บทที่ ๗ ความสุข (๕๐%)

พูนผู้ซึ่งรอบรู้และช่างสังเกตเรื่องชาวบ้าน ในตอนนี้กำลังยืนจกข้าวเหนียวหมูฝอยห่อใบตองพลางลอบมองหน้าผู้กำกับการที่หน้าบูดเป็นแกงกะทิค้างคืน เขาไม่อาจทราบได้ว่าเจ้าตัวไปผจญเรื่องอะไรมาเพราะน้องแผนจ๋าก็ไม่ได้มีเรื่องมาถามให้เป็นข้อสงสัย

แต่ถ้าให้เดาคงมีสาเหตุมาจากคุณน้องชาย

เขาเคยเจอหน้าน้องด้วงมาก่อน แน่นอนว่าเพราะเป็นเพื่อนของน้องแผนจ๋าทว่าไม่ได้ใกล้ชิดสนิทอะไรถึงขั้นรู้นิสัยใจคอ นอกเสียจากหน้านิ่ง ๆ เวลาอยู่แถวทางรถไฟ กระนั้นก็ได้ยินข้อโต้แย้งมาจากน้องแผนว่าแท้จริงเจ้าตัวนิสัยดี ทั้งยังยิ้มเก่งเป็นที่หนึ่ง เมื่อวานก่อนที่เอาปิ่นโตมาให้พี่ชายตอนเที่ยงก็เห็นพูดจาไพเราะมีมารยาท และคล้ายจะรู้จักมักจี่กับคนในสน.นี้เป็นอย่างมากจนสารวัตรอาวุโสอนุญาตให้เดินเข้าไปได้ตามสบาย

ดูจากสถานการณ์เมื่อวันนั้นก็ไม่เห็นจะมีอะไรผิดปกติ ที่จะทำให้คุณตำรวจน้ำดีคนนี้เคร่งเครียดจนกดปากกากระดาษแทบเป็นรู

“ไกร”

“อะไร?”

“ทำหน้าอย่างกับคนปวดขี้”

“เอ็งอยากโดนปากกาทิ่มตารึ”

นั่น แซวนิดแซวหน่อยไม่ได้เลยพ่อคนนี้

พูนยืนพิงวงกบประตู ค่อย ๆ ละ