บทที่ 73

เฟิ่งเชียนอวี่ค่อยๆ เผยให้เห็นรอยยิ้ม “ข้ารู้สึกว่ามันก็เหมาะสมนะ”

“ต่อให้กระเด็นออกมา นั่นก็เป็นของที่ข้ากินเอง ข้าไม่รังเกียจเสียหน่อย ส่วนจะทำให้คนอื่นรังเกียจหรือไม่…”

เกี่ยวอะไรกับข้า

แม้ไม่ได้พูดคำพูดประโยคหลังออกมา แต่การแสดงออกของเฟิ่งเชียนอวี่เผยออกมาแล้ว

ตงฟางจิ่ง “...”

ขมับของเขาเต้นตุบๆ เอามือก่ายหน้าผาก ถอนหายใจ ตัดสินใจข้ามหัวข้อสนทนาที่ทำให้เขาปวดหัวนี้

“อีกไม่กี่วันก็เป็นวันขอพรของราชวงศ์ ถึงเวลานั้น ฮองเฮาจะพาสมาชิกผู้หญิงของครอบครัวขุนนางทั้งหมดปีนบันไดพันคน จุดธูปขอพรที่วัดหลงถาน”

เฟิ่งเชียนอวี่กะพริบตาปริบๆ “ดังนั้นล่ะ?”

“ดังนั้น ด้วยสถานะของเจ้า ก็รวมอยู่ในนั้นด้วย ถึงตอนนั้นอย่าลืมวันและเวลาเสียล่ะ”

นางกระแอมทีหนึ่ง “คือว่า ช่วงนี้ข้า…”

ตงฟางจิ่งขัดคำพูดของนางโดยตรง “นอกจากเจ้าป่วยจนใกล้จะตายแล้ว ไม่เช่นนั้น ต่อให้คลานก็ต้องคลานไป”

พลันนางชะงัก หน้าบึ้งทันที “ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าอยากพูดอะไร?”

“เหอะ”

พลันตงฟางจิ่งหัวเราะอย่างเย็นชา มองนางด้วยสายตาที่เจ้ารู้อยู่แก่ใจ

เฟิ่งเชียนอวี่ “...”

นางเบะปากอย่างไม่สบอารมณ์ “ขอพรอะไรนั่น ทำอะไรบ้าง?”

ตงฟางจิ