บทที่ 41

เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเสิ่นม่านค่อย ๆ จางหายไป ฮั่วหยุนเซียวกลับรู้สึกพึงพอใจอย่างมาก

แต่วินาทีต่อมา เสิ่นม่านก็ยิ้มอีกครั้งแล้วพูดว่า “ไม่นึกว่า คุณชายรองของตระกูลฮั่วจะเด็กขนาดนี้”

ฮั่วหยุนเซียวขมวดคิ้ว “เธอว่าอะไรนะ?”

“ถ้าคุณกล้าทำอะไรฉันจริง แล้วจะต้องนัดพบฉันอย่างลับ ๆ แบบนี้ทำไม ?”

เสิ่นม่านค่อย ๆ ผลักฮั่วหยุนเซียวออก แล้วเดินไปรอบ ๆ ห้องอย่างสบายใจ

“ที่นี่ไม่มีกล้องวงจรปิด ข้างนอกก็วุ่นวาย ไม่มีใครสนใจห้องเล็ก ๆ นี้ คุณกลัวเรื่องนัดพบฉันจะรู้ถึงป๋อซือเหยียนหรือฮั่วหยุนเหลียน แล้วคุณจะกล้าทำอะไรฉันที่นี่เหรอ?”

เสิ่นม่านนั่งลงบนโซฟา หยิบแอปเปิ้ลขึ้นมากินอย่างไม่สนใจอะไร

เธอเองก็เคยผ่านสถานที่แบบนี้มาแล้ว ระดับความลับของห้องแบบนี้อยู่ในระดับ S ซึ่งโดยปกติแล้วจะเป็นสถานที่ที่บุคคลสำคัญมาทำธุรกิจ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องข่าวจะหลุดรอดไปได้ แม้แต่แมลงวันตัวเดียวก็ไม่มีทางออกไปได้

เสิ่นม่านมองฮั่วหยุนเซียว “คุณฮั่ว เก็บความคิดที่จะคุกคามแบบเด็ก ๆ ของคุณไปเถอะ มันไม่ทำให้ฉันกลัวหรอก”

เทียบกับการถูกซุนไห่ลักพาตัวครั้งก่อน นี่มันเล็กน้อยมาก

ฮั่วหยุนเซียวหน้าตาเคร่งขรึมขึ้น เมื่อ