LOGINShare
บทที่ 6
Last Updated:
2024-12-24 15:57:53Related chapters
ซีอีโอสาวทวงแค้น บทที่ 7
"ฉันไม่คิดเลยว่าพ่อของเธอจะเป็นเจ้าของบริษัทนี้ จอย" อัลเบิร์ตพูดพลางจิบลาเต้แก้วโปรดของเขา"ฉันก็ไม่คิดเหมือนกันว่านายคือคนที่จะมาช่วยพัฒนาบริษัทของพ่อฉัน อัลเบิร์ต" ฉันตอบพลางคนชามะนาวแก้วโปรดของฉัน กลิ่นหอมสดชื่นของมันอบอวลไปทั่ว"ที่น่าตกใจยิ่งกว่าคือ หลังจากทำงานร่วมกันมาหลายปี ฉันเพิ่งมารู้ว่าอัลเบิร์ตเป็นเพื่อนสมัยเรียนของเรา" แบรดลีย์เสริมเราหัวเราะ นี่มันบังเอิญสุด ๆ ที่เพื่อนสมัยเรียนสามคนได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง หลังจากผ่านไปนานหลายปี"คือ ฉันไม่เคยเข้าร่วมประชุมคณะกรรมการมาก่อนเลยน่ะ" แบรดลีย์พูด"แต่นับจากนี้ไป นายคือผู้ช่วยของฉัน แบรด! นี่คือคำสั่ง" ฉันประกาศ"ครับ คุณซีอีโอ"อัลเบิร์ตมีความเข้าใจอย่างถ่องแท้เกี่ยวกับการเติบโตของบริษัทฉัน เอียน วิลเลียมส์ พ่อของเขามีส่วนสำคัญในความสำเร็จของบริษัท"อัลเบิร์ต ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าฉันอยากให้นายคอยช่วยฉันเหมือนกัน ได้ไหม?""ได้สิ คนสวย เพื่อเธอแล้วอะไรก็ได้ทั้งนั้น" อัลเบิร์ตพูดพร้อมกับขยิบตา"เฮ้... เธอแต่งงานแล้วนะ" แบรดลีย์พูดแทรก"ไงนะ? เธอแต่งงานแล้วเหรอ จอย?" อัลเบิร์ตตกใจกับคำพูดของแบรดลีย์ เขามองฉันพลางเ
Last Updated : 2024-12-24ซีอีโอสาวทวงแค้น บทที่ 8
"สวัสดีค่ะทุกคน""สวัสดี ซาร่าห์" รูธตอบฉันทักทายรูธซึ่งละสายตาจากถุงช้อปปิ้งของฉันไม่ได้ ลอเรนก็จ้องมองพวกมันเช่นกัน เธอต้องสังเกตเห็นถุงแบรนด์เนมที่ฉันถืออยู่แน่ ๆฉันแสร้งทำเป็นไม่สนใจและวางถุงช้อปปิ้งทั้งหมดไว้บนโต๊ะอาหารเดอร์ริคเดินตามฉันเข้ามาในห้องนอน "คุณเอาเงินที่ไหนไปซื้อของพวกนี้?" เขาถาม หน้าแดงก่ำ"เงินส่วนตัวของฉันเอง" ฉันตอบอย่างหนักแน่น"อย่างคุณจะมีเงินเยอะขนาดนั้นได้ยังไง? ของพวกนี้มันแพงมากเลยนะ" เขาถามอีกครั้ง"เป็นอะไรไป? เมื่อวานคุณยังตำหนิว่าฉันซื้อเสื้อผ้าดี ๆ ใส่ไม่ได้เพราะฉันบริหารเงินไม่เป็น ตอนนี้พอฉันซื้อมา คุณก็โกรธ คุณเองไม่ใช่เหรอที่บอกให้ฉันแต่งตัวให้ดูดี" ฉันพยายามใจเย็นเดอร์ริคเงียบไป"เดอร์ริค มานี่หน่อย!" รูธเรียกจากห้องนั่งเล่นพวกเขาดูเหมือนจะคุยกันเรื่องสำคัญ"บ้านหลังนี้เป็นทรัพย์สินอย่างเดียวที่ครอบครัวเรามีนะ ลอเรน ฉันไม่เห็นด้วยที่จะเอาไปจำนองกับธนาคาร" เสียงของเดอร์ริคฟังดูโกรธ"แต่แจ็คเขาอยากได้เงินทุนไปเริ่มต้นธุรกิจนี่นา แล้วตอนนี้พวกเราก็ไม่ได้ทำงานประจำแล้วด้วย" เสียงของลอเรนก็เพิ่มระดับขึ้นเช่นกันอะไรนะ? ลอเรนลาออกจากง
Last Updated : 2024-12-24ซีอีโอสาวทวงแค้น บทที่ 9
"ลอเรน พรุ่งนี้เขาเรียกเธอไปสัมภาษณ์งานที่ออฟฟิศนะ" ทันใดนั้นเคนดัลก็พูดขึ้นขณะที่เธอเดินเข้ามาทางประตูข้างขณะที่เรากำลังกินข้าวเย็นกันอยู่"จริงเหรอ?" ลอเรนหน้าตาเบิกบาน"ขอบคุณมากนะ เคนดัล""ทำไมถึงได้เรียกสัมภาษณ์เร็วขนาดนี้ล่ะ ลอเรน? เธอนี่เก่งมากเลยนะ เคนดัล" รูธพูดเสริม"เคนดัลไม่ได้บอกหรอกเหรอคะว่าเธอรู้จักหัวหน้าหลายคน" ฉันเสริม"ใช่แล้ว เวลาทำงานฉันเข้ากับคนง่ายจะตายไป ฉันรู้จักกับผู้จัดการ รู้จักแม้กระทั่งท่านประธานด้วยนะ" เคนดัลพูดอย่างอวดดี"เห็นไหม ซาร่าห์? เธอควรเรียนรู้จากเคนดัลให้มากนะ พอเริ่มทำงานเมื่อไหร่ ก็หัดหาเวลาว่างมาเรียนรู้จากเธอบ้าง" รูธแนะนำฉัน'อะไรนะ?! ฉันหูฝาดไปหรือเปล่า?' ตอนนั้นฉันแทบอยากจะหัวเราะออกมาดัง ๆ"ใช่ เคนดัลเฟรนด์ลี่กับทุกคนในออฟฟิศ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมหลายคนถึงเข้าใจเธอผิด" เดอร์ริคพูดพร้อมกับเหลือบมองฉันหมายความว่ายังไง?"เธอไม่ใช่แค่เฟรนด์ลี่ แต่ยังสวยมากด้วย ก็ไม่แปลกหรอกที่คนอื่นจะโดนคนเข้าใจผิดเอา" ลอเรนชมเคนดัล"ซาร่าห์ เธอควรหัดแต่งตัวแบบเคนดัลนะ บางทีเดอร์ริคอาจจะอยู่ติดบ้านกว่านี้ ไม่กลับดึกดื่น" รูธพูดพร้อมกับยิ้มเยาะ
Last Updated : 2024-12-24ซีอีโอสาวทวงแค้น บทที่ 10
“เดอร์ริค ฉันขอหย่า!” ฉันพูดย้ำ เสียงสั่นเครือเดอร์ริคจ้องมองฉันเงียบ ๆ แล้วแสยะยิ้ม"ในโลกนี้คุณไม่มีใครให้พึ่งพิงแล้ว ซาร่าห์ ถ้าไม่มีผมแล้วคุณจะทำยังไง? แค่ได้งานทำก็อยากจะหย่าแล้วเหรอ? ลำพังเงินเดือนคุณอาจจะไม่พอเลี้ยงดูตัวเองกับกิลเลียนด้วยซ้ำ" เดอร์ริคพูดพร้อมยิ้มเยาะ"ปล่อยผ่านไปเถอะ ซาร่าห์ ถ้าเดอร์ริคอยากได้เคนดัลนักก็ปล่อยเขาไป ถึงยังไงซะเขาก็ไม่หย่ากับเธอหรอก เธออยู่ที่นี่ต่อไปได้" รูธพูดแทรก"ฉันยอมเดินฝ่าไฟนรก ดีกว่าอยู่ร่วมบ้านเดียวกับผู้หญิงคนนั้น!" ฉันพูดอย่างหัวเสียแล้ว เดินกลับไปที่ห้องเช้านี้ ฉันไม่ได้เตรียมของใช้ให้เดอร์ริคเหมือนที่เคยทำ ใจฉันแตกสลายไปแล้ว การตัดสินใจของฉันหนักแน่น ฉันต้องการหย่า ไม่มีความรักความผูกพันใดหลงเหลือให้ฉันต่อสู้เพื่อจะอยู่ที่นี่อีกฉันเก็บเสื้อผ้าและอุปกรณ์การเรียนของกิลเลียนบางส่วนใส่กระเป๋าเดินทางอย่างเงียบ ๆ พร้อมกับของใช้ของฉันบางส่วน"ซาร่าห์! เสื้อกับกางเกงของผมอยู่ไหน?"ซาร่าห์!"เดอร์ริคตะโกนออกมาจากห้องของเขา ขณะที่ฉันอยู่ในห้องของกิลเลียน"หาเองสิ หรือไม่ก็ขอให้เมียน้อยของคุณเตรียมให้" ฉันเดินเข้าไปหาเขา กอดอก"ผมย
Last Updated : 2024-12-24ซีอีโอสาวทวงแค้น บทที่ 11
: “รถกับคนขับรออยู่หน้าบ้านแล้ว”เป็นข้อความจากแบรดลีย์ฉันรีบออกไปหาโซเฟีย"คุณจอห์นสันใช่ไหมครับ?" ชายวัยกลางคนเดินเข้ามาหาฉัน"ใช่ค่ะ ฉันเอง คุณโจชัวใช่ไหม?" ฉันถามชายคนนั้นพยักหน้ารถแลนด์โรเวอร์จอดอยู่หน้าบ้านของรูธ โจชัวเข้ามารับกระเป๋าเดินทางของฉัน ไม่นานหลังจากนั้น โจชัวก็เปิดประตูให้ฉันกับโซเฟียในขณะเดียวกัน รถของเดอร์ริคก็เพิ่งขับออกจากประตู พวกเขาเบิกตากว้างเมื่อเห็นฉันก้าวขึ้นรถหรู พวกเขาอาจจะคิดว่าเป็นอูเบอร์ก็ได้ แต่ใครจะรู้ความจริงล่ะ?จากนั้นโจชัวก็ขับรถไปทางโรงเรียนของกิลเลียนแบรดลีย์เป็นผู้ช่วยที่พึ่งพาได้จริงๆ ในระยะเวลาอันสั้น เขาสามารถจัดหารถหรูพร้อมคนขับให้ฉันได้เรามาถึงโรงเรียนของกิลเลียน จากนั้นฉันก็จัดการเปลี่ยนที่อยู่สำหรับรับส่งกิลเลียนเสียใหม่ขณะที่โซเฟียกับโจชัวรออยู่ที่ลานจอดรถ ฉันก็ได้รับข้อความอีกฉบับจากแบรดลีย์: “บอส อีกสามสิบนาทีจะมีนัดประชุมกับผู้ถือหุ้นทั้งหมดที่สำนักงานใหญ่นะ”ตาฉันเบิกกว้างกับข้อความของแบรดลีย์ ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงเรียนของกิลเลียน ไม่ทันได้เตรียมตัวสำหรับการประชุม ฉันจึงโทรกลับหาแบรดลีย์ทันที"แบรดลีย์! ทำไมไม่บอ
Last Updated : 2024-12-24ซีอีโอสาวทวงแค้น บทที่ 12
ตาฉันเบิกกว้างเมื่อเห็นผู้ชายคนนั้นยืนอยู่ตรงหน้า ฉันกับเขาทั้งคู่ต่างตกใจ ใบหน้าของเขาแสดงให้เห็นชัดเจนว่าเขาไม่ชอบใจที่เห็นฉันมากแค่ไหน"ต้องการอะไรอีก?" เดอร์ริคถามอย่างเย่อหยิ่ง มือเท้าสะเอว"ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าถ้าไม่มีผม คุณต้องลำบากแน่ ตอนนี้นึกเสียใจแล้วใช่ไหมล่ะ?" เขาพูดต่อ พร้อมกับยิ้มเยาะว้าว ความมั่นใจในตัวเองของเดอร์ริคนี่ไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ"เหรอ? งั้นเดี๋ยวมารอดูกันว่าใครกันแน่ที่จะลำบาก หลังจากเราหย่ากัน" ฉันตอบอย่างใจเย็นหน้าเขาแดงก่ำด้วยความโกรธ"คุณเดน ฝ่ายการเงินต้องการพบครับ" พนักงานออฟฟิศคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเขา"นี่ ซาร่าห์ กลับบ้านไปเถอะ! อย่ามาทำให้ผมอับอายด้วยสภาพโทรม ๆ ของคุณแบบนี้เลย" เขาพูดอย่างหัวเสียก่อนจะเดินจากไปฉันถอนหายใจแรง ๆความรักทั้งหมดที่ฉันเคยมีต่อเดอร์ริคหายไปหมดสิ้น ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงไม่เคยพาฉันไปร่วมงานเลี้ยงของบริษัทหรืองานสังสรรค์กับเพื่อน ๆ เดาว่าเขาคงอายกับรูปลักษณ์ของฉันฉันเดินหาห้องประชุมต่อ"มาทางนี้ คุณซีอีโอ ทำไมเดินช้าจัง? หรืออยากให้ผมอุ้มไป?" ทันใดนั้นอัลเบิร์ตก็ปรากฏตัวข้าง ๆ ฉันเขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าแล้วยิ้
Last Updated : 2024-12-24ซีอีโอสาวทวงแค้น บทที่ 13 (1)
เรามาถึงโรงแรมห้าดาวอันทรงเกียรติใจกลางเมือง รถโตโยต้าอัลพาร์ดของอัลเบิร์ตขับตรงไปที่ล็อบบี้ของโรงแรม โดยมีพนักงานของทางโรงแรมเปิดประตูให้เราเมื่อเราเข้าไปในล็อบบี้ ผู้จัดงานหลายคนก็ทักทายเรา ฉันเดินเคียงข้างอัลเบิร์ต ส่งยิ้มให้ทุกคนตามปกติ ผู้หญิงหลายคนส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดเบา ๆ ด้วยความตื่นเต้นกับรูปลักษณ์ของเขาในคืนนี้ฉันได้แต่ถอนหายใจกับภาพที่เห็น ขณะที่เดินเคียงข้างเขาในชุดราตรีสีเดียวกันเราเดินบนพรมแดง ตามด้วยสมาชิกคณะกรรมการบริษัทหลายคน ก่อนจะเข้าไปในห้องบอลรูมขนาดใหญ่ของโรงแรมขณะเราเดินผ่านผู้จัดการที่ยืนต้อนรับเราอยู่สองข้างทาง ฉันก็เห็นเดอร์ริคอยู่ในหมู่พวกเขาด้วย โดยมีผู้หญิงคนนั้นเกาะติดเขาไม่ห่าง ดูเหมือนพวกเขาจะจำฉันไม่ได้เสียงเพลงที่บรรเลงโดยวงดนตรีชื่อดังสร้างความบันเทิงให้กับแขกที่มาร่วมงาน อาหารและเครื่องดื่มมากมายถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบรอบห้องบอลรูมที่กว้างขวาง แสงไฟส่องไปที่เวทีใหญ่จากทุกทิศทาง แบรดลีย์จัดงานนี้ขึ้นมาได้อย่างดีทีเดียว ฉันมองดูเขากำลังยุ่งอยู่กับการกำกับพนักงานฉันเข้าไปหาลุงเบนนี่และครอบครัวของเขาที่นั่งอยู่ในโซนวีไอพี เริ่มทักทายพวกเขา
Last Updated : 2024-12-24ซีอีโอสาวทวงแค้น บทที่ 13 (2)
ลุงเบนนี่ชวนฉันเดินไปรอบ ๆ แนะนำให้ฉันรู้จักกับผู้บริหารระดับสูงจากบริษัทอื่น ๆ ในขณะเดียวกัน อัลเบิร์ตก็ไม่เคยห่างฉันไปไหน ดูเหมือนเขาจะเป็นที่รู้จักในหมู่ผู้นำทางธุรกิจ เป็นมิตรและเข้ากับคนง่ายเสมอฉันรู้สึกว่ามีคนจ้องมองฉันมาจากมุมห้อง แต่แล้วก็สะดุ้งเมื่อเห็นเธอ ลอเรนรีบหลบตาทันทีเมื่อสบตากับฉันฉันยิ้มเยาะ 'ในที่สุด ลอเรน เธอก็อยู่ในอาณาเขตของฉันแล้ว เธอจะรังแกฉันไม่ได้อีกต่อไป อยากได้งานนี้มากใช่ไหม? งั้นเตรียมตัวเผชิญหน้ากับความจริงได้เลย'เมื่อเวลาผ่านไป แขกจากบริษัทอื่นๆ ก็เริ่มทยอยกลับ แต่พนักงานของเรายังคงเพลิดเพลินกับการแสดงดนตรีสด ขณะที่ฉันอยากกลับบ้านเต็มทีแล้วฉันมองหาอัลเบิร์ตไปทั่วห้องบอลรูม แต่ก็ไม่เจอเขา ในขณะเดียวกัน แบรดลีย์ก็ยังคงยุ่งอยู่กับการกำกับดูแลพนักงานในงานฉันลองโทรหาอัลเบิร์ต แต่เขาไม่รับสาย หลังจากรออยู่พักหนึ่ง ฉันก็ตัดสินใจลงไปที่ล็อบบี้เพื่อตามหาโจชัว เพราะฉันขอให้เขามาช่วยงานจัดงานตั้งแต่เช้าแล้ว"นี่ เดี๋ยวผมไปส่ง" ฉันสะดุ้งเมื่อเดอร์ริคปรากฏตัวต่อหน้าฉัน"คิดว่าตัวเองเป็นใคร?!" ฉันพูดอย่างหัวเสีย ไม่มองหน้าเขาด้วยซ้ำ แต่เดินต่อไปทางล็อบบี้
Last Updated : 2024-12-24
Latest chapter
ซีอีโอสาวทวงแค้น บทที่ 28
[มุมมองของผู้แต่ง]การที่ซาร่าห์เมินเฉยต่อเดอร์ริคทำให้เขารู้สึกรำคาญใจอย่างมาก เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะเดินจากไปง่าย ๆ หลังจากที่ไล่ครอบครัวของเขาออกไป"ยโสโอหังจริง ๆ!" เดอร์ริคตะโกนขณะที่ยังคงยืนอยู่ที่ประตู จากนั้นเขาก็กลับเข้าไปข้างในเพราะคนทวงหนี้ยังคงอยู่ที่นั่น"พวกคุณมีเวลาจนถึงพรุ่งนี้เพื่อย้ายออกจากบ้านหลังนี้! เข้าใจไหม?" คนทวงหนี้ที่ตัวใหญ่และหน้าตาน่ากลัวที่สุดคนหนึ่งตะคอก"ขอโทษนะ ให้เวลาแค่หนึ่งวันมันโหดร้ายไปหน่อยไหม พวกเรามีของเยอะมากเลยนะ!" เคนดัลประท้วงพร้อมกับทำตาแข็งเล็กน้อย"บอสพวกคุณใจร้ายมาก!" เธอเสริม"พอได้แล้ว! ไม่ต้องพูดอะไรอีก ไม่งั้นผมจะไล่พวกคุณออกไปเดี๋ยวนี้!" คนทวงหนี้อีกคนตะคอกคนทวงหนี้ไม่พอใจกับทัศนคติของเคนดัล ในขณะเดียวกัน แคร์รี่ก็รำคาญที่เห็นเคนดัลกล้ามีปากเสียงหลังจากที่ซาร่าห์จากไป"ขอเตือนไว้เลย! วันพรุ่งนี้บ้านหลังนี้จะต้องว่างเปล่า!" คนทวงหนี้พูดอย่างหนักแน่นแคร์รี่และคนทวงหนี้จากพวกเขาไป"โธ่ เดอร์ริค! เราจะทำยังไงกันดี? เราจะไปอยู่ที่ไหน? ฮือ! ทุกอย่างหายไปหมดแล้ว! ตอนนี้ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว ทั้งหมดนี้เป็นเพราะซาร่าห์!" รูธกำล
ซีอีโอสาวทวงแค้น บทที่ 27
: ‘ซาร่าห์ ดูเหมือนว่าเราจะต้องลงไปจัดการและไล่ครอบครัวของเดอร์ริคออกไปได้แล้ว’เช้าวันนี้ ฉันได้รับข้อความจากแคร์รี่ขณะที่กำลังเตรียมตัวไปที่ทำงาน ฉันจึงต้องหยุดชั่วคราวฉัน : ‘จริงด้วย ฉันอยากจะไล่พวกเขาออกไปเอง เมื่อไหร่พวกทวงหนี้จะไปที่นั่นอีก?’แคร์รี่ : ‘วันนี้ค่ะ’ฉัน : ‘โอเค งั้นไปเจอกันที่นั่น เอาเอกสารสำคัญทั้งหมดมาด้วย’แคร์รี่ : ‘รับทราบค่ะ บอส’ระหว่างรอโจชัวที่ล็อบบี้ ฉันส่งข้อความถึงแบรดลีย์ว่าฉันจะเข้าออฟฟิศในช่วงบ่ายเท่านั้น"วันนี้ไม่เข้าออฟฟิศนะ แต่จะไปที่บ้านคุณย่าของกิลเลียน""รับทราบครับ คุณผู้หญิง" โจชัวตอบรถมุ่งหน้าไปยังบ้านของเดอร์ริค ไม่นานเราก็มาถึงปลายทาง"จอดรถที่นี่ก่อน" ฉันพูดกับโจชัวขณะที่รถจอดห่างจากบ้านของเดอร์ริคไม่กี่เมตรรถของแคร์รี่จอดอยู่ข้างหน้า เธอและคนทวงหนี้บางส่วนคงอยู่ที่นั่นแล้ว ฉันควรรอสักครู่ก่อนจะตามเธอเข้าไปข้างในตอนนี้เพิ่งเจ็ดโมงเช้า ดังนั้นเดอร์ริคน่าจะอยู่บ้านในเวลานี้ เพราะปกติเขาจะเข้าออฟฟิศในช่วงบ่าย"เข้าไปกันเถอะ!" ฉันพูดกับโจชัว พวกเขาดูประหลาดใจเมื่อรถของฉันแล่นเข้าไปในบ้าน ฉันเห็นใบหน้าที่ตึงเครียดของพวกเขาขณะ
ซีอีโอสาวทวงแค้น บทที่ 26
"ไปเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่งเธอกลับบ้านเอง" อัลเบิร์ตเสนอฉันเดินตามอัลเบิร์ตที่เดินอยู่ข้าง ๆ ด้วยฝีเท้าที่เหนื่อยล้า เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ยังทำให้ฉันรู้สึกตึงเครียดและตกใจอยู่บ้างฉันขึ้นไปนั่งบนเบาะผู้โดยสารหลังจากที่อัลเบิร์ตเปิดประตูรถให้ฉัน หลังจากคาดเข็มขัดนิรภัยแล้ว อัลเบิร์ตก็เร่งเครื่อง"จอย เธอทำให้ฉันตกใจมากเลยนะ""หือ? ตกใจ? ทำไมล่ะ?" ฉันถามอย่างงงๆ"ฉันกลัวแทบตายว่าจะเสียเธอไป....""หมายความว่ายังไง?" ฉันตอบด้วยความรู้สึกเขินอาย"รู้ไหม? มีทฤษฎีใหม่บอกว่าจริง ๆ แล้วโลกไม่ได้กลม" อัลเบิร์ตพูดด้วยสีหน้าจริงจัง"หา จริงเหรอ? ทำไมฉันถึงไม่เคยได้ยินเรื่องนี้เลยล่ะ?" ฉันถามด้วยความสับสน"เพราะตั้งแต่ฉันได้เจอเธอ โลกก็กลายเป็นรูปหัวใจ ฮิฮิ!"โอ๊ย อัลเบิร์ต นั่นน้ำเน่ามากนะ! ฉันยิ้มอย่างขัดเขิน อายเกินกว่าจะมองหน้าเขา ทันใดนั้นหัวใจของฉันก็รู้สึกอบอุ่น นี่มันความรู้สึกอะไรกันนะ?"จอย รู้ไหมว่าคืนไหนสวยที่สุด?""อืม... คืนแรก?""ผิด""คืนส่งท้ายปีเก่า?""ไม่ใช่""แล้วคืนไหนล่ะ?""คืนที่มีเธอไง""บ้าจริง อัลเบิร์ต!" ฉันตะโกนพร้อมกับยิ้มและพยายามกลั้นหัวเราะ"เอาน่า! อย่
ซีอีโอสาวทวงแค้น บทที่ 25
"บริษัทของคุณน่าประทับใจมากเลยนะ ทรอย" ฉันเริ่มบทสนทนา"ใช่! ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณการทำงานหนักตลอดเวลาของผม" ทรอยตอบอย่างภาคภูมิใจพลางจัดเนกไทล่องหนของเขา"ซาร่าห์ คุณตัดสินใจเรื่องการแต่งงานแบบคลุมถุงชนของเราหรือยัง?""ขะ…ขอโทษค่ะ! ตอนนี้ฉันยังไม่อยากพูดถึงเรื่องนั้น บริษัทของฉันกำลังมีปัญหา" ฉันจงใจเลี่ยงทรอย"มีปัญหาอะไรเหรอ? ผมช่วยอะไรได้บ้างไหม?""ดูเหมือนว่ามีคนอยากให้ฉันล้มละลาย" ฉันตอบอย่างหนักแน่น พร้อมกับสังเกตปฏิกิริยาจากชายที่หล่อเหลาเกินเหตุคนนี้"จริงเหรอ? งั้นผมจะส่งคนของผมไปสืบให้" ทรอยมองมาที่ฉันด้วยสีหน้ากังวล มีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเขาจริงใจหรือไม่"ตอนนี้คุณไม่ควรให้คนนอกเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องภายในบริษัทของตัวเองนะ""หมายความว่ายังไง?" ฉันถามกลับทรอยเพียงแค่ยิ้มเยาะ เขาอาจจะหมายถึงอัลเบิร์ตหรือเปล่า? น่าปวดหัวจริง ๆ ทำไมทั้งคู่ถึงเอาแต่สงสัยกันไปกันมา?"อย่าไว้ใจใครเต็มร้อยนะ ซาร่าห์! โลกธุรกิจโหดร้ายจะตายไป แม้แต่คนที่ใกล้ชิดที่สุดก็อาจเป็นหมาป่าในคราบลูกแกะก็ได้" ทรอยมองมาที่ฉันอย่างใกล้ชิด สายตาของเราสบกันอยู่ครู่หนึ่ง'ทำไมฉันถึงรู้สึกว่ามีบา
ซีอีโอสาวทวงแค้น บทที่ 24
สองสามวันที่ผ่านมา ฉันมีเรื่องให้คิดมากมาย และยังคงครุ่นคิดเกี่ยวกับการควบรวมกิจการกับปีเตอร์สันกรุ๊ปด้วย"เธอควรคิดทบทวนเรื่องการร่วมมือกับปีเตอร์สันกรุ๊ปให้รอบคอบ อย่ารีบร้อนตัดสินใจ" อัลเบิร์ตพูดระหว่างมื้อกลางวันเมื่อวานนี้"นายรู้อะไรเกี่ยวกับบริษัทนั้นเหรอ?""เธอและแบรดลีย์ควรสืบเบื้องลึกเบื้องหลังให้ดี ทรอยขึ้นชื่อเรื่องชอบเล่นสกปรก" คำพูดของอัลเบิร์ตทำให้ฉันประหลาดใจ ทรอยเป็นแบบนั้นจริง ๆ เหรอ?ถ้าเขาเป็นแบบนั้น ฉันคงปฏิเสธที่จะร่วมมือกับปีเตอร์สันกรุ๊ปทันที ส่วนเรื่องการแต่งงานแบบคลุมถุงชนและการควบรวมกิจการ ฉันต้องตรวจสอบด้วยตัวเองเช่นเคย ฉันติดต่อแคร์รี่ ที่เป็นทั้งเพื่อนและหุ้นส่วนทางธุรกิจของฉัน เธอมีความรู้มากมายเกี่ยวกับโลกธุรกิจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งภาคอสังหาริมทรัพย์ที่ฉันสนใจ"แคร์รี่ ช่วยรวบรวมข้อมูลทั้งหมดที่เธอหาได้เกี่ยวกับปีเตอร์สันกรุ๊ปแล้วส่งมาให้ฉันโดยเร็วที่สุด""ได้สิ ซาร่าห์"ฉันวางสายจากแคร์รี่และโทรหาแบรดลีย์ผ่านโทรศัพท์สำนักงาน"เฮ้ แบรด ฉันอยากให้แม่บ้านหญิงมาจัดห้องทำงานหน่อย เดี๋ยวนี้เลย!"ไม่นานหลังจากนั้น แม่บ้านหญิงก็เดินเข้ามา"ช่วยจัดห้องท
ซีอีโอสาวทวงแค้น บทที่ 23
อัลเบิร์ตไม่ยอมให้ฉันไปส่งเขาที่บ้าน เขาให้คนขับรถมารับที่โรงพยาบาลแทน"เย็นมากแล้ว เธอควรกลับบ้านได้แล้ว" อัลเบิร์ตพูดพลางลูบหัวฉันฉันรู้สึกอึดอัดกับท่าทางของเขา"ขอบคุณที่เป็นห่วงฉันนะ" เขาพูดต่อพร้อมกับยิ้มและพยายามแกล้งฉัน"โอ๊ย! ใครเป็นห่วงกัน? อย่ามั่นใจเกินไปหน่อยเลย!" ฉันตอบกลับแบบแกล้งทำเป็นรำคาญอัลเบิร์ตหัวเราะอีกครั้งเราแยกทางกันที่ล็อบบี้โรงพยาบาล โจชัวรออยู่ที่นั่นแล้วเพื่อมารับฉัน ทันใดนั้นโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้นโซเฟียโทรมา ฉันเริ่มสงสัยว่ามีอะไรด่วน เพราะมันผิดวิสัยมากที่แม่บ้านจะโทรหาฉันโดยตรง"ฮัลโหลโซเฟีย มีอะไรเหรอ?""คุณผู้หญิงคะ... ฉันขอโทษจริง ๆ...""เกิดอะไรขึ้นโซเฟีย? บอกฉันเร็วเข้า!" ฉันตกใจ กลัวว่าจะมีข่าวร้ายเกี่ยวกับกิลเลียน ลูกสาวของฉัน"ขอโทษค่ะ คุณผู้หญิง หลังเลิกเรียนกิลเลียนขอให้ฉันพาเธอไปส่งที่บ้านคุณย่า ฉันพยายามโทรหาคุณแล้ว แต่ติดต่อไม่ได้ แต่กิลเลียนรบเร้า เราเลยไปที่นั่นกันค่ะ"ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอก"โอเค ไม่เป็นไรโซเฟีย ฉันกำลังจะกลับบ้านพอดี เดี๋ยวฉันจะไปรับเธอเอง"ฉันวางสาย"โจชัว เราไปรับกิลเลียนที่บ้านของรูธกันเลย"โจชั
ซีอีโอสาวทวงแค้น บทที่ 22 (Part 2)
"นายเวียนหัวจริงเหรอ? ทำไมถึงดูสงบจัง?" ฉันเอามือแตะหน้าผากของอัลเบิร์ต แต่อุณหภูมิของเขาปกติดี"อย่ามาจับตัวฉัน" เขาปัดมือฉันออกด้วยความรำคาญ“อารมณ์ไม่ดีอะไร? กินยาผิดหรือเปล่า?" ฉันพยายามพูดติดตลก แม้ว่าฉันจะเห็นความจริงจังบนใบหน้าของเขา ใบหน้าที่ฉันเพิ่งรู้ว่าหล่อแค่ไหนตอนที่เราอยู่ใกล้กัน ไม่น่าแปลกใจเลยที่ผู้หญิงหลายคนคลั่งไคล้เขาอัลเบิร์ตถอนหายใจแรง ๆ จากนั้นดวงตาสีน้ำตาลแดงของเขาก็มองลึกเข้าไปในดวงตาของฉัน"จอย ทำไมเธอถึงไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของฉันเลย?" เขาพูดเบา ๆ"มะ… หมายความว่ายังไง?" ฉันเริ่มเดาว่าบทสนทนานี้กำลังมุ่งไปทางไหนอัลเบิร์ตถอนหายใจอีกครั้ง คราวนี้นานกว่าเดิม เขามองไปทางอื่นครู่หนึ่ง แล้วจึงสบตากับฉัน สายตาของเราประสานกัน ฉันละสายตาจากดวงตาสีน้ำตาลแดงแสนสวยคู่นั้นไม่ได้อีก"จอย ฉันสาบานว่าจะไม่ยอมสูญเสียความรักในชีวิตไปเป็นครั้งที่สอง"อัลเบิร์ตจับมือฉันไว้ ดวงตาของเขามองลึกเข้าไปในดวงตาของฉัน และฉันก็รู้สึกใจสั่นผิดปกติ"ฉันไม่เคยหยุดรักเธอตั้งแต่นั้นมา ไม่เคยเลิกรัก... ไม่เคยเลย"ฉันตกใจ ช่างเป็นอะไรที่ไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะได้รับคำสารภาพจากผู้ชายที่เ
ซีอีโอสาวทวงแค้น บทที่ 22 (Part 1)
ฉันรู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่า ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ลุงเบนนี่เพิ่งพูดไป ฉันจะแต่งงานกับผู้ชายที่เพิ่งเจอเมื่อวานได้ยังไง?"ขอโทษนะคะ ลุงเบนนี่ พูดอีกครั้งได้ไหมคะ?" ฉันถามด้วยความหวังว่ามันเป็นแค่เรื่องล้อเล่น"เอ่อ คือลุง.. พ่อของเธอที่เสียไปแล้ว และพ่อของทรอยที่เสียไปแล้วเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย" ลุงเบนนี่เริ่มอธิบาย"พ่อของเธอและพ่อของทรอยประสบความสำเร็จในการก่อตั้งบริษัทของตัวเอง พวกเขาตกลงกันว่าจะควบรวมกิจการของบริษัทโดยให้ลูก ๆ แต่งงานกัน ดังนั้นพวกเขาจึงเขียนพินัยกรรมเอาไว้" ลุงเบนนี่อธิบายอย่างละเอียดฉันสังเกตเห็นว่าทรอยยิ้มพราวตลอดเวลา"ทรอย คุณรู้เรื่องนี้แล้วเหรอ?" ฉันถามด้วยความสงสัย"ใช่ ทั้งหมดเป็นเรื่องจริง ผมจับตาดูว่าที่ภรรยาของผมมาระยะหนึ่งแล้ว ซาร่าห์ ถึงเวลาที่คุณควรจะมีความสุขได้แล้ว หลังจากที่ต้องทนทุกข์ทรมานกับผู้ชายไร้ประโยชน์คนนั้นมานาน ผมสัญญาว่าจะทำให้คุณมีความสุขไปตลอดชีวิต แต่งงานกับผมนะครับ" ทรอยกล่าวฉันตะลึง มองไปที่ทรอยซึ่งจู่ ๆ ก็มายืนอยู่ตรงหน้าฉัน หัวใจของฉันเต้นแรง กระเพื่อมขึ้นลงเมื่อสายตาของเราสบกันทรอยดูเพอร์เฟกต์เกินไปในส
ซีอีโอสาวทวงแค้น บทที่ 21
เช้าวันนี้ฉันพร้อมที่จะไปทำงานแล้ว กิลเลียนบอกลาและไปโรงเรียนพร้อมกับโซเฟียซึ่งไปส่งเธอที่ล็อบบี้ระหว่างอาหารเช้า ฉันถามอัลเบิร์ตว่าวันนี้เขามาทำงานไหวไหม เสียงของเขายังคงอ่อนเพลีย ดูเหมือนว่าเขายังคงป่วยอยู่ ฉันรู้สึกสงสารเขา บางทีฉันควรพาเขาไปหาหมอหลังจากประชุมเสร็จผู้ช่วยของเขาบอกว่าอัลเบิร์ตไม่ยอมไปหาหมอเพราะเขากลัว ผู้ชายที่หล่อเหลาทั้งยังดูน่าเกรงขามคนนี้กลับกลัวหมอ ฮ่า ๆ!ฉันเดินไปที่ล็อบบี้ของอะพาร์ตเมนต์ ขณะที่ฉันอยู่ในลิฟต์ เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้น ฉันประหลาดใจที่เห็นชื่อของทรอยบนหน้าจอ ทำไมเขาถึงโทรมาเช้าขนาดนี้?"สวัสดีคนสวย พร้อมหรือยัง? ผมรอคุณอยู่ข้างล่าง"อะไรนะ?! ทรอยอยู่ที่ล็อบบี้เหรอ?!"ฉันมีคนขับรถไปส่งค่ะ ไม่อยากรบกวนคุณ" ฉันปฏิเสธอย่างสุภาพ"แต่ผมไม่รับคำปฏิเสธนะครับ คุณจอห์นสัน" เขาตอบอย่างหนักแน่นฉันถอนหายใจแรง ๆ อันที่จริงแล้ว ฉันไม่ชอบนิสัยชอบบังคับกลาย ๆ ของเขา แต่ฉันก็ไม่อยากเถียง ครั้งนี้จึงตัดสินใจปล่อยมันไป"ครับ ลุงเบนนี่ ขอบคุณครับ ผมจะดูแลเธออย่างดี"ดูเหมือนว่าทรอยและลุงเบนนี่กำลังคุยเรื่องซีเรียสกันอยู่ทางโทรศัพท์ตอนที่ฉันมาถึงล็อบบี้ แต่
