปแล้ว ตายตอนที่เขาไปตรวจครรภ์กับถงจยา

แต่อย่างน้อยฉันก็มั่นใจเรื่องหนึ่งว่า โจวสืออานไม่ได้ไร้ความรู้สึกกับฉัน

ครั้นฉันกำลังจะจากไป กลับพบว่าเขาเดินอยู่บนถนนที่คุ้นเคย... ทางไปบ้านฉัน

ฉันคำนวณเวลาดูแล้ว พี่ชายน่าจะรับร่างของฉันกลับไปแล้ว โจวสืออานคงต้องรู้ความจริงแล้วสิ

แล้ว... เขาจะเสียใจไหมนะ

เมื่อคิดอีกมุมหนึ่ง โจวสืออานมีสิทธิ์ที่จะรู้ความจริง ถึงอย่างไรเขาก็เป็นสามีในทางกฎหมายของฉัน

อีกอย่าง ฉันเองก็อยากรู้ว่าเขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไร

โจวสืออานเพิ่งเดินถึงหน้าประตูก็เห็นประตูถูกแขวนไปด้วยผ้าสีขาว เขายืนตัวแข็งทื่อด้วยสีหน้าตกตะลึงเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองหรือเปล่า ฉันเห็นว่ามือของเขากำลังสั่น

หลังจากเปิดประตู พี่ชายไม่คิดว่าจะเป็นเขา เขาเองก็ชะงักไปเล็กน้อย

โจวสืออานจึงฉวยโอกาสบุกเข้าไป ตรงไปหาฉันที่อยู่ตรงกลางห้องรับแขกที่บัดนี้กำลังนอนนิ่งอยู่ท่ามกลางดอกไม้ และสวมชุดกระโปรงสีม่วงที่โจวสืออานชอบที่สุด

เพียงแต่ว่าตาของฉันกลับปิดไว้ ไม่สามารถเห็นเขาได้อีกแล้ว

เมื่อเห็นภาพตรงหน้า ฉันเองก็อดร้องไห้ไม่ได้ ฉันเดินขึ้นหน้าลูบใบหน้าของตัวเองเบาๆ บนนั้นเหมือนกับว่ายังมีคราบน้ำตาที่ไหลเป็นสองทาง

ฉันยังไม่ทันตั้งตัวก็เห็นโจวสืออานพุ่งเข้ามา เขาหยิบดอกไม้ข้างกายฉันออกไปราวกับคนบ้า ปากพึมพำไม่หยุดว่า “จืออี้เป็นหอบ ในบ้านมีดอกไม้ไม่ได้ เธอดมเกสรดอกไม้แล้วจะไม่สบาย ทำไมพวกคุณจึงล้อมนางไว้ด้วยดอกไม้”