1| ท้อง

ปัง ปัง ปัง!!!

"อิง เสร็จยังวะ เข้าไปนานแล้วนะเว้ย "

"อย่าเร่งดิฉี่ไม่ออก " ผลตรวจออกแล้วต่างหากแต่ฉันไม่กล้ายอมรับความจริงกับเรื่องที่เกิดขึ้น จากนี้ไปฉันจะอยู่ยังไง ต้องทำตัวแบบไหน แล้วต้องตอบคำถามคนอื่นๆ ยังไง มันเครียดไปหมด! เครียดจนไม่กล้ายอมรับว่านี่มันคือเรื่องจริง

เรื่องเกิดขึ้นเมื่อสามเดือนก่อน ฉันกับไคล์เกิดพลาดมีอะไรกัน อยากตบหน้าตัวเองแรงๆ  ต้องไม่ใช่แบบนี้ ต้องไม่ใช่ไคล์นั่นมันเพื่อนรักของฉัน

"อิง! " เสียงตะโกนของไคล์ดังเข้ามาอีกครั้ง ฉันคงหนีไม่พ้น ความจริงก็คือความจริง

แต่ฉันไม่อยากให้เรื่องมันออกมาแบบนี้ ฉันไม่อยากท้อง ฉันยังอยากใช้ชีวิตอิสระอยู่เลย เราทั้งคู่ไม่ควรมาเจอเรื่องแบบนี้ ฉันยกมือขึ้นมาลูบท้องเบาๆ แล้วพูดในใจว่าเขาไม่ผิดเหมือนกัน เราทั้งคู่ต่างหากที่ใช้ชีวิตประมาทขาดสติ

"จะออกไปแล้ว"

"เร็วๆ ดิวะ " น้ำเสียงรีบเร่งเจือกังวลนั้นทำให้ความเครียดที่มีสะสมมากขึ้น ถ้าไคล์รู้ว่าฉันท้อง เขาคงผิดหวังมากเพราะอนาคตที่กำลังจะไปได้สวยคงดับวูบ เพื่อนสนิทของฉันคนนี้กำลังจะบินไปเป็นซุป'ตาร์ที่เมืองจีน ใครกันอยากตัดอนาคตเพื่อน ฉันคิดอะไรไม่ออกเลยจริง ๆ

"เออ ๆ "

"ว่ายังไง ท้องมั้ย" ฉันไม่อยากเห็นสีหน้ากังวลของมันเลยจริงๆ มือที่กำที่ตรวจครรภ์อยู่นั้นสั่นแปลก ๆ จนไคล์ยื่นมือมาแย่งมันออกไปจากมือของฉัน

"ไคล์"

"เฮ้อ ลีลาว่ะ เข้าไปตั้งนาน ขีดเดียว สรุปไม่ท้องใช่มั้ย" ฉันพยักหน้าน้อย ๆ พยายามเก็บกลั้นอารมณ์ข้างในเอาไว้ไม่ให้หลุด ลูกคนเดียวฉันเลี้ยงไม่ไหวหรอกใครกันจะเลี้ยงไหว แต่ฉันมีผู้ใหญ่ที่นับถืออยู่คนหนึ่ง ท่านคงจะช่วยฉันได้แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องอึดอัดใจกับฉันมากก็ตาม

"ใช่ ไม่ท้อง โล่งหรือยัง" ฉันรีบเดินผ่านไคล์เพื่อไปนั่งพักที่โซฟา การโกหกทำไมมันยากขนาดนี้

"ไม่ได้โกหกใช่มั้ยอิง ตรวจกี่อัน"

"เออ ไม่ท้องก็คือไม่ท้องดิวะ ทำไม อยากให้ท้องหรือไง" ฉันถามกลับทำให้สีหน้าของไคล์เป็นกังวลขึ้นมาอีกครั้ง

"อิง ขอร้องอย่าโกหก" ไคล์เดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ แล้วนั่งลงใกล้ฉัน ขอร้องล่ะอย่าคาดคั้นอะไรอีกเลย แค่นี้ฉันก็รู้สึกแย่มากพอแล้ว

"ไม่เชื่อใจกันหรือไง กลับไปได้แล้ว" ทั้งที่ในใจตอนนี้มันอ่อนแอมาก แต่ฉันก็ต้องอดทนอดกลั้นทุกๆ อย่างเอาไว้ ไคล์ไม่ใช่ผู้ชายเห็นแก่ตัว ฉันรู้ว่าเพื่อนคนนี้พร้อมจะรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น

"ทำไมต้องไล่ด้วย ไม่ท้องแล้วก็จะถีบหัวส่งกันเลยหรือไง" ไอ้ไคล์บ้ายื่นมือมายีหัวฉันอีกแล้ว

"เปล่าสักหน่อย เอามือออกไปเลย" ฉันขยับตัวหนีทันที ชอบเล่นแบบนี้อยู่เรื่อย

"เล่นนิดเล่นหน่อยก็ไม่ได้"

"เออ เอ่อ คือว่า"

"อะไร อึกอักอะไร" ไคล์มองหน้าฉันนิ่งเพื่อรอคำตอบ

"รีบกลับไปได้แล้ว ฉันนัดพี่จินไว้ ลืมบอกไปเลย"

"นี่อย่าบอกนะว่าคบกันอ่ะอิง บอกแล้วไงว่านั่นมันเสือนะเว้ย" ฉันเองก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้หรอก แต่จะทำยังไงให้สลัดไคล์ออกไปง่ายๆ ไม่มีเลยสักทาง

"ก็ลองดูสักตั้งมันจะเป็นไรวะ ไหนๆ ก็ไม่ได้ท้อง" ฉันฝืนยิ้มแล้วลุกยืน ให้มันจบสักที หลังจากนี้ไคล์ควรออกไปจากชีวิตฉันได้แล้ว ส่วนเรื่องเด็กในท้อง ฉันจะจัดการเองในเมื่อท้องไม่พร้อมและไม่มีศักยภาพที่สามารถเลี้ยงดูเค้าได้ ฉันก็จะปล่อยเด็กคนนี้ให้ไปเกิดใหม่

"อิง ที่บอกไปไม่เข้าใจเลยใช่มั้ยวะ"

"จะหัวเสียทำไม"

"เตือนไม่ฟัง แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังก็แล้วกัน อาทิตย์หน้าจะบินแล้วไปส่งด้วย" ไคล์เตือนเรื่องพี่จินหลายครั้งฉันจำและรับรู้มาโดยตลอดแล้วฉันก็จะไม่มีวันคบกับพี่จินเด็ดขาดเพราะความจำเป็นจึงต้องยกพี่จินขึ้นมาอ้าง

"เก็บของครบแล้วใช่มั้ย" ฉันอดเป็นห่วงเรื่องนี้ไม่ได้ ไคล์เป็นพวกขี้ลืม ไม่ค่อยเรียบร้อยเรื่องแบบนี้ ทุกครั้งที่บินฉันเนี่ยแหละที่ต้องเข้าไปช่วยจัดการเรื่องกระเป๋าเป็นประจำ

"อือ ไปแล้วนะ" สีหน้าดูผิดหวังของไคล์ทำให้ฉันใจไม่ดีเหมือนกัน ความเป็นเพื่อนของเราจะยังอยู่ไม่เปลี่ยนแปลงแน่นอน แต่ตอนนี้ฉันขอเวลาทำใจสักระยะได้มั้ย

สิ้นเสียงปิดประตู ฉันก็ทรุดตัวลงบนพื้น ปลดปล่อยทุกอย่างที่อัดอั้นออกมา ฉันร้องไห้ฟูมฟายชนิดที่ว่าไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน

"เจ้าเด็กน้อย ฉันขอโทษ ขอโทษที่ไม่สามารถรั้งเขาเอาไว้ได้"

"อิง"

นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ฉันนอนร้องไห้พร้อมกับกอดตัวเองอยู่บนพื้น

"พี่จิน"

"พี่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงไม่ยอมรับสายพี่" พี่จินยังไม่ลดความพยายามในการตามจีบแล้วฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าพี่จินมาได้ยังไง

"อิงลืมโทรศัพท์ไว้ในห้องน้ำค่ะ ขอโทษนะคะ พี่จินมีอะไรหรือเปล่าคะ" ฉันพยายามจะลุกแต่ก็ไม่ไหวจนพี่จินต้องช่วยประคองพาไปนั่งบนโซฟาอีกครั้ง

"ไอ้ไคล์มันโทรมาหาพี่ มันบอกว่าฝากอิงด้วย ถ้าพี่ทำให้อิงร้องไห้มันจะกลับมาฆ่าพี่แล้วก็ขออิงคืน" ได้ยินแบบนี้แล้วน้ำตาก็ยิ่งไหลมากกว่าเดิม ไอ้บ้าไคล์ทำแบบนี้อีกแล้ว

"ไคล์มันจะฆ่าใครได้" ฉันพึมพำแล้วหลุดขำทั้งๆ ที่น้ำตายังนองหน้า

"นั่นสิ บอกพี่ได้มั้ยว่ามีปัญหาอะไรกัน"

"ทะเลาะกันนิดหน่อยค่ะ"

"พี่ว่าไม่นิดแล้วนะแบบนี้" ให้มันเป็นความลับนั่นแหละดีแล้ว ฉันไม่อยากให้ใครรู้นอกจากตัวเองและผู้ใหญ่ที่ตัวเองกำลังจะเดินทางไปขอความช่วยเหลือ ยังไงก็ขอบคุณไคล์ที่ยังเป็นห่วง มิตรภาพสำหรับเรายังคงอยู่ ฉันเลือกแล้วว่าต้องการให้เรื่องมันจบแบบนี้

3 ปีต่อมา

"ไออุ่นอยู่ไหนลูก น้องอุ่น"

"แม่อิง น้องอุ่นอยู่นี่ค่ะ"

"มอมแมมอีกแล้ว แม่บอกว่ายังไงคะ ห้ามแอบเล่นน้ำไง"

"คุณอิงครับ นายต้องการพบครับ"

"พ่อพ่อมาแล้วหรือคะ น้องคอุ่นคิดถึงพ่อพ่อค่ะ"

"ไปหาพ่อพ่อกันค่ะ"

----------------