บทที่ 4

"ซาร่าห์!"

"คะ คุณแม่?"

"ไปไหนมา? ฉันหิวจะแย่ มึนหัวไปหมดแล้วเนี่ย ดูสิบ้านรกขนาดนี้ ลูก ๆ ของลอเรนนี่ซนจริง ๆ" รูธที่เพิ่งตื่นนอนเดินออกมาจากห้องแล้วตรงมาหาฉัน

"ฉันทำความสะอาดบ้านเรียบร้อยแล้วค่ะ อดทนหน่อยนะคะ เดี๋ยวอาหารก็เสร็จแล้ว"

"ลอเรนนี่ไม่มีความรับผิดชอบเลย ทิ้งลูก ๆ ไว้ที่นี่" รูธบ่นพึมพำ

รูธค่อนข้างแปลก เธอไม่กล้าพูดแบบนั้นต่อหน้าลูกสาวแท้ ๆ ของเธอหรอก

แต่ไม่ว่ายังไง ฉันก็มีหน้าที่ทางศีลธรรมที่จะเคารพเธอต่อไป

หลังจากทำอาหารเสร็จ ฉันก็ชวนรูธมากินข้าวด้วยกันที่โต๊ะอาหาร ตอนนี้เธอคงหิวมากแล้ว

"แม่!" เสียงดังของลอเรนดังมาจากข้างนอก

"เวลาเข้าบ้านคนอื่น ควรทักทายและสวัสดีก่อนนะ อย่าตะโกนเฉย ๆ" ฉันบ่นพึมพำขณะที่กำลังเพลิดเพลินกับอาหารกลางวันที่ยังอุ่นอยู่

"นี่มันบ้านแม่ฉันนะ ฉันจะทำอะไรก็ได้ เธอเป็นแค่สะใภ้ อย่ามาสั่งฉัน" ลอเรนตวาดใส่ฉัน

"ใจเย็น ๆ ลอเรน ลำพังหน้าเธอก็น่ากลัวอยู่แล้ว ไม่เห็นต้องทำให้น่ากลัวยิ่งกว่าเดิมเลย" ฉันตอบอย่างใจเย็นโดยไม่ชายตามอง

"อ้อ ลอเรนกับแจ็ค มากินข้าวด้วยกันสิ" รูธชวนพวกเขา

"ไม่ล่ะแม่ รีบไปงานเลี้ยงน่ะ แค่มารับลูกเฉย ๆ" ลอเรนตอบขณะเดินไปที่ห้องครัว

ว้าว วันนี้แปลกจัง ปกติเธอชอบหาของฟรีตลอด ดีแล้วที่วันนี้อาหารของฉันปลอดภัยจากเธอ

ฉันคิดเร็วไปหน่อย เพราะลอเรนเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับถุงพลาสติกหลายใบ

"เอาถุงพวกนั้นไปทำอะไรเหรอลอเรน?" ฉันถามอย่างสงสัย

"ใส่กับข้าวน่ะสิ ไว้เดี๋ยวค่อยกลับไปกินที่บ้าน" เธอพูดพร้อมกับตักอาหารบนโต๊ะใส่ถุงโดยไม่ลังเล รูธกับฉันยังกินข้าวอยู่ แต่เธอก็เก็บอาหารบนโต๊ะไปจนหมด

รูธถอนหายใจแรง ๆ ฉันเหลือบมองเธอ เธอไม่ยิ้มเลยตั้งแต่ลอเรนมา รูธคงจะเสียใจที่เห็นพฤติกรรมของลูกสาวคนโต แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอไม่เคยปริปากบ่นพวกเขาเลย

โชคดีที่ฉันแยกอาหารไว้ให้กิลเลียนกับเดอร์ริคสำหรับมื้อเย็นแล้ว

หลังจากที่ลอเรนกับลูก ๆ เก็บอาหารเสร็จแล้วก็ออกไป รูธก็มองตามหลังพวกเขาด้วยสีหน้าฉงน รูธมักจะเข้าข้างลูก ๆ ของเธอต่อหน้าฉัน ดังนั้นเธอจะไม่แสดงความรำคาญใจที่มีต่อลอเรนต่อหน้าฉัน แต่ใบหน้าของเธอแสดงถึงความโกรธและความเศร้าปนกัน

ดึกดื่น รูธกับกิลเลียนหลับไปแล้ว แต่เดอร์ริคยังไม่กลับบ้าน ฉันลองโทรหาเขา แต่โทรศัพท์ปิดเครื่อง

ใบหน้าของเคนดัลผุดขึ้นมาในหัวฉันอีกครั้ง ฉันตรวจสอบโปรไฟล์ของเธอ มันยังคงเป็นรูปภาพลายเส้นแบบจีน จึงเลื่อนดูสถานะของเธอในวอทส์แอป และฉันก็ตกใจมากที่มีรูปสามีของฉันพร้อมคำบรรยายใต้ภาพว่า ‘ยกฉันเป็นที่หนึ่งของคุณนะ’ เธอหมายความว่ายังไง?

เดอร์ริคหน้าตาหล่อเหลา กรามคมชัด ผมหยักศก พร้อมกับหนวดเคราจาง ๆ บนแก้มและคาง ทำให้ใบหน้าของเขาดูมีเสน่ห์มากขึ้นไปอีก ไม่แปลกที่ผู้หญิงจะหลงใหลเขา เดอร์ริคค่อนข้างโชคดี จบแค่ชั้นมัธยมปลาย แต่ก็ได้ขึ้นเป็นผู้จัดการบริษัท แน่นอนว่าต้องขอบคุณลุงเบนนี่ ฉันไม่เชื่อว่าเขาจะได้รับตำแหน่งนี้เพราะผลงานที่ดีของเขาเอง

ฉันตรวจสอบสถานะของเคนดัลอีกครั้ง

หึ! ผู้หญิงคนนี้หน้าไม่อายจริงๆ โพสต์รูปสามีคนอื่น หรือพวกเขาออกไปเที่ยวด้วยกัน?

ประมาณเที่ยงคืน เดอร์ริคก็กลับมาถึงบ้าน

"สวัสดีที่รัก"

"ค่ะ กลับดึกนะเดอร์ริค"

เดอร์ริคตรงไปเข้าห้องน้ำจัดการตัวเองโดยไม่ตอบอะไร

ฉันพยายามอดทนรอคำอธิบายจากเขา

"อยากให้ฉันอุ่นกับข้าวให้ไหม?"

เขาส่ายหัว

"ผมเหนื่อย ประชุมมาทั้งวันเลย อยากพักผ่อนแล้ว" เขาพูดแล้วก็เข้านอนเลย

ฉันขมวดคิ้ว ประชุมอะไรกันลากยาวดึกดื่นขนาดนี้? ดูเหมือนไม่น่าเป็นไปได้

ฉันได้ยินเสียงเดอร์ริคกรนเบา ๆ เขาหลับไปแล้วจริงด้วย

ฉันค่อย ๆ ตรวจสอบโทรศัพท์ของเขา แต่มันล็อกหน้าจออยู่ น่าสงสัย เพราะปกติเขาไม่เคยใส่รหัสผ่านมาก่อน เดอร์ริคเป็นคนขี้ลืมกับเรื่องยิบย่อยแบบนั้น

ทันใดนั้นก็มีข้อความแจ้งเตือนเด้งขึ้นมา ถึงแม้ฉันจะเปิดดูไม่ได้ แต่ฉันก็เห็นชื่อผู้ส่ง: เคนดัล ดูเหมือนว่าพวกเขาส่งข้อความหากันเป็นประจำ หรืออาจจะเพิ่งแยกจากกัน?

ด้วยความสงสัย ฉันพยายามปลดล็อกโทรศัพท์ของเดอร์ริคต่อไป แต่ก็ไม่มีรหัสผ่านไหนที่ถูกต้อง ฉันลองใช้วันเกิดของกิลเลียน ของฉัน และของเดอร์ริค ก็ไม่มีอะไรที่ใกล้เคียง

ฉันตัดสินใจส่งข้อความหาแบรดลีย์

: “แบรด รู้วันเกิดของเคนดัลไหม?”

ไม่มีการตอบกลับเป็นเวลานาน ฉันโทรหาแบรดลีย์ซ้ำ ๆ จนในที่สุดเขาก็รับสาย

: “บ้ารึเปล่า? โทรจิกฉันตอนกลางดึกแค่ถามเรื่องนั้นเนี่ยนะ?”]

: “นายโดนไล่ออกแน่! กล้าด่าซีอีโอว่าบ้าเหรอ? รีบไปหาคำตอบมาซะ!”

ฉันหัวเราะออกมาดัง ๆ พอใจที่ได้แกล้งแบรดลีย์

ไม่นาน ข้อความจากแบรดลีย์ก็ส่งมาพร้อมกับวันเกิดของเคนดัล

‘อะ…อะไรนะ? แปดพฤษภาคม? วันนี้นี่?’

วันเกิดของเคนดัลคือวันนี้เหรอ?

ฉันไม่รอช้า ลองปลดล็อกโทรศัพท์ของเดอร์ริค

และปรากฏว่า...