บทที่ 3

“จืออี้ ผมติดธุระกะทันหัน จะกลับดึกหน่อยนะ”

“ผมซื้อยาไว้แล้ว รอผมที่บ้านนะ”

ยังมีข้อความสุดท้ายว่า “ถงจยาอาจจะแท้ง ข้างกายเธอไม่มีใคร ชีวิตคนผมจะไม่สนใจไม่ได้ ผมจัดการที่นี่เสร็จแล้วจะกลับบ้านทันที คุณอย่าคิดมากล่ะ”

พี่ชายมองดูข้อความนั่นด้วยความโมโห ฉันเองก็เหม่อมองอยู่อย่างนั้น

ถงจยาอาจแท้ง? ข้างกายไม่มีใคร?

แต่ว่าตอนที่โรคฉันกำเริบ ข้างกายก็ไม่มีใครเหมือนกัน ลูกของเราก็ไม่มีแล้วเหมือนกันนะ...

ฉันก้มหน้าลง โจวสืออานโทรหาพอดี

พี่ชายทำท่าจะรับสาย ทว่ามือของเขาค้างกลางคันแล้วหดกลับไป จากนั้นก็ปิดเครื่อง

ฉันไม่รู้ว่าทำไมพี่ต้องทำอย่างนี้ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกหมดหนทาง ฉันตามเขากลับบ้านไปเงียบๆ

ตั้งแต่นาทีที่รู้ว่าโจวสืออานอยู่กับถงจยา ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนกับตัวตลก การรอคอยและความหวังตลอดหนึ่งปีนี้มลายหายไปทันที

หากเริ่มต้นใหม่ได้อีกครั้ง ฉันจะไม่ตกหลุมรักโจวสืออานอีก

หลังจากที่แม่รู้ความจริงที่โหดร้ายนี้ แม่ก็ร้องไห้อย่างหนักจนเกือบจะเป็นลมไป โชคดีที่มีพี่อยู่ข้างๆ

ฉันเองก็อดน้ำตาไหลไม่ได้ ทว่าทุกอย่างสายเกินไปแล้ว

ครานี้เอง จู่ๆประตูก็ถูกเคาะเสียงดัง เสียงวิตกกังวลของโจวสืออานดังขึ้นจากข้างนอก “แม่ครับ จืออี้อยู่กับแม่ใช่ไหมครับ เธอกลับมาแล้วใช่ไหมครับ”

พี่ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะเดินไปเปิดประตู เขาคว้าโจวสืออานเข้ามา กดเขาลงกับพื้นและเริ่มต่อยตีเขา

โจวสืออานไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่ได้ต่อต้าน เขานอนบนพื้นปล่อยให้พี่ต่อยตีเขา

ฉันร้อนรนมาก แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่มองโจวสืออานถูกต่อยตีจนใบหน้าบวมช้ำ

“พี่ครับ! พี่บอกผมเถอะ จืออี้ไปไหนเหรอครับ”

เมื่อได้ยินชื่อของฉัน เขาก็หยุดลงก่อนจะเขวี้ยงโจวสืออานไปข้างหนึ่งอย่างโมโห จากนั้นก็หลุบมองเขาที่นอนอยู่บนพื้น

ทั้งสองสบตากันครู่หนึ่ง พี่ชายก็เบือนหน้าหนี และพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ไม่รู้ คุณไปหาเองเถอะ”

โจวสืออานร้อนรน เขาลุกขึ้นจากพื้น “จืออี้ไม่ได้กลับมาเหรอครับ ผมเพิ่งกลับบ้าน ไม่เห็นเธออยู่บ้าน ผมคิดว่าเธอจะ...”

“คุณคิดว่าอะไร ออกไปซะ!”

เมื่อเห็นท่าทีแข็งกร้าวของพี่ชาย โจวสืออานมองไปที่แม่ด้วยสีหน้าสับสน “แม่ครับ วันนี้ผมอาจจะทำให้จืออี้โกรธ เธออยู่ที่ไหนเหรอครับ แม่บอกผมหน่อยได้ไหมครับ”

แม่นิ่งไปไม่ได้พูดอะไร

เมื่อเห็นดังนั้น โจวสืออานก็พุ่งตรงไปที่ห้องนอนของฉัน ทว่าข้างในสะอาดเรียบร้อย ไม่เหมือนมีคนเคยกลับมา

เขายืนนิ่งที่หน้าประตูสองวิ จากนั้นก็ตามหาห้องทุกห้องในบ้าน เขายังคงไม่เห็นร่องรอยของฉัน

“เป็นไปได้อย่างไร จืออี้ คุณไปไหนกันแน่”

มองดูท่าทีตื่นตระหนกของเขา ทำให้ฉันพลันทึกทักว่าเขารักฉันมาก

แต่ฉันรู้ว่าเป็นไปไม่ได้

โจวสืออานกวาดตามองไปทั่ว รู้ว่าพี่ชายรักและปกป้องฉันมาโดยตลอด ไม่มีทางที่เขาจะบอกว่าฉันอยู่ที่ไหน เขาจึงจากไปด้วยใบหน้าเศร้าหมอง

แม่ถอนหายใจ พูดสะอื้นว่า “ทำไมลูกไม่บอกเขาว่าจืออี้...”

พี่กำหมัดแน่น “ผมจะไม่ให้จืออี้ข้องเกี่ยวอะไรกับเขาอีก หากไม่ใช่เพราะเขา จืออี้คงมีคนอยู่ข้างกายตอนที่อาการกำเริบ รู้อย่างนี้แต่แรก ผมคงไม่ให้จืออี้แต่งงานกับเขา”

ฉันนั่งเหม่ออยู่ข้างๆ ก้มหน้าก้มตาไม่รู้พูดอะไรดี

แม้จะถึงเวลานี้แล้ว ฉันยังคงปล่อยวางโจวสืออานไม่ได้

หลังจากลังเลอยู่นาน ฉันก็เลือกที่จะกลับบ้าน บ้านของฉันและโจวสืออาน