เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 92
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-11 18:53:18บทที่เกี่ยวข้อง
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 93
จวนฉางซินโหวหลังเมิ่งจิ่นเหยาออกจากจวนไปไม่นาน พ่อบ้านของจวนหย่งชางป๋อก็มาถึงจวนฉางซินโหว และได้รออยู่ในห้องโถงหน้านานแล้ว เมื่อรออยู่นานไม่เห็นเงาของเมิ่งจิ่นเหยา เขาก็ร้อนใจขึ้นมา จึงเดินวนไปมาอยู่ในห้องโถงเป็นการฆ่าเวลาสาวใช้ผู้ดูแลเรื่องน้ำชาที่อยู่ด้านข้างเห็นเขาเดินไปเดินมาเช่นนี้ ก็บ่นในใจเช่นกันว่า ดูจากพฤติกรรมพวกนั้นของจวนหย่งชางป๋อ เกรงว่าฮูหยินคงไม่กลับมาพบพวกเขาหรอกในตอนที่พ่อบ้านเงยหน้าขึ้นอย่างไม่ตั้งใจแล้วเห็นเงาร่างของเมิ่งจิ่นเหยานั่น เขาก็รีบหยุดฝีท้าว แล้วก้าวเข้าไปทักทายทันที รอยยิ้มนั้นเด่นชัดจนเรียกได้ว่าประจบประแจง เขาเรียกคำหนึ่งว่า “คุณหนูใหญ่ ในที่สุดท่านก็กลับมาเสียที”เมิ่งจิ่นเหยาพยักหน้าด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ สาวเท้าไปนั่งลงในตำแหน่งประธาน เหลือบตามองพ่อบ้านด้วยสายตาเย็นชาทีหนึ่ง ก็เห็นพ่อบ้านรอยยิ้มแข็งค้าง มองนางด้วยสีหน้าประหม่า ในแววตาของเขามีความกระวนกระวาย นางจึงมิได้สร้างความลำบากใจให้เขา ถามอย่างตรงไปตรงมาว่า “วันนี้คือวันที่สิบ ตั๋วเงินที่ควรจัดเตรียมนั้น ท่านพ่อของข้ากับนางซุนได้เตรียมไว้เรียบร้อยแล้วหรือยัง?”เมื่อพ่อบ้านได้ยินนางพูดถึงเงิ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-11ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 94
เมื่อแต่ละคนได้รับเงินรางวัล ก็รีบกล่าวขอบคุณระหว่างทางกลับเรือนเวยหรุยเซวียน หนิงตงถามอย่างสงสัยประโยคหนึ่งว่า “ฮูหยิน ท่านว่าพวกนางป่วยจริงหรือแกล้งป่วยเจ้าคะ?”เมิ่งจิ่นเหยายกมุมปากเป็นรอยยิ้มหยันว่า “มีครั้งใดบ้างที่พวกนางเจอเรื่องแล้วไม่ล้มหมอนนอนเสื่อบ้าง? คงเป็นเพราะร่างกายอ่อนแอจนทนรับปัญหาไม่ไหวกระมัง เจอเรื่องอะไรหน่อยก็เลยล้มป่วยไป”เมื่อหนิงตงได้ยินก็เข้าใจทันที การแกล้งป่วยไม่เพียงจะได้รับความเห็นใจ ยังสามารถอ้างการป่วยไข้ไม่ออกจากบ้าน จะได้ไม่ต้องถูกผู้คนเยาะหยัน นี่เป็นการยิงธนูนัดเดียวได้นกสองตัวเมื่อผ่านประตูวงเดือนและระเบียงทางเดินไป ก็มีเสียงทะเลาะกันของเด็กสาวสองคนดังมาอย่างกะทันหัน เมิ่งจิ่นเหยาชะงักฝีเท้ามองไปตามเสียง ก็เห็นกู้เซวียนอี๋บุตรสาวที่เกิดจากภรรยาเอกของบ้านใหญ่ กับบุตรสาวที่เกิดจากอนุภรรยาของบ้านรองกู้เซวียนหลิง กำลังทะเลาะกันโดยไม่ทราบสาเหตุล้วนเป็นเด็กสาวในวัยสิบห้า คนหนึ่งสีหน้าเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง อีกคนขี้ขลาดอ่อนแอ ความแตกต่างระหว่างบุตรอนุภรรยาและบุตรภรรยาเอกนั้นไม่น้อยเลยจริงๆ อุปนิสัยช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับดินเหลือเกินเมื่อชุนหลิ่วเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-11ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 95
“หยุดมือ!”ในช่วงเวลาอันคับขันนั่นเอง ก็มีเสียงที่ค่อนข้างน่ายำเกรงดังขึ้น มือของกู้เซวียนอี๋ค้างอยู่กลางอากาศ หันไปทางต้นเสียงด้วยใบหน้าแข็งเกร็งก็เห็นเมิ่งจิ่นเหยากำลังชักสีหน้า เดินนำสาวใช้จำนวนหนึ่งมาทางพวกนาง ทั้งที่หญิงสาวอายุมากกว่าพวกนางเพียงปีเดียว แต่รัศมีบนตัวนางกลับทำให้คนกริ่งเกรงอย่างมาก นั่นเป็นความกดดันที่ไร้รูปลักษณ์ชนิดหนึ่ง ทำให้ฝ่ามือนั้นของนางชะงักค้างอยู่เช่นนั้น ไม่กล้าตบลงบนใบหน้าของกู้เซวียนหลิงบางที อาจเป็นเพราะเมิ่งจิ่นเหยามีฐานะเป็นผู้อาวุโส เป็นภรรยาของท่านอาสาม เพราะความเคารพและหวาดกลัวต่อท่านอาสาม ทำให้นางเกิดความกริ่งเกรงต่อเมิ่งจิ่นเหยาตามไปด้วยความแข็งกร้าวของกู้เซวียนอี๋พลันอ่อนลงในทันที ค่อยๆ ลดฝ่ามือที่เงื้ออยู่ลงด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน ส่งเสียงเรียกอย่างตะกุกตะกักว่า “อา อาสะใภ้สาม”กู้เซวียนหลิงแตกตื่นไปชั่วขณะ คิดถึงพฤติกรรมเมื่อครู่ของตน คาดว่าคงถูกผู้อาวุโสเห็นเข้าแล้ว ในใจก็รู้สึกกริ่งเกรงอย่างยิ่ง แต่นางก็ไม่เสียใจ กลับคารวะเมิ่งจิ่นเหยาตามธรรมเนียมของผู้เยาว์อย่างเคารพว่า “เซวียนหลิงคารวะอาสะใภ้สามเจ้าค่ะ อาสะใภ้สามสบายดีหรือไม่เจ้าค
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-11ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 96
เมิ่งจิ่นเหยานวดหว่างคิ้ว หันไปมองชุนหลิ่วแล้วสั่งการว่า “ชุนหลิ่ว เจ้าพูดทุกสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่ออกมาซ้ำอีกครั้ง ทว่าพูดแค่คำพูดของคุณหนูใหญ่ก็พอ”กู้เซวียนอี๋ “???”กู้เซวียนหลิง “???”สองพี่น้องต่างตกตะลึง ฝ่ายแรกตะลึงงัน หวาดหวั่น ไม่อยากเชื่อ ส่วนฝ่ายหลังยังไม่ได้สติกลับมา ——ข้าจงใจแล้วอย่างไร เจ้าจะทำอะไรข้าได้? ——ลูกอนุก็คือลูกอนุ ชอบประจบประแจง เจ้าเอาใจท่านย่าไปจะมีประโยชน์อะไร? ท่านก็ไม่ใช่ย่าแท้ๆ ของเจ้าเสียหน่อย นอกจากนี้ เจ้ายังเป็นลูกอนุอีก เจ้ายังคิดจะให้นางเอ็นดูเจ้าจากใจจริงอย่างนั้นหรือ? —— ท่านแม่หรือ? อย่าลืมเสียสิว่าเจ้าเป็นแค่ลูกอนุ ท่านอาสะใภ้รองก็ไม่ใช่แม่แท้ๆ ของเจ้าเสียหน่อย แม่ที่เป็นอนุบุญน้อยคนนั้นของเจ้าตายไปนานแล้ว ตายไปตั้งนานแล้วก็ไม่รู้ไปเกิดใหม่หรือยัง ถ้าไปเกิดแล้ว ก็น่าจะเด็กกว่าเจ้าเป็นสิบปีกระมัง ——กู้เซวียนหลิง เจ้าช่างบังอาจนัก ข้าว่าเจ้ากำลังรนหาที่ตายใช่หรือไม่!”ความจำของชุนหลิ่วไม่เลว นางพูดลอกเลียนสิ่งที่กู้เซวียนอี๋พูดออกมาอีกครั้งอย่างไม่ตกหล่น แม้แต่น้ำเสียงขณะที่กู้เซวียนอี๋พูดก็เลียนแบบได้อย่างสมบูรณ์ หลังกล่าวคำสุดท้ายจบ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-11ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 97
เมื่อเห็นนางไม่กล่าววาจา เมิ่งจิ่นเหยาก็ไม่คิดจะปล่อยนางไป ถามต่ออย่างเรียบๆ ว่า “เจ้าไม่พูด ก็เท่ากับยอมรับว่า เพราะมิใช่มารดาผู้ให้กำเนิด ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องกตัญญูใช่หรือไม่?”กู้เซวียนอี๋เคยถูกคนเค้นถามติดต่อกันเช่นนี้แต่เมื่อใด?ถูกเค้นถามก็ช่างแล้ว ถ้อยคำและน้ำเสียงยังแข็งกร้าวอีก และนางยังเป็นฝ่ายที่ไม่มีเหตุผล น้ำตาจึงไหลหนักยิ่งกว่าเดิมแล้ว ศีรษะของนางส่ายไปมาราวป๋องแป๋งก็ไม่ปาน นางตอบกลับไปว่า “ไม่ใช่เช่นนั้นเจ้าค่ะ การที่ผู้เยาว์กตัญญูต่อผู้อาวุโสเป็น สิ่งที่ชอบด้วยเหตุผล เป็นหลักการแห่งฟ้าดินที่ไม่อาจแปรเปลี่ยน ไม่ว่าจะเป็นมารดาผู้ให้กำเนิดหรือไม่ ก็ควรกตัญญูอย่างดี ไม่เช่นนั้นก็เท่ากับว่าอกตัญญู”เมิ่งจิ่นเหยาพยักหน้าเบาๆ จากนั้นก็ถามอย่างไม่เร่งร้อนต่ออีกว่า “ถูกแล้ว เมื่อครู่เจ้าพูดว่า ฮูหยินผู้เฒ่าไม่มีทางรักใคร่ชนรุ่นเยาว์ที่มิเกี่ยวข้องกับนางทางสายเลือดของนางอย่างจริงใจ เยี่ยงนั้นความหมายของเจ้าก็คือ ฮูหยินผู้เฒ่าก็มิได้รักใคร่เอ็นดูบิดาและอารองของเจ้าอย่างจริงใจเช่นกันหรือ?”กู้เซวียนอี๋รีบส่ายหัวอย่างลนลาน พูดน้ำเสียงสั่นเครือว่า “ไม่ ไม่ใช่เช่นนั้น ท่านย่าเป
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-11ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 98
นางเฉินกลับไม่ยอมปล่อยนาง ไล่ขนาบต่อว่า “จะอย่างไรพี่สะใภ้ใหญ่ก็เป็นถึงผู้อาวุโส กล่าววาจาเช่นนี้ต่อหน้าเด็กๆ ก็ไม่กลัวจะสอนพวกเขาให้เสียคนหรือ”นางจางควบคุมสีหน้าไม่อยู่เล็กน้อย ตอบว่า “นั่นเป็นเพราะข้าร้อนใจเกินไป เจ้าดูมือเซวียนหลิงของข้าสิ เซวียนหลิงนางมีนิสัยรุนแรง ชอบรังแกเซวียนอี๋ของเรา ก็มิใช่ว่านางไม่เคยรังแกเซวียนอี๋มาก่อน ครั้งนี้ยิ่งเกินเลย ถึงขนาดเลือดออกแล้ว”นางเฉินเหลือบตามองลูกอนุที่อยู่ข้างกายครั้งหนึ่ง บุตรสาวอนุนางนี้ปกติแล้วขี้ขลาดอ่อนแอ ไม่มีทางทำเรื่องเช่นนี้แน่ พี่สะใภ้ใหญ่ก็แค่ฉวยโอกาสนี้มาว่านาง ว่านางที่เป็นมารดาไม่ได้อบรมบุตรธิดาให้ดีเท่านั้น นางปกป้องบุตรสาวที่ถือกำเนิดจากอนุเบื้องหลัง แล้วถามกลับไปว่า “พี่สะใภ้ก็มั่นใจถึงเพียงนั้น ว่าเป็นฝีมือของเซวียนหลิงหรือ? ไม่แน่ว่าอาจเป็นเซวียนอี๋ที่ล้มเองก็ได้ ปกติแล้ว เซวียนหลิงแม้แต่มดตัวเดียวก็ยังไม่กล้าทำร้าย แล้วจะลงมือทำร้ายคนได้อย่างไร”นางเพิ่งกล่าวจบ เสียงของกู้เซวียนหลิงก็ดังขึ้นมาว่า “ท่านแม่ เป็น เป็นข้าที่ผลักพี่หญิงใหญ่เจ้าค่ะ”เมื่อนางเฉินได้ยิน ก็ราวกับถูกสายฟ้าฟาด นางหันไปด้วยสีหน้าแข็งค้าง มองบ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-11ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 99
ใบหน้าของนางจางร้อนผะผ่าว ทั้งที่ลูกสาวของนางร้องไห้แถมยังบาดเจ็บด้วยซ้ำ แต่สุดท้ายผู้ที่ผิดกลับเป็นบุตรสาวของนาง?เมื่อได้ยินนางเฉินพูดเช่นนั้น สีหน้าของนางก็ไม่น่ามองเป็นอย่างมาก การทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ ยกระดับไปถึงว่าจะทำให้มารดาของสามีโกรธจนป่วยหรือไม่ ทำให้นางจบเรื่องอย่างลำบาก หากตำหนินิดหน่อยแล้วลงโทษเพียงเล็กน้อย ก็เท่ากับว่านางให้ท้ายบุตรสาว ไม่เห็นสุขภาพของมารดาของสามีอยู่ในสายตา กระทั่งตัวนางเองก็เห็นด้วยกับคำพูดของบุตรสาวด้วยนางมองบุตรสาวที่น้ำตานองหน้า เมื่อครู่คิดว่าเซวียนหลิงเป็นคนผิด จึงเรียกร้องให้นางเฉินลงโทษเซวียนหลิงอย่างหนัก ตอนนี้เมื่อพบว่าคนที่ผิดคือเซวียนอี๋ หากไม่ลงโทษอย่างหนัก นางก็ไม่อาจสงบเรื่องนี้ลงได้ส่วนเรื่องจะลงโทษหนักอย่างไรนั้น?นางนึกถึงกู้ซิวหมิงที่เวลานี้ยังสำนึกผิดและคัดกฎตระกูลอยู่ในโถงบรรพชน ในใจคิดว่า กู้ซิวหมิงที่เป็นถึงซื่อจื่อของจวนโหว เป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของทายาทสายตรง ยังถูกโบยไปถึงยี่สิบห้าแส้ คัดกฎสกุลร้อยจบ และกักบริเวณอยู่ในโถงบรรพชนหนึ่งเดือนเมื่อมีตัวอย่างเช่นนี้อยู่ก่อน ลูกสาวของนางทั้งพูดจาล่วงเกินมารดาของสามี ท
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-11ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 100
นางเฉินกล่าวขอบคุณอีกครั้ง “ไม่ว่าอย่างไรก็ยังต้องขอบคุณน้องสะใภ้สาม เพราะเมื่อครู่ น้องสะใภ้สามปรากฏตัวได้ทันเวลา จึงช่วยหยุดเซวียนอี๋ไม่ให้ตบเซวียนหลิงได้ เด็กคนนั้นมีกำลังค่อนข้างมาก หากมิใช่เพราะเจ้าปรากฏตัว เซวียนหลิงที่ตัวคนเดียวคงถูกนางจับตัวไว้แล้วทุบตีเป็นแน่ ไม่แน่ว่าใบหน้าอาจถูกข่วนจนเป็นรอยไปด้วย” เมื่อฟังถึงจุดนี้ ในใจของกู้เซวียนหลิงก็ยิ่งหวาดกลัว มิใช่มารดาเอกพูดเกินจริง เพราะเมื่อพี่หญิงใหญ่ข่วนคนขึ้นมา นางก็ไม่สนใจผลลัพธ์ที่จะตามมาจริงๆ ตัวนางถึงวัยที่จะต้องพูดคุยเรื่องการแต่งงานแล้ว หากเสียโฉมขึ้นมายังจะแต่งงานได้อย่างไร? โชคยังดีที่อาสะใภ้สามมาได้ทันเวลาเมิ่งจิ่นเหยาก็ไม่อยากฟังคนขอบคุณไปขอบคุณมา นางถามไถ่เรื่องสารทุกข์สุกดิบกับนางเฉินสองสามคำ จากนั้นก็นำสาวใช้จากไประหว่างทาง เมื่อนึกถึงท่าทางเมื่อครู่ของนางเฉิน เมิ่งจิ่นเหยาก็ถอนใจว่า “เซวียนหลิง เด็กคนนี้ถือว่ามีวาสนา ที่มีมารดาใหญ่เช่นนี้คอยปกป้อง”ชุนหลิ่วค่อนข้างเห็นด้วยกับคำพูดนี้เป็นอย่างมาก เอ่ยปากตอบว่า “คุณหนูรองทั้งกตัญญูต่อมารดาใหญ่และรู้ความ ยามฟางอี๋เหนียงยังมีชีวิตอยู่ก็อ่อนโยนรู้หน้าที่ ไม่แก่ง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-11
บทล่าสุด
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 180
ได้ยินเช่นนั้น นางจางก็เหลือบสายตามองกู้จิ่งซีด้วยความพรั่นพรึงปราดหนึ่ง บัดนี้กลับเป็นบุตรชายของนางที่เป็นฝ่ายคนมากรุมรังแกคนน้อย หากว่าบุตรชายของตนเองเป็นฝ่ายผิดก่อนขึ้นมาจะเป็นเรื่องดีได้อย่างไร? อาสามยึดมั่นในความยุติธรรมชื่นชมลงโทษล้วนละเอียดรอบคอบมาตลอด เมื่อลงโทษผู้น้อยที่ทำความผิดแล้วก็ไม่เคยใจอ่อนปรานีแม้เพียงครั้งเดียว “ท่านแม่” ในตอนนั้นเอง เสียงของกู้จิ่งเซิ่งก็ดังขึ้นมา เมิ่งจิ่นเหยาและกู้จิ่งซีเองก็ทำความเคารพต่อฮูหยินผู้เฒ่ากู้ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยน “ท่านแม่” นางจางเหลือบสายตามองขึ้นไป ก็เห็นว่าแม่สามีเข้ามาแล้ว จึงผละออกจากบุตรชาย และร้องเรียก “ท่านแม่” จากนั้นจึงเดินเข้าไปอย่างกระตือรือร้นประคองแม่สามีไปนั่งประจำตำแหน่ง ฮูหยินผู้เฒ่ากู้มองนางปราดหนึ่ง ปล่อยให้นางช่วยประคองเดินไป รู้ดีว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ คงเป็นเพราะกลัวว่าบุตรชายจะถูกลงโทษ ฉะนั้นถึงได้รีบร้อนเข้ามาเอาอกเอาใจผู้อาวุโสก่อนใคร หวังว่าโทษจะเบาลงได้บ้าง แต่หนนี้ดูนางจะคิดมากเกินไป เพราะคนที่ผิดก่อนอย่างไรก็เป็นซิวหมิง หากจะลงโทษก็ต้องลงโทษซิวหมิงก่อน ฮูหยินผู้เฒ่ากู้นั่งประจำตำแหน่งแล้ว ก
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 179
อีกฟากนั้น เมิ่งจิ่นเหยาและกู้จิ่งซีได้รับข่าวอย่างไม่ตั้งตัว แจ้งว่าให้พวกเขามุ่งหน้าไปที่โถงโซ่วอัน สองคนสามีภรรยาเองก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็รีบมุ่งหน้าไปที่โถงโซ่วอันทันที กู้จิ่งเซิ่งและนางจางสองคนสามีภรรยาเองก็เช่นกัน เมื่อได้รับข่าวแล้ว ก็รีบร้อนมุ่งหน้าไปที่โถงโซ่วอันทันที โดยปกติท่านแม่ไม่เคยเรียกพวกเขาเข้าพบอย่างกะทันหันเช่นนี้ ในเมื่อเรียกพวกเขาให้ไปเข้าพบก็หมายความว่าต้องมีเรื่องสำคัญบางอย่างเกิดขึ้นแล้ว พวกเขาทั้งคู่ต่างรู้สึกวิตกกังวล แต่เมื่อเห็นว่าเจ้าสามและภรรยาก็มาถึงแล้วเช่นกัน ก็ค่อยรู้สึกเบาใจลงมาได้สักหน่อย กู้จิ่งเซิ่งชะงักฝีเท้า ถามไถ่อย่างสงสัย “น้องสาม น้องสะใภ้สาม พวกเจ้าเองก็ถูกท่านแม่เรียกพบเหมือนกันหรือ?” เมิ่งจิ่นเหยาและกู้จิ่งซีพยักหน้าเบา ๆ กู้จิ่งเซิ่งยังถามอีกว่า “เช่นนั้นท่านแม่ได้แจ้งหรือไม่ว่าท่านเรียกให้พวกข้ามาด้วยเหตุผลอันใด?” กู้จิ่งซีตอบกลับด้วยเสียงราบเรียบ “เรื่องนี้ท่านแม่มิได้แจ้ง เพียงแต่ระยะนี้ไม่มีเรื่องใดเกิดขึ้น คงจะไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรกระมัง พี่ใหญ่วางใจเถิด” ได้ยินวาจานี้แล้ว กู้จิ่งเซิ่งเองก็ไม่คิดอะไรมากไปกว่าน
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 178
“บริสุทธิ์?” กู้ซิวหมิงแค่นเสียงหัวเราะ “ตอนแรกที่ข้าหนีงานวิวาห์ นางเกือบจะได้สมรสกับเจ้าแล้ว หากไม่ใช่เพราะท่านพ่อข้ายังมิได้สมรสภรรยาเอก ตัวเจ้าก็มีความเป็นไปได้ถึงห้าส่วนที่จะได้เป็นสามีของนาง” และทันทีที่เขาพูดจบ ก็ถูกเมิ่งเฉิงจางที่อยู่ด้านข้างยกเท้าถีบเข้าอย่างรุนแรง เขาไม่ทันตั้งตัวก็ล้มลงไป ทำให้กู้ซิวเหวินได้โอกาสพลิกตัวกลับมา เดิมทีเมิ่งเฉิงจางไม่พร้อมจะเข้าร่วม แต่เมื่อได้ยินกู้ซิวหมิงกล่าวหาว่าร้ายทำลายความบริสุทธิ์ของพี่หญิงใหญ่อย่างโจ่งแจ้ง ก็ทนไม่ไหว เข้าร่วมกับกู้ซิวเหวินทันที เมื่อเป็นสองรุมหนึ่ง ก็ทำให้กู้ซิวหมิงซึ่งเดิมเป็นฝ่ายได้เปรียบก็ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบไป เมิ่งเฉิงจางและกู้ซิวเหวินต่างฉลาดเฉียบแหลมทั้งคู่ เลือกลงมือเฉพาะส่วนที่มีเสื้อผ้าปกปิดเท่านั้น กระทั่งมีสาวใช้คนหนึ่งบังเอิญเดินผ่านมา เห็นภาพฉากนี้เข้า ก็ตกใจรีบหมุนตัวเดินหนีไปทันที วิ่งโร่ไปยังโถงโซ่วอันเพื่อนำเรื่องไปแจ้งฮูหยินผู้เฒ่ากู้ ฮูหยินผู้เฒ่ากู้เมื่อได้ยินเช่นนั้น ก็สั่งให้เฝิงหมอมอหญิงรับใช้คนสนิทเข้ามาห้ามปรามการทะเลาะทันที และพาตัวพวกเขาทุกคนกลับมาที่โถงโซ่วอัน ขณะเดียวกันก็สั่งให้ส
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 177
สิ้นวาจานี้ บรรยากาศรอบข้างพลันจมดิ่งสู่ความตึงเครียด กู้ซิวหมิงและกู้ซิวเหวินเป็นพี่น้องกันมาหลายปี สมานฉันท์ปรองดองกันมาตลอด ไม่เคยทะเลาะเบาะแว้ง แต่วันนี้กลับไม่สนหน้าของอีกฝ่าย มีปากเสียงปะทะคารมต่อกันโดยตรง พวกเขาขึงตาจ้องกันด้วยโทสะ ท้ายที่สุดก็เป็นกู้ซิวหมิงผู้ซึ่งเป็นฝ่ายผิดก่อนต้องยอมถอย ด้วยเรื่องนี้ การกระทำของเขาทำให้ชื่อเสียงของพี่น้องในตระกูลต้องได้รับผลกระทบไปด้วยจริง และเพราะเหตุผลนี้ ท่านพ่อถึงได้เรียกเขาไปตำหนิที่ห้องหนังสือเมื่อตอนก่อน ทว่าบัดนี้เขาเองก็ได้ให้หว่านเอ๋อร์ย้ายออกจากห้องหลักซึ่งต้องเป็นภรรยาเอกเท่านั้นถึงจะมีสิทธิ์อาศัยแล้ว ยังต้องการให้เขาทำอย่างไรอีก? เมิ่งเฉิงจางผงะไป มองสองพี่สองที่ไม่ยอมลดราวาศอก เขาคิดไม่ถึงว่าเรื่องนี้จะบานปลายไปถึงขั้นทำให้พวกเขาสองคนพี่น้องต้องทะเลาะกัน หลี่หว่านเอ๋อร์น้ำตาคลอเบ้า บัดนี้ไม่อาจอดทนกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกแล้ว เสี้ยวพริบตาหยาดน้ำตาก็ร่วงเผาะลงมาในทันที สะอื้นไห้เสียงเบา กู้ซิวเหวินเห็นนางร้องไห้น้ำตานองหน้า ท่าทางเหมือนอนุภรรยาของท่านพ่อของเขาไม่มีผิด ความรู้สึกชิงชังรังเกียจยิ่งผุดขึ้นในใจ ก็เสริมขึ้นประโยค
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 176
ท่านพ่อรักเมิ่งจิ่นเหยามากเพียงนั้น ก็ไม่แน่เมิ่งจิ่นเหยาอาจคอยพูดข้างหมอน ท่านพ่อถึงได้ช่วยพาเมิ่งเฉิงจางเข้าสำนักศึกษาหลิงซานด้วย สำนักศึกษาหลิงซาน แม้แต่เขาที่เป็นบุตรชายยังไม่สามารถเข้าเรียนได้เลยด้วยซ้ำ แต่ท่านพ่อกลับพาคนอื่นเข้าไป หนำซ้ำยังช่วยพาเข้าไปถึงสองคน ในใจเขารู้สึกไม่ยินยอม กวาดสายตาประเมินเมิ่งเฉิงจางตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าไปหนึ่งที ส่งเสียงฮึ่มออกมาเบาๆ “จริงอย่างที่ว่าหนึ่งคนบรรลุเซียน หมูหมากาไก่ก็พลอยได้ขึ้นสวรรค์ด้วย พอพี่สาวไต่เต้าขึ้นมาจนได้ดี คนเป็นน้องชายก็พลอยได้รับผลประโยชน์ไปด้วย” ถ้อยคำนี้แม้มิได้ชี้ชัด ทว่าความหมายกลับชัดเจนในตัว ว่ากำลังถากถางเมิ่งเฉิงจางที่อาศัยความสัมพันธ์ของพี่สาว เพื่อให้พี่เขยช่วยพาตนเองเข้าเรียนที่สำนักศึกษาหลิงซาน เมิ่งเฉิงจางสีหน้ามืดครึ้มลงในทันใด สีหน้าของกู้ซิวเหวินก็ดูย่ำแย่เช่นกัน พี่สามไม่เข้าใจเรื่องราวอะไร ทว่าเขาเข้าใจกระจ่าง น้องชายของน้าสะใภ้สามท่านนี้แม้อายุยังน้อย แต่ก็เป็นคนที่เก่งกาจมีพรสวรรค์อย่างแท้จริง พี่สามไม่ทำความเข้าใจให้ดี แต่อาศัยจินตนาการเพ้อเจ้อของตนเองเข้าใจผิดไปว่าอีกฝ่ายต้องใช้เส้นสาย เขาดึงหน
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 175
แสงอาทิตย์ยามเช้าตรู่ช่างอ่อนโยน เหมาะสำหรับเดินเล่นยิ่งนัก กู้ซิวเหวินต้อนรับผู้มาเยือนอย่างกระตือรือร้นและเป็นมิตร พาเมิ่งเฉิงจางเข้ามาเยี่ยมชมภายในจวน ทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมภายในจวนได้ครู่หนึ่ง ระหว่างทางก็ถูกใครบางคนเรียกให้เข้าไปหา ก่อนจะขอปลีกตัวออกไปสักพัก ก็ได้บอกให้เมิ่งเฉิงจางเดินชมสภาพแวดล้อมไปก่อนพลาง ๆ เมิ่งเฉิงจางเห็นทัศนียภาพงดงามโดดเด่น ครู่เดียวก็หลงใหลไปกับความงดงามของทัศนียภาพ คิดไม่ถึงว่าเดินไปเดินมาสุดท้ายจะหลงทาง มีเส้นทางอยู่มากมาย ไม่รู้ว่าควรเดินเส้นทางใดเพื่อกลับไปจุดเดิม ครั้นกู้ซิวเหวินกลับมาไม่เห็นคน ก็รู้ทันทีว่าเขาน่าจะหลงทางแล้ว จึงรีบออกตามหาทันที ระหว่างทางบังเอิญเจอกู้ซิวหมิงและหลี่อี๋เหนียงเดินเข้ามา สองคนกำลังเดินเล่นอย่างสบายใจ คุยกันบ้าง หัวเราะกันบ้าง ในแววตาเจือความพิสมัยลุ่มลึกหวานชื่น บุรุษเก่งกาจมีความสามารถสตรีโฉมงามเพริศพริ้ง มองปราดเดียวก็เห็นถึงความเหมาะสมอย่างยิ่ง เขาเดินเข้าไปทักท่าน “พี่สาม หลี่อี๋เหนียง” หลายวันที่ผ่านมาหลี่อี๋เหนียงได้เรียนรู้ระเบียบประเพณีแล้ว เข้าใจชัดเจนว่าเมื่อใดที่ตนพบเจ้านายไม่ว่าเป็นท่านใดในจวนล
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 174
คล้ายว่าการนอนหงายจะทำให้รู้สึกไม่ปลอดภัย นางจึงพลิกตัวนอนตะแคงข้าง ขดตัว และยังคงร้องไห้ไม่หยุด นี่คงจะกำลังฝันร้ายอยู่สินะ กู้จิ่งซีมองแม่นางน้อยกำลังร้องไห้ และเสียงสะอื้นไห้ยิ่งดังขึ้นทุกเสี้ยวขณะ เขาที่ไม่เคยมีประสบการณ์ปลอบโยนเด็กน้อยมาก่อนค่อนข้างทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรก่อนดี หากเป็นเช่นนี้ต่อไป จนสาวใช้ที่อยู่เฝ้ายามดึกข้างนอกได้ยินเข้า อาจจะคิดไปไกลถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ เขาครุ่นคิดครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเลื่อนมือไปลูบแผ่นหลังของแม่นางน้อยอย่างประดักประเดิด และปลอบโยนด้วยเสียงอบอุ่นว่า “ฮูหยินอย่าร้องไห้เลย ไม่เป็นอะไรแล้ว อย่าร้องไห้เลย” ไม่รู้ใช่เพราะได้ยินเสียงนี้หรือไม่ เมิ่งจิ่นเหยาเขยิบเข้ามาข้างกายเขาตามสัญชาตญาณ อิงแอบเขาไว้และยังคงร้องไห้ต่อไป กู้จิ่งซีจำต้องยอมรับชะตากรรมไป ได้แต่ภาวนาให้นางรีบหยุดสะอื้น ไม่เช่นนั้นหากคนอื่นได้ยินเข้าจะดูไม่งาม กลางดึกผู้คนเงียบสงัดหากมีเสียงสะอื้นไห้ของนางแว่วดังออกมาจากห้องนอน ต่อให้จะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ก็หนีไม่พ้นต้องถูกเข้าใจผิดแน่ “ฮูหยินอย่าร้องไห้เลย ไม่ต้องร้องแล้ว มันก็แค่ฝันร้าย” กู้จิ่งซีปลอบโยนด้วย
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 173
คืนนั้น เมิ่งจิ่นเหยาฝัน ในฝันเฉิงอวี่กำลังร้องไห้โยเยไม่ยอมดื่มยา ตู้อี๋เหนียงแม้ใช้เสียงนุ่มนวลปลอบโยนอยู่นานครู่ใหญ่แล้วแต่ก็ยังไม่เป็นผล เห็นเจ้าตัวเล็กร้องไห้จนหน้าแดง แม้กระทั่งลมหายใจก็เริ่มไม่เป็นจังหวะ ตู้อี๋เหนียงกลัวว่าเจ้าเด็กน้อยร้องไห้จนขาดใจ ก็ไม่กล้าบังคับให้เจ้าเด็กน้อยดื่มยาอีก ได้แต่ปลอบโยนด้วยเสียงนุ่มนวล “เฉิงอวี่เด็กดี เฉิงอวี่ไม่อยากกิน เช่นนั้นก็ไม่ต้องกินแล้วนะ” เอ่ยพลางก็หันไปส่งสายตาให้สาวใช้ข้างกาย สาวใช้ผงกศีรษะ รีบออกไปตามหาคนช่วยกู้สถานการณ์ ทว่าสาวใช้แค่คิดจะออกไป เมิ่งจิ่นเหยาตัวน้อยก็เข้ามาพอดี ตู้อี๋เหนียงเห็นนาง ราวกับเห็นดวงดาวช่วยชีวิต เผยรอยยิ้มอบอุ่นออกมา “คุณหนูใหญ่ท่านมาแล้ว เฉิงอวี่ไม่ยอมดื่มยาอีกแล้ว ท่านช่วยมาปลอบโยนเขาหน่อยเถิด เขาเชื่อฟังท่านที่สุดแล้ว” “พี่…แค่ก…พี่หญิงใหญ่” เฉิงอวี่เห็นนาง ทันใดนั้นก็หยุดร้อง และยื่นมือออกมาขอให้นางกอด เมิ่งจิ่นเหยาตัวน้อยก้าวขาสั้น ๆ วิ่งเข้าไปหา ให้สาวใช้อุ้มขึ้นเตียงแล้ว นางก็ยื่นมือออกไปกอดน้องชายที่ป่วยอยู่ พลางเอ่ยวาจาปลอบโยนด้วยเสียงอ้อแอ้ของเด็กน้อย “เฉิงอวี่เด็กดี ดื่มยานี่อีกแค่
ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก บทที่ 172
เมิ่งจิ่นเหยาหน้าถอดสี คิดถึงท่าทางหมดอาลัยตายอยากเมื่อสักครู่ของตนเองขึ้นมา ช่างน่าอับอายขายหน้าเสียจริง นางลดมือลงอย่างกระอักกระอ่วน เอ่ยด้วยใบหน้าเหยเก “แล้วอย่างไร คนเราก็ต้องมีช่วงเวลาที่ความคิดเพี้ยนผิดไปบ้าง ฟังถ้อยคำตักเตือนของท่านพี่แล้ว ข้าเองก็คงไม่ทำอะไรเช่นนั้นอีกแล้วเจ้าค่ะ” นางเอ่ยพลาง ก็ผินใบหน้าไปทางอื่น ขอบตาแดงรื้น รีบกะพริบตารัว ๆ หวังจะไล่น้ำตาให้ไหลย้อนกลับไป ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุขุมว่า “แม้เฉิงอวี่จะวัยเพียงสองขวบ แต่เขาก็รักทะนุถนอมข้ามาก ๆ ตอนเด็กที่ข้าเคยสะดุดก้อนหิน จนตนเองหกล้มเขายังเจ็บปวดหัวใจอย่างกับอะไรดี เด็กน้อยคนนั้นด่าทอสาปแช่งเจ้าหินก้อนนั้นอยู่นานเชียว ด่าว่ามันนิสัยไม่ดี หากเขาเห็นข้าได้รับบาดเจ็บ เขาต้องเจ็บหัวใจแน่” กู้จิ่งซีฟังอยู่อย่างเงียบเชียบ แม้เขาจะอาศัยในครอบครัวที่พอจะเรียกได้ว่ารักใคร่ปรองดองกันบ้าง แต่ก็ไม่เคยมีน้องชายแบบนี้มาก่อน เขากับพี่ชายมิได้มีความผูกพันกันแน่นแฟ้นอะไร พี่ชายทั้งสองคนแม้อาวุโสกว่า แต่ก็ยำเกรงเขา ให้ความเคารพเขามาก ความสนิทสนมใกล้ชิดจึงมีไม่เพียงพอ เขาเอ่ยด้วยเสียงอบอุ่น “เช่นนั้นฮูหยินโปรดจำใส่ใจ อย่าให
