บทที่ 7 สถานนะเปลี่ยน

         “จำได้หรือยัง”

          เสียงของฟรินช่วยปลุกให้ดาวเหนือตื่นจากภวังค์ ขณะที่กำลังนั่งตบตีกับความคิดของตัวเองอย่างหนัก

          “เหนือจำไม่ได้ แล้วก็ไม่เชื่อด้วยว่าฟรินจะทำแบบนั้น” หลังจากคืนนั้นถึงแม้จะสงสัยตัวเองอยู่บ้างแต่ก็ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นจริง เพราะฟรินคือเพื่อนที่เธอรักและไว้ใจมากที่สุด

          แต่…เรื่องราวมันบานปลายจนทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนที่มีมายาวนานเกือบหกปี

          “แต่ทำไปแล้ว” ฟรินจ้องมองใบหน้าแสนหวานที่กำลังแสดงความเสียใจออกมาอย่างชัดเจน

          “บนรถคันนี้แล้วไปต่ออีกรอบที่บ้านเธอ”

          “ทำไมฟรินถึงกล้าทำกับเหนือแบบนั้น”

          “แค่เอาเธอต้องใช้ความกล้าด้วยเหรอ ฉันว่าใช้แค่แรงกระแทกอย่างเดียวก็น่าจะพอ”

          “ถ้าทำแบบนั้นจริง เท่ากับว่าฟรินฉวยโอกาสตอนเหนือเมา เหนือไม่ได้เต็มใจ”

          “เรื่องนั้นฉันไม่สน เพราะถ้าชอบก็จะเอา”

          “…..” ดาวเหนือยกมือขึ้นลูบหน้าเพื่อตั้งสติ ฟรินพูดออกมาเหมือนไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเลยด้วยซ้ำ

          “โดนเอาขนาดนั้น ยอมรับความจริงได้แล้วเหนือ อย่าทำเป็นไม่รู้”

          “…..”

          “เธอเป็นเมียฉัน”

          “เหนือจำไม่ได้จริงๆ”

          “ถ้าจำเรื่องคืนนั้นไม่ได้ก็ไม่เป็นไร” นิ้วเรียวเกลี่ยเส้นผมออกจากใบหน้าแสนหวาน แววตาของเธอมันเต็มไปด้วยความลังเลสับสนไม่มั่นใจ

“เดี๋ยวคืนนี้ซ้ำให้อีกรอบ จะได้ไม่ลืม”

          “…..”

          ดาวเหนือมองไปรอบๆ บริเวณด้วยท่าทางหวาดหวั่น เมื่อรถยนต์คันหรูเคลื่อนตัวเข้ามาจอดในโกดังขนาดใหญ่ ฟรินไม่ได้ไปส่งเธอเหมือนที่คิดไว้

          “ไหนบอกจะพากลับบ้านไง แล้วมาที่นี่ทำไม”

          “หมายถึงบ้านฉันไม่ใช่บ้านเธอ”

          ถึงแม้จะคบกันมาหลายปีแต่ฟรินกับแฟรงก์ยังไม่เคยพาเธอมาที่บ้านเลยสักครั้ง

          “แต่เหนือจะกลับบ้าน!”

          “ถ้าจะกลับก็กลับเอง ส่วนฉันไม่ไปส่ง มันเสียเวลา” ชายหนุ่มบอกผ่านน้ำเสียงรำคาญ ปรายหางตามองไปยังดาวเหนือที่กำลังหันซ้ายมองขวาอยู่ไม่นิ่งเหมือนคิดหาทางหนี

          “เดี๋ยวเหนือกลับเองก็ได้”

          “ถ้ากล้าก็ไปสิ อวดเก่งดีนักก็เดินกลับไปเอง”

          คนตัวเล็กหยุดชะงักไปชั่วครู่ ไม่คาดคิดว่าเขาจะพูดคำนี้ออกมา ข้างทางทั้งมืดแล้วก็เปลี่ยวจนน่ากลัว แต่ฟรินกลับไล่ให้ไปโดยไม่เป็นห่วงเธอเลยสักนิด

          “หรือที่นั่งนิ่งเพราะอยากเรียกร้องความสนใจจากฉัน”

          เมื่อได้ยินคำพูดแทงใจเล่านั้น ดาวเหนือจึงเปิดประตูลงจากรถโดยไม่ลังเล รีบเดินหนีออกมา

          “อ๊ะ!” แต่เดินไปได้ไม่เท่าไหร่ก็ถูกฉุดกระชากให้กลับมาที่เดิม

          “ไม่ให้ไป!”

          “ปล่อยนะฟริน” ร่างบางเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มด้วยความน้อยใจ ฟรินเป็นคนออกปากไล่ แต่ตอนนี้กลับวิ่งตามเธอมา

          “ตามมาทำไม ไม่ต้องมายุ่งกับเหนือหรอก”

          อยากรู้ว่าคนเย็นชาอย่างเขากำลังคิดอะไรอยู่ หรือแค่คิดอยากจะปั่นหัวเธอเล่นๆ เหมือนที่ชอบทำมาโดยตลอด

          “นอนด้วยกันที่นี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปส่ง”

          “เหนือจะกลับบ้าน”

          “ทำไมชอบทำให้หงุดหงิดอยู่เรื่อย”

          “ปล่อยเหนือ” ดาวเหนือพยายามสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมแต่กลับถูกเขาบีบแน่นกว่าเดิมจนใบหน้าแสนหวานเบ้เบี้ยวด้วยความเจ็บ

          “เจ็บนะฟริน ปล่อย!”

          “ถ้าถึงห้องแล้วจะปล่อย”

          แกร๊ก! บานประตูถูกเปิดออก พร้อมกับหญิงสาวที่ถูกฉุดลากเข้ามาภายในห้องนอน

          “ฟะ…แฟรงก์”

          ดาวเหนือร้องเรียกขอความช่วยเหลือเมื่อเห็นแฟรงก์ยืนสูบบุหรี่ที่ริมระเบียง แต่แฟรงก์กลับไม่ได้รู้สึกแปลกใจที่ได้เจอเธอตอนนี้ เพราะรู้ว่าคนอย่างฟรินคงไม่ยอมปล่อยดาวเหนือไปง่ายๆ

          “เอาจนได้นะมึง ไปเจอเหนือที่ไหน” แฟรงก์ถอนหายใจลากยาวให้กับความบ้าดีเดือดของน้องชาย นอกจากเรื่องของดาวเหนือก็ไม่เห็นว่ามันจะสนใจเรื่องไหนมากขนาดนี้

          “ที่คลับของพ่อไอ้ไค”

          “แล้วไม่พาเหนือไปส่งบ้านอ่ะ”

          “พรุ่งนี้กูต้องตื่นไปสอบแต่เช้า ขี้เกียจขับรถไปกลับ”

          “ไม่มีปัญหาตามมาแน่นะ ไหนบอกพ่อหวงนักหนา” แฟรงก์ยืนกอดอกมองไปทางคนตัวเล็กที่นั่งก้มหน้า ดูก็รู้ได้ทันทีว่าดาวเหนือไม่ได้เต็มใจจะมาที่นี่แต่โดนบังคับ

          “กูมีปัญญารับผิดชอบเหนือแล้วกัน”

          “แฟรงก์ช่วยไปส่งเหนือหน่อยได้มั้ย”

          แฟรงก์มองร่างบางอย่างนึกเห็นใจแต่ช่วยอะไรไม่ได้ ถ้าเสนอตัวเข้าไปยุ่งกับดาวเหนือคงได้มีปัญหากับไอ้ฟรินวุ่นวายมากกว่านี้

          “ไอ้แฟรงก์มันไม่ยุ่งเรื่องของฉัน ไม่ต้องไปขอร้องมันให้เสียเวลา”

          “…..” ดาวเหนือขยับถอยห่าง เมื่อฟรินเดินเข้าใกล้ด้วยท่าทางคุกคามจนรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย

          “เหนือเข้าใจแล้ว ถ้าฟรินอยากให้อยู่ก็จะอยู่ แต่ห้ามทำอะไรเหนือนะ ตกลงมั้ย”

          เป็นเพราะไม่อยากให้มีปากเสียงหรือเรื่องราวบานปลายไปมากกว่านี้ จึงจำใจยอมรับอย่างไม่มีทางเลือก

          “กลับไปนอนห้องมึงได้แล้ว”

          “ไอ้น้องทรยศ เดี๋ยวนี้มึงเห็นผู้หญิงดีกว่าพี่แท้ๆ อย่างกูเหรอ”

          “เออ!” ฟรินตอบอย่างนึกรำคาญ ห้องของมันก็มีแต่ชอบมาวุ่นวายขอนอนห้องเดียวกับเขาเกือบทุกคืน

          “ไม่ไปเว้ย!”

          “อย่ากวนตีนไอ้แฟรงก์”

          “ก็บอกแล้วไงว่าไม่ไป”

          “แล้วแต่”

          “ถ้ามึงกล้าเอากันต่อหน้ากูก็เอาสิ กูจะยืนดูอยู่ตรงนี้แหละ จะอยู่เป็นก้างขวางคอมึง” แฟรงก์ยืนกอดอกอย่างท้าทาย คนดีๆ ที่ไหนจะกล้าทำแบบนั้น

          พรึ่บ! ฟรินถอดแว่นสายตาออกจากใบหน้าพร้อมเสื้อยืดที่สวมใส่โยนให้พี่ชายที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง

          ร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่าโชว์รอยสัก เหลือเพียงกางเกงยีนเอวต่ำสีดำขาดรุ่ยปกปิดท่อนล่างกำยำ

          เขาเดินเข้าไปแทรกตัวอยู่กลางหว่างขาของหญิงสาวที่นั่งอยู่บนขอบเตียง ทุกการกระทำล้วนมีสายตาของแฝดพี่คอยยืนมองอยู่ห่างๆ

          “เงยหน้าขึ้นมาจะจูบ”

          ดาวเหนือทำตามคำสั่ง เงยหน้าขึ้นมองด้วยอาการประหม่า เม้มริมฝีปากแน่นเมื่อปลายจมูกโด่มคมคลอเคลียไปตามพวกแก้มจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นเจือกลิ่นบุหรี่จางๆ

          “อืม…” เสียงหวานร้องครางแผ่วเบา เมื่อชายหนุ่มประกบจูบแนบชิด สอดเรียวลิ้นเข้ามาช่วงชิมความหวานในโพรงปาก

          เล็บสวยจิกลงบนต้นขาของตัวเองไว้แน่น หลับตานั่งนิ่งยอมให้เขาจูบเนิ่นนาน ก่อนจะถูกผลักราบให้ลงไปนอนแผ่หลาอยู่บนเตียง

          ดวงใจดวงน้อยเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกจากอก ไล่สายตามองคนตรงหน้าที่กำลังแกะกระดุมรูดซิปกางเกงออกอย่างไม่อายสายตาของแฟรงก์ที่นั่งกอดอกมองอยู่ด้านหลัง

          “ถุงยางที่ฝากไว้อยู่ไหน เอามาสิ”

          “…..” แฟรงก์เริ่มหันซ้ายมองขวาอย่างเลิ่กลั่ก อยากจะลุกวิ่งออกไป แต่อีกใจก็อยากรู้ว่ามันจะกล้าทำต่อหน้าเขาหรือเปล่า

          อาจจะเป็นเพราะอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เกิดเลยไม่ได้แปลกใจอะไรถ้าสองพี่น้องจะเห็นเรือนร่างที่เปลือยเปล่าของกันและกันมานับไม่ถ้วน

          “เงียบคืออะไร หรือไม่อยากให้ใส่”

          “ยะ…อยู่ในกระเป๋า”

          “หยิบออกมา”

          “…..” ดาวเหนือเลื่อนมือที่สั่นเทาควานหากล่องถุงยางอนามัยที่อยู่ในกระเป๋า หยิบมันออกมาแล้วยื่นให้ชายหนุ่ม

          เพียงแค่เหลือบไปตรงส่วนแข็งขืนก็รู้สึกจุกแน่นหายใจไม่ออก

          “จะทำจริงเหรอ” ดาวเหนือหันมองไปทางแฟรงก์ที่นั่งอยู่ ฟรินกำลังจะทำเรื่องแบบนั้นทั้งๆ ที่มีคนอื่นอยู่ในห้องนี้ ไม่ได้มีกันแค่สองคน

          “กำลังจะเอากับฉันแล้วมองคนอื่นทำไม”

          เขาไม่ได้สนใจว่าเธอจะคิดยังไง ถ้าอยากได้ก็จะเอา ฝ่ามือหนาเลื่อนไปจับใบหน้าแสนหวานให้หันกลับมามองเขาเพียงคนเดียว

          เขารู้จักนิสัยไอ้แฟรงก์ดีกว่าใคร ถ้ามันทนดูไม่ไหวเดี๋ยวก็ออกไปเอง

          “อย่าทำได้ไหม เหนือกลัว”

          “ทำใจสิ เพราะหลังจากนี้ฉันจะเอาเธอทุกวัน” ชุดเดรสสีชมพูอ่อนถูกถกให้ขึ้นมากองอยู่บนต้นขาขาวเนียน จนเผยให้เห็นกางเกงชั้นในที่เธอสวมใส่

          “ฟริน…”

          “ไม่ได้ถอด ไอ้แฟรงก์มันไม่เห็นของเธอหรอก”

          “…..” ดวงตาคู่สวยเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา เขาโน้มริมฝีปากลงมาจุมพิตที่หน้าผากเบาๆ แล้วเช็ดน้ำตาออกให้

          “คนที่จะได้เห็นของเธอมีแค่ฉันคนเดียว ส่วนคนอื่น…ให้มันรอชาติหน้าก็แล้วกัน!”

          นิ้วเรียวเกี่ยวกระหวัดกางเกงชั้นในของหญิงสาวออกข้างเพื่อเปิดทาง จับแก่นกายจ่อเข้าที่ร่องแคบแสนหวาน

          “ฟริน…”

          “ฉันใส่ถุงแล้ว อย่ามางอแงไม่เข้าเรื่อง อ้าขาออก”

          “…..” ดาวเหนือนอนนิ่งหุบขาเรียวเข้าหาเอวสอบไว้แน่น ใช้มือดันอกแกร่งให้ถอยห่าง เธอไม่ได้มีอารมณ์ร่วมเลยสักนิด

          “ถ้าพูดไม่รู้เรื่องจะได้เอาสดแล้วปล่อยใน ต้องการแบบนั้นใช่มั้ย” คนตัวเล็กส่ายหน้าปฏิเสธค่อยๆ แยกขาออกจากกันเพื่อให้ฟรินได้สอดใส่ตัวตนเข้ามา

          “อย่าเกร็ง จะได้ไม่เจ็บ”

          “ฮึก!ฟริน…เหนือเจ็บ!”

          “ก็บอกแล้วว่าอย่าเกร็ง”

          “ไอ้น้องเวร! มะ…มึงจะเอาแบบนี้จริงดิ” แฟรงก์รีบดีดตัวลุกขึ้นจากโซฟาเมื่อทนอยู่ต่อไปไม่ไหว มือไม้สั่นเทาริมฝีปากแห้งผาก ไม่กล้าแม้แต่จะเหลือบสายตามองภาพตรงหน้า

          “ถ้าไม่อยากเห็นก็ออกไป หรือถ้าอยากดูก็อยู่เฉยๆ อย่าเสียงดัง”

          ปัก! ร่างกายช่วงล่างของดาวเหนือสั่นเกร็งอย่างหนักเมื่อชายหนุ่มดันท่อนเอ็นเข้ามาจนสุดความยาวๆ ก่อนจะขยับช้าๆ เพื่อให้เธอปรับตัว

          “เจ็บหรือเปล่า ทนไหวไหม”

          “อื้อออ ฟะ…ฟรินพอแล้ว เหนือไม่ไหว”

          “มึงมันโรคจิตอะ…ไอ้ฟริน! กูจะฟ้องแม่”

          เสียงของแฟรงก์ดังแทรกขึ้นมา ทำเอาฟรินถึงกลับถอนหายใจด้วยความรำคาญ

          “งั้นก็รีบไปฟ้องเลย”

          แฟรงก์รีบเดินกระทืบเท้าออกจากห้องพร้อมปิดประตูเสียงดังใส่น้องชายด้วยความโมโห

          “ไอ้แฟรงก์มันออกไปแล้ว จะขึ้นมาทำเองมั้ย”

          “ฟรินทำเจ็บ”

          “งั้นขึ้นมาทำเอง”

          ร่างเล็กถูกจับพลิกตัวให้ขึ้นมาคร่อมอยู่ด้านบนตามความต้องการของชายหนุ่ม

          “ขยับเลยสิ ฉันอยากแตกใส่เธอจะแย่อยู่แล้ว”

          ดาวเหนือวางมือลงบนอกแกร่งเพื่อทรงตัว ก้มลงมองใบหน้าคมคายของคนที่เคยขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทแต่มาตอนนี้ความสัมพันธ์มันดันลึกซึ้งเกินกว่านั้น

          “มองทำไม” ฟรินเลิกคิ้วถาม กระชากคอเสื้อของคนตัวเล็กให้โน้มลงมาหา

          “จะให้เหนือเป็นอะไร แล้วจะให้อยู่ในฐานะไหนของฟริน”

          “เป็นเพื่อนเหมือนเดิมดีมั้ย เพื่อนกันมันดี”

          “ก็แล้วแต่ฟรินจะให้เป็น”

          “งั้นก็มาเป็นเมีย”