LOGINShare
เดินทางเข้าเมืองหลวง
Last Updated:
2025-04-05 00:14:40
Related chapters
ซูเจิน นายหญิงแห่งพฤกษา มีปู่เพิ่มอีกคน
“ข้าก็คิดว่าเรื่องอันใด จะไปอยากอันใดเจ้าค่ะ ท่านมีเส้นไหมจากหนอนในมิติ ข้าจะลองนำมาทำให้ท่านเอง”“เจ้าทำได้หรือ” ซูเจินเด้งขึ้นมาจากที่นอนอย่างตื่นเต้น“เหอะ นายหญิงท่านดูถูกพลังของข้าเกินไปแล้ว”“ไม่ ไม่ ข้าไม่ได้คิดเช่นนั้น ข้าเพียงดีใจเกินไปหน่อย”“ท่านร่างแบบมาให้ข้าก็พอเจ้าค่ะ รับรองว่าข้าจะทำออกมาให้ท่านอย่างดี อีกอย่างเส้นไหมที่หนอนในมิติสร้างขึ้นนับว่าพิเศษกว่าด้านนอก ไว้ท่านได้ลองใช้ก็จะรู้เองเจ้าค่ะ” หลันฮวาโอ้อวดอีกหลายประโยคระหว่างรอให้ซูเจินนางวาดแบบให้นางซูเจินมีพื้นทางด้านการวาดรูปมาก่อน ไม่นานนางก็วาดแบบฟูกนอน ผ้าห่ม หมอนออกมา ทั้งยังบอกด้วยว่าด้านในควรใช้สิ่งใดยัดไว้ภายในมิติมีต้นนุ่นที่ซูเจินนางเรียกอยู่ไม่น้อย เรื่องนี้ไม่เป็นปัญหาแต่อย่างใด เวลานี้ซูเจินนางทนรอที่จะได้นอนที่นอนนุ่มๆ ของนางไม่ไหวแล้ววันต่อมาเมื่อออกเดินทางหวังกงกงก็ต้องตกใจ เมื่อม้าของตระกูลซูทั้งสี่ตัวตอนนี้เป็นม้าสายพันธุ์เดียวกันไม่ผิดอย่างแน่นอน เขาไม่รู้ว่าซูเจินนางนำมาเปลี่ยนตอนไหน และม้าอีกสามตัวไปอยู่ที่ใดแล้วแต่เรื่องนี้ก็ทำได้เพียงเก็บไว้ในใจ เพราะไม่ใช่เรื่องที่เขาจะเอ่ยถามออกมาได้ซ
Last Updated : 2025-04-05ซูเจิน นายหญิงแห่งพฤกษา เยี่ยนเฟยหยาง
ใต้เท้าหานก็ไม่คิดจะย้ายกลับไปนั่งรถม้าคันเดิมของเขา ระยะทางจากจวนตระกูลซูมาถึงประตูวังหลวงใช้เวลาเพียงจิบถ้วยชา (15 นาที) เท่านั้น“เจินเออร์ เจ้าลงมาจากรถม้าแล้วหรือยัง” หวังกงกงไม่รู้จะหันหน้าไปทางไหน เขากระซิบถามขึ้นด้วยเสียงเบาซูเจินเดินเข้าไปดึงชายเสื้อของหวังกงกง “ท่านปู่หวังข้าอยู่นี่เจ้าค่ะ”“เอ่อ จับชายเสื้อปู่ไว้ด้วยเล่า จะได้รู้ว่าเจ้าอยู่ตรงใด” หวังกงกงเอียงหน้าไปพูดเสียงเบาหากมีผู้อื่นนอกจากพวกเขายืนอยู่ด้วยคงได้แต่สงสัย ว่าหวังกงกงกระซิบพูดกับผู้ใด คงได้คิดว่าเขาเสียสติไปแล้วอย่างแน่นอนหวังกงกงเดินนำทุกคนไปยังห้องทรงอักษรของฮ่องเต้ ตลอดทางมีคนให้ความสนใจกับทั้งสองคนที่เข้ามาไม่น้อย และพอจะรู้ว่าหวังกงกงถูกส่งออกไปนอกวัง เพียงแต่ไม่รู้ว่าออกไปจัดการเรื่องอันใดภายในห้องทรงอักษร ฮ่องเต้ไล่ให้ข้ารับใช้ทั้งหมดออกไปจากห้องเรียบร้อยแล้ว พระองค์กำลังนั่งรอพวกเขาอยู่เพียงลำพัง“กระหม่อมหานเหล่ย ถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะ”“กระหม่อมซูเต๋อ ถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะ” “ลุกขึ้นเถิด แล้วบุตรีของเจ้าเล่า” ฮ่องเต้มองหาซูเจิน เพราะคนที่พระองค์ต้องการพบตัวมิใช่ซูเต๋อหรือใต้เท้าหาน“เอ่อ คุณหนูซู” ห
Last Updated : 2025-04-06ซูเจิน นายหญิงแห่งพฤกษา ถูกส่งไปค่ายทหาร
ทั้งสามเบิกตากว้างอย่างตกใจ เพราะรอยช้ำที่เกิดขึ้นบวมแดงไม่น้อย ไม่รู้ว่าซูเจินนางใช้แรงมากเพียงใดฮ่องเต้เม้มปากแน่น หากทั้งสามไม่ได้ทำคงมีเพียงเด็กน้อยตัวแสบเสียแล้ว แต่พระองค์จะเอ่ยเรื่องนี้ออกมาเช่นไร ถ้าตรัสออกมาไม่เท่ากับเปิดเผยตัวตนของซูเจินหรือ หากนางไม่พอใจแคว้นเยี่ยนคงถึงคราวเคราะห์อย่างแน่นอน“เหลวไหล เจ้าล้มลงเองและโทษผู้อื่นอย่างนั้นหรือ” ฮ่องเต้แสร้งตวาดออกมาเสียงดัง ก่อนจะให้องครักษ์พาตัวบุตรชายกลับตำหนัก ทั้งยังให้ตามหมอมาดูอาการเยี่ยนเฟยหยางมองเสด็จพ่อของเขาอย่างไม่อยากเชื่อว่าพระองค์จะตัดสินเช่นนี้ เขาสะบัดตัวออกจากขันทีข้างกายที่เข้ามาประคอง พร้อมทั้งวิ่งกลับไปที่ตำหนักของเสด็จย่าทันที“หึ เจินเออร์ เจ้าก็ทำรุนแรงไม่น้อยเลยทีเดียว” ฮ่องเต้เอ่ยออกมาเสียงเบา พระองค์ไม่ได้ตำหนิซูเจิน แต่เพราะไม่อยากให้ผู้ใดรู้ถึงการมีอยู่ของนางที่นี่“หม่อมฉันยอมรับผิดที่ทำรุนแรงเกินไป แต่องค์ชายห้าดูแคลนท่านพ่อของหม่อมฉัน ทั้งยังดูหมิ่นหวังกงกงไม่น้อย เรื่องนี้หม่อมฉันมิอาจทนฟังได้เพคะ” ซูเจินเอ่ยตอบเสียงเบา ในน้ำเสียงของนางดูแข็งกร้าวอยู่ไม่น้อยนางไม่ใช่คนในภพนี้ จึงไม่เกรงกลัวอำนา
Last Updated : 2025-04-06ซูเจิน นายหญิงแห่งพฤกษา ตั้งโรงทาน
ซูเจินนางไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากที่นางกลับมาที่จวนแล้ว เพียงแต่รู้ว่าหวังกงกงมิได้ลงโทษอันใด นางก็เลิกสนใจเรื่องของเด็กน้อยไม่รู้ความอย่างเยี่ยนเฟยหยางทันทีขุนนางไม่น้อยในเมืองหลวงที่ต้องการมาเยี่ยมซูเต๋อถึงที่เรือน แต่ก็ถูกปฏิเสธไป เพราะเขาต้องเตรียมตัวออกเดินทางไปทิศตะวันตกของแคว้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้าในตอนนี้ภายในจวนตระกูลซู มีบ่าวในจวนเพิ่มมาอีกหลายสิบคน แต่ละคนล้วนถูกซูเจินนางให้หลันฮวาตรวจสอบเสียก่อน หากมีคนใดที่ดูไม่น่าไว้วางใจ หรือดูเหมือนจะเป็นหนอนจากตระกูลอื่นเข้ามาสืบข่าวในจวน ต่างถูกขายทิ้งออกไปทันทีทาสที่ซื้อมาแทบไม่อยากเชื่อว่าตระกูลซู มีวิธีคัดพวกเขาออกจากกลุ่มคนได้อย่างไร เมื่อนำความกลับไปบอกนายของตนที่ส่งมา พวกเขาก็ล้วนแต่แปลกใจแม้แต่ฮ่องเต้ยังไม่ส่งคนของเขาเข้ามาปะปนกับกลุ่มคนที่ตระกูลซูไม่ซื้อตัวมา เพียงแค่นี้พวกเขาก็น่าจะคิดได้แล้ว กลับคิดไม่ได้เมื่อเป็นเช่นนั้น ทาสที่ถูกขายทิ้งออกไปจึงไม่รู้เลยว่ามีบางอย่างติดตามเขากลับไปด้วย เรื่องนี้เป็นเสี่ยวเตี๋ยที่จัดการ เพราะนางไม่อาจให้จิ่วเม่ยและซูจ้านที่ต้องอยู่เรือนได้รับอันตรายต่อให้มีสัตว์ในปกครองของพวกเข
Last Updated : 2025-04-07ซูเจิน นายหญิงแห่งพฤกษา ความโหดร้ายของเมืองซีจวง
เรื่องที่ใต้เท้าหานกังวลก็เกิดขึ้นจนได้ เพราะราคาข้าวสาร เนื้อแห้งที่เพิ่มขึ้นสูงจนคนโลภแอบเก็บเสบียงไว้ขายเอง ส่วนที่แจกจ่ายก็เพียงแจกจ่ายออกไปแค่น้อยนิด เรื่องนี้เกิดขึ้นในหลายหมู่บ้านนักซูเจินนางแจ้งเรื่องที่ได้รับรู้มาจากเสี่ยวมี่ทันที พร้อมทั้งบอกที่ซ่อนของเสบียงที่ถูกยักยอกไป ใต้เท้าหานก็ไม่รอช้า เขาให้เจ้าหน้าที่เข้าไปจัดการเรื่องนี้ด้วยตนเองยังดีที่ท่านเจ้าเมืองจินเจียมิใช่คนโลภเขาจึงไม่ได้แอบเก็บเสบียงไว้เอง เมื่อรู้เรื่องจากคนที่ใต้เท้าหานส่งมาแจ้งก็เข้าไปตรวจสอบทันทีหัวหน้าหมู่บ้านและขุนนางท้องถิ่นไม่น้อยที่ถูฏลงโทษไปใช้แรงงานถึงสามปี เพราะชาวบ้านจำนวนไม่น้อยโกรธแค้นที่ถูกยักยอกเสบียงในส่วนของตน จนเกือบจะเกิดเรื่องราวใหญ่โตขึ้นยิ่งเป็นราชโองการตัดสินโทษจากฮ่องเต้ด้วยแล้ว เจ้าเมืองจินเจียก็ไม่กล้าละเลยต่างจัดการเรื่องอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวจะมีความผิดติดตัวไปด้วยหัวหน้าหมู่บ้านและขุนนางท้องถิ่นจำนวนไม่น้อยที่ถูกลงโทษต้องก็ต้องประหลาดใจ เพราะไม่รู้ว่าใต้เท้าหานสายตากว้างไกลเช่นนี้ พวกเขาออกเดินทางไปเมืองอื่นแล้วแท้ๆ ตอนที่พวกเขาจัดการเรื่องนี้ ไม่คิดว่าแม้แต่ที่ซ่อนเสบียง
Last Updated : 2025-04-07ซูเจิน นายหญิงแห่งพฤกษา ตั้งโรงทาน
ตอนกลางดึก ซูเจินนางออกจากจวนท่านเจ้าเมืองไปยังจวนหลังใหม่ที่เช่าไว้ โดยมีหลันฮวาที่ช่วยปกปิดการมีอยู่ของตัวนาง นางออกมาพร้อมกับบิดาซึ่งเขาไม่มีทางปล่อยให้นางไปเพียงลำพังอย่างแน่นอนภายในจวนท่านเจ้าเมือง แม้แต่เป็นเวลามืดค่ำแล้ว องครักษ์และบ่าวไพร่ จึงคงทำหน้าที่เวรยามกันอย่างแข่งขัน เรื่องนี้สร้างความแปลกใจให้สองพ่อลูกไม่น้อย“ท่านพ่อ ท่านว่าในจวนเจ้าเมืองเหมือนกลัวบางอย่างจะหายไปหรือไม่เจ้าคะ” ซูเจินเอ่ยถามบิดา เมื่อทั้งสองออกมาพ้นเขตจวนท่านเจ้าเมืองแล้ว“พ่อก็คิดเห็นเช่นเจ้า มีอย่างที่ใด ให้เวรยามเดินกันเพ่นพ่านเช่นนี้ หากมิกลัวว่าจะถูกพวกเราพบเจอสิ่งใดเข้า”“หากจะบอกว่าเป็นโรงเก็บเสบียงด้านหลังเห็นทีจะไม่ใช่เจ้าค่ะ แม้แต่ก่อนที่ลูกจะมาที่เรือนหลังนี้ ลูกเดินไปที่โรงเก็บมาแล้ว ก็ไม่เห็นจะมีคนอยู่เฝ้าสักคน”ก่อนที่ซูเจินนางจะมาเรือนหลังที่เช่าไว้ นางได้ไปที่โรงเก็บของเพื่อนำเสบียงบางส่วนมาใส่เพิ่มไว้ด้านในตามแผนการที่พวกเขาได้พูดคุยกันไว้“เรื่องนี้ไว้ค่อยปรึกษาท่านใต้เท้าหานก็แล้วกัน” เพราะซูเต๋อก็เห็นว่าเป็นเรื่องที่เกินความสามารถของตนเช่นกันสองพ่อลูกเร่งนำเสบียงออกมาเต็มจนเต็มโร
Last Updated : 2025-04-08ซูเจิน นายหญิงแห่งพฤกษา ตกหลุมพราง
ท่านเจ้าเมืองกังแสร้งทำสีหน้าลำบากใจ เพราะว่าภายในห้องโถงยังมีขุนนางสำคัญอยู่ถึงสองคนแต่เมื่อหันกลับมามองที่ใต้เท้าหานก็พบว่าเขามิได้มีท่าทีสนใจเรื่องที่พ่อบ้านมารายงานตน จึงได้เอ่ยขอตัวขึ้น“ข้าน้อยขอตัวสักครู่ขอรับ”“ไปเถิด เช่นนั้นข้าสองคนจะออกไปดูเจินเออร์ว่านางกลับมาแล้วหรือยัง” ความจริงทั้งคู่อยากจะหาทางปลีกตัวออกไปพบซูเจินที่กำลังตั้งโรงทาน“ได้ ได้ ขอรับ”ท่านเจ้าเมืองสาวเท้าเดินอย่างเร่งรีบไปที่ห้องรับรองข้างห้องตำราทันที เมื่อเข้าไปถึงได้ฟังเรื่องราวจากอันธพาลที่เลี้ยงดูไว้ก็เกิดโทสะ ขว้างปาข้าวของภายในห้องจนเสียงดังออกมาด้านนอก“ไป ข้าอยากจะเห็นนักว่าผู้ใดบังอาจขัดคำสั่งข้าเช่นนี้” เจ้าเมืองกังเดินนำหน้าออกจากประตูจวน พร้อมทั้งร้องสั่งให้นำรถม้าออกทันทีกว่าเขาจะเดินทางมาถึง ใต้เท้าหานและซูเต๋อก็เดินทางมาช่วยซูเจินนางแจกจ่ายเสบียงแก่ชาวบ้านเรียบร้อยแล้ว“ขอบพระคุณนายท่านเจ้าค่ะ” หญิงชรารับถุงเสบียงพร้อมเอ่ยขอบคุณเสียงสั่นที่เรือนของนางไม่มีอาหารเหลืออยู่แล้ว สามีก็มาล้มป่วยลงไปอีกคน นับว่าอาหารที่ได้ครั้งนี้เพียงพอให้ทั้งคู่ที่รอบุตรชายเดินทางไปขอความช่วยเหลือจากพี่สาวที่
Last Updated : 2025-04-08ซูเจิน นายหญิงแห่งพฤกษา เป็นเพียงเด็กทารก
ซูเจินตื่นขึ้นอีกครั้ง เพราะเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวดของผู้หญิงคนหนึ่ง เมื่อเธอลืมตาขึ้น จึงคิดจะเอ่ยปลอบคนที่ร้องไห้อยู่ คงไม่มีใครนอกจากเสี่ยวชิงเพราะตัวเธอสูญเสียคุณพ่อคุณแม่ไปตั้งแต่ยังเรียนอยู่ในชั้นมัธยมศึกษา แต่เมื่อเห็นภาพตรงหน้า หัวคิ้วของซูเจินก็ขมวดเข้าหากันแน่นไม่ ไม่ถูกต้อง ทำไมเธอจึงรู้สึกเหมือนถูกกอดรัดไว้อย่างแน่น ความรู้สึกที่เริ่มจะหายใจไม่ออกทำให้ ซูเจินร้องประท้วงออกมา“อุแว้” ซูเจินเงียบเสียงลง พร้อมทั้งเสียงของสตรีที่ร้องคร่ำครวญเมื่อครู่ก็หยุดลงเช่นกัน ซูเจินร้องใหม่อีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าเมื่อครู่ไม่ใช่เสียงของเธอ“อุแว้” ดวงตาของซูเจินเบิกกว้าง เธอรู้แล้วว่าเสียงร้องของเด็กน้อยเมื่อครู่เป็นเสียงร้องของเธอเองมันเหมือนจะยิ่งตอกย้ำเข้าไปอีก เมื่อสตรีตรงหน้าเปลี่ยนท่าทางที่กอดเธออยู่ เป็นอุ้มออกดูเพื่อจะดูว่าให้แน่ใจเช่นกันสิ่งที่ซูเจินเห็นทำให้นางกรีดร้องออกมาเสียงดัง แข่งกับสตรีที่อุ้มเธออยู่ในความรู้สึกของเธอ เหมือนเธอกำลังโวยวายอย่างบ้าคลั่ง แต่เสียงที่เปล่งออกมาเป็นเพียงเสียงของเด็กน้อยที่ร้องลั่นปานจะขาดใจ“ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้วลูก” เสียงของสตร
Last Updated : 2025-03-20
Latest chapter
ซูเจิน นายหญิงแห่งพฤกษา ตกหลุมพราง
ท่านเจ้าเมืองกังแสร้งทำสีหน้าลำบากใจ เพราะว่าภายในห้องโถงยังมีขุนนางสำคัญอยู่ถึงสองคนแต่เมื่อหันกลับมามองที่ใต้เท้าหานก็พบว่าเขามิได้มีท่าทีสนใจเรื่องที่พ่อบ้านมารายงานตน จึงได้เอ่ยขอตัวขึ้น“ข้าน้อยขอตัวสักครู่ขอรับ”“ไปเถิด เช่นนั้นข้าสองคนจะออกไปดูเจินเออร์ว่านางกลับมาแล้วหรือยัง” ความจริงทั้งคู่อยากจะหาทางปลีกตัวออกไปพบซูเจินที่กำลังตั้งโรงทาน“ได้ ได้ ขอรับ”ท่านเจ้าเมืองสาวเท้าเดินอย่างเร่งรีบไปที่ห้องรับรองข้างห้องตำราทันที เมื่อเข้าไปถึงได้ฟังเรื่องราวจากอันธพาลที่เลี้ยงดูไว้ก็เกิดโทสะ ขว้างปาข้าวของภายในห้องจนเสียงดังออกมาด้านนอก“ไป ข้าอยากจะเห็นนักว่าผู้ใดบังอาจขัดคำสั่งข้าเช่นนี้” เจ้าเมืองกังเดินนำหน้าออกจากประตูจวน พร้อมทั้งร้องสั่งให้นำรถม้าออกทันทีกว่าเขาจะเดินทางมาถึง ใต้เท้าหานและซูเต๋อก็เดินทางมาช่วยซูเจินนางแจกจ่ายเสบียงแก่ชาวบ้านเรียบร้อยแล้ว“ขอบพระคุณนายท่านเจ้าค่ะ” หญิงชรารับถุงเสบียงพร้อมเอ่ยขอบคุณเสียงสั่นที่เรือนของนางไม่มีอาหารเหลืออยู่แล้ว สามีก็มาล้มป่วยลงไปอีกคน นับว่าอาหารที่ได้ครั้งนี้เพียงพอให้ทั้งคู่ที่รอบุตรชายเดินทางไปขอความช่วยเหลือจากพี่สาวที่
ซูเจิน นายหญิงแห่งพฤกษา ตั้งโรงทาน
ตอนกลางดึก ซูเจินนางออกจากจวนท่านเจ้าเมืองไปยังจวนหลังใหม่ที่เช่าไว้ โดยมีหลันฮวาที่ช่วยปกปิดการมีอยู่ของตัวนาง นางออกมาพร้อมกับบิดาซึ่งเขาไม่มีทางปล่อยให้นางไปเพียงลำพังอย่างแน่นอนภายในจวนท่านเจ้าเมือง แม้แต่เป็นเวลามืดค่ำแล้ว องครักษ์และบ่าวไพร่ จึงคงทำหน้าที่เวรยามกันอย่างแข่งขัน เรื่องนี้สร้างความแปลกใจให้สองพ่อลูกไม่น้อย“ท่านพ่อ ท่านว่าในจวนเจ้าเมืองเหมือนกลัวบางอย่างจะหายไปหรือไม่เจ้าคะ” ซูเจินเอ่ยถามบิดา เมื่อทั้งสองออกมาพ้นเขตจวนท่านเจ้าเมืองแล้ว“พ่อก็คิดเห็นเช่นเจ้า มีอย่างที่ใด ให้เวรยามเดินกันเพ่นพ่านเช่นนี้ หากมิกลัวว่าจะถูกพวกเราพบเจอสิ่งใดเข้า”“หากจะบอกว่าเป็นโรงเก็บเสบียงด้านหลังเห็นทีจะไม่ใช่เจ้าค่ะ แม้แต่ก่อนที่ลูกจะมาที่เรือนหลังนี้ ลูกเดินไปที่โรงเก็บมาแล้ว ก็ไม่เห็นจะมีคนอยู่เฝ้าสักคน”ก่อนที่ซูเจินนางจะมาเรือนหลังที่เช่าไว้ นางได้ไปที่โรงเก็บของเพื่อนำเสบียงบางส่วนมาใส่เพิ่มไว้ด้านในตามแผนการที่พวกเขาได้พูดคุยกันไว้“เรื่องนี้ไว้ค่อยปรึกษาท่านใต้เท้าหานก็แล้วกัน” เพราะซูเต๋อก็เห็นว่าเป็นเรื่องที่เกินความสามารถของตนเช่นกันสองพ่อลูกเร่งนำเสบียงออกมาเต็มจนเต็มโร
ซูเจิน นายหญิงแห่งพฤกษา ความโหดร้ายของเมืองซีจวง
เรื่องที่ใต้เท้าหานกังวลก็เกิดขึ้นจนได้ เพราะราคาข้าวสาร เนื้อแห้งที่เพิ่มขึ้นสูงจนคนโลภแอบเก็บเสบียงไว้ขายเอง ส่วนที่แจกจ่ายก็เพียงแจกจ่ายออกไปแค่น้อยนิด เรื่องนี้เกิดขึ้นในหลายหมู่บ้านนักซูเจินนางแจ้งเรื่องที่ได้รับรู้มาจากเสี่ยวมี่ทันที พร้อมทั้งบอกที่ซ่อนของเสบียงที่ถูกยักยอกไป ใต้เท้าหานก็ไม่รอช้า เขาให้เจ้าหน้าที่เข้าไปจัดการเรื่องนี้ด้วยตนเองยังดีที่ท่านเจ้าเมืองจินเจียมิใช่คนโลภเขาจึงไม่ได้แอบเก็บเสบียงไว้เอง เมื่อรู้เรื่องจากคนที่ใต้เท้าหานส่งมาแจ้งก็เข้าไปตรวจสอบทันทีหัวหน้าหมู่บ้านและขุนนางท้องถิ่นไม่น้อยที่ถูฏลงโทษไปใช้แรงงานถึงสามปี เพราะชาวบ้านจำนวนไม่น้อยโกรธแค้นที่ถูกยักยอกเสบียงในส่วนของตน จนเกือบจะเกิดเรื่องราวใหญ่โตขึ้นยิ่งเป็นราชโองการตัดสินโทษจากฮ่องเต้ด้วยแล้ว เจ้าเมืองจินเจียก็ไม่กล้าละเลยต่างจัดการเรื่องอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวจะมีความผิดติดตัวไปด้วยหัวหน้าหมู่บ้านและขุนนางท้องถิ่นจำนวนไม่น้อยที่ถูกลงโทษต้องก็ต้องประหลาดใจ เพราะไม่รู้ว่าใต้เท้าหานสายตากว้างไกลเช่นนี้ พวกเขาออกเดินทางไปเมืองอื่นแล้วแท้ๆ ตอนที่พวกเขาจัดการเรื่องนี้ ไม่คิดว่าแม้แต่ที่ซ่อนเสบียง
ซูเจิน นายหญิงแห่งพฤกษา ตั้งโรงทาน
ซูเจินนางไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากที่นางกลับมาที่จวนแล้ว เพียงแต่รู้ว่าหวังกงกงมิได้ลงโทษอันใด นางก็เลิกสนใจเรื่องของเด็กน้อยไม่รู้ความอย่างเยี่ยนเฟยหยางทันทีขุนนางไม่น้อยในเมืองหลวงที่ต้องการมาเยี่ยมซูเต๋อถึงที่เรือน แต่ก็ถูกปฏิเสธไป เพราะเขาต้องเตรียมตัวออกเดินทางไปทิศตะวันตกของแคว้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้าในตอนนี้ภายในจวนตระกูลซู มีบ่าวในจวนเพิ่มมาอีกหลายสิบคน แต่ละคนล้วนถูกซูเจินนางให้หลันฮวาตรวจสอบเสียก่อน หากมีคนใดที่ดูไม่น่าไว้วางใจ หรือดูเหมือนจะเป็นหนอนจากตระกูลอื่นเข้ามาสืบข่าวในจวน ต่างถูกขายทิ้งออกไปทันทีทาสที่ซื้อมาแทบไม่อยากเชื่อว่าตระกูลซู มีวิธีคัดพวกเขาออกจากกลุ่มคนได้อย่างไร เมื่อนำความกลับไปบอกนายของตนที่ส่งมา พวกเขาก็ล้วนแต่แปลกใจแม้แต่ฮ่องเต้ยังไม่ส่งคนของเขาเข้ามาปะปนกับกลุ่มคนที่ตระกูลซูไม่ซื้อตัวมา เพียงแค่นี้พวกเขาก็น่าจะคิดได้แล้ว กลับคิดไม่ได้เมื่อเป็นเช่นนั้น ทาสที่ถูกขายทิ้งออกไปจึงไม่รู้เลยว่ามีบางอย่างติดตามเขากลับไปด้วย เรื่องนี้เป็นเสี่ยวเตี๋ยที่จัดการ เพราะนางไม่อาจให้จิ่วเม่ยและซูจ้านที่ต้องอยู่เรือนได้รับอันตรายต่อให้มีสัตว์ในปกครองของพวกเข
ซูเจิน นายหญิงแห่งพฤกษา ถูกส่งไปค่ายทหาร
ทั้งสามเบิกตากว้างอย่างตกใจ เพราะรอยช้ำที่เกิดขึ้นบวมแดงไม่น้อย ไม่รู้ว่าซูเจินนางใช้แรงมากเพียงใดฮ่องเต้เม้มปากแน่น หากทั้งสามไม่ได้ทำคงมีเพียงเด็กน้อยตัวแสบเสียแล้ว แต่พระองค์จะเอ่ยเรื่องนี้ออกมาเช่นไร ถ้าตรัสออกมาไม่เท่ากับเปิดเผยตัวตนของซูเจินหรือ หากนางไม่พอใจแคว้นเยี่ยนคงถึงคราวเคราะห์อย่างแน่นอน“เหลวไหล เจ้าล้มลงเองและโทษผู้อื่นอย่างนั้นหรือ” ฮ่องเต้แสร้งตวาดออกมาเสียงดัง ก่อนจะให้องครักษ์พาตัวบุตรชายกลับตำหนัก ทั้งยังให้ตามหมอมาดูอาการเยี่ยนเฟยหยางมองเสด็จพ่อของเขาอย่างไม่อยากเชื่อว่าพระองค์จะตัดสินเช่นนี้ เขาสะบัดตัวออกจากขันทีข้างกายที่เข้ามาประคอง พร้อมทั้งวิ่งกลับไปที่ตำหนักของเสด็จย่าทันที“หึ เจินเออร์ เจ้าก็ทำรุนแรงไม่น้อยเลยทีเดียว” ฮ่องเต้เอ่ยออกมาเสียงเบา พระองค์ไม่ได้ตำหนิซูเจิน แต่เพราะไม่อยากให้ผู้ใดรู้ถึงการมีอยู่ของนางที่นี่“หม่อมฉันยอมรับผิดที่ทำรุนแรงเกินไป แต่องค์ชายห้าดูแคลนท่านพ่อของหม่อมฉัน ทั้งยังดูหมิ่นหวังกงกงไม่น้อย เรื่องนี้หม่อมฉันมิอาจทนฟังได้เพคะ” ซูเจินเอ่ยตอบเสียงเบา ในน้ำเสียงของนางดูแข็งกร้าวอยู่ไม่น้อยนางไม่ใช่คนในภพนี้ จึงไม่เกรงกลัวอำนา
ซูเจิน นายหญิงแห่งพฤกษา เยี่ยนเฟยหยาง
ใต้เท้าหานก็ไม่คิดจะย้ายกลับไปนั่งรถม้าคันเดิมของเขา ระยะทางจากจวนตระกูลซูมาถึงประตูวังหลวงใช้เวลาเพียงจิบถ้วยชา (15 นาที) เท่านั้น“เจินเออร์ เจ้าลงมาจากรถม้าแล้วหรือยัง” หวังกงกงไม่รู้จะหันหน้าไปทางไหน เขากระซิบถามขึ้นด้วยเสียงเบาซูเจินเดินเข้าไปดึงชายเสื้อของหวังกงกง “ท่านปู่หวังข้าอยู่นี่เจ้าค่ะ”“เอ่อ จับชายเสื้อปู่ไว้ด้วยเล่า จะได้รู้ว่าเจ้าอยู่ตรงใด” หวังกงกงเอียงหน้าไปพูดเสียงเบาหากมีผู้อื่นนอกจากพวกเขายืนอยู่ด้วยคงได้แต่สงสัย ว่าหวังกงกงกระซิบพูดกับผู้ใด คงได้คิดว่าเขาเสียสติไปแล้วอย่างแน่นอนหวังกงกงเดินนำทุกคนไปยังห้องทรงอักษรของฮ่องเต้ ตลอดทางมีคนให้ความสนใจกับทั้งสองคนที่เข้ามาไม่น้อย และพอจะรู้ว่าหวังกงกงถูกส่งออกไปนอกวัง เพียงแต่ไม่รู้ว่าออกไปจัดการเรื่องอันใดภายในห้องทรงอักษร ฮ่องเต้ไล่ให้ข้ารับใช้ทั้งหมดออกไปจากห้องเรียบร้อยแล้ว พระองค์กำลังนั่งรอพวกเขาอยู่เพียงลำพัง“กระหม่อมหานเหล่ย ถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะ”“กระหม่อมซูเต๋อ ถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะ” “ลุกขึ้นเถิด แล้วบุตรีของเจ้าเล่า” ฮ่องเต้มองหาซูเจิน เพราะคนที่พระองค์ต้องการพบตัวมิใช่ซูเต๋อหรือใต้เท้าหาน“เอ่อ คุณหนูซู” ห
ซูเจิน นายหญิงแห่งพฤกษา มีปู่เพิ่มอีกคน
“ข้าก็คิดว่าเรื่องอันใด จะไปอยากอันใดเจ้าค่ะ ท่านมีเส้นไหมจากหนอนในมิติ ข้าจะลองนำมาทำให้ท่านเอง”“เจ้าทำได้หรือ” ซูเจินเด้งขึ้นมาจากที่นอนอย่างตื่นเต้น“เหอะ นายหญิงท่านดูถูกพลังของข้าเกินไปแล้ว”“ไม่ ไม่ ข้าไม่ได้คิดเช่นนั้น ข้าเพียงดีใจเกินไปหน่อย”“ท่านร่างแบบมาให้ข้าก็พอเจ้าค่ะ รับรองว่าข้าจะทำออกมาให้ท่านอย่างดี อีกอย่างเส้นไหมที่หนอนในมิติสร้างขึ้นนับว่าพิเศษกว่าด้านนอก ไว้ท่านได้ลองใช้ก็จะรู้เองเจ้าค่ะ” หลันฮวาโอ้อวดอีกหลายประโยคระหว่างรอให้ซูเจินนางวาดแบบให้นางซูเจินมีพื้นทางด้านการวาดรูปมาก่อน ไม่นานนางก็วาดแบบฟูกนอน ผ้าห่ม หมอนออกมา ทั้งยังบอกด้วยว่าด้านในควรใช้สิ่งใดยัดไว้ภายในมิติมีต้นนุ่นที่ซูเจินนางเรียกอยู่ไม่น้อย เรื่องนี้ไม่เป็นปัญหาแต่อย่างใด เวลานี้ซูเจินนางทนรอที่จะได้นอนที่นอนนุ่มๆ ของนางไม่ไหวแล้ววันต่อมาเมื่อออกเดินทางหวังกงกงก็ต้องตกใจ เมื่อม้าของตระกูลซูทั้งสี่ตัวตอนนี้เป็นม้าสายพันธุ์เดียวกันไม่ผิดอย่างแน่นอน เขาไม่รู้ว่าซูเจินนางนำมาเปลี่ยนตอนไหน และม้าอีกสามตัวไปอยู่ที่ใดแล้วแต่เรื่องนี้ก็ทำได้เพียงเก็บไว้ในใจ เพราะไม่ใช่เรื่องที่เขาจะเอ่ยถามออกมาได้ซ
ซูเจิน นายหญิงแห่งพฤกษา เดินทางเข้าเมืองหลวง
เรื่องนี้สองพ่อลูกรู้จากใต้เท้าหานอยู่แล้วจึงไม่ได้ตกใจเช่นเดียวกับท่านเจ้าเมือง ที่ดูเหมือนตาของเขาจะเบิกกว้างไปไม่ได้มากกว่านี้แล้ว“ต้องออกเดินทางเมื่อใดขอรับ”“หากไม่เป็นการรบกวนใต้เท้าเกินไป ข้าน้อยอยากจะออกเดินทางให้เร็วที่สุดขอรับ” “หวังกงกงพอจะบอกได้หรือไม่ ว่าข้าน้อยต้องอยู่ในเมืองหลวงนานเพียงใด”“เรื่องนี้เกินความสามารถของข้าน้อยเช่นกัน” หวังกงกงทำหน้าหนักใจ เพราะเรื่องนี้ฮ่องเต้ก็ไม่ได้บอกกล่าวเขาไว้เช่นกัน“เช่นนั้นข้าน้อยขอเวลาเตรียมตัวสองวันขอรับ” ซูเต๋อตัดสินใจพาจิ่วเม่ยและซูจ้านไปด้วย เพราะไม่รู้ว่าจะต้องอยู่เมืองหลวงนานเพียงใด เขาไม่อยากทิ้งสองแม่ลูกไว้ที่หมู่บ้าน“ได้ขอรับ” หวังกงกงยิ้มอย่างพอใจ ที่ซูเต๋อว่าง่ายเช่นนี้ในตอนแรกเขาคิดว่าจะเสียเวลาพูดคุยอีกนาน เพราะรู้ว่าตระกูลซูมีถึง นายหญิงแห่งพฤกษา กลัวว่าพวกเขาจะเล่นตัว ไม่ยอมติดตามไปอย่างว่าง่าย ถึงจะเคยพบเห็นซูเต๋อในวังหลวงมาแล้ว แต่ก็ไม่เคยได้พูดคุยมาก่อนในยามนั้นซูเต๋อเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาเดินเข้าวังหลวงเนื้อตัวยังสั่นเทา จึงคิดว่าเมื่อมีตำแหน่งที่ใหญ่โตขึ้นจะเป็นเช่นเดียวกับขุนนางผู้อื่นที่หลงในอำนาจซูเต๋อ
ซูเจิน นายหญิงแห่งพฤกษา หวังกงกงเดินทางมารับด้วยตนเอง
ซูเต๋อส่ายหัวก่อนจะดูบุตรสาวของเขา เขารู้ว่าคงเป็นพลังของหลันฮวาที่ปกปิดตัวตนของซูเจินนางไว้“เจินเออร์ อย่าเล่นเช่นนี้” “ไม่เล่นแล้วเจ้าค่ะ ข้าขอโทษที่ทำให้ท่านปู่ตกใจ” ยิ่งเป็นซูเจินปรากฏกายออกมาจากความว่างเปล่าใต้เท้าหานก็ล้มหงายหลังทันที ยังดีที่ซูเต๋ออยู่ใกล้และรับเขาไว้ได้ทันก่อนที่จะล้มกระแทกพื้นไปเสียก่อน“เจ้าทำได้อย่างไร ไม่ ไม่ ข้ารู้แล้ว เจ้าเป็นนายหญิงแห่งพฤกษาอย่างแท้จริง” กว่าที่สติเขาจะกลับมาได้เช่นเดิมก็ต้องดื่มชาไปเสียหลายแก้วพวกเขาคุยกันต่ออีกหลายประโยคก่อนที่สองพ่อลูกจะขอตัวกลับที่พัก เพื่อให้ใต้เท้าหานที่เดินทางมาอย่างเร่งรีบได้พักผ่อนใต้เท้าหานอยู่ที่เมืองเหอโจวต่ออีกเพียงแค่สองวัน เพื่อตรวจสอบความเปลี่ยนแปลงภายในเมืองด้วยตาตนเอง ก่อนจะนำเรื่องกลับไปรายงานให้ฮ่องเต้รับทราบส่วนขุนนางที่แอบฟังเรื่องที่เขาพูดคุยกับซูเต๋อ สอบสวนแล้ว เขายังไม่ทันได้ยินเรื่องอันใดก็ถูกผึ้งต่อยเข้าเสียก่อน ใต้เท้าหานคุมตัวกลับไปที่เมืองหลวงเพื่อให้ฮ่องเต้ทรงตัดสินพระทัยด้วยพระองค์เอง“อาเต๋อ หากได้เรื่องเช่นไร ข้าจะรีบส่งข่าวให้เจ้าทันที เจินเออร์ปู่หวังว่าพวกเราจะได้พบกันอีกในไม่ช้
