ละสายตา

ระยะทางจากทาง เข้ามาในไร่ทอดยาวไปสุดสายตา แสงไฟในยามค่ำคืนมีน้อยจนแทบมืดสนิท มีเพียงแสงไฟหน้ารถที่ส่องสว่าง

"กลับไปถึงบ้านก็ซักเสื้อผ้าให้เรียบร้อย คืนนี้นอนให้หลับ แล้วฉันจะพาเธอไปทำธุระแต่เช้า นายภูบอกเมื่อมาถึงบ้านไม้หลังใหญ่ที่เปิดไฟสว่างจ้าเอาไว้

หัวหน้าคนงานรอลูกพี่อยู่แล้ว

"นายครับ ผมเตรียมงานที่วัดเรียบร้อยแล้ว ดอกไม้ รูปถ่าย ก็ใช้รูปจากบัตรประชาชนเอา เอกสารแจ้งตายตำรวจก็จัดการให้แล้วครับ " เสียงรายงานความเคลื่อนไหวเป็นฉากเป็นตอนตามคำสั่ง ก่อนจะหันมาเห็นเด็กสาวที่ลงมาจากรถ

"นี่หรอ ลูกสาวตาเกรียง " หัวหน้าคนงานถามอย่างไม่เชื่อสายตา เด็กสาวน่าตาดี ผิวพรรณดี ยกมือไหว้หัวหน้าคนงาน

"สวัสดีค่ะ หนูชื่อดอกแก้วค่ะ "

ชาติยิ้มเจ้าชู้ใส่ทันที นายภูทำตาดุใส่ลูกน้องอย่างขัดใจ เพราะไม่ชอบรอยยิ้มของลูกน้องคนสนิท

"ไป กลับบ้านไปได้แล้ว " นายออกปากไล่

"แล้วคืนนี้น้องดอกแก้วจะนอนที่ไหนครับนาย "

"เสือก "

นายตอบคำเดียวเพียงเท่านั้น ลูกน้องก็รีบวิ่งออกจากบ้านไปทันที ชาติเกาหัวตัวเองด้วยความสงสัย

"ถามนิดถามหน่อย ก็หงุดหงิด นายนะนาย "

"ไป เข้าบ้าน ดึกแล้ว " นายออกปากเรียกแล้วเดินเข้าบ้านตัวเองไป

บ้านไม้หลังใหญ่ พื้นเงาวับเปิดไฟสว่างทั่วบ้าน ดอกแก้วไม่เคยเข้าบ้านใครที่ใหญ่ขนาดนี้มาก่อนในชีวิต พ่อไม่เคยเล่าว่านายพ่อรวยแค่ไหน พ่อบอกแค่ว่า ค่าจ้างรายวันไม่ได้มากพอจะส่งเรียนได้เต็มที่ ถ้าอยากเรียนสูงๆก็หาเงินเอาเอง

"พ่อเธอเคยเล่าไหม ว่าทำงานอะไร " นายถามเมื่อ้ดินมาถึงห้องรับแขก

"ทำไร่ ปลูกผัก เลี้ยงสัตว์ค่ะ " คนเป็นนายพยักหน้า

หญิงวัยกลางคนเดินเร่งฝีเท้าออกมาจากด้านหลังของบ้าน มีน้ำเปล่ามาพร้อมกับเบียร์กระป๋องจัดใส่ถาดมาอย่างรู้ใจ

"ป้าติ๋ม นี่ลูกนายเกรียง ดอกแก้ว นี่ป้าติ๋ม แม่บ้านของฉัน "

แตกยับ แตกละเอียด ดอกแก้วเก็บหน้าของตัวเองขึ้นมาปะเอาไว้ เธอคิดเอาว่า แม่บ้านของนาย คือภรรยานาย แต่กลายเป็นว่า แม่บ้านหมายถึง คนทำงานตำแหน่งแม่บ้าน

"สวัสดีจ้ะป้า "

เสียงของดอกแก้วอ่อนหวานกว่าที่พูดกับใครๆ ป้าติ๋มมองนักเรียนหน้าสวยแล้วก็จับมือเอาไว้ เหมือนให้กำลังใจ

"ไหว้พระเถอะหนู ไปเถอะ ไปอาบน้ำอาบท่า เตรียมตัวพักผ่อน "

"นายคะ ป้าเตรียมห้องพักข้างล่างให้แม่หนูคนนี้นะคะ "

นายพยักหน้า แล้วโบกมือให้คนทั้งคู่ออกไป เสียงเดินจากไปแล้ว แต่หัวใจของนายกลับเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง

ห้องพักข้างล่างคือห้องที่เค้าเอาไว้นอนเวลาที่เมาหนักเวลาขี้เกียจขึ้นไปนอนข้างบน เมื่อตอนเย็นเค้าโทรมาสั่งให้แม่บ้านเปลี่ยนผ้าปูที่นอน และทำความสะอาดให้เรียบร้อย

ป้าติ๋มเปิดประตูด้านหลังออกไป ตรงมุมซักล้างที่เอาไว้ซักผ้าให้นายภู

"ซักเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ห้องน้ำอยู่ตรงนี้ ส่วนห้องพักอยู่ตรงห้องรับแขก ติดกับบันได "

"กินข้าวกินปลามาหรือยัง หิวไหมลูก "

ดอกแก้วส่ายหน้าช้าๆ "กินมาแล้วจ้ะ ขอบคุณป้ามากนะจ้ะ " มือบางจัดการหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ออกมาแล้วลงมือซักผ้าอย่างรวดเร็ว

"ทำเองได้ไหม ป้าง่วงเต็มทนแล้ว ตื่นตั้งแต่ตีสี่กว่า "

แม่บ้านบอกพร้อมอ้าปากหาว "ได้จ้ะป้า หนูทำเองได้ ป้าไปนอนได้เลย " ดอกแก้วทวนคำของป้า แล้วรีบทำธุระส่วนตัวของตัวเอง

ห้องนอนที่จัดเอาไว้ ไม่มีพัดลม มีเเต่แอร์ตัวใหญ่ ดอกแก้วสวมเสื้อยืดตัวเก่า คอเปื่อยยุ่ย กับกางเกงขายาวเป็นชุดนอน มือบางพนมมือสวดมนต์ไหว้พระเตรียมตัวจะล้มตัวนอนลงบนเตียงกว้าง

ก็อก ก็อก เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้นมา

"คะ " ดอกแก้วขานรับ แล้วเปิดไฟในห้อง ให้สว่าง

"นาย มีอะไรคะ " ดอกแก้วถามออกไปทันทีที่เห็นคนที่ยืนหน้าห้อง นายเปิดประตูให้กว้างกว่าเดิมแล้วเดินตรงเข้ามาในห้อง

"ไม่เปิดแอร์ ร้อนจะตาย "

นายจัดการเปิดแอร์ให้ทำความเย็นแล้วมองรอบๆห้อง ก่อนจะหยุดที่คนที่ยืนอยู่ ใบหน้าสวยใสตาแดงก่ำ จมูกแดง อย่างน่าสงสาร เพราะร้องไห้ในห้องน้ำมาอย่างหนัก วันนี้ทั้งวัน ดอกแก้วชา และแทบจะร้องไห้ไม่ออก แต่พออยู่เพียงลำพังในห้องน้ำ น้ำตาก็ไหลออกมาจนเจ้าตัวกลั้นไม่อยู่

"ร้องไห้เสียใจ ก็ร้องได้นะ แต่เธอต้องเข้าใจสัจธรรมของชีวิต การเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมชาติ คนตาย ตายไปแล้ว ไม่รับไม่รู้อะไรแล้ว แต่คนอยู่ต้องสู้ ต้องใช้ชีวิตต่อไป เข้าใจไหม "

ดอกแก้วไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตอนไหน เพราะพอนายออกจากห้องไป เธอก็ล้มลงนอนบนเตียง ความทรงจำของเธอกับพ่อมีเพียงการย้ายไปตามที่ต่างๆ พ่อกินเหล้าตลอดเวลา แต่ทุกวันที่1 เธอจะได้รับธนานัติจากพ่อทุกเดือนไม่เคยขาด และการพบกันครั้งล่าสุด พ่อได้งานที่ไร่ภูบดินทร์

ก็อก ก็อก "ดอกแก้ว ดอกแก้ว " เสียงป้าเคาะประตูห้องเรียกอยู่ด้านนอก ดอกแก้วรีบเปิดโทรศัพท์ดูเวลาแล้วรีบขานรับทันที

"จ้ะ ป้า " เครื่องทำความเย็นแผ่ออกไปถึงด้านนอกทันทีที่เปิดประตู "เปิดแอร์เย็นฉ่ำเลยนะ "

ป้าดุออกมาตามตรง เพราะคิดว่าไม่เหมาะไม่ควร

"ฉันเปิดเองป้า อบขนาดนั้น นอนไม่เปิดแอร์เป็นลมตายพอดี " เจ้าของบ้านบอก แล้วมองแขกที่ยืนหน้าซีดอยู่

"ไปอาบน้ำเตรียมตัว มากินข้าว เดี๋ยวจะพาไปบ้านพ่อเธอ "

รถเอสยูวีคันใหญ่ มาจอดตรงบ้านสังกะสีปลูกติดกันเป็นแนวที่ด้านท้ายไร่

ลูกน้องที่ตื่นมาเตรียมตัวไปทำงาน ออกมาทักทายนาย ชาติเดินมาหาลูกพี่ทันที

"นี่แหละบ้านพ่อเธอ " นายภูเดินนำเข้าไปก่อน เพื่อมองด้านใน ที่รกสกปรกเต็มไปด้วยขวดเหล้าและกองเสื้อผ้าเก่า บัตรประชาชน โทรศัพท์เครื่องเก่าและเงินประมานสองพันบาท มัดอยู่ในถุงพลาสติก นายรับมาจากมือลูกน้องแล้วยื่นส่งให้

"เก็บไว้นะ นี่ของพ่อเธอ ส่วนนี่ที่เหลือ ฉันจะจัดการให้เอง " น้ำตาของดอกแก้วไหลออกมาอีกครั้ง เธอไม่มีพ่อแล้วจริงๆใช่ไหม

นายภูสั่งงานลูกน้องอยู่ภายนอก ปล่อยให้เธอร้องไห้อยู่ด้านในบ้านพ่อเพียงลำพัง เสียงรถแล่นออกไป พร้อมกับเสียงคนงานที่เงียบต่างจากเมื่อสักครู่ตอนเข้ามา

"ไปเถอะดอกแก้ว ไปรับพ่อเธอกัน "