บทที่ 113

”ครับ พี่"

ฮั่วหยุนเซียวพูดกับหลิวจิงจิงและหวังถิงอย่างเย็นชา:"ยังไม่ไสหัวอีก?"

สีหน้าหลิวจิงจิงเปลี่ยนเล็กน้อย:"คุณฮั่วคําเชิญถูกส่งถึงเราโดยตระกูลฮั่วของคุณ เราเพิ่งมาถึงทําไมคุณถึงให้เรากลับไป? นี่คือวิธีต้อนรับแขกของพวกคุณเหรอ?!"

เสิ่นม่านได้ยิน ก็รู้สึกว่าหลิวจิงจิงใจกล้าไปแล้ว

ฮั่วหยุนเหลียนฐานะอะไร?

คงไม่มีใครกล้าอยู่อวดดีต่อหน้าเขา

"ทั้งหกท่าน อยากที่จะสัมผัสกับวิธีการต้อนรับแขนของตระกูลฮั่วเหรอ?"

ฮั่วหยุนเหลียนเงยหน้าขึ้น แววตาเข็ม และเขามักจะมีรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเขา แต่คําพูดมันทําให้ผู้คนสั่นสะท้าน

ทันใดนั้นบอดี้การ์ดชุดดําไม่กี่คนคว้าแขนของทั้งสองครอบครัวแล้วลากออกไปด้านนอก

รองเท้าส้นสูงของหลิวจิงจิงตกกับพื้น และเธอก็ดิ้นรนไม่หยุด:"ปล่อย! พวกแกจะทำอะไร! ปล่อยนะ!"

หลังจากนั้นไม่นาน ห้องโถงเงียบลงราวกับว่าไม่เคยมีเรื่องวุ่นวายเช่นนี้มาก่อน

"ขอโทษทุกท่านด้วยครับ"

เสียงของฮั่วหยุนเหลียนมีความอ่อนโยนเหมือนเดิม และความเย็นชาก็ได้หายไป

เสิ่นม่านอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองฮั่วหยุนเหลียน

ในชาติที่แล้วเธอไม่มีโอกาสได้ติดต่อกับฮั่วหยุนเหลียนมากนัก แต่เมื่อเธอเห็นการปรากฏ