Share
บทที่ 140
Related chapter
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 141
ทันใดนั้นฟู่เยียนหรานก็ปิดหน้าร้องไห้เสียงสะอื้น ท่าทางเช่นนี้ยิ่งยืนยันได้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างทั้งสอง“ฮูหยินซู เจ้าอย่าโทษพี่ใหญ่ซูเลย เพราะข้าเทิดทูนเขามากเกินไปถึงกลายเป็นแบบนี้ข้าจะไม่โต้เถียงใด ๆ กับเจ้า เพียงอยากดูแลเรื่องปัจจัยสี่ของพี่ใหญ่ซูอยู่เคียงข้างเขาเท่านั้น”นางห่อไหล่ขาวผุดผ่องอย่างอ่อนแรง น้ำตาไหลพราก ผู้ชายส่วนใหญ่เห็นแล้วก็รู้สึกสงสารไม่แปลกใจที่ได้เป็นพระมเหสีเข้าใจใช้ลูกไม้ใสซื่อเป็นอย่างดี“ซูจิ่งสิง”กู้หว่านเยว่บิดขี้เกียจ นางไม่มีเวลามาคร่ำครวญกับฟู่เยียนหราน“ข้าง่วงแล้ว ท่านช่วยอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นโดยเร็ว”ในน้ำเสียงแฝงความรำคาญใจซูจิ่งสิงกังวลว่ากู้หว่านเยว่จะเข้าใจผิด เมื่อได้ยินเช่นนั้นจึงรีบอธิบาย“ข้าได้ยินเสียงความวุ่นวายจึงตื่นขึ้นมา พบว่านางยืนอยู่ที่หัวเตียง กำลังเปลื้องผ้าอยู่พอข้าตวาดไล่นางไป เจ้าก็ผลักประตูเข้ามาแล้ว ข้าไม่ได้แตะต้องนางเลย”กู้หว่านเยว่ชำเลืองมองเตียงที่จัดไว้อย่างเป็นระเบียบ ด้วยความเข้าใจในตัวซูจิ่งสิงของนาง ย่อมรู้ว่าเขาไม่นอกลู่นอกทางแน่หลังจากได้ฟังคำอธิบายด้วยหูตัวเอง ก็ยิ่งไม่มีอะไรให้สงสัยอีก
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 142
หลังจากพักหายเหนื่อยได้หนึ่งวัน เหล่านักโทษเนรเทศก็กลับมามีเรี่ยวแรงอีกครั้ง พากันเก็บข้าวของเพื่อออกจากคฤหาสน์หลวงเมื่อมู่หรงอวี้ตั้งสติได้ ลานหลังบ้านก็ว่างเปล่าไร้ผู้คนแล้ว“เจ้าโง่ ข้าไม่ได้บอกให้เจ้าจับตาดูพวกเขาไว้หรือ?!”เขาถีบพ่อบ้านที่กุลีกุจอเข้ามาอย่างหงุดหงิดพ่อบ้านคุกเข่าพรึ่บลงกับพื้น“ท่านอ๋องอย่าทรงกริ้ว เมื่อเช้าคฤหาสน์หลวงถูกปล้นอย่างกะทันหัน ข้าน้อยไม่มีเวลานึกถึงพวกเขา...”“เจ้ากินอะไรเป็นอาหาร เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ก็จัดการไม่ได้...ช้าก่อน เจ้าบอกว่าคฤหาสน์หลวงถูกปล้นงั้นหรือ?”มู่หรงอวี้ใจหายวาบ เกิดลางสังหรณ์ขึ้นมาในทันใดเขาหันหน้าเดินไปยังห้องใต้ดินโดยไม่พูดอะไรเมื่อมาถึงทางเข้าห้องใต้ดิน เห็นไข่มุกเรืองแสงราตรีสองเม็ดที่ส่องสว่างตรงประตูถูกหักออก เขาหน้ามืดในทันใด“ท่านอ๋อง อดทนไว้”คนสนิทรีบเข้ามาประคองมู่หรงอวี้“ทนได้ ทนได้...” มู่หรงอวี้ฝืนผลักประตูหินให้เปิดออก เมื่อเห็นสถานการณ์ภายในอย่างชัดเจน ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป“เงินทองของข้า เงินทองของข้า!”น้ำตาไหลรินจากเบ้าตา มู่หรงอวี้ในวัยสามสิบกว่า ๆ ร้องไห้เป็นเด็กทารกห้องใต้ดินแห่งนี้มีทรัพย์ส
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 143
“ทุกคนออกไปก่อน!”ซุนอู่ได้ยินเสียงร้องอันเจ็บปวดของสตรีบนรถม้า จึงรีบเข้าไปในวัดเก่าทรุดโทรมโดยที่แทบจะไม่ลังเลใด ๆ สั่งนักการในศาลาว่าการให้พานักโทษเนรเทศออกไปพักข้างนอก“ทั้ง ๆ ที่เรามาถึงวัดเก่าก่อน เหตุใดถึงต้องออกไปด้วย?”เสียงว่ากล่าวของฝูงชนดังไปทั่ว แต่ก็ไม่กล้าขัดคำพูดของนักการในศาลาว่าการ“ไป เราออกไปกันเถอะแม่” ซูจื่อชิงลุกขึ้นยืน“เฮ้อ!” ซูจิ่นเอ๋อร์ยกหม้ออย่างไม่เต็มใจ “ต้องก่อไฟใหม่อีกรอบ”“น้ำคร่ำของแม่นางคนนั้นแตกแล้ว คาดว่าอาจจะต้องคลอดลูกที่วัดเก่า พวกเราออกไปกันเถอะ”กู้หว่านเยว่อธิบายนางใจกว้างกับหญิงตั้งครรภ์มาก การคลอดลูกไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับผู้หญิง“เจ็บ เจ็บเหลือเกิน...”“ฮูหยินน้อย ท่านอดทนอีกนิด ค่อย ๆ นั่งลงบนฟูกก่อน”ระหว่างการสนทนา บ่าวรับใช้สูงอายุสองคนช่วยประคองฮูหยินน้อยให้นั่งลงในมุมหนึ่งซู่จิ่นเอ๋อร์จ้องไปที่น้ำคร่ำที่ไหลนองเต็มพื้น ฟังเสียงกรีดร้องของหญิงสาว ถึงได้รู้ความร้ายแรงของสถานการณ์“กำลังจะคลอดแล้วจริง ๆ ในเมื่อเป็นเรื่องความเป็นความตาย พวกเราก็รีบยกสถานที่ให้นางเถอะ”“อืม”ก่อนจะไป กู้หว่านเยว่ก็ได้ยินเสียงบ่าวรับใช้คนหนึ่
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 144
เป็นห่วงว่า หากถึงเวลานั้นแล้วช่วยชีวิตใครไม่ได้ ครอบครัวนี้จะตามราวีกู้หว่านเยว่“อืม”กู้หว่านเยว่พยักหน้า ตัดสินใจดูสถานการณ์อีกครั้งนางก็ไม่ใช่แม่พระเช่นกัน ไม่สามารถเอาความปลอดภัยของตัวเองเข้าไปเพื่อชีวิตของผู้อื่นได้“แม่นางน้อยกู้”ดูเหมือนว่าซุนอู่จะจับอะไรบางอย่างได้ กำลังจะพูดออกมาจู่ ๆ ฟู่เยียนหรานที่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังมาโดยตลอดก็เดินไปหาบ่าวรับใช้สูงอายุนางนั้น แล้วพูดเสียงดังลั่น“แม่นมเฒ่า ในกลุ่มนักโทษเนรเทศทางนั้นมีหมอหญิงอยู่ด้วย พวกเจ้าต้องการหมอไม่ใช่หรือ ไปขอความช่วยเหลือจากนางสิ”ว่าแล้วนางก็ชี้ไปที่กู้หว่านเยว่“เจ้า!”ซูจิ่นเอ๋อร์และซูจื่อชิงลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ สตรีนางนี้หาเรื่องให้พี่สะใภ้ใหญ่ได้อย่างไร?ฟู่เยียนหรานยิ้มกล่าวอย่างอ่อนโยน ราวกับว่าไม่เห็นสายตาโกรธเกรี้ยวของพวกเขา“แม่นางน้อยกู้ ทักษะทางการแพทย์ของเจ้าเป็นที่ประจักษ์แก่ทุกคนตอนนี้ฮูหยินน้อยนางนั้นและเด็กในท้องจะเป็นตายไม่รู้แน่ เจ้าคงไม่นิ่งดูดายที่จะช่วยเหลือใช่ไหม?”เจ้ามีทักษะการแพทย์ดีมิใช่หรือ?เช่นนั้นก็ไปช่วยชีวิตคนสิ!ฮูหยินน้อยผู้นั้นอยู่ในภาวะคลอดยากอยู่แล้ว ถ้าไม่ช
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 145
ไปหามาจากไหน แม่นางน้อยวัยสาวเช่นนี้ ยังไม่เคยคลอดลูกเองเลย แล้วจะเข้าใจการคลอดลูกได้เช่นไร?สายตาของแม่นมหลู่เผยแววดูถูกออกมา“เด็ก ๆ ไล่นางออกไปที”“ไม่ได้ กว่าจะหาหมอมาได้ไม่ง่ายเลย จะปล่อยนางไปไม่ได้”ทั้งสองคนต่างยืนกรานไม่ยอมลดละ แม่นมหลู่ขึ้นเสียงในทันใด“แม่นมฉิน แม้ว่าเจ้าจะเป็นผู้อาวุโสที่อยู่เคียงข้างฮูหยินน้อย แต่ข้าเป็นคนที่พระมเหสีส่งมาดูแลฮูหยินน้อย”“ข้ารู้สึกว่าสตรีนางนี้ไม่น่าเชื่อถือ ไม่อาจปล่อยให้นางมาทำคลอดฮูหยินน้อยได้ เจ้ากล้าไม่ฟังข้าหรือ?”“แต่ตอนนี้หาหมอคนอื่นไม่ได้แล้วนะ...”แม่นมฉินโกรธจนนิ้วมือสั่นเทาระหว่างทางแม่นมหลู่ก็ดึงดันเร่งการเดินทางให้ได้ สร้างความตกใจให้ฮูหยินน้อยจนไปกระตุ้นอาการแพ้ท้องกู้หว่านเยว่ไม่คิดว่าจะมีใครมาโต้เถียงต่อหน้าหญิงตั้งครรภ์ แม่นมหลู่ต้องการอะไร? ดูท่าทางไม่อยากให้การคลอดราบรื่นเพื่อทดสอบอีกฝ่าย นางจึงจงใจพูดว่า “ถ้าพวกเจ้าไม่ไว้ใจข้า ข้าก็ไม่อยากจะรักษา ไปล่ะ”เห็นแม่นมหลู่แอบดีใจตามคาด ในขณะที่แม่นมฉินกำลังจะร้องไห้แล้ว“แม่นางน้อย แม่นางน้อยเจ้าคะ ท่านจะไปไหนไม่ได้ ชะตาของวงศ์ตระกูลและชีวิตของฮูหยินน้อยของพวกข
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 146
หลังจากลงเข็มแล้ว กู้หว่านเยว่ก็หยิบยาเม็ดออกมาให้ฮูหยินน้อยกินหนึ่งเม็ด จากนั้นก็จับขาทั้งสองข้างของนางงอขึ้นมา“ฮูหยินน้อยโปรดหายใจเข้าลึก ๆ ให้พลังทั้งหมดรวมอยู่ที่จุดเดียว”ฮูหยินน้อยกัดริมฝีปากพยักหน้ายาเม็ดของกู้หว่านเยว่อัศจรรย์มาก เดิมทีนางยังรู้สึกว่าร่างกายนั้นถูกดูดพลังไปจนหมดแล้ว แต่ตอนนี้กลับฟื้นฟูพลังคืนมาไม่น้อยไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน มีบางสิ่งไหลออกมาจากร่างกายของนางตามกระแสอันอบอุ่น“อุแว้ อุแว้ อุแว้...”เสียงร้องไห้ของทารกที่เป็นความหวังดังขึ้นมาแม่นมฉินเอ่ยอย่างตื่นเต้นดีใจ “ฮูหยินน้อย เป็นธิดาน้อยเจ้าค่ะ!”ฮูหยินน้อยร่างกายอ่อนเพลียหมดเรี่ยวแรง มองไปยังเด็กน้อยที่ถูกห่อตัวไว้ เผยรอยยิ้มเหนื่อยอ่อนออกมา“ในที่สุดข้าก็มีทายาทกับอาเยี่ยนแล้ว”“ใช่แล้ว คุณชายเล็กในโลกวิญญาณได้รับรู้ ก็นอนตายตาหลับแล้วเช่นกัน”แม่นมฉินอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาอย่างระมัดระวัง แล้วเช็ดร่างกายให้ฮูหยินน้อยกู้หว่านเยว่เห็นว่าฮูหยินน้อยอ่อนเปลี้ยเพลียแรงจึงไม่ได้อยู่คุยกับพวกเขา แต่กลับถอยออกไปอย่างเงียบ ๆผลก็คือบังเอิญเห็นแม่นมหลู่กำลังสบถอยู่ข้างนอกพอดี“เจ้าคนชั้นต่ำนั่นมาจาก
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 147
กู้หว่านเยว่บอกเล่าคำพูดของแม่นมหลู่ให้เขาฟัง“ส่วนมากเป็นญาติพี่น้องของขุนนางในราชสำนัก”แต่ญาติพี่น้องของขุนนางในราชสำนักนั้นมีมากมาย ทั้งสองยังเดาไม่ถูกว่าฮูหยินน้อยเป็นคนของสกุลไหนกันแน่“เลิกคิดเถอะ ข้าคิดว่าพรุ่งนี้ฮูหยินน้อยตื่นขึ้นมาต้องมาตามหาข้าอีกแน่ ถึงตอนนั้นก็จะรู้เอง ตอนนี้เราเข้านอนกันเถอะ”กู้หว่านเยว่หาวนอน การทำคลอดนั้นเหน็ดเหนื่อยมากและนางยังอยากอาบน้ำอีกด้วย กลิ่นคาวเลือดบนร่างกายแรงเกินไป กู้หว่านเยว่ขึ้นเกวียนลาแล้วกระดิกนิ้วเรียกซูจิ่งสิง“ท่านขึ้นมาสิ”ซูจิ่งสิงนิ่งไปชั่วครู่แล้วปีนขึ้นมา กู้หว่านเยว่ดึงฟูกขึ้นมาคลุมตัวทั้งสอง“เจ้า...” ติ่งหูของซูจิ่งสิงแดงระเรื่อ “เจ้าจะทำอะไรน่ะ?”หรือว่าจะนอนร่วมเตียงเดียวกับเขา? แม้ว่าทั้งสองจะมีความสัมพันธ์ฉันผัวเมียกันมานานแล้ว แต่คืนนั้นต่างไม่มีสติทั้งคู่ ตอนนี้มันยังเร็วเกินไปหน่อย...“ข้าจะไปอาบน้ำในมิติ ท่านช่วยกำบังให้ข้าหน่อย”กู้หว่านเยว่เหลือบมองติ่งหูของซูจิ่งสิงด้วยความสงสัย หยิบหมอนออกมาใบหนึ่งยัดลงในอ้อมแขนของซูจิ่งสิงเพื่อเป็นตัวแทนของนาง ก่อนจะวิ่งเข้าไปในมิติซูจิ่งสิงกอดหมอนสีชมพูไว้ในอ้อมแข
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 148
รอยยิ้มพะเน้าพะนอของซูจิ่งสิง ให้ความรู้สึกของการเป็น “เพื่อนร่วมทาง” ที่ดีงามเหลือเกินในเวลานี้ แม่นมฉินได้เดินเข้ามาถึงตรงหน้ากู้หว่านเยว่แล้วคารวะด้วยความเคารพ“แม่นางน้อยกู้ ฮูหยินน้อยของเราตื่นแล้ว นางต้องการขอบคุณท่านต่อหน้า”กู้หว่านเยว่เหลือบมองซุนอู่ตอนนี้ซุนอู่กำลังสั่งให้ทุกคนเคลื่อนตัวออกเดินทาง เมื่อเห็นดังนั้นก็โบกมือให้อย่างใจกว้าง“ไปเถอะ พวกข้าจะรอเจ้าที่ประตู”“ขอบคุณพี่ใหญ่ซุน” กู้หว่านเยว่เผยรอยยิ้มออกมา แล้วหันหลังเดินตามแม่นมฉินเข้าไปในวัดเก่าทรุดโทรมกำลังวังชาของฮูหยินน้อยดีขึ้นมาก บนศีรษะมีผ้ากำมะหยี่สีดำพันรอบ เมื่อวานนางยังซีดเซียวเหลือทน แต่วันนี้ผิวพรรณขาวผ่องงดงาม“เหนียวเหนี่ยวดูเร็ว นี่คือแม่ทูนหัวของเจ้า ขอบคุณความกรุณาที่แม่ทูนหัวช่วยชีวิตไว้เร็วเข้า”ฮูหยินน้อยยกตัวทารกในอ้อมอกให้น้อมคำนับกู้หว่านเยว่กู้หว่านเยว่งงงัน “แม่ทูนหัว?”นางมีลูกสาวบุญธรรมเพิ่มอีกคนตั้งแต่เมื่อไหร่?ฮูหยินน้อยรีบบอกว่า “เมื่อวานต้องขอบคุณแม่นางน้อยกู้สำหรับความกรุณาใหญ่หลวงที่ช่วยชีวิตไว้ นี่คือลูกคนเดียวของข้ากับสามีที่เสียชีวิตไปแล้ว ถ้าไม่ได้เจ้า ข้าคงต้องเ
Latest chapter
