LOGINShare
ข้าพร้อมหย่า
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56“ไม่ใช่ข้าที่ตัดสินใจได้เพียงลำพัง”
เหมือนจะร้องขอความเห็นใจ
“เจ้าก็รู้ว่าข้าต้องอับอายผู้คน และข้ารังเกียจเจ้าแค่ไหนกับเรื่องใบหน้าอัปลักษณ์ของเจ้า”
“ข้าก็เพียงทำตามบัญชาของฝ่าบาท”
“อ้าง บัญชาฝ่าบาท ใจจริงหากเจ้าไม่ยอมแต่งเพราะเห็นแก่ข้าที่ต้องมาแบกรับความอับอายให้เหล่าขุนนางและผู้คนในวังหลวงต้องหัวเราะเยาะ เจ้าก็ควรจะขัดบัญชาฝ่าบาทเสียมิใช่แต่งกับข้า หรือว่าเป็นเพราะเจ้าเองก็แอบดีใจที่ได้แต่งกับข้า”
“ข้าไม่เคยดีใจหรือเสียใจ”
“ดีข้าจะทำให้เจ้าเสียใจที่ต้องแต่งกับข้า และจะต้องขอหย่ากับข้าในอีกไม่นาน”หวงเฉิงอู๋ก้าวขาสะบัดแขนจากไป เจิ้งอ้ายฉิงเอนกายพิงพนักเก้าอี้
จ้องมองกระจก เงาที่มีใบหน้าอัปลักษณ์ของตัวเองอยู่ตรงนั้น ยกมือขึ้นลูบใบหน้างดงามด้านขวา
สิบแปดปีก่อน
“นางถือกำเนิดมาพร้อมกับโชคร้ายมารดาตาย ตั้งแต่นางลืมตาดูโลก ใครก็ช่างที่เห็นใบหน้างดงามของนางจะต้องมีอันเป็นไป”
“ท่านเซียนแล้วข้าจะต้องทำอย่างไร”
ท่านป้าเป่ยตอนนั้นอายุอานามยังไม่เท่าไหร่นางเป็นสาวใช้ที่คอยรับใช้มารดาของเจิ้งอ้ายฉิงอีกที เอ่ยปากถามขึ้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“เจ้าก็แค่ ปิดบังใบหน้างดงามของนางเสีย เด็กน้อยคนนี้เมื่อเติบใหญ่ใบหน้าของนางหาก ปล่อยให้ผู้คนพบเห็น จะต้องเป็นฉนวนเหตุล่มเมืองล่มสวรรค์อย่างแน่นอน”
เจิ้งอ้ายฉิง ยกมือขึ้นลูบใบหน้าด้านซ้ายแสนอัปลักษณ์ที่มีวัตถุบางอย่าง ปิดบังไว้ก่อนจะยิ้มให้กับกระจกบางๆ
“เจ้าเหมาะกับ ความอัปลักษณ์อย่างนี้เจิ้งอ้ายฉิง”
“นางอัปลักษณ์น่าเกลียดน่ากลัวแค่ไหน”
“พระชายาเจ้าขา นางน่ากลัวเสียมากกว่าใบหน้าคล้ายภูตผี แค่มองไปก็แทบจะสิ้นสติ”
“ฮองเฮาตั้งใจจะขายหลานสาว หรือตั้งใจจะสั่งสอนท่านอ๋อง นางสำคัญกว่าท่านอ๋อง เรื่องไหนที่นางเห็นดีฝ่าบาทก็คงไม่อาจปฏิเสธ”
“นายหญิงอาจเป็นแค่เพียงความสงสารหลาน ต้องการให้เลือดเนื้อเชื้อไขของนางถือกำเนิดมา ใบหน้าไม่ได้อัปลักษณ์เช่นนางก็แค่นั้น”
“ดี พรุ่งนี้บ่ายเรียกนางพบข้า”
สาวใช้ย่อกายลงยิ้มมุมปาก
ไฟในห้องดับสนิท เจิ้งอ้ายฉิงดึงแผ่นหนังที่ทำขึ้นเป็นพิเศษออกจากใบหน้าซีกซ้ายยกมือข้นลูบใบหน้าเนียนซีกซ้ายของตัวเองที่สัมผัสได้ว่าอุ่นกว่าซีกขวา หากไม่เปิดแผ่นหนังออกเสียบ้าง อาจทำให้ใบหน้าส่งผลเสียได้ แม้จะมองไม่เห็นแต่ เจิ้งอ้ายฉิงคุ้นเคยกับการทำแบบนี้มานานปี จะให้อัปลักษณ์ก็แค่แปะมันลงไปบนใบหน้ายามดึกจึงดึงแผ่นหนังออกเสีย ใหม่ๆเคยถามป้าเป่ยว่าทำไมเจิ้งอ้ายฉิงต้องทำเรื่องยุ่งยากแบบนี้
“เพื่อสิ่งใดกัน”
“เพื่อตัวคุณหนูเอง หากใครเห็นใบหน้าของคุณหนูจึงต้องมีอันเป็นไปเหมือนที่ ท่านแม่ของคุณหนูต้องพบเจอเรื่องแบบนั้น”
“ข้า ทำให้ท่านแม่ตายท่านป้าทำไมท่านไม่ให้ข้าตายเสีย”
“อ้ายฉิงแปลว่าความรัก นายหญิงให้คุณหนูชื่อนี้เพราะรักคุณหนูยิ่งกว่าใครนายหญิงเชื่อว่าสักวัน เคราะห์ร้ายของคุณหนูจะหายไป”
“แต่ข้าทำให้คนอื่นโชคร้าย”
“คุณหนูไม่อยากทำร้ายใคร คุณหนูก็ต้องทำที่เคยทำเป็นประจำเพราะจะได้ช่วยเหลือผู้อื่นไม่ต้องให้รับความโชคร้ายที่เป็นของเขา คุณหนูแค่เร่งเวลาแห่งความโชคร้ายของเขาหาได้ทำให้คนอื่นโชคร้ายไม่”
ยกมือขึ้นลูบใบหน้างามเบาๆ ทิ้งกายลงบนแท่นนอน หลับใหล
“คุณชาย หนีไป”
เสียงขององครักษ์ข้างกายส่งเสียงเตือนหวางปาหยางที่ไม่รอช้าทะยานออกจากห้องเก็บตำราจวนในจวนอ๋องของหวงเฉิงอู๋ ด้วยไม่อาจรับมือกับ องครักษ์ที่แข็งแกร่งของจวนอ๋องได้ ทะยานขึ้นไปบนหลังคาทอดยาวของจวนอ๋องที่เชื่อมต่อกันวิ่งไปบนหลังคากระโดดลงไปในสวน วิ่งลัดเลาะไปทางซ้ายสุดของจวนอ๋อง วิ่งจนสุดฝีเท้าองครักษ์ยังคงวิ่งตามไม่ลดละ ด้านหน้านั่นมืดมิดเหมือนไม่มีคนอาศัยหวางปาหยางดึงบานประตูแทรกกายเข้าไปในห้องมืดมิด หนึ่งในห้าห้องที่เรียงราย บังเอิญหรือเป็นเพราะลิขิตสวรรค์ ตรงเข้าไปที่แท่นนอนร่างอรชรของเจิ้งอ้ายฉิงนอนหลับใหล สะดุ้งตื่นลืมตาแต่ช้าไปเสียแล้ว เมื่ออีกคน ทิ้งตัวลงทาบทับ ยกมือใหญ่ขึ้นปิดปากครึ่งจมูกไว้แน่นลมหายใจรินรดตรงหน้าร้อนผะผ่าว เจิ้งอ้ายฉิงใจเต้นไม่เป็นจังหวะแต่ก็ไม่ได้ดิ้นรนขัดขืนอะไรด้วยไม่รู้ว่าคนผู้นี้มาร้ายมาดีเพียงใด
เสียงฝีเท้าคนนับสิบยังวิ่งวนค้นหา เข้าห้องนู่นออกห้องนี้
“พวกเจ้าเข้าไปไม่ได้ นี่มันห้องของชายารองท่านอ๋อง”
เสียงตวาดของเจียวหยูดังอยู่หน้าห้อง
Related chapters
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ดังต้องมนตร์
“ห้องของชายารอง ทำไมถึงไม่มีแสงไฟเล็ดลอด”“นายหญิงให้ข้าออกมาแล้วดับไฟตั้งแต่หัววัน พวกเจ้าจะสงสัยอะไรกัน”“มีคนร้าย ข้าสงสัยว่า จะซ่อนตัวในห้องของชายารอง”“เป็นไปไม่ได้ห้องด้านซ้ายมีมากมายอีกทั้งยังมีห้องติดๆ กันหลายห้องคนร้ายจะจงใจเข้าไปในห้องนายหญิงได้อย่างไร ชายารองเพิ่งจะแต่งเข้ามานางคนเมื่อยล้าไม่น้อยพวกเจ้าไปเสียอย่ามารบกวนเวลาพักผ่อน อีกอย่างถ้ามีคนร้ายนายหญิงจะต้องตื่นตกใจร้องขอความช่วยเหลือ”องครักษ์ส่ายหน้า“แต่หากข้าละเลย”เจียวหยูทำสีหน้าเบื่อระอา“นายหญิงเจ้าขา มีสิ่งใดผิดปกติหรือไม่”หวางปาหยางส่งเสียงลอดไรฟันเบาๆ“บอกนางไปว่าเจ้ากำลังนอนไม่มีอะไร ผิดปกติ”“ข้ากำลังหลับสบายพวกเจ้าส่งเสียงดังรบกวนข้า” หวางปาหยางอ้าปากค้างกับเสียงใสราวกับระฆังแก้ว ชายารองอ๋องไร้พ่ายผู้นั้น ไหนใครบอกว่าอัปลักษณ์ยิ่งแล้ว เขาเลือกเอาวันแต่งเพราะทุกคนมัวยุ่งๆ จึงอาศัยโอกาสนี้แต่ที่เห็นห้องหับของนางล้วนไม่น่าดู เก่าคร่ำคร่านี่หรือห้องของชายารอง“เจ้าค่ะ พวกเจ้าได้ยินไหม”องครักษ์ประสานมือจากไป เจิ้งอ้ายฉิงผลักอกกว้างดิ้นรน ให้หลุดพ้นจากอ้อมกอด แต่กับถูกรัดไว้แน่น“ชายารอง 555เหมาะสมยิ่งแล้ว”ส
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม แย่งชิงหญิงอัปลักษณ์
"องค์หญิงสามกับองค์หญิงเก้า มาร่วมดื่มชาพระชายาเอกเชิญนายหญิงที่เรือนบุปผา""ข้าได้ยินแล้ว""นายหญิงเจียวหยูห่วงใยนายหญิงยิ่งนัก นายหญิงพอจะได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับนายหญิงชายาเอกบ้างไหม"อ้ายฉิงยิ้มบางๆ"ไม่ต้องกังวลบอกนางว่าข้ากำลังแต่งหน้า ไปช้าหน่อยคงไม่เป็นไร""ให้เจียวหยูช่วย""ไม่ต้อง ข้าลงมือเองจนชินแล้วเจียวหยู เจ้าเองก็คงเคยได้ยินเรื่องของข้าหากใครเกี่ยวข้องกับข้ามักจะถูกดึงดูดโชคดีไปเสียสิ้น ข้าชอบเจ้ามากไม่อยากให้เจ้าต้องโชคร้าย”เจียวหยูยิ้มนึกสงสารอ้ายฉิง แต่งหน้าหรือ….เรือนบุปฝาในจวนอ๋อง"ฮะๆๆๆ แต่งหน้า อย่างนางอัปลักษณ์สิ้นดียังกล้าอ้างว่าแต่งหน้าความจริงไม่อยากพบพวกเราละสิไม่ว่า"องค์หญิงเก้าที่วัยไล่เลี่ยกับอ้ายฉิงยิ้มหยันก่อนจะพูดอย่างดูแคลน"น้องสาว เป็นหญิงมักจะห่วงหน้าตา สวยงามหรืออัปลักษณ์ก็ย่อมจะรักสวยรักงาม"องค์หญิงสามปรามน้องสาวร่วมบิดา"ลืมไปเสียสิ้น ข้าพูดจาแบบนี้เกรงว่านางจะร่ายมนตร์ดำนำความโชคร้ายมาให้ข้า555น่ากลัวจริงๆ "หลุนฟางหลินยกชาขึ้นจิบช้าๆ"นางแต่งเข้ามาเป็นชายารองเช่นไรจึงกล้าทำตามใจ หากนางทำเรื่องไม่ถูกไม่ควรฟางหลินในฐานะชายาเอกดูแลทุกข์สุขในจ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม จิวอัน
"อย่าถือสาพวกนางก็เพียงกดผู้อื่นให้ต่ำกว่าตัวเอง เพราะรู้สึกว่าตัวเองไม่มีอะไรดี""ขอบคุณองค์หญิงสาม""ท่านอา ยิ่งใหญ่เพียงนั้นเป็นธรรมดาที่จะต้องกลัวว่าจะมีคนครหาเรื่องเจ้า เช่นนั้นอดทนเอาหน่อยท่านอาไม่นานอาจยอมรับเจ้าได้"น้ำเสียงที่พูดถึงหวงเฉิงอู๋ชื่นชมและยกย่องอย่างที่สุด"ขอบคุณ องค์หญิงสาม"จิวอันยิ้ม"เจ้าเอาแต่ขอบคุณข้า คิดว่าตัวเองต่ำต้อยกว่าคนอื่น ดูสิข้าอิจฉาเจ้าเกินใครที่ได้แต่งกับท่านอาที่ใครๆล้วนต่างชื่นชมว่าเขาองอาจห้าวหาญเป็นแม่ทัพไร้พ่ายคนชื่นชมทั้งแผ่นดิน""องค์หญิงเองก็น่าชื่นชม"อ้ายฉิงจับน้ำเสียงชื่อชมยกย่องของ จิวอันได้อย่างดี"ข้า แค่เพียงเห็นว่าเจ้ายอมให้พวกนางดูแคลน แค่เพียงใบหน้าของเจ้าต่างจากพวกนาง ทั้งที่เจ้าเองไม่เคยคิดร้ายกับพวกนางก่อน เอาอย่างนี้วันพรุ่งนี้ไปที่ตำหนักข้าเรามาคิดหาวิธีรักษาบาดแผลที่ใบหน้าเจ้าข้าจะให้หมอหลวงมาช่วยดูบาดแผลของเจ้า"อ้ายฉิงเลิกคิ้วสูง"องค์หญิงไม่ต้องลำบากอ้ายฉิงอยู่แบบนี้จนชินแล้ว""ไม่ได้สิ ต้องลองดูเสียหน่อยอีกอย่างเจ้าไม่เคยไปมาหาสู่พวกเราเสด็จแม่เองก็ไม่ได้รังเกียจอะไรเจ้า บ่นถึงเจ้าบ่อยๆ "อ้ายฉิงยิ้มกับมิตรภาพของจิวอัน
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม โบยนาง
“อย่างไรเสียนางก็แต่งเข้าไปในจวนอ๋องของเจ้าแล้ว เฉิงอู๋สามีภรรยาถูกใจหรือไม่ก็แค่ทำหน้าที่กันไป ชายาเอกของเจ้าแต่งมาร่วมปียังไร้ทายาทสืบสกุล บางทีมีชายารองอีกคนอาจมีลูกสมใจ”พูดยิ้มๆ ไม่ได้มองว่าหวงเฉิงอู๋ มีสีหน้าเช่นไร“ข้าไม่กดดัน แต่ด้วยกิริยาของอ้ายฉิงแม้ใบหน้านางจะไม่เป็นที่ต้องตา แต่ทว่าท่าทีชดช้อยนั้นบางทีเจ้าลองมองนางเสียใหม่อาจ เปลี่ยนความคิดของเจ้าได้”หวงเฉิงอู๋ยังจำ น้ำเสียงหวานปานน้ำผึ้งป่าของอ้ายฉิงได้ดีหรือว่าสวรรค์เมตตาชดเชยให้นางกันแน่“ไม่รักนางข้าไม่ว่า แต่สามีภรรยาอย่างไรสักวันก็ต้องร่วมเตียง ฮองเฮาเป็นห่วงเรื่องนี้ยิ่ง เฉิงอู๋เจ้านับถือฮองเฮาดุจมารดาหากเรื่องนี้นางได้ยินเข้าก็คงไม่สบายใจเพราะนางยังคิดว่าเจ้ามิใช่คนที่มองใครแค่เพียงภายนอกเท่านั้น อีกอย่างฮองเฮาเอ็นดูหลานคนนี้ยิ่งด้วยขาดแม่และยังมีใบหน้าอัปลักษณ์ไร้คนคบหา พากันตัดสินนางแค่เพียงภายนอก ฮองเฮามักจะพูดเรื่องนี้กับข้าบ่อยๆ นางหวังว่าเจ้าจะแตกต่างจากคนอื่น”.ร่ายมาเสียยาว หวงเฉิงอู๋ถอนหายใจ“หากข้า ไม่ยอมร่วมแท่นนอนกับนางก็เท่ากับข้าผิดกับฮองเฮาใช่หรือไม่”น้ำเสียงยโสอย่างที่เคยทำ“เรื่องนี้ยากจะแยกแยะผิ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม แย่งชิงหญิงอัปลักษณ์คนงาม
“ท่านพี่เกิดอะไรขึ้น ฟางหลิน ก้าวเข้ามาด้วยความตื่นตกใจ“พวกเจ้าโบยนางเสีย”ฟางหลินขมวดคิ้วจ้อง อ้ายฉิงที่ยืนนิ่งก้มหน้าไม่สบตาใคร“555 ดึกดื่นเพียงนี้ เฉิงอู๋อ๋องสั่งโบยชายารองทำให้จวนอ๋องครึกครื้น”เสียงทุ้มของ ปาหวางอ๋องดังขึ้นก่อนจะเห็นตัวด้วยซ้ำไปหวางปาหยาง ในอาภรณ์สะอาดตาเดินเอามือไพล่หลังเข้ามากลางวงพอดี เฉิงอู๋อ๋องยิ้มเหยียดที่ริมฝีปาก รู้ได้ทันทีว่าคนที่เข้ามาในจวนอ๋องและแอบอยู่ในห้องของ อ้ายฉิงคงไม่พ้นปาหยางอ๋องผู้นี้ ส่วนเรื่องที่เข้ามาทำไมเขาคงต้องสืบหาความจริงให้ได้“ปาหยางอ๋อง ดึกดื่นป่านนี้ยังเที่ยวแวะเวียนจวนผู้อื่นก็ยิ่งไม่ทำให้จวนข้าครึกครื้นหรือไร”“ข้าได้ยินเสียงอึกทึก จึงเข้ามา เรื่องนี้พรุ่งนี้คงเป็นเรื่องเล่าสนุกปาก สั่งโบยชายารอง คงไม่พ้นเรื่องขัดใจบนแท่นนอน”เฉิงอู๋อ๋องหน้าชา“เรื่องภายในครอบครัว ปาหยางอ๋องกล้ามาขัดจังหวะหรือไร”“เฉิงอู๋อ๋องลืมไปแล้วหรือว่าข้าเป็นถึงหัวหน้าองครักษ์เสื้อแพรมีหน้าที่ตรวจสอบความผิดของคนในราชวงค์ ไม่ได้ไต่สวนแต่ยังโบยหากเรื่องนี้ถึงหูฮองเฮากับฮ่องเต้หรือไม่ก็นางทนความเจ็บปวดไม่ไหวป่วยไข้ล้มตาย ท่านจะแก้ตัวว่าอย่างไร”“เรื่องนี้เป
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ไม่มีทาง
กลืนน้ำลายลงคอ ความจริงไม่อยากพูดถึงขั้นนั้นแต่ทว่าเมื่อเห็นท่าทีของปาหยางอ๋องทำให้ อยากพูดสิ่งที่ทำให้ตัวเองสาใจที่สุด“อัปลักษณ์เพียงภายนอก ภายในอาจงดงามหรือบางทีที่ข้ากับเฉิงอู๋อ๋องเห็นคงต่างออกไปข้าอาจเห็นนางใบหน้างดงามดังเทพีสวรรค์มาก่อน แต่เฉิงอู๋อ๋องกลับมองเห็นชายารองแค่เพียงหญิงซึ่งมีใบหน้าไม่ควรมอง”นับว่าปาหยางอ๋องรักษาน้ำใจอ้ายฉิงเลี่ยงที่จะใช้คำว่าอัปลักษณ์ เพื่อไม่ให้อ้ายฉิงรู้สึกแย่ไปกว่านี้“เจียวหยูเข้าไปด้านในกันเถิด”อ้ายฉิง ก้าวนำหน้าเจียวหยู ปาหวางอ๋องชะโงกหน้า“พรุ่งนี้ข้าจะมาอีก หวังว่าเจ้าจะยินดีต้อนรับข้า”อ้ายฉิงไม่ตอบ ไม่ได้มีท่าทีว่ารู้สึกเช่นไร แต่คนที่รู้สึกว่าอารมณ์ขุ่นมัวคือหวงเฉิงอู๋เมื่อเห็นว่าปาหวางอ๋องเดินเอามือไพล่หลังอย่างคนอารมณ์ดี“ท่านพี่ เมามายเพียงนี้กลับไปที่ห้องเถิดฟางหลินให้คนเตรียมน้ำอุ่นให้”เฉิงอู๋อ๋องไม่พูดว่าอย่างไรสาวเท้าก้าวเดิน กลับไปที่ห้องอย่างรวดเร็ว ฟางหลินส่ายหน้าไปมา“พวกเจ้าไปสืบดูว่าท่านอ๋องไม่พอใจอะไรชายารอง ถึงกับสั่งให้โบยนางแล้ว ปาหวางอ๋องมาเกี่ยวอะไรด้วย”ปาหวางอ๋องจ้องมองหยกเนื้อดีที่เขาแอบหยิบมาจากข้างกายของอ้ายฉิงคุ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม หวานล้ำ
"เจ้าพูดถึงข้าว่าอย่างไรกัน"เจียวหยูย่อกายก้าวขาออกห้องไป เฉิงอู๋อ๋องย่างสามขุมเข้าหาอ้ายฉิงกรุ่นกลิ่นบุปผาในอ่างน้ำอุ่นที่เพิ่งแช่หอมละมุน ใบหน้าสะอาดสะอ้านหล่อเหลาไร้ที่ติ ผมยาวสลวยกับปล่อยให้ร่วงหลุดลงมาข้างใบหน้าคมนั้นน่ามองเหลือเกิน"ขะ ข้า"ถอยไปด้วยหาทางแก้ตัวไปด้วย ไม่เคยต้องมือชายไม่เคยเข้าใกล้ใครจึงเขินอายเพียงนี้ยกมือขึ้นกางกั้นไว้ทั้งซ้ายและขวาอ้ายฉิงตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับกายกลิ่นหอมอ่อน ของบุรุษกับใบหน้าที่เกือบจะชิดติดกันอ้ายฉิงก้มหน้าหลบตา"ฮึฮึ คิดว่าข้าพิศวาสเจ้านักหรือไร ก็เพียงแค่ไม่อยากให้ใครครหาเรื่องที่เจ้าคบชู้สู่ชายพาชู้รักเข้ามาสวมเขาให้ข้าถึงในจวน รู้ถึงไหนอายไปถึงนั่น แล้วจะบอกไว้ก่อนที่ไม่ลงโทษเจ้าเรื่องนี้ ไม่ได้เป็นเพราะปาหวางอ๋อง เจ้าอย่าได้ใจว่าเขาปกป้องเจ้าได้ ข้ากับปาหวางอ๋องแต่ไหนแต่ไร ล้วนขัดแย้งกันมาตลอดที่ข้าทำแบบนี้ส่วนหนึ่งก็เพราะเขา เขาจะได้เลิกยุ่งเกี่ยวกับชายรองข้าเสียที""นั่นก็แล้วแต่ท่านอ๋อง อ้ายฉิงบอกแล้วว่าอ้ายฉิงแต่งเป็นชายารองจะตายหรืออยู่ก็เป็นชายารอง""ช่างเข้าใจพูดให้ข้าเมตตา น้ำเสียงอ่อนหวานไพเราะอย่างนี้อย่าคิดว่าข้าจะหลงใหลได้ปล
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม อ้อมกอด
"ท่านพี่ ท่านจะทำอะไรนาง"เป็นฟางหลินที่ถลาตามเข้าไปในห้องเหวี้ยงร่างเล็กลงบนแท่นนอน"ไม่ใช่เรื่องของเจ้าออกไป"ส่งเสียงไล่ฟางหลินที่ยืนชะงักอยู่ที่หน้าประตูห้องไม่กล้าไปไหนสิบแปดปีก่อน"ฝ่าบาท ฝ่าบาท "ร่างเล็กของอ้ายจิงถอยร่นจนชิดข้างฝา ใบหน้าหล่อเหลาของหวงฉีจิ้งขยับเข้าหา"อ้าย..จิงเจ้าไม่มีใจให้ข้าหรือไร เราสองคนไม่ได้รักกันหรือไร เจ้าบอกข้าทีว่าเรารักกัน""ฝ่าบาทแต่ อ้ายหลิวนางเหมาะสมกับฝ่าบาททุกอย่างอ้ายจิงแค่เพียงลูกอนุต่ำต้อยไม่อาจส่งเสริมฐานะของฝ่าบาทได้""อ้ายจิงข้าจนใจ ไม่อยากให้เจ้ารั้งตำแหน่งสนมวังหลวงวุ่นวายแกร่งแย่งเจ้าเป็นสนมอ้ายหลิวจะต้องหาทางกำจัดเจ้า เราสองคนไร้วาสนาเพียงนี้""ฝ่าบาทเช่นนั้นทางเดียวที่ทำได้คือตัดใจเสีย""เหว่ยจื่อหยวนจะปกป้องเจ้า ข้ากับเขาตายแทนกันได้ เจ้าอยู่กับเขา ข้าแวะเวียนหาเจ้าเรื่องความสัมพันธ์สองเราจึงเป็นความลับ""อ้ายจิงละอายใจยิ่งนัก""อ้ายจิงเราสองคนรักกันมาก่อนก่อน ที่บิดาเจ้าจะบีบบังคับให้ข้าแต่งอ้ายหลิว""ฝ่าบาท เราสองคนควรตัดใจเสีย""ไม่ข้ายอมตายหากตะต้องตัดใจ อ้ายจิงอดทน อดทนรอข้าจะรีบสะสางเรื่องนี้ รอจนกว่าทุกอย่างเรียบร้อย จะยกย่อ
Latest chapter
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ตอนพิเศ๊ษพิเศษ มาตามสัญญามาตามหัวใจเรียกหา
กว่าจะมีวันนี้ได้งานอภิเษกสมรสระหว่างฮ่องเต้แค้วนเป่ยเอียนกับองค์หญิงเก้าจิวฮัวเพิ่งจะผ่านพ้นไปข้างศาลา งดงามด้วยดอกเหมยสีชมพูและสีแดงสดนางกำนัลยกขนมมากลางศาลาอ้ายฉิงจิวอันและจิวฮัวช่วยกันจัดจานขนมบุรุษรูปงามทั้งสามทั้งเฉิงอู๋อ๋องและปาหวางกำลังผลัดกันเดินหมาก โฮ่วตัวฉินมองคนทั้งคู่ที่กำลังประมือกัน“555หมากเกมนี้ข้าพ่ายแต่เกมหน้าท่านจะต้องเจ็บหนักแน่” ปาหวางพูดยิ้มๆ หมากสีขาวบนกระดานถูกล้อมด้วยหมากสีดำของเฉิงอู๋อ๋อง“555ข้าให้โอกาสคราวนี้ให้ไท่จือกับฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอียนรวมหัวกันเลยดีไหม”“โฮ่วตัวฉินด้วยอาวุโสน้อยกว่าท่านทั้งสอง”“อย่างไรก็เป็นสหาย”เฉิงอู๋อ๋องพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง“คงต้องเรียก ท่านอาตามจิวฮัว ข้าน้อยโฮ๋วตัวฉินคงขออภัยที่เคยล่วงเกินท่าน”จิวฮัวคล้องแขนไปที่แขนของเฉิงอู๋อ๋อง“ท่านอาไม่มีทางจะกริ้ว”“จะขออภัยทำไมในเมื่อหยางปาหวางไท่จือกับข้าความสัมพันธ์เบ่งบานยิ่งกว่าฝ่าบาท”“เบ่งบาน”โฮ๋วตัวฉินขมวดคิ้ว ปาหวางไท่จือยิ้ม กุมมือจิวอันไว้แน่น“ความสัมพันธ์ร้าวฉานเบ่งบานนะสิ ข้ากับเฉิงอู๋อ๋องเราแข่งขันกันมาตลอดมามีเรื่องหนึ่งที่ข้ากำลังจะมีชัย”อ้ายฉิงยิ้มเมื่อจิว
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม จบบริบูรณ์
“ท่านพี่จะต้องเรียกว่าท่านพี่”จิวอันหลบตาเอียงอาย“ท่านพี่ระหว่าง เปิดผ้าคุลมหน้ากับดื่มสุรามงคลอันไหนควรทำก่อนกันแล้วสิ่งไหนสำคัญกว่ากัน”หยางปาหวางวางจอกสุราลงข้างกาย ก้มลงกดริมฝีปากบนผ้าแพรบางเบาที่ปิดกั้นริมฝีปากไปก่อนจะเลิกผ้าคุลมหน้าขึ้นช้าๆ ใบหน้างดงาม มีท่าทีตื่นเต้นไม่น้อย ยกจอกสุรากระดกลงคอรวดเร็วกดริมฝีปากลงบนปากอวบอิ่มบดเบียดอ่อนโยนส่งสุรารสเลิศเข้าไปในปากของจิวอัน“ทุกอย่างล้วนสำคัญ เมื่อมีเจ้าข้างกาย”เลิกผ้าคุลมหน้าขึ้นโน้มตัวลงช้าๆ แสงไฟในห้องมอดดับลงแล้วแต่ไฟในกายกำลังลุกโชติช่วง“อย่าตามข้ามา”จิวฮัวตวาดลั่นเมื่อโฮ๋วตัวฉินเดินตามต้อยๆ“แม่งามเจ้าใจร้ายกับข้าเพียงนี้เชียวหรือข้าที่นี่ไม่คุ้นเคยกับใครจะมีเพียงปาหวางอ๋องกับเฉิงอู๋อ๋องที่ร่วมดื่มสุราด้วยกัน ทั้งสองคนก็ล้วนแต่กลับไปพะเน้าพะนอ ชายาของตนแต่ดูเจ้ารึกลับทอดทิ้งให้ข้าไร้คนคอยดูแล”“เสด็จพ่อให้คนจัดเรือนรับรองให้ฝ่าบาทแล้ว ทำไมต้องตาข้า”“เรือนรับรองโอ๊ยๆๆๆ ”เซเข้าหาจิวฮัว“เรือนรับรองนั่นอยู่ที่ไหนกัน องค์หญิงเก้าไม่พาข้าไปเช่นไรข้าจะไปถูก”“อย่ามาทำเจ้าเล่ห์อย่าคิดว่าที่ผ่านมาฝ่าบาทดูแลข้าแล้วข้าจิวฮัวจะต้อ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม บทส่งท้าย
เพียงไม่นานอ้ายฉิงก็ขยับกายลืมตาตื่น“ท่านอ๋อง”“เป็นอย่างไรบ้าง ชายาของข้า”“หายปวดแล้ว แปลกจริงอาการปวดที่เคยเป็นอยู่ตลอดเวลาบัดนี้กลับหายไปจนสิ้น”“ต้องขอบคุณมารดาเจ้าที่ช่างมองการณ์ไกล ตั้งใจทำทุกอย่างเพื่อเจ้าอย่างที่สุด ข้าเองยังไม่อาจเทียบได้กับนางไม่ว่าจะห่วงใยเจ้าแค่ไหนทว่าด้วยรักของมารดา ทำให้เจ้ารอดพ้น บาปเคราะห์และรอดพ้นจากการถูกปองร้ายจากคนอื่น”“ท่านแม่ ท่านแม่ที่ห่วงใยข้าแม้นางจะไม่อาจอยู่ปกป้องดูแลข้าได้นางกลับทำสิ่งยิ่งใหญ่ให้ข้า”“ในที่สุดสวรรค์ก็มีตา จิวอันแจ้งข่าวกับเสด็จพ่อและทุกคนที่รอฟังข่าวดีอยู่ด้านนอก”จิวฮันย่อกายก่อนจะออกจากห้องไป เจียวหยูยิ้มทั้งน้ำตาหวงฉีจิ้ง ยิ้มกว้างดีใจอย่างที่สุดตงเกา กระโดดตัวลอย ปาหวางอ๋องอมยิ้มด้วยความดีใจท้องพระโรง“เรื่องราวร้ายๆ ผ่านไปแล้ว ฮองเฮาทรงขออนุญาตที่จะออกบวชอีกทั้งอ้ายฉิงไม่ได้ถือโทษนางเพราะเห็นว่านางแบกรับความเจ็บช้ำไว้มากพอแล้ว นับว่าอ้ายฉิงเป็นคนที่จิตใจดีจริงๆ ”“ฝ่าบาท ในครั้งนี้องค์หญิงได้รับยาถอนพิษทำให้เรื่องร้ายๆ ผ่านไป การอภัยนับว่าเป็นเรื่องดี”เฉิงอู๋อ๋อง พูดขึ้นด้วยความรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ“ชายาเอกของเฉ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ประทานสมรส
“ไม่มีทางไม่มีทางข้าจะไม่ยอมปล่อยท่านให้กับนาง ข้าวางยาพิษนางอีกไม่นานนางก็จะตาย จริงสินางตายไปแล้วพิษที่ไร้ยาถอนพิษ ไม่สิเหนือกว่าข้าก็ยังมีเซียนหญิงผู้นั้นที่บังอาจปรุงยาถอนพิษให้นาง”“อ้ายหลิวแล้วยาถอนพิษนั่นอยู่ที่ไหน ตอนนี้อ้ายแิงต้องพิษของเจ้า“นางโง่ฟางหลินข้าโง่งม ทำการสำเร็จด้วยหรือ”อ้ายหลิวหัวเราะร่วน“ก็อยู่กับนางนางคิดว่าหากลูกของนางใกล้ชิดข้าสักวันจะต้องถูกวางยานางจึงไม่ยอมกินยาถอนนพิษเก็บยาถอนพิษไว้ให้ลูกของนาง 5555 ข้าพยายามหามันมา18ปีเพื่อทำลายมันแต่ไม่เคยพบพานฝ่าบาทคิดว่าแค่เวลาเพียงไม่กี่วันฝ่าบาทจะหามันได้หรือ”หวงฉีจิ้งถอนหายใจยาว“อ้ายฉิง ข้าตามท่านหมอแล้วอีกไม่กี่อึดใจท่านหมอจึงจะมาที่นี่ ตอนนี้ข้ามีเรื่องยากจะถามเจ้า”“จิวอัน มีเรื่องใดอย่างได้เกรงใจเจ้าพูดมาเถอะ”จิวอันยิ้มบางๆ ยกมือขึ้นกุมมืออ้ายฉิงอย่างปลอบโยน"ตอนนี้เราไม่อาจหายาถอนพิษให้เจ้าได้ แต่ทุกคนไม่มีใครนิ่งวนอนใจ จิวฮัวออกค้นหายาถอนพิษพร้อมกับโฮ๋วตัวฉินฮ่องเต้ส่วน เสด็จพ่อตอนนี้ กำลังหว่านล้อมเสด็จแม่ถามเรื่องยาถอนพิษ ท่านอาทั้งสองกำลังไปค้นหาตลับทองคำที่จวนอ๋อง ข้าจึงอยากจะถามเจ้าว่าตลับทองใบหนั้น
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม กำลังจะผ่าน
หวงฉีจิ้งก้าวลงจากเกี้ยวตรงเข้า พยุงเหว่ยจื่อหยวน“ท่านเหว่ยอย่าได้รีรอ อ้ายฉิงตอนนี้ต้องพิษข้าคาดว่าเป็นพิษชนิดเดียวกับที่ อ้ายจิงมารดาของนางได้รับ เราทำทุกวิถีทางแล้วไม่ว่าจะขึ้นเขาเจ็ดยอดเซียนเพื่อขอยาถอนพิษจากท่านเซียนแต่ก็ไร้หนทางถอนพิษร้ายได้”“นางต้องพิษอย่างนั้นหรือ”เหว่ยจือหยวนรีบก้าวขึ้นไปบนเกี้ยวสร่างซุบผอมของอ้ายแิงที่เหว่ยจื่อหยวนเห้นในครั้งรกถึงกับตกตะลึง“อ้ายฉิง แล้วท่านเซียนมไ่ได้มอบยาถอนพิษมาหรือไร”“โฮ๋วตัวฉินฮ่องเต้ ขึ้นเขาเจ็ดยอดเซียนท่านเซียนบอกว่ายาถอนพิษที่ท่านเหว่ย รับมายังไม่ได้ใช้ จึงอาจยังพอมียาอยู่ที่ไหนสักแห่ง ซึ่งข้าหวังว่ามันจะอยู่ที่ใต้เท้าเหว่ย”เฉิงอู๋อ๋องพูดขึ้น เหว่ยจื่อหยวนส่ายหน้าสิ้นหวัง“ยาเม็ดนั้นข้ามอบให้มันกับมารดาของนางไปแล้วทว่าไม่อาจรู้ได้ว่านางกินมันเข้าไปหรือเก็บไว้ที่ไหนแต่หากนางกินมันเข้าไปทำไมนางยังต้องตาย”“แล้วเราจะหายาถอนพิษได้จากที่ไหนกัน”“มีคนผู้หนึ่งที่จะต้องรู้เรื่องยาถอนพิษในตอนนั้น ป้าเป่ยอาจเป็นไปได้ว่า ป้าเป่ยนางจะต้องรู้เรื่องยาถอนพิษบ้างไม่มาก็น้อย”“ทหารนำตัวป้าเป่ยเข้ามาที่นี่เดี๋ยวนี้”หวงฉีจิ้ง รีบมีบัญชาไม่นานจาก
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ตลับทองคำ
“ท่านอ๋อง ชายาเอกของท่านอ๋องหนีไปแล้ว”ตงเกาส่งเสียงก่อนจะทันเห็นตัวด้วยซ้ำไป“หนีนางรู้ความผิดของตัวเองจึงจงใจหนี ส่งคนตามหานางให้พบ”“ปาหวางอ๋อง เร่งออกตามตัวชายาเอกของท่านอ๋องแล้ว”“ปาหวางอ๋อง”“ปาหวางอ๋องนำทัพมาจากด่านชายแดนสมทบกับด่านเก้าทัพ ตอนนี้ฝ่าบาทบัญชาให้ ตามชายาเอกของท่านอ๋อง เพื่อไต่สวนเรื่องที่นางวางยานายหญิงชายารองของท่านอ๋อง”“ เราจะต้องพาอ้ายแิงกลับวังหลวงเสียเดี๋ยวนี้”“ข้าเองก็อยากพาอ้ายแิงไปหาทางรักษาที่วังหลวง”“ฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอี่ยน เดินทางขึ้นเขาเจ็ดยอดเซียนแต่ไม่ได้ยาถอนพิษกลับมาท่านเซียนพูดถึงเหว่ยจื่อหยวนเรื่องยาถอนพิษ เช่นนั้นมีทางเดียวคือพาอ้ายฉิงกลับไปที่วังหลวงสอบถามเรื่องยาถอนพิษกับเหว่ยจื่อหยวน”“เช่นนั้นออกเดินทางในทันทีจะดีไหม”หวงเฉิงอู๋ประสานมือหันหลังหลับไปพยุง อ้ายฉิงที่นอน หลับใหลไปด้วยอาการอ่อนเพลียและเจ็บปวดในช่องท้อง“อ้ายฉิงเรากำลังจะกลับบ้าน ข้าจะพาเจ้ากลับไปที่บ้านเพื่อหายาถอนพิษ ท่านพ่อของเจ้าใต้เท้าเหว่ยจะต้องมียาถอนพิษอย่างแน่นอน”อ้ายฉิงฝืนยิ้ม หวงเฉิงอู๋กอดร่างบางไว้แน่น พยายามข่มความรู้สึกอ่อนแอภายในใจไม่อยากให้อ้ายฉิงเห็นเขาจะทำเช่
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม อีกไม่นาน
โฮ๋วตัวฉินอ้าปากค้างเมื่อสัมผัสได้ถึงน้าอกนุ่มหยุนที่กลางออกกว้างของเขา แต่แสร้งพูดไปเสียอีกทางเพื่อให้จิวฮัวยอมรับออกมาตรงๆ“วิปริตผิดไปเพียงนี้เชียวหรือ ยากที่จะแยกแยะหญิงงามหรือบุรุษ”เป้ยปินส่ายหน้ายิ้มๆ เดินหลบไปเสียอีกทาง“เป้ยปินเตรียมม้ารอข้าจะกลับ แคว้นเปี่ยนเอียน”“น้อมบัญชาฝ่าบาท”จิวฮัวอ้าปากค้าง ฝ่าบาท“ฝ่าบาท เลยหรือ” ขยับตัวลุกขึ้นจากอกกว้างทว่ากลับถูกตรึงให้อยู่แบบนั้น“สวรรค์เล่นตลกกับข้าอีกแล้วทำไมไม่ส่งหญิงงามกลับส่งบุรุษหนุ่มน้อยมาเอ้อข้ายิ่งชอบคนง่ายอยู่ด้วย”“จะบ้าหรือข้าเป็นสตรี” จิวฮัวดึงมวยผมให้หลุดออกอย่างรวดเร็ว ใบหน้างดงามจน โฮ๋วตัวฉินอ้าปากค้าง“จิวฮัว”“จิวฮัวเสด็จพ่อ”จิวฮัวย่อกายลงช้าๆ ต่อหน้าหวงฉีจิ้ง ที่ยืนมองทั้งสองคนพร้อมกับ ปาหวางอ๋องและจิวอัน จิวฮัวนอกจากไม่เขินอายแล้วยังหันไปแล่บเลิ้นใส่โฮ๋วตัวฉิน จิวอันอมยิ้มกับท่าทีของน้องสาว“จิวฮัว ฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอี่ยนอย่าเสียมารยาท”จิวอันปรามน้องสาวเหมือนที่เคยทำเป็นประจำ โฮ๋วตัวฉินลุกขึ้นเก้เก้กังกัง“พี่สาวจิวฮัวแอบเดินทางมาพร้อมกับท่านอาเฉิงอู๋”“ไม่แปลกใจ”จิวฮัวทรุดกายลงคุกเข่าตรงหน้า หวงฉีจิ้ง“เสด็จ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ถึงคราวจิวฮัว
“เช่นนั้นเรื่องที่ใบหน้าอัปลักษณ์เพราะต้องพิษก็เป็นไปไม่ได้เพราะอ้ายฉิงนางเพียงแค่ปิดบังใบหน้า ไม่ได้อัปลักษณ์จริงๆ ”ปาหวางอ๋องตัดประเด็นทิ้งไป“คนที่จะให้คำตอบได้คือ ใต้เท้าเหว่ยเราจำต้องพา อ้ายฉิงกลับวังหลวงเสียทันทีเพื่อพบกับเหว่ยจื่อหยวนและสอบถามเรื่องนี้จากปาก”“เสด็จพ่อแต่ท่านอากำลังเดินทางมาที่นี่”“เราช้าไม่ได้ อ้ายฉิงอาการแย่ลงทุกวันพวกเจ้า รออยู่ที่นี่ข้าจะเร่งเดินทางพร้อมกับปาหวางอ๋อง ยังวังหลวง”หวงฉีจิ้ง ตัดสินใจในทันที“ฝ่าบาท ท่านอ๋องเดินทางถึงด่านเก้าทัพแล้ว”กวานชิงประสานมือตรงหน้า รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของทุกคนในตอนนี้ทุกคนล้วนเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันเพราะเรื่องของอ้ายฉิง“หวงเฉิงอู๋อยู่ที่ไหนในตอนนี้”“อ้ายฉิง อ้ายฉิง เจียวหยูนายหญิงของเจ้าเป็นอะไรไปอ้ายฉิงข้ามาแล้ว”ถลาเข้าพยุงร่างบางที่ นอนซมอยู่บนแท่นนอน เจียวหยูปาดน้ำตาอ้ายฉิงลืมตาขึ้นมองเฉิงอู๋อ๋องช้าๆ“ท่านอ๋อง” หวงเฉิงอู๋กอดรวบร่างบางแนบลำตัว“เจียวหยูบอกมาทำไมนายหญิงของเจ้าเป็นเช่นนี้” เจียวหยูสะอื้นอย่างแรง“ท่านอ๋องอย่าทรงกริ้วไปเลย”ยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าหล่อเหลาด้วยความ โหยหา“เจียวหยู”ตวาดลั่น“พระชาย
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ชายาข้า
“อ้ายฉิงทำทุกคนลำบาก”“ฝ่าบาท ข้าน้อยยินดีไปสมทบฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอี่ยน”ปาหวางอ๋องเสนอตัว“ท่านอาปาหวางอ๋อง หากไปตอนนี้ก็ไม่แน่ว่าจะสวนทางกัน เดิม ฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอี่ยนเดินทางด้วยม้ายอดศึกด้วยความเร่งรีบ”“หากไม่มีอะไรผิดพลาดข้าว่าไม่เกินวันนี้จะต้องได้ยาถอนพิษกลับมา”“ฝ่าบาท ม้าเร็วมาถึงแล้ว แจ้งว่าท่านอ๋องเฉิงอู๋สามารถสยบ ฮองเฮาลงได้อย่างไม่ต้องสูญเสียเลือดเนื้อและสามารถช่วยใต้เท้าเหว่ยได้อย่างปลอดภัยตอนนี้ ท่านอ๋องกำลังเร่งเดินทางมาที่นี่เพื่อรับเสด็จฝ่าบาทกลับยังวังหลวงคืนสู่บัลลังก์ดังเดิม”“เป็นเรื่องน่ายินดียิ่งแล้ว เฉิงอู๋อ๋อง ไม่เคยทำพลาดในเรื่องเช่นนี้”หวงฉีจิ้งพูดด้วยน้ำเสียงแสดงความชื่นชม“อ้ายฉิงท่านอากำลังกลับมาที่นี่มารับเจ้า เห็นไหมเล่าว่าท่านอาทำได้”จิวอันพูดให้กำลังใจ”อ้ายฉิงเพียงแค่ยิ้มบางๆ จะมีประโยชน์อะไรในเมื่อเฉิงอู๋อ๋องกลับมาแต่อ้ายฉิงกลับเจ็บป่วยยิ่งทำให้เขาต้องเป็นกังวล อ้ายแิงเริ่มคิดถึงตัวเองที่ผ่านมาเกิดมาก็ทำให้มารดาตายแล้วยังต้องเก็บซ่อนใบหน้ามาถึงตอนนี้ ต้องเผชิญกับเคราะห์กรรมช่างโชคร้ายเสียจริง“เฉิงอู๋อ๋องกลับมาจะต้องสืบหาคนที่วางยาเจ้ามารับผิดให้จงไ
