ตอนที่47 คู่รักร่วมฝ่าฟัน 1

ระยะทางจากตำหนักบูรพามายังตำหนักฉีหยางกงนับได้ว่าไกลมาก

ทว่าวันนี้กลับรู้สึกเหมือนใกล้กว่าที่เคย หมิงเฉิงยังมิทันได้ซึมซับไอเย็นจากร่างนุ่มสักเท่าไหร่ก็ถึงเสียแล้ว

อ้อมกอดอุ่นพลันคลายออก ความร้อนวาบพลันจางหาย โม๋เอ๋อร์รู้สึกถึงความเย็นไหลผ่านร่างกายเมื่อวงแขนกำยำของสามีปลดออกไป

ความเสียดายบางประการจึงบังเกิดกับพวกเขาโดยมิได้นัดหมาย หญิงสาวถึงกับเม้มปากแน่น ในขณะที่ชายหนุ่มถึงกับลอบขบกราม

ทั้งสองพากันจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะลงจากรถม้าอย่างงามสง่าเฉกเช่นชนชั้นสูงปกติ หาได้มีพิรุธอันใดไม่

ขณะนี้เป็นเวลายามสาย อากาศแจ่มใส แมกไม้ร่มรื่น แสงแดดอ่อนจาง ทางเดินเข้าตำหนักงดงามจับตา ชายผ้าของสองสามีภรรยาถูกสายลมโชยผ่านพัดพลิ้วเกี่ยวประสาน ประหนึ่งเป็นผ้าผืนเดียวกัน

ตั้งแต่ย่างเท้าก้าวใดมิทราบได้ ที่ทั้งคู่เดินใกล้กันมาก  โดยไม่รู้ตัว

ภายในห้องโถงรับแขก ที่แท่นประทับสลักทองคำ

เจียงฮองเฮายังคงนิ่งเงียบเพื่อฟังวาจานุ่มหวานของสาวใช้นางหนึ่งที่นั่งเคียงข้างกับองครักษ์หนุ่มผู้หนึ่ง ซึ่งกำลังคุกเข่าอยู่ที่พื้นด้านล่าง    

สองชายหญิงช่วยกันร้องช่วยกันรับอยู่หลายประโยค  พูดจาส่งกันไปมาอย่างเปิดเผย

พระพักตร์เรียบเฉย สายพระเนตรเรียบนิ่ง ไม่เผยอารมณ์อันใดเลยยามฟังแผนการบางอย่าง อันสืบเนื่องมาจากฮ่องเต้ทรงปลดอนุชายาขององค์รัชทายาทจนสิ้น

เมื่อสาวน้อยบอกกล่าวความต้องการของตนอย่างใจกล้าและครบถ้วนไม่มีตกหล่น ไร้แววหวาดหวั่น ดวงเนตรงามแน่วแน่ สงบนิ่ง กิริยาท่าทีสุขุมเยือกเย็นมาก เจียงฮองเฮาจึงมองไปทางบุรุษในชุดราชองครักษ์

เห็นสายตาคมดำเข้มลึกของเขาจ้องมองนางข้างกายไม่วางตา ก่อนจะผินใบหน้าหล่อเหลากลับมา แล้วลอบส่งสัญญาณบางอย่างให้พระนาง ในความหมายว่า

เสด็จแม่ต้องทรงอนุญาตเดี๋ยวนี้!

“...”

เจียงเฟิ่งปราศจากวาจา เมื่อเห็นบุตรชายแสดงออกอย่างเปิดเผยเหลือเกิน ประหนึ่งสามีให้ท้ายภรรยากระนั้น

บางที โทษทัณฑ์ที่บ่าวไพร่เหิมเกริมกล้าแสดงความคิดเห็นต่อพระพักตร์ คงต้องปลดระวางเป็นการชั่วคราวแล้วล่ะ

มารดาแห่งแผ่นดินลอบถอนหายใจอยู่ในอก นึกตระหนกอยู่ไม่น้อย ที่สังเกตได้ว่า หมิงจินคล้ายกับมีใจให้กับสาวใช้คนสนิทของพระชายาโหว ทั้งยังเชื่อมั่นในคำพูดของอีกฝ่ายทุกสิ่ง

แล้วอย่างนี้ ความรักจักไม่เกิดปัญหาหรอกหรือไร?

ก็ในเมื่อสตรีที่คู่ควรมีเพียงหนึ่งเดียว คือธิดาสกุลโหว และหมิงจินก็มิใช่บุรุษธรรมดา ทั้งยังอาจจะได้ครองราชย์ในภายภาคหน้าด้วยซ้ำ

เมื่อเป็นเช่นนั้น มิใช่ว่าสาวใช้คนงามจักแย่งว่าที่สามีของเจ้านายหรอกหรือ?

ในจังหวะที่กำลังระงับการถอนพระทัยในอีกครา สายพระเนตรพลันเหลือบไปทางหน้าต่าง สามารถมองเห็นทางเดินเข้าตำหนักได้ชัดเจน

ใต้ต้นซิ่งฮวา มากไปด้วยข้ารับใช้รายรอบ ...มีชายหญิงคู่หนึ่ง กำลังหยุดเดินแล้วทะเลาะกัน  

โดยฝ่ายชายนั้นมีท่าทีดุดันข่มขวัญ ทว่าฝ่ายหญิงกลับไม่นำพา นางเดินหนี อีกฝ่ายจึงเดินมาจับมือเอาไว้ เมื่อจับมือได้ ก็พานางเดินเคียงข้างมา ท่าทางเอาแต่ใจยิ่ง

ครานี้เจียงเฟิ่งถึงกับหลุดถอนหายใจออกมาจริงๆ

นั่นมิใช่รัชทายาทหมิงเฉิงผู้เย็นชาไร้ใจหรอกหรือไร?

ไยเรียกร้องความสนใจจากชายาของตนเหลือเกิน…

แล้วอย่างนี้ จักไม่เกิดศึกแย่งชิงธิดาสกุลโหว เมื่อหมิงจินขึ้นครองราชย์หรือไร?

บัลลังก์มังกรสั่นคลอนเพราะหญิงงามย่อมเกิดขึ้น      

ใช่หรือไม่?

คนพี่ที่เดิมทีมิใคร่ครอบครองตำแหน่งจักรพรรดิ อาจจะเปลี่ยนไปเพราะเกิดพึงใจสตรีผู้คู่ควรของน้องชายใช่ไหม?

ความกลัวหลากหลายเข้าถาโถมอยู่ภายในภวังค์ของเจียงฮองเฮาต่างๆ นานา พระนางปรายพระเนตรอย่างแช่มช้ากลับมามองหมิงจินอีกหนึ่งครา ท่าทีของพระนางยังคงเย็นเยียบ นิ่งสงบ ปราศจากความรู้สึก ยากคาดเดาห้วงอารมณ์

เมื่อเห็นหมิงจินกับสาวใช้ข้างกายกำลังคุกเข่ารอฟังคำตอบด้วยสีหน้าจริงจัง ลอบสบประสานสายตากันบ่อยครั้ง    จนไหล่ทั้งสองเสียดสีกันไปมา ในท่วงท่าของคู่รักร่วมฝ่าฟัน ก็ให้นึกปลดปลงในพระทัย

เอาเถิด...พวกเจ้าอยากทำอะไรก็ทำเถิด

นั่นคือคำตอบในห้วงคำนึงของเจียงฮองเฮา ก่อนจะตรัสออกมาด้วยสุรเสียงนุ่มนวลว่า “เปิ่นกงจะจัดการทุกสิ่งตามสมควร เจ้าทั้งสองไม่ต้องห่วง”

เพียงประโยคเดียวประหนึ่งเสียงสวรรค์ หยูเสวี่ยและ หมิงจินรีบค้อมตัวโขกศีรษะอย่างไม่ลังเล ก่อนจะพากันไปจัดการตามแผนขั้นต่อไป