แด๊ดดี้ที่ไม่ได้แปลว่าพ่อ

รถกระบะในไร่2คัน จอดนิ่งอยู่ในวัด ศาลาที่ตั้งศพ มีคนงานนับสิบคนเดินกระจัดกระจายช่วยกันทำงาน อากาศเช้ามืด เย็นไม่น้อย

ภูบดินทร์มองคนที่อยู่ข้างๆที่สวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีดำ กางเกงผ้าสีดำ แล้วก็วางใจ

"นาย มาแต่เช้าเลยครับ " ลูกน้องเอ่ยทักออกมา แล้วมองคนสองคนที่เดินเคียงคู่มาด้วยกัน

"พวกเมื่อคืน เมาเพียบเลยไหม " นายถามถึงคนที่อยู่เฝ้างาน

"ไม่เมาเท่าไหร่นะนาย พี่ชาติมารับไปตั้งแต่ก่อนนายมาแล้วครับ "

คนเป็นนายพยักหน้ารับรู้ แล้วมองตรงไปที่ในครัว ที่มีสาวน้อยกำลังนั่งทำงานกับแม่ครัวหลายคน

กาแฟในมืออุ่นร้อนกำลังพอดี ภูบดินทร์ดื่มกาแฟที่เตรียมมา แล้วมองบรรยากาศโดยรอบ อาจจะตื่นเช้ากว่าเดิมไปหน่อย แต่ก็คุ้มค่ากับกาแฟที่อยู่ในมือ

"ดอกแก้ว อยู่ในตัวจังหวัดเรียนอะไรอยู่ " ป้าแม่ครัวถามเพื่อชวนคุย

"เรียนบัญชีจ้ะ อีกเทอมก็จะจบปวส.แล้ว "

"พ่อเอ็งถึงจะกินเหล้าเคล้าผู้หญิงแต่ก็ยังดีมีเงินส่งเสียลูกให้เรียนได้ ค่าใช้จ่ายแพงไหมวะ เผื่อป้าจะส่งลูกบ้าง ค่าแรงคนงานเดือนละเกือบหมื่นคงจะพอละมั้ง "

ดอกแก้วหูผึ่งทันที

"นายจ้างวันละเท่าไหร่ละป้า ค่าแรง "

"เริ่มต้นสองร้อยห้าสิบ ปรับขึ้นตามความขยัน มีงานทำทุกวัน ไม่มีวันหยุด ใครอยากทำ30วัน นายก็ไม่ว่า กับข้าวฟรี ข้าวฟรี เดือนนึงถ้าไม่กินเหล้า ดูดยา เหลือเก็บสบายๆ "

ดอกแก้วคิดคำนวนในใจ ค่าแรงที่นี่ดีกว่างานในเมืองอีก เสมียนร้านค้าเค้ายังจ้างแค่เจ็ดพันห้า แปดพันห้า ข้าวก็ไม่เลี้ยงด้วยซ้ำ

"แล้วเค้าจะรับคนงานเพิ่มไหมป้า "

"คนงานมีแต่คนอยากเข้า ไม่มีใครออก สาวๆแบบนี้มีความรู้จะมาตากแดดในไร่ทำไม มันร้อน " ป้าบอกอย่างหวังดี

ดอกแก้วทำงานไปด้วยและฟังคนในครัวคุยกันไปก็พอจะทำให้ลืมเวลาไปบ้าง

มื้อเช้าเลี้ยงพระเสร็จแล้ว แม่ครัวก็เตรียมล้างจาน และเตรียมวัตถุดิบมื้อเที่ยงอีกครั้ง

นายเดินตรงเข้ามา "ไปในอำเภอด้วยกันหน่อย " นายเดินมาเรียก ก่อนจะเดินนำหน้าไปที่รถคันโต

"เมื่อวานคนเยอะ ขนมร้านไอ้โก แทบหมดร้าน " นายบอกขยายความหมายถึงว่า ทำไมถึงชวนมา

"พรุ่งนี้วันเผา แขกเธอคงมีคนมาบ้าง "

ความใส่ใจเล็กน้อยของเค้า ทำให้ดอกแก้วต้องหันไปมอง เค้าคงได้ยินว่าเธอ คุยกับอาจารย์ที่ปรึกษา ว่าจะมาร่วมงานเผาพ่อของเธอ

"เลือกขนม ผลไม้ เอาไว้รับแขกพรุ่งนี้ เอามาให้เหลือ อย่าให้ขาด ยังไงของก็ไม่เหลือแน่ เอามาแจกลูกคนงานได้ "

ขนมแห้งหลายอย่างในร้านขายส่ง ถูกเลือกหยิบมาใส่ตระกร้า เค้าเดินตามเธอและจะหยิบขนมเพิ่มจากที่เธอหยิบอีก1ชิ้นเสมอ ตรงจุดที่สูงเกินกว่าที่แขนจะเอื้อมก็จะมีคนตัวโต ยืดแขนมาจากด้านหลัง แล้วจัดการให้เสมอ

"10กล่อง พอไหม " เค้าถามออกมาระหว่างที่หยิบเวเฟอร์ห่อสีแดงขึ้นมา

"พอค่ะ เยอะแล้ว " ดอกแก้วมองกองขนมที่วางเรียงรายตรงหน้าด้วยความเกรงใจ

แต่คนตัวโตกลับสั่งน้ำขวด สีต่างๆอีกหลายโหล เพิ่มเติม

"กินไปเถอะ ค่าขนมแค่นี้ ไม่พอฉันล่มจมหรอก เพื่อนเธอมาหลายคนจะปล่อยให้อดอยากได้ยังไง "

รถตู้ของวิทยาลัย2คัน เลี้ยวเข้ามาจอดในบริเวณวัด ดอกแก้วตรงดิ่งไปหากลุ่มเพื่อนและอาจารย์ก่อนจะได้รับคำปลอบใจ จนน้ำตาไหลอีกรอบ

"เสียใจด้วยนะดอกแก้ว เสียใจด้วยจริงๆ " คำปลอบใจของอาจารย์สาว และ เพื่อนที่มาร่วมงาน ทำให้เธอมีกำลังใจขึ้นมา

กลุ่มเพื่อนสาวมองดู ชายวัยเกือบสี่สิบที่ยืนคุมงานอยู่ตรงครัว ด้วยตัวเอง นายภูสั่งตั้งหม้อบะหมี่เกี้ยว ลูกชิ้น เพื่อรับแขกวันนี้ เมื่อคืนเธอนั่งห่อเกี้ยวอยู่จนดึกกว่าจะได้กลับไปนอน และทุกครั้งที่เงยหน้าขึ้นมาจากห่อแป้งตรงหน้า จะมีสายตาคมดุ มองตรงมาที่เธอเสมอ

"อาจารย์คะ นี่คุณภูบดินทร์ เจ้านายของพ่อค่ะ นายคะ นี่อาจารย์ที่สอนแก้ว กับเพื่อนๆค่ะ "

เสียงทักทายดังลั่นออกมา เด็กสาวหลายคนแอบยิ้มเขินกับมาดของนายภู เป็นแถว

"เดินทางมาไกล คงหิว มีบะหมี่เกี้ยวกับขนม เตรียมไว้ทางโน้นนะครับ ตามสบายเลย "

เสียงทุ้มที่พูดออกมา ทำเอาเพื่อนของดอกแก้วเก็บอาการไม่อยู่

"แด๊ดดี้ที่ไม่ได้แปลว่าพ่อหวะแก คนนี้ตัวจริงเลย "

"โสดไหมแก้ว นายของพ่อแก้ว "

"เด็กๆ ไม่เอานะ "

อาจารย์สาวปรามเด็กๆออกมา แล้วมองตรงที่ฝ่ายชายยืนอยู่ ด้วยความตื่นเต้น เค้าหล่อไม่ผิดจากที่เด็กๆบอกเลย ท่าทางดูดี มีอำนาจบารมี และ ที่สำคัญ เค้าอยู่ในวัยที่เรียกว่า แด๊ดดี้ ตามเทรนด์นิยมด้วย

อาจารย์สาวเดินเข้าไปนั่งคุยกับเจ้าภาพของงานหลังจากที่เสร็จพิธีเผาศพแล้ว ตลอดทั้งวัน นายภูจะมองแต่ลูกศิษย์ของเธอแทบไม่คลาดสายตา และเค้าเป็นคนจัดงานทุกอย่างได้เรียบร้อยไร้ที่ติ

"ขอบคุณแทนดอกแก้วนะคะ ที่คุณภูช่วยเป็นธุระให้จนเสร็จงาน แกขาดพ่อไปก็คงลำบากมากกว่าเดิม "

อาจารย์เปิดประเด็นขึ้นมา

ภูบดินทร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วถามด้วยน้ำเสียงสุภาพว่า

"จะเป็นอะไรไหม ถ้าเค้าจะขอเบอร์ติดต่ออาจารย์ "

"ยินดีมากค่ะ คุณภูโทรมาได้ตลอดนะคะ ไม่ต้องเกรงใจเลย "

ดอกแก้วบอกลาเพื่อนและอาจารย์หลังจากเสร็จพิธีเผาศพเป็นที่เรียบร้อย ร่างบอบบางร้องไห้จนตาปูดตาบวมจนแทบลืมตาไม่ไหว ยามที่ร่างของพ่อถูกไฟเผา พ่อจะร้อนถึงเพียงใด

"นายคะ พ่อแก้วจะร้อนไหม เวลาโดนไฟเผาแบบนี้ " เสียงที่ถามออกมาสะอึกสะอื้นในความมืด

"คนตาย ตายไปแล้ว วิญญาณออกจากร่างไร้ความรู้สึก ที่เหลือคือร่างกาย ที่ไม่มีชีวิตอีกแล้ว พ่อเธอไม่ร้อนแน่นอน เชื่อฉันเถอะ "

ดอกแก้วร้อวไห้ออกมาอีกครั้ง แต่คราวนี้มีมือใหญ่ โอบที่ไหล่อย่างแผ่วเบา

"ต่อไปนี้คงมีเพียงความคิดถึง ที่จะทำร้ายเธอ เธอคิดถึงพ่อเธอได้ แต่อย่าให้ความคิดถึงมาทำให้เธอทุกข์ใจนะดอกแก้ว เธอต้องเติบโต ใช้ชีวิตให้ดี เป็นลูกที่ดี ให้พ่อเธอที่อยู่ข้างเธอเสมอ ได้ภูมิใจ "

ดอกแก้วมองเช็คเงินสดในมือ แล้วส่ายหน้าออกมา "แก้วไม่รับเงินนี้หรอกค่ะ แค่งานศพพ่อ นายก็จัดให้พ่อดีที่สุดแล้ว "

"เอาไว้เรียนหนังสือ แล้วถ้าเดือดร้อนอะไรก็ให้บอกมา ฉันยินดีจะช่วยเหลือเธอเต็มที่เลย ไม่ต้องกังวล "