ชาติก่อน ป๋อซือเหยียนแค่ประโยคเดียวก็สามารถช่วยเธอให้หลุดพ้นจากความยากลําบากได้ แต่เขาไม่ได้ทํา แค่ยืนมองอยู่ข้างๆ อย่างเย็นชาเมื่อคิดถึงตรงนี้ เสิ่นม่านก็ดึงมือข้างที่ป๋อซือเหยียนวางไว้บนหลังมือของเธอกลับมาโดยไม่รู้ตัวป๋อซือเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่โชคดีที่การกระทํานี้ไม่ได้รับความสนใจจากทุกคนที่นี่หลังจากงานเลี้ยงครอบครัวจบลง ป๋อซือเหยียนและเสิ่นม่านก็จับมือกันออกจากบ้านตระกูลเสิ่น เมื่อถึงข้างนอก เสิ่นม่านก็ดึงมือกลับมองฝ่ามือที่ว่างเปล่า จู่ๆ ป๋อซือเหยียนก็รู้สึกไม่สบายใจผ่านไปนาน เสิ่นนม่านจึงพูดว่า "คุณมาทําอะไรที่นี่?""ทั้งที่รู้ว่าตัวเองมาคนเดียวจะน้อยใจ ทําไมยังมาคนเดียวอีก?"เสิ่นม่านหยุดชั่วคราว "ฉันถามคุณแล้ว"ป๋อซือเหยียนเม้มปาก "วันนี้เป็นวันเกิดของเฉี่ยนเฉี่ยน ฉันต้องโชว์หน้าหน่อย""วันเกิดของซูเฉี่ยนเฉี่ยนหรือ?" เสิ่นม่านตกใจ "แล้วทําไมคุณยังมาที่นี่อีก?"สำรับป๋อซือเหยียนซูเฉี่ยนเฉี่ยนสําคัญกว่าคนอื่นเสมอเมื่อได้ยินน้ำเสียงของเสิ่นม่าน ป๋อซือเหยียนก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว "งานเลี้ยงของตระกูลเสิ่นเกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลป๋อและตระกูลเสิ่น
ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เธอเห็นเสิ่นม่านสวมกระโปรงยาวที่มีเสน่ห์และสวยงาม เธอก็ตระหนักถึงความแตกต่างระหว่างเธอกับเสิ่นม่านป๋อซือเหยียนมักจะดูแลเธอเหมือนสาวน้อย แต่ไม่ค่อยมองเธอเป็นผู้หญิงเธอจําเป็นต้องคว้าโอกาสนี้ในคืนนี้ เพื่อแสดงเจตนาต่อป๋อซือเหยียน เอี๊ยดอ๊าดประตูห้องถูกผลักออก หัวใจของซูเฉี่ยนเฉี่ยนเต้นรัวราวกับกลองเมื่อหันกลับมา เธอเห็นป๋อซือเหยียนเข้าประตูมา ก็โผเข้ากอดป๋อซือเหยียนทันที "เฉี่ยนเฉี่ยน?""ฉันคิดว่าคุณจะไม่มาแล้ว"น้ำเสียงของซูเฉี่ยนเฉี่ยนเบาลงมาก ดูน้อยเนื้อต่ำใจมากป๋อซือเหยียนผลักซูเฉี่ยนเฉี่ยนออกเบาๆ แล้วพูดว่า "วันนี้เป็นวันเกิดของคุณ ฉันรับปากคุณแล้วจะต้องไม่ผิดคําพูด"ซูเฉี่ยนเฉี่ยนได้ยินป๋อซือเหยียนพูดแบบนี้ ใบหน้าก็แดงก่ำแต่ป๋อซือเหยียนกลับขมวดคิ้วเมื่อเห็นชุดของซูเฉี่ยนเฉี่ยนและของตกแต่งภายในห้อง"ซือเหยียน ฉัน...""เฉี่ยนเฉี่ยน เสื้อนี้ไม่เหมาะสม"ยังไม่ทันที่ซูเฉี่ยนเฉี่ยนจะเอ่ยปาก ป๋อซือเหยียนก็ขัดจังหวะเธอเสียแล้วซูเฉี่ยนเฉี่ยนอึ้งไปป๋อซือเหยียนถือโอกาสเปิดไฟข้างๆ"ของขวัญวันเกิดที่เลือกให้คุณ คุณยังชอบไหม?""… ชอบมากค่ะ"ซูเฉี่
ไม่กี่วันหลังจากงานเลี้ยงของตระกูลเสิ่น เสิ่นม่านก็ได้รับจดหมายตอบรับจากมหาวิทยาลัยเอเสิ่นม่านเข้าเรียนในฐานะนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษาของมหาวิทยาลัยเอ นี่เป็นข่าวใหญ่ในวงการใครๆ ก็รู้ว่ามหาวิทยาลัยเอเป็นมหาวิทยาลัยชั้นนําในแวดวงการเงิน แต่เสิ่นม่านเป็นเพียงผู้หญิงที่มีชื่อเสียงและไม่เคยติดต่อกับการเงินมาก่อน การดึงทั้งสองสิ่งนี้มารวมกันก็เป็นเรื่องที่ไร้สาระมาก"กริ๊งกริ๊ง—"ในตอนบ่ายเสิ่นม่านได้รับโทรศัพท์จากลุงสองของตระกูลเสิ่น น้ำเสียงของลุงในโทรศัพท์นั้นจริงจัง "ม่านม่าน เรื่องที่คุณเข้ามหาวิทยาลัยเอเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องโกหก?""จริงสิคะ"เดิมทีเสิ่นม่านก็ไม่ได้คิดจะปิดบังอะไร ในวงการนี้ก็ไม่สามารถซ่อนความลับอะไรได้เลยลุงเสิ่นถอนหายใจแล้วพูดว่า "คุณใช้เงินไปเท่าไหร่ในการเข้ามหาวิทยาลัยเอหรือว่าป๋อซือเหยียนช่วยคุณ?""ฉันแค่โชคดีนิดหน่อย สอบเข้าได้ ซือเหยียนไม่ได้ช่วยฉันคะ""นั่นก็คือใช้เงินเหรอ?" ลุงสองเกลียดเหล็กที่ไม่สามารถกลายเป็นเหล็กในโทรศัพท์ได้ "คุณใช้มรดกที่พี่ชายทิ้งไว้เพื่อประโยชน์ได้อย่างไร? เงินเหล่านั้นก็เพื่อเป็นทุนสํารองสําหรับอนาคตของคุณ คุณทําให้ผมโมโหแ
ถ้าไม่ใช่เพราะคุณฉินสงสัยว่าเสิ่นม่านกําลังใช้เส้นสายอยู่บวกกับเงินหมื่นล้านบาทที่หายไป เขาก็คงจะไม่โทรไปหรอกเมื่อลุงสองเสิ่นวางสายไป เสิ่นม่านก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาอย่างเย็นชาคาดไม่ถึงว่าคุณฉินจะคิดถึงมรดกที่พ่อทิ้งไว้ให้ตนแต่เช้าขนาดนี้ เพิ่งจะมีข่าวลือเล็กน้อยก็เร่งให้ลุงสองเสิ่นตรวจสอบบัตรเอทีเอ็มของเธออย่างอดใจไม่ไหวดูเหมือนว่าจะมีการวางแผนไว้ล่วงหน้าแล้วเสิ่นม่านกดโทรศัพท์สายพิเศษของธนาคาร ปลายสายก็รับสายอย่างรวดเร็ว "สวัสดีครับคุณเสิ่น มีอะไรให้ผมรับใช้ไหมครับ""ฉันต้องการโอนทรัพย์สินไปยังหมายเลขบัตรอื่น""ได้ครับคุณเสิ่น เราจะมีเจ้าหน้าที่คอยให้บริการคุณครับ"เสิ่นม่านพูดอย่างเย็นชาว่า "ถ้ามีคนในครอบครัวสอบถามเกี่ยวกับทรัพย์สินธนาคารของฉัน โปรดมาถามความคิดเห็นของฉันก่อน""ได้ครับคุณเสิ่น"เสิ่นม่านวางสายไป เธอใช้เงินหมื่นล้านบาทเพื่อซื้อที่ดินผืนนั้น ทรัพย์สินในบัตรธนาคารมีไม่มากแล้ว เธอใช้หมายเลขบัตรนี้เก็บมรดกของพ่อไว้ตลอด มีเพียงลุงสองเสิ่นเท่านั้นที่รู้นึกไม่ถึงว่าเรื่องสําคัญเช่นนี้ลุงสองเสิ่นจะบอกกับคุณฉินด้วยคนนี้ไม่ธรรมดาจริง ๆเมื่อถึงวันลงทะเบีย
ซื้อทั้งชุดทีเดียว มันจะไม่แพงได้ยังไง? นั่นไม่ใช่แค่บ้านในเขตโรงเรียนธรรมดา แต่มันอยู่ใกล้โรงเรียนของพวกชนชั้นสูง!คิดถึงเรื่องนี้ ฟู่ฉือโจวขับรถไปพลางจ้องเขม็งไปที่เซียวตั๋วในกระจกมองหลัง"นายพูดว่าอะไรนะ?”เสิ่นม่านได้ยินไม่ชัดเซียวตั๋วตอบว่า “เขาพูดว่า ยังดี ยังไม่ถือว่าแพงมากหรอก”ในขณะนั้น รถเลี้ยวอย่างกะทันหันและหยุดอย่างแรง เสิ่นม่านนั่งไม่ติดเบาะและอีกวินาทีต่อมาก็ล้มลงไปในอ้อมแขนกว้างที่แข็งแรงเสียงเย็นชาที่มั่นคงดังขึ้นที่เหนือหัวของเธอ “ฟู่ฉือโจว ขับรถให้ดีหน่อย”“รู้แล้ว!”จริงๆ เลย มีเมียแล้วลืมเพื่อน!รถจอดอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามกับหมู่บ้านหรูที่อยู่ตรงข้ามมหาวิทยาลัยเอ เซียวตั๋วมอบบัตรอิเล็กทรอนิกส์ให้เสิ่นม่าน "ข้อมูลของเธอถูกบันทึกเข้าไปแล้ว ต่อไปเข้าออกก็แค่แตะบัตร ที่นี่มีความเป็นส่วนตัวสูง คนที่อยู่ที่นี่ส่วนมากก็เป็นคนในวงการที่มีชื่อเสียง มันก็สะดวกให้เธอหาเพื่อนใหม่ด้วย"เสิ่นม่านมองดูหมู่บ้านนี้ ตอนที่เธอจะมาเรียนที่มหาวิทยาลัยเอ เธอก็คิดจะเช่าบ้านที่นี่ แต่ว่าบ้านที่นี่ไม่ใช่แค่แพง แต่มันต้องผ่านการประเมินด้วยว่ามีคุณสมบัติพอที่จะอยู่ที่นี่ได้ เซีย
บ่ายวันนั้น เสิ่นม่านไปมหาวิทยาลัยเพื่อรายงานตัว เธอใส่ชุดลำลองธรรมดา ๆ แต่กลับโดดเด่นจนกลายเป็นที่สนใจของทุกคนในมหาวิทยาลัย"เธอสวยจริงๆ นะ เป็นนักศึกษาใหม่หรือเปล่า?""เคยเห็นมาก่อนไหม? เธอเป็นนักศึกษาที่นี่หรือเปล่า?""เหมือนเคยเห็นตอนสอบเข้า น่าจะเป็นนักศึกษาใหม่นะ"รอบ ๆ ตัวมีแต่คนพูดคุยกันพร้อมแอบมองเสิ่นม่านอย่างสนใจข้าง ๆ มีรุ่นพี่ที่ดูดีคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอและถามว่า “น้องใหม่ เป็นนักเรียนใหม่ที่นี่ใช่ไหม?”เสิ่นม่านพยักหน้า “ก็ประมาณนั้นค่ะ”“หอพักของเราอยู่ไหนเหรอ? ให้พี่ไปส่งไหม?”“ไม่ต้องค่ะ ฉันไม่ได้พักที่หอ”“งั้นให้พี่พาไปที่รายงานตัวไหม? พี่เรียนปีสาม การรายงานตัวปีหนึ่งน่าจะอยู่ที่อาคารหนึ่ง”“ไม่ล่ะ ฉันต้องไปอาคารสอง”“อาคารสอง?”รุ่นพี่ทำหน้างงเสิ่นม่านพยักหน้าแล้วบอกว่า “ฉันต้องไปอาคารสอง”“แต่ว่าอาคารสอง...”ไม่ใช่ที่รายงานตัวของนักศึกษาปริญญาโทหรือ?รุ่นพี่มองดูเสิ่นม่านจากหัวจรดเท้าเสิ่นม่านดูเหมือนสาววัยยี่สิบต้น ๆ หน้าตายังเด็กมาก การเข้าปริญญาโทที่มหาวิทยาลัยเอนั้นต้องเตรียมตัวกันหลายปี เขามองอย่างไรก็ไม่เห็นเสิ่นม่านเหมือนนักศึกษาปริญญาโ
สวยขนาดนี้จะไปที่ไหนก็ได้ ทำไมต้องมาเรียนการเงินที่มหาวิทยาลัยเอด้วย?หวังถิงพูดกับซูเฉี่ยนเฉี่ยน “ดูสิ ฉันว่าเธอคงตั้งใจมาขโมยแฟนของเธอนะเฉี่ยนเฉี่ยน”ใบหน้าของซูเฉี่ยนเฉี่ยนซีดลง เธอไม่ได้ฟังที่ทั้งสองคนพูดเลยสักคำเสิ่นม่านมาแล้ว ความจริงที่เธอโกหกไว้จะถูกเปิดโปงง่าย ๆ ไหมนะ?“เฉี่ยนเฉี่ยน? เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?”หลิวจิงจิงยื่นมือมาโบกหน้าซูเฉี่ยนเฉี่ยนซูเฉี่ยนเฉี่ยนสะดุ้งและพูดว่า “ฉันไม่เป็นไร แค่รู้สึกไม่สบาย คาบเรียนตอนบ่ายฉันไม่ปเรียนนะ”ซูเฉี่ยนเฉี่ยนนอนอยู่บนเตียง คิดถึงแต่เรื่องที่เสิ่นม่านสอบเข้ามหาวิทยาลัยเอได้อย่างไรหรือว่าเสิ่นม่านไม่ได้พึ่งป๋อซือเหยียน แต่ยัดเงินใต้โต๊ะ?คิดถึงตรงนี้ ซูเฉี่ยนเฉี่ยนกำผ้าห่มแน่นเธอตั้งใจเรียนและใช้เวลาหลายปีเพื่อเข้ามหาวิทยาลัยเอ แต่คนรวยอย่างเสิ่นม่านเกิดมาก็มีทุกอย่าง เพียงแค่ใช้เงินก็สามารถทำความฝันของเธอให้เป็นจริงได้อะไรกัน?เธอไม่ยอม!หลังจากเพื่อน ๆ ออกจากห้องไปหมดแล้ว ซูเฉี่ยนเฉี่ยนก็โทรหาป๋อซือเหยียนต่างจากครั้งก่อน ๆ ครั้งนี้เธอรอนานกว่าปกติกว่าจะรับสายเมื่อก่อนป๋อซือเหยียนไม่ว่าจะยุ่งแค่ไหนก็จะรับสายเธอทัน
แต่ตอนนี้...เป็นเพราะเสิ่นม่านหรือเปล่า?ซูเฉี่ยนเฉี่ยนจำได้ว่า ป๋อซือเหยียนเคยเกลียดเสิ่นม่านมาก“ไม่ ฉันจะไม่ยอมให้เธอแย่งป๋อซือเหยียนไปเด็ดขาด...”เสิ่นม่านมาถึงห้องเรียนตั้งแต่เช้า นักศึกษาปริญญาโทที่มหาวิทยาลัยเอมีไม่มากนัก และคณะการเงินในแต่ละปีก็มีเพียงแค่ห้องเดียวคนในห้องนี้ส่วนใหญ่มีแต่คนรวยหรือไม่ก็ฉลาดเกินมนุษย์เสิ่นม่านนั่งที่แถวหลังสุด เพิ่งเริ่มเรียน เธอไม่อยากเป็นที่สนใจมากนัก ถ้าคุณนายป๋อรู้ว่าเธอมาเรียนที่มหาวิทยาลัยเอ คุณนายป๋อคงจะมาก่อเรื่องวุ่นวายที่นี่แน่'ปัง——'ทันใดนั้น ประตูห้องก็ถูกเตะเปิดออกนักศึกษาชายที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างหน้าหลายคนขมวดคิ้ว เตรียมจะโวยวาย แต่พอเห็นคนที่เข้ามาก็เงียบไปเสิ่นม่านเงยหน้าขึ้นตามสายตาของทุกคนไปที่ประตูเห็นฮั่วหยุนเซียวใส่ชุดกีฬาแบบสบาย ๆ ยืนอยู่ที่นั่น ดูเหมือนว่าเขาจะผ่อนคลายและไม่ใส่ใจอะไรเสิ่นม่านขมวดคิ้วฮั่วหยุนเซียวมาทำอะไรที่นี่?เสิ่นม่านจำได้ชัดเจนว่าในวันที่สอบ ฮั่วหยุนเซียวส่งกระดาษเปล่าหัวหน้าฝ่ายการศึกษาที่ประตูพูดกับฮั่วหยุนเซียวอย่างสุภาพมาก “คุณชายฮั่ว เชิญนั่งข้างหน้าก็ได้ครับ วิวข้างหน