บทที่ 1

“แม่คะ ทำไมรูปโปรไฟล์ของพ่อเป็นผู้หญิงล่ะคะ? เธอเป็นใครเหรอ?”

'อะไรนะ?'

ฉันตกใจกับคำถามของกิลเลียน ลูกสาววัยเจ็ดขวบของฉัน

ฉันรีบเปิดดูรายชื่อติดต่อของเดอร์ริคในวอทส์แอปแล้วคลิกรูปโปรไฟล์ของเขา ทันใดนั้นก็ปรากฏรูปหญิงสาวคนหนึ่งในชุดยั่วยวน ผมยาวประบ่า ฉันรีบบันทึกรูปนั้นลงในแกลเลอรีของตัวเองทันที

"อ๋อ อาจจะเป็นเพื่อนที่ทำงานของพ่อคนหนึ่งก็ได้จ้ะ เพื่อนพ่อเขาชอบเล่นอะไรแผลง ๆ กัน" ฉันตอบพลางหาข้ออ้างที่เหมาะสม เพื่อไม่ให้ลูกคิดลบกับพ่อ

ประมาณสามนาทีต่อมา รูปโปรไฟล์ก็เปลี่ยนเป็นรูปภาพอักษรวิจิตร

'บางทีเดอร์ริคอาจจะเผลอกดโดนก็ได้ แต่ทำไมถึงมีรูปผู้หญิงคนนั้นบันทึกไว้ในเครื่องล่ะ? เธอเป็นใครกัน?' ฉันคิดว่าตัวเองต้องสืบให้กระจ่าง

จึงส่งรูปนั้นไปให้แบรดลีย์พร้อมข้อความ : “ช่วยตรวจสอบให้หน่อยว่านี่ใคร ด่วนที่สุด”

แบรดลีย์เป็นเพื่อนร่วมงานของเดอร์ริคและเป็นคนที่เบนนี่ ฮัมฟรีย์ ซีอีโอไว้ใจ ลุงเบนนี่เป็นเพื่อนสนิทกับพ่อผู้ล่วงลับของฉันและเอ็นดูฉันมาตั้งแต่เด็ก ด้วยการสนับสนุนของเขา ทำให้เดอร์ริคซึ่งจบแค่ชั้นมัธยมปลายได้งานและตำแหน่งที่ดีในบริษัท แต่เดอร์ริคไม่รู้เรื่องนี้

: “นี่เคนดัล โควิตซ์ เป็นพนักงานที่นี่ แต่เธอเพิ่งเข้ามาใหม่ ยังไม่ได้บรรจุเป็นพนักงานประจำ มีอะไรหรือเปล่า?”

: “ขอเบอร์โทรเธอหน่อยสิ”

หลังจากแบรดลีย์ส่งเบอร์โทรศัพท์ของเคนดัลมาให้ ฉันก็รีบบันทึกไว้ในวอทส์แอป สังเกตเห็นว่ารูปโปรไฟล์ของเธอก็เป็นภาพอักษรวิจิตรเหมือนกับรูปโปรไฟล์ของเดอร์ริค

'แปลกจัง ทำไมพวกเขาถึงตั้งรูปโปรไฟล์เหมือนกันล่ะ?'

ฉันตัดสินใจติดต่อเดอร์ริค

"ไง ที่รัก"

ปลายสายมีคนกดรับ แต่ไม่มีใครพูด

"ที่รัก คุณอยู่ไหน?"

"ขอโทษค่ะ ใคร…ใครพูดคะ?" เสียงตอบกลับมาจากปลายสาย

หัวใจฉันหล่นวูบ

‘ผู้หญิง ใครกัน?’

"สวัสดีค่ะ นั่นใครคะ? ทำไมถึงมีโทรศัพท์ของสามีฉัน?" ฉันถามอย่างร้อนใจ

ตี๊ด!

'ทำไมต้องตัดสายด้วย?' ฉันยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ เดอร์ริคนอกใจฉันงั้นเหรอ?

เสียงรถยนต์แล่นเข้ามาในบ้าน บ่งบอกว่าเดอร์ริคกลับมาแล้ว ยังไม่ทันจะมืดค่ำ แต่เขากลับบ้านแล้ว

"กลับมาแล้วครับ"

"ที่รัก กลับเร็วจังเลยวันนี้"

"คุณเห็นมือถือผมไหม? หายไปไหนก็ไม่รู้ตั้งแต่เช้าแล้ว เมื่อเช้าผมต้องไปประชุมกับคุณฮัมฟรีย์โดยไม่มีโทรศัพท์ด้วยซ้ำ"

ฉันประหลาดใจ

'ว่าไงนะ? เขาไปประชุมกับลุงเบนนี่ตั้งแต่เช้าเหรอ?'

ฉันรีบถามแบรดลีย์เพื่อยืนยันเรื่องนี้

: “ใช่ เมื่อเช้าเดอร์ริคเข้าประชุมกับคุณฮัมฟรีย์จริง ๆ ทำไมเหรอ?”

ฉันรู้สึกโล่งใจขึ้นเล็กน้อยที่ได้อ่านคำตอบนี้จากแบรดลีย์

"แน่ใจนะว่าจำไม่ได้ว่าวางลืมไว้ตรงไหน?" ฉันถามย้ำ

"อืม แต่ถ้ามันไม่ได้อยู่ที่บ้าน งั้นก็อาจจะอยู่ที่ทำงาน พอดีผมรีบออกไปทำงานภาคสนามกับคุณฮัมฟรีย์น่ะ"

ดูเหมือนเดอร์ริคจะไม่ได้โกหก

"อืม... ดูเหมือนว่า... มือถือคุณจะอยู่กับเคนดัลนะ" ฉันพูดอย่างระมัดระวัง

"หา? อะ…อะไรนะ?" เดอร์ริคพูดตะกุกตะกัก สีหน้าวิตกกังวล

"ทำไม? ทำไมทำหน้าตกใจแบบนั้นล่ะ?"

"ก็… ถ้าเธอมีโทรศัพท์ผมอยู่ในมือต้องสุ่มเสี่ยงมากแน่ เธอเป็นตัวอันตราย" เดอร์ริคดูสับสน เดินวนไปวนมา

"หมายความว่าไง?"

"เธอ... เธอเคยมาอ่อยผมหลายครั้งตอนอยู่ที่ทำงาน ไม่ใช่แค่ผมนะ เพื่อนร่วมงานหลายคนก็โดนเธอหว่านเสน่ห์เหมือนกัน แม้แต่คุณทอมป์สันก็ทะเลาะกับภรรยาเพราะเธอ แต่ไม่ต้องห่วงนะ ผมบอกคุณฮัมฟรีย์ไปแล้ว เธออาจจะโดนเชิญออกในเดือนหน้า"

ฉันรู้สึกโล่งใจที่ได้ยินคำอธิบายของเดอร์ริค ถึงแม้จะยังไม่แน่ใจทั้งหมด แต่ฉันสามารถตรวจสอบเรื่องนี้กับแบรดลีย์และลุงเบนนี่ได้อีกครั้งในภายหลัง

"งั้นไปกันเถอะ"

"เดี๋ยวก่อน เราจะไปไหน?"

"ผมรู้ว่าคุณยังไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูด ดูเหมือนเคนดัลจะทำให้คุณไม่สบายใจจริงๆ งั้นเราไปที่ทำงานด้วยกันเลย ไปเอาโทรศัพท์คืนจากเธอเอง"

เดอร์ริคจับมือฉันแล้วพาฉันไปที่รถ มุ่งหน้าไปยังที่ทำงานของเขา

ฉันภาวนาในใจว่าเขาคงยังไม่ตกหลุมพรางแม่สาวเคนดัล จอมสร้างความแตกแยกคนนั้น

ระหว่างทางไปที่ทำงาน เราไม่ได้คุยกันเลย ยิ่งนานฉันก็ยิ่งสงสัยเกี่ยวกับเคนดัลมากขึ้น เมื่อเห็นว่าเดอร์ริคดูไม่สบายใจ แม้ในรถจะเปิดแอร์ แต่เขาก็ยังเหงื่อแตกพลั่กและขับรถช้า จนอดสงสัยไม่ได้ว่าเขาจงใจทำแบบนี้หรือเปล่า

"สวัสดีตอนบ่ายครับ คุณเดน" รปภ.ประจำออฟฟิศทักทายเดอร์ริค ขณะที่เราเดินเข้าประตูทางเข้าหลัก

"สวัสดีตอนบ่าย จอห์น พนักงานกลับบ้านกันหมดแล้วหรือยัง?"

"บางคนกลับแล้วครับ แต่คุณฮัมฟรีย์กับคนอื่นๆ อีกสองสามคนยังอยู่ข้างบนครับ แล้วก็ คุณโควิตซ์ฝากสิ่งนี้ไว้ให้คุณครับ" จอห์นยื่นซองจดหมายที่มีโทรศัพท์ของเดอร์ริคอยู่ข้างใน

เดอร์ริคดูโล่งใจ ไม่ว่าจะเป็นเพราะเจอโทรศัพท์หรือเพราะไม่ต้องเจอเคนดัล ฉันก็บอกไม่ได้

"โอ้ ขอบคุณมาก จอห์น" เดอร์ริคตอบ

"ที่รัก ผมขอขึ้นไปชั้นบนก่อนนะ"

"โอเค"

ฉันนั่งลงตรงหน้าแผนกต้อนรับ เพิ่งรู้ตัวว่าไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว ลุงเบนนี่เปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อมออฟฟิศให้ดีขึ้นและเป็นระเบียบเรียบร้อยกว่าเดิมมาก

"ซาร่าห์!" แบรดลีย์อุทานด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นฉัน เห็นได้ชัดว่าเขาเพิ่งกลับมาจากข้างนอก

ฉันเบิกตากว้างใส่เขาและขยิบตาให้เร็ว ๆ อย่างมีเลศนัย โชคดีที่แบรดลีย์เข้าใจทันที ไม่มีใครรู้เรื่องความสัมพันธ์ของฉันกับแบรดลีย์ แม้แต่เดอร์ริค มีเพียงลุงเบนนี่เท่านั้นที่รู้ เพราะฉันเป็นคนแนะนำแบรดลีย์ให้ได้เข้ามาทำงานที่นี่

แบรดลีย์ยิ้มและพยักหน้าขณะเดินผ่านฉันไป โชคดีที่ไม่มีพนักงานคนอื่นแถวนั้นเห็นเรา

ทันใดนั้น โทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้น เป็นลุงเบนนี่ที่โทรมา

"ซาร่าห์ ขึ้นมาที่ห้องทำงานลุงหน่อย"

"แต่..."

"ไม่เป็นไร มาเถอะ ตอนนี้ออฟฟิศว่างแล้ว" ลุงเบนนี่ขัดจังหวะ

"ค่ะ งั้นเดี๋ยวฉันขึ้นไป"

ฉันรีบขึ้นไปที่ห้องทำงานของลุงเบนนี่ที่ชั้นบนสุด

"เป็นยังไงบ้าง ซาร่าห์?" ลุงเบนนี่ถามด้วยสีหน้าจริงจัง

"ฉันสบายดีค่ะ ลุงเบนนี่" ฉันตอบขณะนั่งลงตรงข้ามกับเขา ออฟฟิศเงียบสงบ

ดูเหมือนทุกคนจะเลิกงานกลับบ้านกันหมดแล้ว เดอร์ริคก็หายไปไหนแล้วไม่รู้ เหลือแค่แบรดลีย์กับพนักงานอีกสองคนที่ยังอยู่บนชั้นสอง

"ซาร่าห์ ลุงอายุปูนนี้แล้วนะ ลุงบริหารบริษัทของพ่อเธอต่อไปไม่ไหวแล้ว สเกลมันใหญ่เกินไปสำหรับลุง"

คำพูดของลุงเบนนี่ทำให้ฉันคิดว่า ถึงเวลาแล้วจริงๆ ที่ฉันจะต้องเข้ามาดูแลบริษัทโดยตรง

"ค่ะ ลุงเบนนี่ งั้นเรื่องนี้เรารู้กันแค่สองคนก่อนนะคะ อย่าเพิ่งให้เดอร์ริครู้ว่าจริงๆ แล้วฉันเป็นเจ้าของบริษัทนี้"

"ถ้าเธอต้องการแบบนั้น ลุงก็จะร่วมมือด้วย งั้นเธอจะเริ่มเข้ามาดูแลเมื่อไหร่ล่ะ? ส่วนรายงานทางการเงินและอื่นๆ เธอให้แบรดลีย์ส่งอีเมลไปให้ก็ได้"

"เดี๋ยวฉันแจ้งลุงอีกทีนะคะ แต่ตอนนี้ฉันต้องไปแล้วค่ะ เดี๋ยวเดอร์ริคจะหาฉันไม่เจอ" ฉันรีบขอตัวเพื่อไปหาเดอร์ริค

ตี๊ด

ข้อความจากแบรดลีย์เด้งขึ้นมาบนหน้าจอ : “ซาร่าห์ ฉันเห็นเดอร์ริคอยู่กับเคนดัลอีกแล้วนะ หลังออฟฟิศ”

อะไรนะ? ไม่ใช่ว่าเคนดัลกลับไปแล้วเหรอ? ฉันต้องไปดูด้วยตาตัวเอง แบรดลีย์ไม่โกหกฉันแน่

ฉันรีบตรงไปที่หลังออฟฟิศ ที่จริงแล้วตรงนั้นเป็นที่จอดรถมอเตอร์ไซค์ของพนักงาน ส่วนรถของเราจอดอยู่หน้าออฟฟิศ แสดงว่าเดอร์ริคตั้งใจไปพบผู้หญิงคนนั้นแน่นอน

ฉันจ้องมองคนสองคนที่กำลังคุยกันอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ จากจุดที่ฉันยืนอยู่ ไม่ได้ยินเลยว่าพวกเขากำลังคุยอะไรกัน แต่พวกเขาดูใกล้ชิดกันเกินไป

ผู้หญิงคนนั้นคือเคนดัลใช่ไหม? เธอยังเด็กอยู่เลย ไม่คิดว่าเธอจะสวยขนาดนั้น แต่เธอกำลังยั่วยวนสามีฉัน แถมพวกเขายังแสดงความสนิทสนมกันเป็นระยะ ๆ ด้วย

ดูเหมือนเดอร์ริคจะเก่งเรื่องซ่อนตัวตนที่แท้จริงของเขามากทีเดียว

ก็ได้ งั้นก็เอาสิ เขาต้องตกใจแน่เมื่อรู้ทีหลังว่าฉันเป็นใคร ดีแล้วที่ฉันปิดบังตัวตนมาแปดปี

'คอยดูเถอะ ฉันจะแก้แค้นให้สาสม'