บทที่ 3

ฉันรีบพูดว่า “สืออาน คุณถึงไหนแล้ว ฉันรู้สึกไม่สบายมาก คุณรีบหน่อยได้ไหม”

ฝ่ายนั้นเงียบไปสองสามวิ ฉันได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่ง “ตอนนี้สืออานติดธุระ ฉันจะให้เขาโทรกลับไปหาเธออีกที”

ฉันชะงักอยู่ที่เดิม เสียงๆนี้ ฉันเคยได้ยิน... เธอคือถงเจีย แฟนสาวคนแรกของโจวสืออาน และเป็นคนที่เขาคิดอยากจะแต่งงานด้วยมาโดยตลอด

สายยังคงไม่ถูกตัด ฉันได้ยินเสียงประกาศจากลำโพงที่โถงทางเดินฝั่งนั้นดังขึ้นว่า “เชิญถงจยาหมายเลขสิบห้าเข้าห้องตรวจแผนกสูติหมายเลขหนึ่งค่ะ”

มือข้างที่ถือมือถือของฉันแข็งทื่อ ในหัวมีแต่เสียงที่ได้ยินเมื่อครู่นี้

ถงจยา? แผนกสูติ?

ทำไมโจวสืออานจึงไปแผนกสูติกับถงจยานะ?

ทั้งๆที่เขารู้ว่าโรคของฉันนั้นรอไม่ได้ ทำไมยังต้องเอายาช่วยชีวิตฉันไปอยู่กับแสงจันทร์ขาวของเขา

ร่างกายฉันเริ่มสั่นเทาและล้มกองลงบนพื้นอย่างช่วยไม่ได้ น้ำตาเจ้ากรรมไหลริน หยดลงบนหลังมือของฉันอย่างแรง

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอาการทางใจหรือเพราะดมเกสรดอกไม้มากเกินไป ฉันรู้สึกเพียงอาการที่กำเริบครั้งนี้หนักหนากว่าครั้งที่ผ่านๆมา ฉันถึงกับรู้สึกว่าร่างกายของฉันชาไปหมด

ทันใดนั้นฉันก็จำได้ว่ายังมีอีกหนึ่งชีวิตอยู่ในท้องของฉัน ฉันพยายามหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทร 120 จากนั้นก็นอนขดบนพื้นกำขอบเสื้อแน่น

“ช่วยฉันด้วย ขอร้องล่ะช่วยฉันและลูกฉันที...”

“ช่วยลูกของฉันและสืออานที...”

ฉันพูดพึมพำ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเพียงใด หนังตาของฉันเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ

ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดลง ฉันก็ได้ยินเสียงเคาะประตูและเสียงของพี่ชาย

“จืออี้! ตื่นสิ! พี่จะส่งเธอไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!”

ฉันรู้สึกได้ว่าร่างกายของฉันถูกอุ้มขึ้นมา จากนั้นก็ถูกยกขึ้นรถด้วยความตื่นตระหนก ท่ามกลางความโคลงเคลง ฉันก็หลับตาลงสนิท

เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ข้างหน้าฉันกลับขาวโพลน จมูกของฉันก็เต็มไปด้วยกลิ่นยาฆ่าเชื้อ

ฉันชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะตั้งสติได้ว่าฉันอยู่ในโรงพยาบาลแล้ว

โชคดีที่ไม่เป็นอะไร ไม่อย่างนั้นลูกของฉันคง...

ฉันลุกขึ้นจากเตียง ในห้องไม่มีใครอยู่เลยสักคน เสียงของพี่ชายดังมาจากโถงทางเดิน “คุณหมอ คุณว่าอะไรนะ เธอท้องเหรอครับ”

ฉันรีบเดินออกไปแล้วเห็นพี่ชายกำลังคุยอะไรบางอย่างกับหมอที่สุดทางเดิน เขากำหมัดแน่นอย่างโมโห ความแค้นเคืองบนใบหน้าไม่สามารถปกปิดได้

“พี่! ทำไมอยู่ๆพี่ถึงไปบ้านฉัน โชคดีที่พี่ไปทันเวลา ไม่อย่างนั้นฉันคงตายแน่ๆ”

ฉันเงยหน้าถามเขา แต่พี่กลับไม่ได้มองมาที่ฉันเลย ราวกับว่าเขาไม่ได้ยิน

คุณหมอถอนหายใจเบาๆ “ขอเสดงความเสียใจด้วย โรคหอบครั้งนี้ของคุณเสิ่นกำเริบเร็วกว่าปกติ อีกทั้งยังส่งมาช้า เราพยายามอย่างดีที่สุดแล้ว คุณรีบพาเธอกลับไปเถอะ”

คำพูดของเขาราวกับฟ้าผ่าลงที่กลางหัว

อะไรนะ

ฉันตายแล้วเหรอ

ฉันจับหัวใจของฉันโดยสัญชาติญาณ จากนั้นจึงพบว่ามันหยุดเต้นแล้ว

ฉันชะงักไปสองวิ จากนั้นก็พุ่งไปที่ห้องผู้ป่วยที่ฉันเพิ่งออกมา เห็นเพียงร่างกายของฉันยังคงนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง ราวกับหลับไปแล้ว

ครานี้เอง พี่ชายเดินเข้ามา ทะลุตัวฉันไป จากนั้นก็ฟุบหน้าลงข้างเตียงแล้วร้องไห้โฮ พร่ำเรียกชื่อฉันไม่หยุด

บัดนี้ ฉันถึงยอมรับความจริงที่ว่าฉันตายแล้ว

เสียงร้องไห้ของพี่ชายยังคงดังอยู่ในหัว ฉันเองก็อดน้ำตาไหลไม่ได้ ฉันเดินขึ้นหน้ากอดเขาจากด้านหลัง “พี่คะ ขอโทษค่ะ...”

ผ่านไปครู่หนึ่ง พี่ชายจึงสงบอารมณ์ตัวเองลง เขาหยิบมือถือของฉันออกมา บนนั้นมีข้อความที่โจวสืออานส่งมา