บทที่ 0014

สีหน้าของป๋อซือเหยียนนั้นไม่ดีนัก เมื่อเสิ่นม่านรู้สึกได้ถึงร่างกายของซือเหยียนที่แข็งทื่อ เธอก็พยายามที่จะเบียดตัวเข้าไป

เธอเห็นเพียงไฟในห้องที่สลัวๆ ไม่รู้ว่าบนโต๊ะอาหารในห้องนั่งเล่นมีเทียนที่กำลังส่องแสงมาวางอยู่ตั้งแต่เมื่อใด

หลังจากเห็นเช่นนั้น สีหน้าของเสิ่นม่านก็เปลี่ยนไปเช่นกัน

ไม่ต้องเดาเลยว่านี่คือความคิดของคุณนายป๋อ ไม่แปลกใจเลยที่หลังจากออกมาจากห้างสรรพสินค้า คุณนายป๋อจึงให้ป๋อซือเหยียนพาเธอกลับ ที่แท้ เธอก็มีไอเดียแบบนี้นี่เอง

“เสิ่นม่าน เธอนี่ฉลาดจริงๆ”

"ไม่ใช่ฉันนะ"

เสิ่นม่านกำลังจะอธิบาย แต่ป๋อซือเหยียนได้โยนของในมือลงบนพื้นแล้วและออกจากบ้านไปโดยไม่หันกลับมามองอีก

ทันทีที่ป๋อซือเหยียนออกไป เขาก็พบว่าคนขับได้ขับรรถออกไปแล้ว

เมื่อเห็นเช่นนั่น เสิ่นม่านก็เข้าใจในเจตนาของคุณนายป๋ออย่างถ่องแท้ หากเธอกับป๋อซือเหยียนไม่ได้อยู่ด้วยกันในคืนนี้ คุณนายป๋อคงจะไม่ยอมหยุดแค่นี้แน่

“ไม่ต้องเปลืองแรงหรอก” เสิ่นม่านพูด “คืนนี้นายนอนในห้องนั่งเล่น ส่วนฉันจะนอนในห้องนอน”

ป๋อซือเหยียนกวาดสายตาไปมองเสิ่นม่านอย่างเย็นชา "ผมขอเตือนเธอไว้ก่อนว่าอย่ามาเล่นแง่อะไรกับผม"

หลังจากพูดเช่