บทที่ 314

หมอกดโทรเบอร์ของป๋อซือเหยียนอย่างร้อนรน

"ประธานป๋อครับ คุณหญิงมีเลือดออกมาก แต่เลือดจากธนาคารเลือดถูกย้ายไปแล้ว ได้โปรด! มาดูคุณหญิงกันเป็นครั้งสุดท้ายด้วยครับ!"

แพทย์และพยาบาลที่เตียงผ่าตัดก็ได้ร้อนรน

เธอได้แต่นอนรอความตายบนเตียงผ่าตัด เธอคิด รอน้ำเสียงที่ป๋อซือเหยียนเป็นห่วงก็ยังดี

แต่ก็ได้ยินเพียงเสียงที่เย็นชาและไร้หัวใจของป๋อซือเหยียน:"ยังไม่ตาย? เธอตายแล้วค่อยโทนหาฉัน"

ยังไม่ตาย เธอตายค่อยโทรหาฉัน……

ทันใดนั้น เสิ่นม่านลืมตาขึ้นหลังของเธอก็เปียกไปหมด

เลือดหนืดร้อน มีดผ่าตัดเย็น กลิ่นน้ำฆ่าเชื้อ เมื่อกี้เธอรู้สึกเหมือนว่าเธอได้ตายไปแล้วอีกครั้ง

"ฝันร้ายเหรอ?"

เสียงที่ทุ้มต่ำของเซียวตั๋วก็ดังมาจากข้างๆ

เสิ่นม่านถึงสังเกตเห็นว่า เมื่อกี้เธอกําลังพิงไหล่ของเซียวตั๋ว

"ฉันผล็อยหลับไปค่ะ……"

ดวงตาของเสิ่นม่านเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า

การผ่าตัดยังไม่เสร็จ เซียวตั๋วพูดเบา ๆ :"ผมส่งคุณกลับไปก่อน ที่นี่มีคนของผมเฝ้าอยู่"

เสิ่นม่านส่ายหน้า:"ฉันกลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับลุงรอง"

ลุงรอง เป็นครอบครัวคนเดียวของเธอที่เหลืออยู่

เซียวตั๋วเคาะหน้าผากของเสิ่นม่าน เสิ่นม่านลูบหน้าผาและถาม