บทที่ 1

หลังจากออกจากโรงพยาบาล ฉันก็เก็บใบรายงานผลการตรวจครรภ์ใส่กระเป๋าอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็ลูบท้องน้อยอย่างไม่สามารถปกปิดความยินดีไว้ได้

คำพูดเมื่อครู่นี้ของหมอยังคงดังอยู่ในหัว “คุณเสิ่นจืออี้ใช่ไหมครับ ยินดีด้วย คุณท้องแล้ว”

แต่งงานกับโจวสืออานมาหนึ่งปี ในที่สุดฉันก็ท้อง

เมื่อเดินผ่านร้านดอกไม้ ฉันก็หยุดลง วันนี้ควรค่าแก่การฉลอง ซื้อดอกไม้สักช่อดีกว่า

ฉันใส่หน้ากากเสร็จแล้วก็ตั้งใจเลือกดอกไม้ที่มีเกสรน้อยช่อหนึ่ง กำชับให้พนักงานห่อให้มิดชิด จากนั้นก็เดินกอดมันกลับบ้าน

เพราะว่าฉันเป็นโรคหอบ ในบ้านจึงไม่มีดอกไม้

ส่วนโจวสืออานก็ไม่เคยซื้อให้ฉัน เพียงเพราะตอนนั้นฉันปรารถนาอยากจะแต่งงานกับเขาอยู่ฝ่ายเดียว เขาแทบอยากหลบหน้าฉันด้วยซ้ำ

หากไม่ใช่เพราะบริษัทของโจวสืออานมีปัญหา ต้องการเงินทุนด่วน ฉันคิดว่าเขาคงไม่แต่งงานกับฉัน

ทว่าหนึ่งปีที่ผ่านมานี้ ฉันรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าความรู้สึกที่โจวสืออานมีต่อฉันค่อยๆเปลี่ยนไป อีกทั้งตอนนี้ฉันก็ท้อง เขาต้องดูแลฉันอย่างดีแน่นอน

ขณะที่คิดแบบนี้ ฉันก็อดยิ้มไม่ได้ ฉันจินตนาการถึงปฏิกิริยาของโจวสืออานเมื่อเห็นใบรายงานผล

เมื่อเห็นว่าใกล้ถึงเวลาที่เขาจะกลับบ้านแล้ว ฉันก็เปลี่ยนเสื้อผ้าและนั่งรอเขาบนโซฟา ใจเต้นแรงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

ขณะที่อยู่ว่างๆ ฉันก็นอนเล่นกระถางดอกไม้ที่ระเบียง แต่จู่ๆก็นึกขึ้นได้ว่าดอกไม้ช่อนั้นยังวางอยู่ในห้องนอน ฉันจึงรีบหยิบมันมา เตรียมยื่นให้โจวสืออานเมื่อเขาเปิดประตูบ้านเข้ามา

ทว่าฉันกลับวางไม่ดี ดอกไม้ร่วงลงมาจากโต๊ะน้ำชาในวินาทีต่อมา และกระจัดกระจายไปทั่ว

ฉันรีบใช้มือโกยและกอดขึ้นมาโดยลืมไปแล้วว่าตนเองเป็นโรคหอบ

“ฮัดเช้ย!”

เมื่อฉันตั้งสติได้ก็รีบถอยหลังไปสองสามก้าวและปิดจมูกและปากของตนเองไว้แล้ววิ่งไปล้างน้ำที่ห้องน้ำ

เมื่อคิดถึงเด็กในท้อง ฉันก็รู้สึกกังวล จึงขึ้นไปกินยาที่ชั้นบน

ทว่าฉันเปิดลิ้นชัก ยาในกล่องกลับหมดไปแล้ว

ฉันค้นดูในกล่องและตู้ต่างๆอยู่นาน ก่อนจะจำได้ว่าฉันกินยาหมดไปรอบที่แล้ว เพราะอาการไม่ได้กำเริบอีกนาน จึงลืมซื้อยาเตรียมไว้

ฉันหายใจถี่ รีบโทรหาโจวสืออาน

เวลานี้เขาน่าจะอยู่ระหว่างทางกลับบ้านแล้ว จะได้แวะซื้อให้พอดี

เสียงรับโทรศัพท์อีกฝ่ายดังขึ้น “มีอะไรเหรอ”

ฉันสูดหายใจเข้าลึก “สืออาน ยาที่บ้านหมดแล้ว คุณกลับมาหรือยัง ช่วยซื้อให้ฉันหน่อยได้ไหม ยาตัวเดิมที่ฉันกินน่ะ”

โจวสืออานเว้นจังหวะครู่หนึ่ง “ได้ ผมรู้แล้ว”

ครั้นอีกฝ่ายกำลังจะวางสาย ฉันก็พูดเสริมไปว่า “คุณรีบกลับมานะ ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกคุณ”

“อื้ม”

หลังจากวางสาย ฉันก็รู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็เดินกลับไปนั่งรอที่โซฟาช้าๆ

หน้าอกที่แน่นขึ้นทุกทีทำให้ฉันรู้สึกหายใจลำบาก อาการไอก็รุนแรงขึ้นมาก

ความรู้สึกที่คุ้นเคยนี้...

ทำไมโรคหอบของฉันจึงต้องกำเริบเวลานี้ด้วยนะ

ฉันพยายามหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาโจวสืออานอีกครั้ง ทว่าอีกฝ่ายไม่รับ

ฉันคิดว่าโจวสืออานอาจจะไม่สะดวกรับโทรศัพท์เพราะกำลังขับรถ ฉันจึงรอให้ผ่านไปสักพักแล้วโทรไปใหม่

ครั้งนี้ เสียงรอโทรศัพท์ดังขึ้นอยู่นานกว่าเขาจะรับ