บทที่ 67

เดิมทีเมิ่งจิ่นอวี้คิดว่ามารดายักยอกสินเดิมของมารดาแท้ ๆ เมิ่งจิ่นเหยาไปจริง ในใจรู้สึกกังวล กลัวว่ามารดาจะทำเรื่องเช่นนั้นจริง ยามนี้เรื่องราววุ่นวายใหญ่โต แม่ของนางไม่เพียงเสียหน้า แม้แต่นางก็ยังถูกคนครหา ไม่แน่ยังจะส่งผลกระทบต่องานสมรสของนางด้วย

ตอนนี้นางได้ยินคำยืนยันจากปากของบิดาว่า ใบรายการสินเดิมฉบับนั้นเป็นของปลอม นางพลันถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที พอเห็นสีหน้าน้อยใจของมารดา นางกลับรู้สึกโกรธขึ้นมาทันที

เมื่อเห็นเมิ่งจิ่นเหยาเปิดปากจะพูด นางรีบชิงเอ่ยก่อน โดยถามด้วยน้ำเสียงโมโหว่า “พี่หญิง ท่านทำเกินไปแล้ว! ตอนที่ท่านยังแบเบาะ ท่านแม่เลี้ยงดูท่านอย่างเอาใจใส่ ทั้งตอนที่ท่านถูกท่านย่าลงโทษ มีครั้งใดที่ท่านแม่ไม่อ้อนวอนแทนท่านบ้าง? ตอนนี้ท่านกลับเชื่อคำพูดของผู้อื่น ยังไม่รู้ต้นสายปลายเหตุของเรื่องราวที่ชัดเจน ก็วิ่งโร่กลับมาเค้นถามท่านแม่ เสียแรงท่านแม่นึกว่าท่านคิดถึงครอบครัว จึงเรียกข้ากับน้องชายทั้งสองให้มาพบท่านโดยเฉพาะ”

เมิ่งเฉิงซิงอายุน้อยที่สุดก็โมโหความไม่เป็นธรรม “พี่หญิง กายังรู้จักบินมาป้อนอาหารพ่อแม่ของมัน ท่านไม่รู้จักสำนึกบุญคุณการเลี้ยงดูก็ช่างเถิด แต่ยังเชื่อค