บทที่ 298

"ปล่อยฉัน!"

เสิ่นม่านต้องการออกแรง แต่แรงของผู้ชายได้เปรียบกว่า เธอไม่มีทางหลุดพ้นจากพันธนาการของป๋อซือเหยียนได้

ดวงตาของเสิ่นม่านเย็นชา:"ป๋อซือเหยียน คุณคิดว่าฉันจะรักคุณเหรอถ้าคุณทําแบบนี้? คุณจะทําให้ฉันเกลียดคุณมากขึ้นเท่านั้น!"

"แค่คุณอยู่ข้างผมผมไม่สนหรอกว่าคุณจะชอบผมหรือเกลียดผม"

ดวงตาของป๋อซือเหยียนเต็มไปด้วยความรัก ราวกับว่าสิ่งที่เธอเจอในชาติที่แล้วก็เป็นแค่ความฝัน

แต่เสิ่นม่านรู้ว่าเธอไม่ได้ฝัน

ในชาติที่แล้วเธอจําทุกอย่างที่ป๋อซือเหยียนทําได้

สําหรับคนที่เคยฆ่าตนตายครั้งหนึ่ง เธอก็ไม่ได้รักคนคนนั้นไปนานแล้ว

"แต่ฉันไม่ต้องการอยู่ข้างคุณ แม้ว่าคุณจะใช้ทุกวิถีทางเพื่อจัดการกับตระกูลเสิ่น ก็เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะอยู่เคียงข้างคุณ"

เสิ่นม่านรู้สึกได้ว่าแรงที่ป๋อซือเหยียนจับแขนก็ได้หนักขึ้นเขาพูดด้วยความยับยั้งชั่งใจและอดกลั้นอย่างยิ่ง:"เสิ่นม่านอย่าบังคับผม"

"ทำไมประธานป๋อผู้สง่างามก็เรียนรู้ที่จะใช้วิธีการข่มเหงผู้หญิง? ป๋อซือเหยียน คุณรู้ไหมว่าตอนนี้คุณเหมือนอะไรไหม? คุณเหมือนคนที่หาความรักที่ต่ำต้อย ทำไมคุณทำให้ตัวเองดูน่าสมเพชขนาดนี้ ! แม้แต่วิธีการลักพาตัวก็คิดออกมาได