บทที่ 0011

เมื่อได้ยินคำพูดของป๋อซือเหยียน ซูเฉี่ยนเฉี่ยนก็ก้มหน้าลง เธอยืนอยู่ข้างๆป๋อซือเหยียนอย่างน่ารักน่าเอ็นดูราวกับกระต่ายตัวน้อยที่ตื่นตูม

เมื่อเห็นสายตาที่เย็นชาของป๋อซือเหยียนที่เหมือนกันกับชาติก่อน หัวใจของเสิ่นม่านก็จมดิ่งลง

เดิมทีเธออยากจะกล่าวขอบคุณ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าป่อซือเหยียนจะไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

“ฉันเหนื่อยมากแล้ว พวกเธอจะทำอะไรก็ทำเถอะ”

แล้วเสิ่นม่านก็ขึ้นไปชั้นบน

ความคิดของเธอไม่ได้อยู่ที่ป๋อซือเหยียนและซูเฉี่ยนเฉี่ยนเลย

ในคืนนี้ ซุนไห่สามารถลงมือกับเธอได้อย่างง่ายดาย และคนอื่นๆก็สามารถทำได้เช่นกัน

เธอไม่สามารถพึ่งป๋อซือเหยียนไปได้ตลอดโดยที่เธอนั้นไร้ซึ่งความสามารถในการปกป้องตัวเอง

วันรุ่งขึ้น เสิ่นม่านเตรียมตัวที่จะออกไปข้างนอกแต่เช้า ทันทีที่เขาลงมาชั้นล่าง เขาก็เห็นคุณนายป๋อนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น และมีซูเฉี่ยนเฉี่ยนยืนอยู่ข้างๆ ดูเหมือนว่าเธอจะเพิ่งร้องไห้มา

“คุณนาย?”

เสิ่นม่านขมวดคิ้ว

ปกติคุณนายป๋อไม่ค่อยมาที่นี่ ทำไมจู่ๆเธอถึงมาที่นี่?

“ฉันได้ยินจากซือเหยียนมาว่า เธอใช้เงินไปตั้ง 50,000 ล้านบาทเพื่อซื้อที่ดินหนึ่งแปลง?”

น้ำเสียงของคุณนายป๋อฟังดูเหมือนกับกำ