ตอนที่6 ตาม

ฉันที่อยู่ในห้องได้ยินเสียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทุกอย่างรวมถึงเสียงโหยหวนของผู้หญิงและผู้ชายด้วย ฉันยืนตัวแข็งด้วยความตกใจ ขนลุกซู่กับเสียงที่ฟังเพราะฟังยังไงก็ไม่ใช่เสียงคนแน่ๆ

"บ้าน่า เราคงหูฝาดไป" ฉันยืนสะกดจิตตัวเองเพื่อไม่ให้ตัวเองรู้สึกกลัว แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผล เมื่อเสียงร้องโหยหวนนั้นยังคงดังก้องเข้ามาในโสตประสาท

"ช่วยแล้วนะ" เสียงกระซิบยานๆเย็นๆของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นที่ข้างหูฉัน 

"กรี๊ดดดดดดดดดด" ฉันกรีดร้องด้วยความตกใจแล้ววิ่งใส่เกียร์หมาออกจากคฤหาส์หลังนั้นทันที

"แฮ่ก แฮ่กๆ" เสียงฉันหอบหายใจเมื่อมายืนอยู่ที่หน้าผับที่ฉันทำงาน คนที่ยืนอยู่ข้างนอก บ้างคุยกันบ้างสูบบุหรี่ หันมามองฉันเป็นตาเดียว ไม่สิ....ไม่ได้มองฉัน แต่มองข้างหลังฉันต่างหาก ฉันหันกลับไปมองก็พบแต่ความว่างเปล่า อะไรของพวกเขาล่ะเนี่ย 

เมื่อฉันหายเหนื่อย ฉันจึงเข้าไปในผับแล้วทำงาน ชงเหล้า ดูแลลูกค้าปกติ จนกระทั่งเลิกงานฉันก็เดินกลับหอพัก จากผับถึงหอพักไม่ไกลกันมาก ฉันจึงเดินกลับแทนการนั่งรถเพราะประหยัดเงินได้อีกนิดหน่อย 

ฉันเดินเข้ามาในซอยหอพักที่ฉันเช่าอยู่ จากถนนใหญ่ต้องเข้าเดินมาในซอยประมาณ400เมตร ตอนนี้คนในซอยหลับกันหมดแล้วทุกบ้านเงียบสนิท มีเพียงแสงไฟสลัวๆจากเสาไฟฟ้าและมีเพียงเสียงรถยนต์จากถนนใหญ่ที่ดังขึ้นบ้างเป็นบางคราแว่วเข้าหูให้ได้ยินเท่านั้น 

"กึก กึก กึก" เสียงร้องเท้าส้นสูงดังขึ้นเมื่อฉันก้าวเดิน แต่ฉันรู้สึกว่าเหมือนมีเสียงรองเท้าของคนอื่นเดินตามฉันด้วย ฉันจึงหันหลังไปมอง เอ๋ ก็ไม่มีใครนี่นา เพ้อเจ้ออีกแล้วสิเรา 

"กึก กึก กึก" เสียงรองเท้าส้นสูงของฉันดังประสานกับรองเท้าของใครอีกคน คราวนี้ฉันหยุดชะงักแล้วหันไปมองข้างหลังอีกที เอ๋ ก็ไม่มีใครนี่นา ฉันหูแว่วอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย ฉันคิดในใจแต่ขนลุกซู่ขึ้นทันใด อยู่ตรงนี้ไม่ไหวแล้วโว้ย

ฉันรีบวิ่งเข้าไปในหอพักและขึ้นลิฟต์ไปยังชั้น5 ซึ่งก็คือห้องของฉันนั่นเอง เฮ้อ ค่อยยังชั่ว ฉันมองซ้ายมองขวา เมื่อพบว่าไม่มีใครอยู่จึงถอนหายใจอย่างโล่งอก เฮ้อ 

"มองหาใครเหรอ" 

"เฮือก" ฉันสะดุ้งจนตัวโยนแล้วมองร่างสูง อีตาคนนี้มาจากไหนวะ เมื่อกี้ยังไม่มีใครแท้ๆ.....เดี๋ยวนะ ไม่สิ เป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนมายืนอยู่ตรงนี้ เพราะฉันอยู่ห้องริมสุด ตรงนี้มันก็มีแค่หน้าต่าง เขาคงไม่ได้ปืนหน้าต่างเข้ามาแน่ๆเพราะนี่มันชั้น5 แล้วจะบอกว่าเขาตามฉันมาจากลิฟต์ก็คงไม่ได้เหมือนกันเพราะเมื่อกี้มีฉันคนเดียวนี่นา 

ฉันหันควับมามองเขาก็แทบล้มทั้งยืนเมื่อพบว่าใบหน้าของเขาเหมือนกับรูปถ่ายที่แขวนอยู่บนผนังชั้น2ของคฤหาสน์หลังนั้นเปี๊ยบเลย

"...กะ.....กรี๊ดดดดดดด.....ผีหลอก" ฉันร้องโวยวายแล้วเป็นลมล้มฟุบอยู่หน้าประตูห้องทันที ส่งผลให้คนเกือบทั้งหอพักต้องสะดุ้งตื่นจากการหลับไหลเพราะเสียงฉันที่ดังลั่นหอพัก

"เฮ้ย เป็นอะไร" เสียงคนข้างห้องเปิดประตูมาถามแล้วยื่นมือมาสะกิดฉัน เพื่อนบ้านคนอื่นๆก็ออกมาดูฉัน บางคนก็หยิบยาดมยื่นมาอังจมูกให้ฉันดม บางคนก็ใช้พัดมาพัด จนฉันฟื้นคืนสติ ฉันจึงกล่าวขอโทษเพื่อนร่วมหอพักแล้วไขกุญแจเข้าห้องตัวเอง ฉันเปิดไฟสว่างทั่วห้องแล้วเปิดประตูอาบน้ำ โดยที่ไม่รู้ว่ามีสายตาของผู้อื่นจ้องมองอยู่ ร่างนั้นมองหญิงสาวแล้วแสยะยิ้มที่มุมปากนิดๆ

ฉันอาบน้ำเสร็จก็มาสวดมนต์ไหว้พระ หลังจากนั้นจึงพูดลอยๆว่า "ไปที่ชอบๆนะคะ แล้วแพรจะทำบุญไปให้ค่ะ" พูดจบฉันก็ห่มผ้าคลุมโปงทันที ฮือๆ ยัยแพรวา ผีไม่มีจริง จิตปรุงแต่งขึ้นมาเอง แกก็ก็แค่มโนอ่ะ เข้าใจป่ะ เดี๋ยวพอคืนนี้ผ่านพ้นไปก็ไม่มีอะไรแล้ว ฉันนอนสะกดจิตตัวเองอยู่

อย่างนั้นจนผล็อยหลับไป