บทที่ 1024

สีหน้าของเฉิงเซวียนดูเคร่งขรึมลง และรีบหุบปาก เห็นได้ชัดว่าถึงแม้เขาจะปากเสีย แต่ก็ยังเป็นห่วงเนี่ยชิงหลาน

“ออกเดินทางกันเถอะ”

เขาหยิบสัมภาระขึ้นรถม้าทันที เซี่ยเหอได้แต่เดินตามเขาไป

กู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงเองก็ขึ้นไปนั่งบนรถม้า ระยะทางไปอินซานนั้นไม่ไกลนัก ทั้งสองคนไม่จำเป็นต้องรีบขี่ม้า

รถม้าค่อย ๆ ออกจากเมืองเกอปี้ หลังจากเดินผ่านถนนมาแล้วห้าสาย ก็มาถึงบริเวณด้านนอกของหุบเขาแห่งหนึ่ง

กู้หว่านเยว่เปิดม่านออกดู

ที่แห่งนี้เต็มไปด้วยทรายสีเหลืองอร่าม ดวงอาทิตย์ที่อยู่เหนือศีรษะกลายเป็นสีเหลืองขมุกขมัวเพราะการบดบังของฝุ่นที่ตลบอบอวล โดยมีสายลมอันโหดร้ายของหุบเขาพัดออกมาเป็นครั้งคราว ทำให้รู้สึกเป็นกังวลไม่น้อย

“พระชายา!”

เสียงตะโกนของเฉิงเซวียนดังขึ้นด้านหลัง กู้หว่านเยว่จึงหันกลับมอง จึงเห็นเขาตะโกนว่า

“ในหุบเขาอินเฟิงมีโจรอยู่เป็นจำนวนมาก ระวังตัวกันด้วย”

“รู้แล้ว”

กู้หว่านเยว่พยักหน้า นางให้ระบบค่อยตรวจสอบสถานการณ์โดยรอบอยู่ตลอด

“คุณชายเฉิง ข้างหน้านั้นอันตรายมากใช่หรือไม่?”

เซี่ยเหอรู้สึกเสียใจขึ้นมา ในตอนที่ออกเดินทาง นางไม่รู้ว่าข้างหน้าจะมีโจรมากมายเพียงนั้น

“อื้อ”